อาวุธเศรษฐกิจ

​อาวุธเศรษฐกิจเป็นอาวุธสำคัญ ซึ่งอาจใช้ข่มกันได้ สำคัญจนถึงว่า ถ้าใช้อาวุธชนิดนี้ในเวลาที่อาวุธปืนและบอมบ์ของผู้ใช้ไม่แข็งแรง และผู้ถูกข่มไม่ยอมให้ข่มก็อาจเกิดสงครามขึ้นได้ ทั้งนี้ก็เพราะว่าฝ่ายที่ถูกระดมด้วยอาวุธเศรษฐกิจ ถ้าจะต่อต้านได้ด้วยปืนและบอมบ์ ก็คงจะต่อต้านด้วยอาวุธชนิดนั้น ๆ แทนที่จะยอมนิ่งตายลงไปด้วยอาวุธเศรษฐกิจของปฏิปักษ์.

ตัวอย่างที่จะยกมาเป็นอุทาหรณ์ได้ในข้อนี้ ก็คือสมัยที่อิตาลีทำสงครามกับอบิซซีเนีย ในครั้งนั้นได้มีประเทศใหญ่ ๆ ชักชวนประเทศทั้งหลาย ในสันนิบาตชาติให้ใช้ “แซงชั่น” เศรษฐกิจโดยนัยที่กำหนดไว้ในกติกาของสันนิบาตชาติ แต่อิตาลีกล่าวเผง ๆ ว่า ถ้าขืนทำเช่นนั้นก็จะเกิดสงครามใหญ่ การใช้แซงชั่นจึงเป็นอันไม่ได้ใช้ ในครั้งนั้น.

​แต่การใช้อาวุธเศรษฐกิจ ไม่จำเป็นจะทำให้เกิดต้องใช้อาวุธปืนและบอมบ์เสมอไป เพราะอาวุธเศรษฐกิจเป็นอาวุธยาวซึ่งปืนยิงไม่ถึง และพ้นระยะที่จะทิ้งบอมบก็ได้ หรือผู้ใช้อาวุธเศรษฐกิจเป็นผู้มีปืนและบอมบยิ่งกว่าหรือทัดเทียมกับฝ่ายโน้น จนเป็นที่เกรงขามก็ได้.

ตัวอย่างการใช้อาวุธเศรษฐกิจ ซึ่งคงจะไม่นำให้เกิดสงครามนั้น มีอุทาหรณ์ที่ ส.ป.ร. กำลังใช้แก่เยอรมันในเวลานี้ (เม.ย. พ.ศ. ๒๔๘๒) ดังจะนำมาชี้แจงให้เลอียดกว่าที่เคยมีข่าวมาในโทรเลขเป็นต้น.

ในปัจจุบันนี้ (๒๘ เม.ย. พ.ศ. ๒๔๘๒) น้ำใจประชาชนทั่วไปใน ส.ป.ร. จะโน้มไปจนถึงว่า จะยอมเข้าร่วมสงครามในยุโรปหรือยัง เราก็ทราบแน่ไม่ได้ แต่ถ้าจะพูดถอยหลังไปเพียงเดือนเศษมาแล้ว ก็ดูเหมือนยังก้ำกึ่งกันอยู่ ถ้าจะสำเหนียกตามคำพูดของเปรซิเด็นต์ และผู้หลักผู้ใหญ่ในรัฐบาล ส.ป.ร. ไซร้ ก็ดูเหมือนจะ “เห็นภัยในขันธสันดาน” และรู้สึกจะต้องเข้าช่วย “ตัดห่วงบ่วงมาร” เพื่อ “สำราญสำเร็จเม็ตตา” ในภายหน้า แต่ประชาชนใน ส.ป.ร. ยังมีเป็นอันมากที่เห็นว่า อเมริกาไม่ควรจะข้อง​แวะเหตุการในยุโรป ควรตั้งตัวเป็นกลางไว้ เพื่อประโยชน์และความสุขของอเมริกาเอง หรือถ้าจะพูดให้สั้นลงก็คือว่า อเมริกาไม่ควรเข้าทำสงครามในยุโรป การที่ยังไม่เห็นชัดว่า ชนส่วนมากใน ส.ป.ร. เห็นไปทางไหนแน่นี้ เป็นเหตุทำให้รัฐบาลขยักขย่อน และในที่สุดตกลงใช้อาวุธเศรษฐกิจแต่ เพียงที่จะไม่ก่อให้เกิดสงครามเป็นการทำฝ่ายเดียว เพราะอีกฝ่ายหนึ่งจะทำโต้บ้างก็ไม่ได้ อาวุธเศรษฐกิจที่รัฐบาล ส.ป.ร. ใช้แล้วเช่นนี้ คือการขึ้นภาษีขาเข้าสินค้าเยอรมันที่ส่งไปขายใน ส.ป.ร. ตามพิกัดซึ่งมักเรียกกันว่า พิกัดโทษ” (Penalty Tariffs) มีนัยดังจะกล่าวต่อไปนี้

การที่ ส.ป.ร. ใช้พิกัดโทษแก่สินค้าเยอรมันขาเข้าเช่นนี้ เป็นการเดินประศาสโนบายอย่างใหม่ในคราวฉุกละหุกของโลก นัยหนึ่งใช้อาวุธเศรษฐกิจเป็นทางอุดหนุนระบอบการเมืองในยุโรป ชนิดที่ชาวอเมริกาเห็นชอบ ทำนองเดียวกันกับที่ ส.ป.ร. ได้ทำในประเทศจีนบ้างแล้ว แต่ทำไปคนละทางฉนั้น.

