๔๐ นิทานเรื่องน้ำผึ้งหก

อดีตกาลบรมบพิตรปรมาธิราช ได้ราชาภิเษกณกรุงธราชนคร มีเนสาทผู้ ๑ ชื่อเยาวมานต อยู่ในคามนิคมฝ่ายปราจิณทิศแห่งนครนั้น แลเนสาทนั้นแต่อุบัติเกิดมา บห่อนจะเข้ามาเห็นบ้านเมืองทั้งปวงเลย เมื่อกาลจะเกิดวิบัติ เนสาทนั้นได้น้ำผึ้งหาบ ๑ หาบมาขายในนครนั้น เดิรพลางแลดูบ้านเมืองทั้งปวงพลาง ครั้นมาถึงที่ท้องตลาดหลวงแลหาบเหินเมินเหม่อ แลดูหญิงสาว ๆ รูปสวย ๆ รุ่นน้อย ๆ บ้างขายบ้างซื้อบ้างไปบ้างมา ครั้นเนสาทเมินตาดูก็สดุดล้มลงน้ำผึ้งก็หกสิ้น หมู่มักขิกาก็มาวะว่อนวู่ดูดดื่มน้ำผึ้ง ส่วนคริยขิกาคือจิ้งจกก็มาเปนหมู่ ๆ ดูตอมไต่ตอดมักขิกา วิฬาร์ก็แล่นไล่คริยขิกา สุนัขเห็นก็หมอบเขม้นแลดู ก็ตะครูบคาบวิฬาร์ไป หญิงสาว ๆ เจ้าของวิฬาร์ก็แล่นไล่ตีสุนัข เจ้าของสุนัขก็ไล่ตีวิฬาร์ เจ้าต่อเจ้าก็ตีกันเปนโกลาลจนฆ่าฟันกันตาย หมู่มุขมนตรีรู้ให้ไปห้ามก็มิรู้จักผู้ห้ามปราม ก็ไล่บุกรุกฆ่าฟันจนไพร่พลมนตรีล้มตายเปนอันมาก จนถึงกะเกณฑ์ช้างม้ามาห้อมล้อมจะจับ เขาก็รุกรบผจญผจับไล่พิฆาฏช้างม้า ท้าวพญามหามนตรีย่นปะกันไป จนเกิดเปนโกลาหลใหญ่หลวง จนบรมกษัตริย์เจ้าพิภพก็ประลาตหลีกออกอยู่นอกพระนคร ๆ นั้นก็ถึงซึ่งฉิบหาย เพราะเยาวมานตเนสาท อันบห่อนเคยแลมาเปนดังนั้นแล ข้าบาททูลเตือนเจ้าให้จับลากินเปนอาหาร เพราะแต่ก่อนบห่อนจะมา กลัวจะเกิดภัยเกลือกจะเปนเล่ห์อย่างเนสาทเข้ามากรุงแลกรุงฉิบหายนั้น

บัณฑุรสีหราชก็กล่าวว่า ผู้มีชาติตกยากเท่าใด ๆ ก็ดีบห่อนจะเสียพงศ์ ความสุขบห่อนจะเสียชาติ สีหธานตทูลถามถึงธรรมเนียม

สีหราชก็กล่าวกลข้อธรรมเนียม