(๑๕) พระราชสาส์นกรุงเวียดนาม

๏ วัน ๓ ๑๒ฯ ๑๐ ปีระกาเบญจศก

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระยาศรีสุริยพาหะ } \\[1.4ex]\mbox{พระสุริยภักดี }\\[1.4ex]\mbox{หลวงสารประเสริฐ }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ ถือมา

$\left. \begin{array}{}\mbox{หลวงสุนทรภักดี } \\[1.4ex]\mbox{ขุนสนิทนายล่าม}\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ แปลออกเปนคำไทยได้ความว่า

(๑๕) พระราชสาส์นกรุงเวียดนาม คำนับมาถึงพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาให้ทราบ ซึ่งเมืองเขมรพี่น้องไม่ชอบกันจึงได้เกิดความทั้งนี้ แต่พระราชสาส์นไปมากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาก็ทราบความชัดอยู่แล้ว แลกรุงเวียดนามกับกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาแต่ก่อน ก็ทรงพระเมตตาปู่แลบิดาเจ้าเมืองเขมร มาครั้งนี้ก็มีน้ำพระไทยโอบอ้อมเมืองน้อย เจ้าเมืองเขมรจะทำลดเลี้ยวอ้อมวงไปประการใด ทั้งสองพระนครก็ผ่อนตามใจเจ้าเมืองเขมร ด้วยมีพระไทยเมตตาหาถือโทษไม่ ก็ปราถนาจะให้มีใจสาพิภักดิ์ทิ้งความชั่วซึ่งทำผิดมาแต่ก่อนเสีย พี่น้องจะได้รักใคร่กัน ครั้งนี้กรุงเวียดนามสั่งให้ขุนนางผู้ใหญ่คุมกองทัพกับทูตกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาพาองค์จันทร์มาส่งณเมืองเขมร ราชการก็เสร็จอยู่แล้ว ต้องตามประเพณีสองพระนครอันใหญ่ เมื่อทูตกลับเข้ามากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาก็จะทราบความอยู่แล้ว กรุงเวียดนามเห็นว่าพระไทยพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา คิดต้องกันกับกรุงเวียดนาม ชุบเลี้ยงเมืองเล็กน้อย ซึ่งเอาเจ้าเมืองเขมรมาส่งก็ต้องช่วยทำนุบำรุงการบ้านเมือง ทั้งนี้เพราะเขาไม่ชอบกัน จึงจัดแจงให้เขาดีกัน บ้านเมืองจะได้ปรกติ กรุงเวียดนามคิดว่าเมื่อทูตกลับเข้ามาถึงแล้ว กรุงพระมหานครศรีอยุทธยาจะมีพระราชสาส์นตอบ กับพาองค์สงวนไปขอสมาองค์จันทร์ แล้วขุนนางผู้ใหญ่กรุงเวียดนามก็อยู่นั่น จะได้ว่ากล่าวอย่าให้องค์สงวน $\left. \begin{array}{}\mbox{สดุ้ง } \\[1.4ex]\mbox{สเทิ้น }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ แล้วอย่าให้มีพยาบาทต่อกัน แลกรุงพระมหานครศรีอยุทธยา จะว่ากล่าวสั่งสอนองค์จันทร์ออกมาประการใดองค์จันทร์จะได้รู้ แต่ก่อนมาจนทุกวันนี้กรุงพระมหานครศรีอยุทธยา ตั้งพระไทยชุบเลี้ยงเจ้าเมืองเขมร เมื่อแม่ลูกพี่น้องพร้อมมูลกันก็จะได้รู้บุญคุณทั้งสองพระนครอันใหญ่ กรุงเวียดนามกับกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาวิตกทั้งนี้ ก็ด้วยจะชุบเลี้ยงเมืองน้อยให้เปนศุข แต่ทูตกรุงพระมหานครศรีอยุทธยากลับมาได้ $\left. \begin{array}{}\mbox{๓ } \\[1.4ex]\mbox{๔ }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ เดือนแล้วยังหามีตอบไปไม่ เมืองเขมรพึ่งจะสงบไพร่บ้านพลเมืองยังระ $\left. \begin{array}{}\mbox{ส่ำ} \\[1.4ex]\mbox{สาย }\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ อยู่ น้ำใจกรุงเวียดนามก็หารักให้กองทัพอยู่ช้าที่นั่นไม่ แลการทั้งนี้ก็ได้สั่งมาถึงขุนนางผู้ใหญ่ให้คิดผ่อนปรนดูการ สุดแต่ควรจะแบ่งขุนนางแลกองทัพ ไว้จะช่วยทำนุบำรุงองค์จันทร์ ฤๅเห็นจะถอยกองทัพมาเมืองไซ่ง่อนได้ก็ตามแต่ขุนนางผู้ใหญ่จะคิด แลกรุงพระมหานครศรีอยุทธยากับกรุงเวียดนาม เปนทางพระราชไมตรีมาแต่ก่อน จะทำการสิ่งใดก็บอกถึงกันทุกครั้ง บัดนี้จึงจะมีพระราชสาส์นบอกมาให้แจ้ง

พระราชสาส์นมาณวัน ๕ฯ ๙ ค่ำ ยาลอง ๑๒ ปีระกาเบญจศก ๚ะ๛