๖ พระราชสาส์นศรีสัตนาคนหุต

๏ พระราชสาร ษาขินทศิกขรปวระชมภูพฤกษอติกนันถิตะบุบพิตา วิกสิตะวิโรจนะโชติมหันตะมหาอนันตคุณ วิบุลมนุญสุระธระปวรศุกขวัทน หิตะนิจการะนรหัฎปัศนาการะสารสุธรรมคำภิร โชติวรสำภาราดิเรก อเนกอนันตมหันตเหฬารพิสารวชิรปติมันทิตพิจิต จันทวระลักขปะรมาสารสิทหิตธรรมไม้ตรี ในสมเด็จนรมบพิตรพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตวิสุทรัตนราชธานีบุรีรมย บรมนาฎบพิตรกิจนาสุภาวิตะสัตะนิตรมิตะธรรมไม้ตรีสริปจานุตมสำมาคมะ สมเดจพระมหาเอกาทศรุธอิศวรบรมนาฏบรมบพิตรพระมหานครทวาราวดีศรีอยุทธยามหาดิลกภพนพรัตนราชธานีบุรีรมยอุดมษามีศรีสุพรรณรัตน พระเจ้าประสาททองเจ้าไชยมหามังคะละรัตนวิสุทธิเสตกุญไชยบพิตร สถิตยในบรมมหาสถานอันมหาปรเสริฎ ในศักราช ๑๑๓๔ ตัวนั้น กจึ่งได้สนทนาในพระราชหฤๅไทยถึงทำนองคลองพระราชไม้ตรีแห่งกรุงเทพ ฯ แต่ในกาลเมื่อก่อนกหากได้เปนพันทมิตรสนิจเสน่หาบได้ขาดยังราชประเพนี จึงได้เปสิตาราชทูตาจำทูลสุพรรณบัตรรัตนพระราชสาร แลมังคลบรรณาการวัฒนากรุงเทพ ฯ เพิ่อไม่ให้ขาดเสียยังราชปรเพนีปรการหนึ่ง ดั่งเจ้าพญานครราชศรีมาก็ยังจำเริญทางพระราชไม้ตรีบได้ขาดแท้ มาจนถึ่งศักราช ๑๑๓๕ ตัวนั้น โปชุกพลากถือมหันตโยธามาขมเหงกรุง ฯ ศรีสัตนาคนหุต กเปนโทรมนัศทุกขาแก่ปรชากรขมเหงเอาพระราชบุตรท้งงเสนาอำมาตย ไปกรุงรัตนบุระอังวะกค้างคาอยู่ โปชุกพลาก็ยกถอยหนีจากกรุงศรีสัตนาคนหุต ไปต้งงอยู่เชิยงใหม่ จึ่งแต่งให้โปมาว่า โปชุกพลาจยกกองทัพไปรบเอากรุงเทพ ฯ ให้กรุงศรีสัตนาคนหุต เอากำลังเข้ามาทางเมืองนครราชศรีมาว่าดั่งนี้ ก็จึ่งได้รำพึงถึงทำนองคลองราชปรเพนีแห่งพระมหากระษัตราธิราชเจ้าแต่กาลเมิ่อก่อนสืบมา ดั่งกรุงศรีอยุทธยาแลกรุงศรีสัตนาคนหุตสองกรุงบห่อรเปนเวรานุเวรแก่กัน จึ่งขัดสนเสิยบถือเอาถอยคำฝูงนั้น จึ่งได้บอกเสนาอำมาตยมิศุภอักษรไปถึงเจ้าพญานครราชศรีมาเล่ากิจานุกิจทุกปรการ อยู่มาศักราช ๑๑๓๖ ตัว สมเดจพระเจ้ากรุงศรีอยุทธยา จึ่งมิเมตากรุณาถึงทำนองคลองราชประเพนีแห่งกรุงศรีสัตนาคนหุต ทรงพระกรุณาตรัสเหนิอเกล้า ฯ เจ้าพญานครราชศรีมาจึ่งแต่งกรมการมีศุภอักษรส่งพญาหลวงเมิองแสน มาถึงกรุงศรีสัตนาคนหุต