(๑๐) พระราชสาส์น สมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา

๏ วัน ๗ ๔ฯ ๔ ค่ำจุลศักราช ๑๑๗๓ ปีมแมตรีนิศก ได้จาฤกเพลา ๒ โมงเช้า

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระยาพิพัฒโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาทิพโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาวิสูตรโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาทศโยธา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาเกษตรรักษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยามณเฑียรบาล} \\[1.4ex]\mbox{พระยาพิพิธไอสวรรย์} \\[1.4ex]\mbox{หลวงพิพิธสมบัติ} \\[1.4ex]\mbox{ขุนมหาสิทธโวหาร} \\[1.4ex]\end{array} \right\}$ พร้อมกันณหอพระมณเฑียรธรรม $\left. \begin{array}{}\mbox{หมื่นสุวรรณอักษร } \\[1.4ex]\mbox{หมื่นบรรจงอักษร }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ อาลักษณ์จาฤกพระราชสาส์นอักษรไทย $\left. \begin{array}{}\mbox{หมื่นสุวรรณอักษร } \\[1.4ex]\mbox{หมื่นบรรจงอักษร }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ บันทัดลงกระดาษฝรั่ง

(๑๐) พระราชสาส์น สมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา จำเริญพระราชไมตรีมาแจ้งแต่สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนาม ด้วยณวัน ๕ ๒ฯ ๔ ค่ำปีมแมตรีนิศก พระยาอไภยภูเบศรผู้รักษาเมืองปัตบองบอกหนังสือเข้าไปว่า องค์สงวนผู้น้องพระอุไทยราชาธิราชซึ่งร่วมมารดาเดียวกันพาขุนนางเขมร ๗ คนกับไพร่ประมาณ ๑๐๐ เสศหนีพระอุไทยราชาธิราชมาจากกรุงกัมพูชาธิบดี หยุดอยู่ณเมืองโพธิสัตว์ ภายหลังขุนนางเขมรหนีตามมาบอกแก่องค์สงวนว่า พระอุไทยราชาธิราชเกณฑ์กองทัพ $\left. \begin{array}{}\mbox{บก } \\[1.4ex]\mbox{เรือ }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ ตามเปนหลายทาง ข้างองค์สงวนซึ่งมาตั้งอยู่ณเมืองโพธิสัตว์นั้น ก็ตระเตรียมผู้คนรักษาตัวเห็นว่าจะเกิดรบพุ่งฆ่าฟันกันเปนมั่นคง ฝ่ายกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาได้ทำนุบำรุง เลี้ยงพระอุไทยราชาธิราช องค์สงวน เปนบ้านเมืองปรกติอยู่แล้ว พระอุไทยราชาธิราชกับองค์สงวนเล่าก็ใช่ผู้อื่นร่วม $\left. \begin{array}{}\mbox{บิดา } \\[1.4ex]\mbox{มารดา }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ เดียวกันจะให้เกิดฆ่าฟันกันขึ้นนั้นหาควรไม่ จึ่งให้ขุนนางผู้ใหญ่ออกมารงับห้ามปรามทั้ง ๒ ฝ่ายจะให้$\left. \begin{array}{}\mbox{สมัค } \\[1.4ex]\mbox{สมาน }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ ประ $\left. \begin{array}{}\mbox{หนบ } \\[1.4ex]\mbox{นอบ }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ กันตามฉันพี่แลน้อง แต่ทว่าจะปรกติกันผู้ใดฤๅจะกระด้าง เดื้อง } อยู่มิฟังบังคับบัญชาเปนประการใดนั้นจึ่งจะให้บอกข้อราชการมาทางเมืองไซ่ง่อนต่อครั้งหลัง บัดนี้แจ้งความมาแต่พอให้สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนามทราบพระไทย พระราชสาส์นมาณวัน ๗ ๔ฯ ๔ ค่ำ ศักราช ๑๑๗๓ ปีมแมตรีนิศก