(๑๒) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม

๏ วัน ๗ ๘ฯ ๑ ค่ำ ปีวอกจัตวาศก

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระยาอภัยพิพิธ} \\[1.4ex]\mbox{พระยาทิพโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาราชโยธา กรมพระราชวังบวร ฯ} \\[1.4ex]\mbox{พระราชเสนา} \\[1.4ex]\mbox{หลวงโชฎึก} \\[1.4ex]\mbox{หลวงทองสือ} \\[1.4ex]\mbox{ขุนมหาสิทธิ} \\[1.4ex]\mbox{พระราชเสรฐีล่าม} \\[1.4ex]\end{array} \right\}$ นั่งพร้อมกันณหอพระมณเฑียรธรรม

พระราชสาส์นเวียดนามนายเอี่ยมถือมาณวัน ๗ ๘ฯ ๑ ค่ำ จุลศักราช ๑๑๗๒ ปีวอกจัตวาศก ๚ะ๛

(๑๒) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม คำนับมาถึงพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาให้ทราบ ด้วยครั้งก่อนมีพระราชสาส์นออกไป ว่ากรุงกัมพูชาธิบดีพี่น้องวิวาทกัน กรุงเวียดนามมีการที่จะแทนคุณอยู่ มีรับสั่งพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา ใช้ให้ขุนนางผู้ใหญ่ออกไปว่ากล่าวจะให้พี่น้องปรกติด้วยกัน ได้ความประการใด จึงจะมีพระราชสาส์นออกไปครั้งหลัง เมืองเขมรแต่ก่อนมาเปนข้าทั้งสองฝ่ายกรุงใหญ่มาจนทุกวันนี้ พี่น้องวิวาทไม่ชอบกัน พระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา มีพระไทยเมตตานัก นิ่งดูมิได้นั้นก็ชอบอยู่แล้ว เจ้าเมืองไซ่ง่อนมีหนังสือบอกขึ้นไปถึงกรุงเวียดนาม ว่าพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา ให้ยกกองทัพใหญ่มาตั้งณแดนพนมเปน เจ้าเมืองเขมรตกใจกลัวจึงหนีลงไปอยู่เมืองไซ่ง่อน พระเจ้ากรุงเวียดนามแจ้งความอยู่ว่า พระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาได้มีพระราชสาส์นออกมาแต่ก่อนว่า จะให้ขุนนางผู้ใหญ่ออกไปรงับว่ากล่าวให้พี่น้องดีกัน เหตุไรเจ้าเมืองเขมรจึงหนีไปเล่า พระเจ้ากรุงเวียดนามก็คอยฟังพระราชสาส์น พระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา จะได้รู้เหตุผลต้นปลายก็พอมีพระราชสาส์นพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาออกมา ในพระราชสาส์นมีจะแจ้งอยู่ว่าขอให้พระเจ้ากรุงเวียดนามช่วยดำริห์อย่าให้เสียประเพณี กรุงพระมหานครศรีอยุทธยามีพระไทยโอบอ้อมเมืองน้อยดังนี้ ทางพระราชไมตรีทั้งสองพระนครจะได้ยืนยาวสืบไป ประเพณีกระษัตริย์ ให้มีพระไทยเปน $\left. \begin{array}{}\mbox{สัจ } \\[1.4ex]\mbox{ธรรม }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ เหมือนองค์สงวนนั้นเปนข้าก็ไม่ตรงเปนบุตรก็หามีกระตัญญูไม่ เปนน้องก็ไม่อดออม โทษองค์สงวนนั้นใหญ่นัก คิดอย่างหนึ่งเล่าองค์สงวนก็ยังเด็กอยู่ ถ้ารู้ว่าตัวผิดรับขอโทษต่อพี่ก็พอจะหายโทษ ถ้าเปนดังนี้เนื้อกับกระดูกจะได้ร่วมกัน แล้วกรุงเวียดนามจะได้แต่งขุนนางพาองค์จันทร์กลับมาเมืองเขมร กรุงพระมหานครศรีอยุทธยาต้องมีขุนนางผู้ใหญ่ออกไป กรุงเวียดนามจะได้ชี้แจงข้อความพร้อมด้วยขุนนางญวน พาองค์จันทร์คืนมาเมืองเขมรอย่างนี้จึงจะควรด้วยสองพระนครอันใหญ่ แลเมืองเขมรทำมาแต่ก่อนทั้งนี้หนักอกทั้งสองพระนคร จำจะช่วยกันปลูกฝังขึ้นด้วยเปนเมืองน้อย

พระราชสาส์นมาณวัน ๑๑ฯ ๑๐ ค่ำ ยาลอง ๑๑ ปีวอกจัตวาศก ๚ะ๛