ณเดือนยี่แรมสองค่ำนั้นได้แจ้งยังวัจนคดีอันมีในศุภอักษรทุกประการ จึงมีโสมนัศษาปราโมฎโชตนาการ ถึงทานบารมีพระเจ้ากรุงศรีอยุทธยายิ่งนักหนา จึ่งทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ อัคมหาเสนาพร้อมกับอริยสงฆราชครูแต่งแปลงสืบไว้ยังทางพระราชไม้ตรีเพิอหมิให้ขาดเสิย ยังราชประเพนี เหตุว่าสองกรุงหากได้วัฒนาปรำปราสืบ ๆ มา จึ่งได้เปสิตา พญาสุธาราชาจาบ้านปัญามงคลพญามหาอำมาตยสุรตังรไม้ตรี จำทูลสุพรรณบัตรรัตนพระราชสารมงคลบรรณาการวัฒนสวัสดิสมเด็จพระเจ้าในกรุงเทพ ฯ เพิ่ออุภัยรัฎจให้เปนสุพรรณบัตเอกอัญมัญสืบ ๆ ไป ประการหนึ่งดั่งข้าไพร่กรุงเทพ ฯ อนพ่ายมาพึงกรุงศรีสัตนาคนหุต นั้นก็บได้ปองกันเข้าไว้แต่ก่อน พญานครราชศรีมา จคืนมาส้างบ้านเมิองกได้บอกป่าวร้องเขาคืนไปท้งงปวงว่าดั่งนี้ ฝูงเขาหมิยากไปเขาจึ่งลับลี้อยู่ ฝูงเขาสมักไปกมีอยู่มากหลายกให้คืนไป เจ้าพญานครราชศรีมาคืนไปถึงบ้านเมิองแล้ว จึ่งใช้กรมการมาขอเอากได้บอกป่าวร้องกะเกนเอาไป ทีหลังใช้ซ้ำมากได้บอกป่าวร้องหัวบ้านหัวเมืองส่งให้กมากหลาย อันยังค้างคาอยู่บัดนี้แต่ฝูงทุกขยากอดหยากเขากลี้ลับอับอยู่ ขวนขวายเลี้ยงชิวิตรอินทรีแห่งเขากหมีได้กฎหมายจำนวรไว้ ปรการหนึ่งเมิ่อใดราชบุตรราชนัดา แลเสนาอำมาดยอันไปค้างคาอยู่กรุงรัตนบุระอังวะนั้นหากคืนมาถึงบ้านเมืองเมิอใด กจบอกเสนาอำมาตยพร้อมกันแต่งการนำเคริองมงคลราชาภิเศกสมเด็จพระเจ้ากรุงเทพฯ เพิ่อให้หมั้นคง ๑๒๐ พระวะษา ให้ชำระปราบทั่วไปในสกลชมภูทวิปท้งงปวง อนึ่งดั่งข้าไปจจัดทอนโรมไว้จให้พร้อมกันบัดนั้น ประการหนึ่งดั่งพระราชบุตรพระราชนัดดาเสนาอำมาตยฝูงค้างคาอยู่กรุงรัตนบุระอังวะนั้น หากยังดั้นจอนมาถึงบรมโพธิสมภารกรุงเทพฯ เมิ่อใดขอให้มีเมตากรุณาทุกประการ อนึ่งข้าไพร่กรุงศรีสัตนาคนหุตอันได้กลัวม่ารเมงพ่ายเข้ามาพึงโพธิสมภารกรุงเทพ ฯ นั้น ขอให้เขาคืนมาส้างแปลงที่บ้านเก่าเมิองหลัง ขอให้สืบต่อยังทางพระราชไม้ตรีไว้อย่าให้ขาดไปประการใดสองกรุงจะวัฒณพันธุมิตรสนิดเสน่หาญาวะปันจสะหัศะพระวะษา ปัจารัฎวัฒณศุกขานุศุขไส่ไว้ในราชปัญาสมเดจบรมบพิตรพระเจ้ากรุงเทพฯ ทุกประการเสรจอย่าให้ช้าจถ้าสวณบรมราชาพจนมานานุสาสนทิศักราช ๑๑๓๖ ตัว เดิอนสิแรมหกค่ำวันพุทปีมเมียฉอศก ฯ ๚๛