๔๕ นิทานเรื่องช่วยเสือตาย

กาลก่อนมีพราหมณ์ทิศาปาโมกข์อาจารย์ ชื่อประถมครูในนครมัทยวิสัย มีกุมารผู้ ๑ ชื่อรุทธศักดิ์ ขอทองบิดาได้ ๑,๐๐๐ ตำลึงไปบูชาประถมครู แล้วเรียนวิชาคมนิยมเพทางคศาสตร์ทั้งปวงจบแล้วก็ลาอาจารรย์กลับมา อาจารย์กล่าวว่า มฤคดงพงพนัศสถานย่อมอำพลด้วยภัยพิบติ ท่านจงเรียนศาสตร์นี้ปัดพิษอุรคชาติไปเถิด แลประสาสน์ทั้งอุปเทศทั้งโอสถสำหรับอาคมนั้น รุทธศักดิ์เรียนได้แล้วก็กลับมาถึงอันตราวิถี มีพยัคฆ์มานั่งทับปล่องนาคอสรพิษลง นาคอสรพิษโกรธาขึ้นมาตอดพยัคฆ์ตายในที่นั้น รุทธศักดิ์กุมารมาเห็นก็แจ้งว่าพยัคฆ์นี้ต้องพิษนาคตาย กุมารก็ลองศาสตร์จึงปัดพิษนาคก็เคลื่อนคลาย พยัคฆ์นิราสโรคลุกขึ้นได้ดี เหลือบเห็นกุมารก็ทยานเข้าหักศอสูบโลหิตกินเปนอาหาร

ธรรมบาลวานรว่า สัตว์ทรชนสิ้นชีวิตแล้วแลพราหมณ์มากระทำให้รอดไม่มีอันใดจะทดแทนคุณแล้ว สิกระทำโทษตอบคุณท่านเล่า พยัคฆ์ฟังทำเนียบดังนี้ก็นิ่งอยู่ประมาณหน่อยหนึ่ง เนสาทก็ตื่นขึ้น ธรรมบาลวานรว่าเราจะนอนบ้าง ท่านจงอภิบาลรักษาเราจงดี ถ้าพยัคฆ์จะยุย้อนแยงประการใดก็ดีพี่อย่าเชื่อฟัง สั่งแล้วก็นอนหลับเหนืออุจังกะประเทศแห่งเนสาทนั้นแล

พยัคฆ์ก็ร้องว่า ดูกรเนสาท ท่านจงวางพญาวานรลงมา เรากินแล้วก็จะไป อนึ่งท่านได้เห็นวานรอยู่ผู้เดียวในราตรีจึงปลอบท่าน แลพวกพานรบริวารในป่านั้นจะนับจะประมาณบมิได้ รุ่งอรุณขึ้นมาน่าที่เขาจะกลุ้มรุมกันประหัดประหารท่านเสียเปนแน่ เราจะเล่าธรรมนียมวานรทรชนให้ฟัง