(๕) พระราชปฏิสัณฐาน

๏ องหวานเปนใหญ่เข้ามา พระเจ้าเวียดนามสั่งมาที่เรื่ององค์จันทร์ นอกนั้นกระไรบ้าง แปล๚ นี่แลองหวานองค์จันทร์เปนเด็กไม่ช่างเด็ก ทำผิดแล้วแกล้งเรียกบอกเคลือบแฝงขึ้นไปขอกองทัพจะทำให้เราผิดใจกันจะได้ฤๅ ไม่เหมือนครั้งแผ่นดินไตรเซิน แปล๚ ครั้นจะให้ไปข่มขี่ให้ราบคาบตามประเพณีเมืองขึ้น เกลือกจะไปวิวาทกันกับญวนที่มาตั้งอยู่ พระเจ้าเวียดนามจะน้อยใจ จึ่งให้พระยาพิพัตออกไปบอก แปล๚

ต่อมีราชสาส์นเข้ามาจึงรู้แน่ว่าพระเจ้าเวียดนามคิดโดยซื่อ เห็นว่าเมืองไทยมีงานการอยู่ จึ่งให้กองทัพมาช่วยรงับเขมรให้ราบคาบ ทั้งนี้ก็เพราะเห็นแก่ข้า แปล๚

๏ แต่องค์จันทร์มันถือใจว่าให้มาช่วยมัน จึงกำเริบใจไม่ไปมาคำนับตามเคยละประเวณีเสีย จะมาขึงเอาข้าข้าจะอดที่ไหนได้ นี่แลการจะต้องจำเปนจำทำ แปล๚ องหวานกลับออกไป พระเจ้าเวียดนามก็จะแจ้งความชั่วขององค์จันทร์ ถึงองค์จันทร์มันจะทำต่อไปอีกเหมือนแต่หลัง ข้าก็สิ้นวิตกแล้ว แปล๚ พระเจ้าเวียดนามกับข้ารักใคร่เห็นกันมาอย่าเห็นองค์จันทร์ดีกว่าเรา อันเมืองไทยกับเมืองญวนเปนเมืองใหญ่ ถ้ามีธุระแล้วไม่นิ่งดูกันได้ อย่าให้พระเจ้าเวียดนามมีความสงไสยรังเกียจเลย แปล๚ ที่ข้าให้ไปเกณฑ์กองทัพเขมรมาทางเรือ ว่าไม่บอกให้รู้จึ่งต้องมารักษาเขตรแดน ความข้อนี้อย่างไรอยู่ดูเหมือนหาไว้ใจกันไม่ ๚ะ๛