ส.ป.ร. ได้ช่วยประเทศจีนด้วยอาวุธเศรษฐกิจ ๒ ประการ ประการหนึ่งคือรับซื้อเนื้อเงินจากจีน เพื่อให้จีนมี​เหรียญอเมริกัน ที่จะซื้อสินค้าต่างประเทศได้สดวก อีกประการหนึ่ง ให้จีนกู้เงินไปหนุนหลังธนบัตรของจีนมิให้ตกต่ำ การช่วยหนุนหลังธนบัตรจีนนี้ เป็นเครื่องช่วยให้รัฐบาลจีนธำรงไปได้ เพราะถ้าธนบัตรของรัฐบาลจีนไม่มีราคาเสียแล้วไซร้ ประเทศจีนก็จะต้องใช้ธนบัตรของญี่ปุ่น ความมั่นคงของรัฐบาลจีนก็ธำรงไปไม่ได้ การให้เงินกู้แก่จีน แบงก์ของรัฐบาล (Government Import-Export Bank) เป็นผู้ให้กู้ อังกฤษก็ได้ให้จีนกู้เช่นนี้เหมือนกัน แต่เจ้าของเงินที่อังกฤษให้กู้คือ แบงก์ฮ่องกงและแบงก์ชาเตอร์ ซึ่งรัฐบาลอังกฤษรับประกันอีกชั้นหนึ่ง.

ส่วนที่ ส.ป.ร. ใช้อาวุธเศรษฐกิจแก่เยอรมันครั้งนี้ วิธีที่ใช้คือ “พิกัดโทษ” ดังกล่าวแล้ว รัฐบาล ส.ป.ร. ได้พิเคราะห์เหตุการในยุโรปเห็นว่า จะใช้อาวุธเศรษฐกิจได้อย่างหนึ่ง ซึ่งเยอรมันจะตอบโต้ไม่ได้ จึงไม่เป็นเหตุที่จะเกิดสงครามขึ้น กฎหมายอเมริกันมีอยู่แล้วว่า สินค้าต่างประเทศที่ส่งไปขายใน ส.ป.ร. นั้น ถ้ารายใดได้รับเงินอุดหนุน (สับสิดี) จากรัฐบาลของประเทศที่เป็นเจ้าของสินค้าไซร้ ​รัฐบาล ส.ป.ร. จะเก็บภาษีเพิ่มขึ้น ๒๕ เปอร์เซ็นต์ก็ได้ ที่บัญญัติเช่นนี้ก็เพราะว่าสินค้าต่างประเทศที่ได้เงินอุดหนุนจากรัฐบาลของตนเองนั้น อาจส่งไปขายราคาต่ำ ๆ ในอเมริกา เป็นการแย่งขายและกดราคาสินค้าของอเมริกาเอง แต่ถ้ารัฐบาลอเมริกาเก็บภาษีเพิ่มเสียแล้ว สินค้าต่างประเทศจะกดราคาสินค้าอเมริกันก็ไม่ได้.

กฎหมายอเมริกันมีบัญญัติพิกัดโทษไว้เช่นนี้นานแล้ว แต่ไม่ได้บังคับว่าต้องใช้ แม้กำหนด ๒๕ เปอร์เซ็นต์ก็ไม่แน่ กฎหมายบัญญัติไว้เพียงว่า ถ้ากระทรวงคลังเห็นสมควรจะใช้พิกัดนี้เมื่อไร ก็มีอำนาจสั่งให้ใช้ได้.

การเสียภาษีตามพิกัดโทษนี้ ผู้นำสินค้าเข้าไปต้องเสียเพิ่ม ๒๕ เปอร์เซ็นต์ ก่อนรับสินค้าไปจากโรงไว้สินค้า เมื่อรับสินค้าไปแล้วต้องนำหลักฐานไปแสดงต่อเจ้าพนักงานว่า สินค้านั้นได้รับเงินอุดหนุน (สับสิดี) จากรัฐบาลเยอรมันเท่าใด ถ้าหลักฐานนั้นแสดงให้เห็นเป็นที่พอใจของเจ้าพนักงานอเมริกันว่าต่ำกว่า ๒๕ เปอร์เซ็นต์ พ่อค้าก็จะได้รับเงินคืนภาษีตามส่วนที่ส่งไว้สูงเกินไป แต่ถ้าหลักฐานปรากฏว่า ได้สับสิดีมากกว่าเงินที่วางไว้ ก็ต้องเสียเพิ่มขึ้นให้ท่วมเงิน​สับสิดีที่ได้รับจากรัฐบาลของตน.

