(๒๑) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม

๏ วัน ๓ ๒ฯ ๑ ค่ำปีจอฉอศก

นั่งพร้อมกันณหอพระมณเฑียรธรรม

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระยากลาโหมราชเสนา} \\\mbox{พระยาพิพัฒโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาพิไชยบุรินทรา} \\\mbox{พระวิสุทธิวารี}\end{array} \right\}$ นั่งพร้อมกันณหอพระมณเฑียรธรรม

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระราชมนตรี} \\[1.4ex]\mbox{หลวงศรีเสนา}\\[1.4ex]\mbox{พระวิสุทธิวารี}\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ ล่ามแปลพระราชสาส์นญวนออกเปนคำไทย

พระวิสุทธิวารี

ในพระราชสาส์นนั้นว่า ๚ะ๛

(๒๑) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม จำเริญทางพระราชไมตรี มายังสมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาให้ทราบ ด้วยทูตานุทูตพระพรหมบริรักษ์ราชทูต หลวงสิทธิโยธารักษอุปทูต ขุนอนุรักษภูธรตรีทูต เชิญพระราชสาส์น ในพระราชสาส์นขอบพระไทย ด้วยแต่ก่อนส่งเจ้าเมืองเขมรนักองคจันทร์กลับมาเมือง ด้วยเจ้าเมืองเขมรเปนข้าสองพระนครใหญ่ แต่ก่อนเมืองเขมรพี่น้องหาชอบพอกันไม่ แลนักองค์จันทร์หนีลงไปอยู่เมืองไซ่ง่อน ด้วยกรุงเวียดนามและกรุงพระมหานครศรีอยุทธยา ด้วยแต่มาเปนทางพระราชไมตรีและไมตรี ก็มีพระไทยโอบอ้อมเมืองน้อยรักใคร่เสมอกัน ก็รักให้เจ้าเมืองเขมรกับขุนนางแลอาณาประชาราษฎร พึ่งพระบารมีอยู่เย็นเปนศุข ก็เหมือนขุนนางแลอาณาประชาราษฎรสองพระนครกรุงใหญ่ เปรียบเหมือนผลไม้เม็ดเดียวกัน บัดนี้กรุงพระมหานครศรีอยุทธยาก็มีพระไทยร่วมรักเมืองน้อยด้วย ขอบพระไทยดังนั้นก็จริงอยู่ ด้วยสองพระมหานครเปนทางพระราชไมตรีสนิทกันยิ่งนัก แลบัดนี้เลโบกราบทูลว่าเจ้าพระยาพระคลังผู้ใหญ่ ณกรุงพระมหานครศรีอยุทธยามีหนังสือมาว่าด้วยพม่าเจรจา ความเมืองทุกประการ กรุงพระมหานครศรีอยุทธยาก็ยังหาเชื่อเปนแน่ไม่ แลกรุงเวียดนามทรงคิด กรุงพระมหานครศรีอยุทธยา กับพม่าทำการศึกกันมาช้านานหลายปีแล้วพึ่งจะสงบลง อาณาประชาราษฎรสองพระนครอยู่เย็นเปนศุข กรุงเวียดนามมีพระไทยยินดีด้วย บัดนี้ทูตานุทูตกรุงพระมหานครศรีอยุทธยากลับเข้าไปกรุงเวียดนามจัด $\left. \begin{array}{}\mbox{ทองคำ} \\[1.4ex]\mbox{เงิน}\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ มอบให้ทูตานุทูตเข้าไปทรงยินดีทั้งสองพระองค์ เปนทางพระราชไมตรีแลไมตรี

พระราชสาส์นมาณวัน ๑๓ฯ ๑๐ ยาลอง ๑๓ ปีจอฉอศก ๚ะ๛