๓๓ นิทานเรื่องเลือดมาอาศรัยเล็น

ว่ากาลก่อนล่วงมาแล้ว เมื่อพระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติอยู่ณกรุงพาราณสี สมเด็จพระนางสุนทรเทวีเปนเอกอัครมเหษี มีพระสนม ๑๖,๐๐๐ เปนบริวาร

ยังมีเล็นตัว ๑ ชื่อจันทเสน อาศรัยณที่บรรทมบรมกษัตริย์ คอยลิ้มเลียแต่เสทางค์พระสุคนธ์นั้นกล้ำกลืนเปนอาหารมาช้านานถึง ๓ ชั่วแล้วมิให้ระคายเคืองพระทัยเลย

มีเลือดตัว ๑ ชื่ออาสาต อาศรัยอยู่ท้องพระโรงดูดดื่มโลหิตแห่งพระยาพระหลวงขุนหมื่นเลี้ยงชีพมาก็เนิ่นนาน อาสาตจึงตริการว่าโลหิตแห่งลูกขุนข้าหลวงเหล่าข้าเฝ้าเราก็รู้รสเสียหมดสิ้น ยังแต่จอมนรินทร์ปิ่นกษัตริย์ไซร้ยังมิได้รู้รสเลย จะลองดูดกินสักหน่อย คิดแล้วก็ถดถอยขึ้นไปเข้าในใต้พระยี่ภู่ลดเลี้ยวลอดดูที่เร้น จึงพบเล็นจันทเสนทอดสนิทเปนมิตรไมตรีมีถ้อยคำว่า สหายเอ๋ย ข้าเสนหาในสหายนัก ได้มาเห็นมิใคร่จะอยากไปเลย สหายเอ๋ย ข้าจะนอนด้วย จันทเสนขัดว่าไม่ได้ ท่านไซร้ปากร้าย จะกินกัดบรมกษัตริย์เจ้าจับได้เราจะพลอยตาย เรานี้รอดมาไม่มีภัย เราไซร้กินแต่เสทางค์พระสุคนธ์บห่อนจะระคายเคืองพระทัย อาสาตจึงตอบว่า เรามีเสนหาสหายนี้ยิ่ง ไฉนจะให้สหายเสียตัวเล่า สหายก็หายากชีวิตเราก็หายาก

จันทเสนก็วางใจว่า เออจงนอนเถิด เราจะเล่าธรรมเนียมให้ฟัง