วิธีใช้พิกัดโทษแก่สินค้าเยอรมันครั้งนี้ใช้ทุกชนิดแห่งสินค้า แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รัฐบาล ส.ป.ร. ใช้พิกัดโทษ แต่ก่อนได้เคยใช้พิกัดโทษ เพราะปรากฏว่า พ่อค้าในอเมริกาที่ขายสินค้าแก่ประเทศเยอรมันนั้น ได้รับสินค้าเยอรมันเป็นเครื่องแลกเปลี่ยน และสินค้าเยอรมันที่นำมาแลกเปลี่ยนนั้น ตีราคาต่ำกว่าธรรมดา เพราะได้สับสิดีจากรัฐบาลของตน เมื่อปรากฏขึ้นเช่นนั้น และรัฐบาล ส.ป.ร. ใช้พิกัดโทษแก่สินค้าชนิดนั้น ๆ แล้ว เยอรมันก็หยุด แต่ไม่ช้าก็กลับเริ่มใหม่.

ในคราวนี้รัฐบาล ส.ป.ร. เห็นเป็นโอกาศอันควรที่จะใช้พิกัดโทษเป็นอาวุธเศรษฐกิจ ซึ่งจะไม่ทำให้เกิดสงคราม แต่มีประโยชน์ในทางการเมืองระหว่างประเทศ เมื่อปีกลาย (ทรงเรื่องนี้เมื่อ ๒๗ เม.ย. พ.ศ. ๒๔๘๒) เยอรมันได้ส่งสินค้าเข้าไปในอเมริกาประมาณ ๑๓ ล้านปอนด์ ในบัดนี้ เมื่อต้องเสียภาษีตามพิกัดโทษ สินค้าที่จะส่งไปขายได้น้อยลง คงจะได้เงินอเมริกันมาใช้ในการซื้อขายกับต่างประเทศน้อยลงปีละมาก ๆ เมื่อคำนึงว่าเยอรมันไม่ค่อยมีเงินต่าง​ประเทศสำหรับที่จะใช้ซื้อสินค้าดิบ จนถึงต้องใช้แลกสินค้าแทนค้าขายกับใครด้วยเงิน ก็ทำให้เห็นว่า อาวุธเศรษฐกิจแม้เพียงนี้ก็เจ็บแสบไม่น้อย.

การใช้อาวุธเศรษฐกิจแก่เยอรมันเช่นที่กล่าวมานี้ ควรจะชี้ให้เห็นซ้ำอีกว่า เป็นการใช้อาวุธเพียงที่จะไม่ทำให้เกิดสงคราม เปรซิเดนต์โรซเว็ลต์ดำเนินประศาสโนบาย มิให้ล้ำหน้าความเห็นประชาชนไป การใช้อาวุธเศรษฐกิจเพียงนี้ ได้รับความเห็นชอบของประชาชนเต็มที่ แต่เมื่อ ๖-๗ สัปดาห์มาแล้ว ถ้าเปรซิเด็นต์โรซเว็ลต์ทำอะไรลงไป ที่ราษฎรเห็นว่าจะทำให้เกิดสงครามขึ้น ก็คงจะยังไม่เป็นที่ถูกใจราษฎร เปรซิเด็นต์โรซเว็ลต์จึงทำแต่เพียงนั้นก่อน.

ในปัจจุบันวันนี้ (๒๘ เม.ย. พ.ศ. ๒๔๘๒) ความเห็นประชาชนในอเมริกา อาจก้าวหน้าไปข้างขุ่นเคืองเยอรมันมากขึ้น เพราะกล่าวหาว่าเยอรมันมักใหญ่ใฝ่สูงถึงคิดจะข่มโลก ที่ว่าดูท่าทางเหมือนความเห็นในอเมริกาจะเป็นเช่นนี้ ก็เพราะได้ข่าวว่า ประชาชนส่วนมากเห็นชอบกับเปรซิเด็นต์โรซเว็สต์ ในการที่มีโทรเลขไปถึง แฮร์ ฮิตเลอร์ และ ซร. ​มุซโซลินี ขอให้รับรองว่า จะไม่รุกรานอิสรภาพของเทศต่าง ๆ ที่ระบุชื่อไว้.

คำตอบของแฮร์ ฮิตเลอร์วันศุกรนี้ (ทรงเรื่องนี้เมื่อวันศุกรที่ ๒๘ เม.ย. พ.ศ. ๒๔๘๒) จะทำให้ความเห็นใน ส.ป.ร. เป็นอย่างไรต่อไปอีก ยังคาดไม่ถูก เพราะในเวลาที่เขียนนี้ ยังไม่ทราบว่าจะตอบว่ากระไร.