(๒๒) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม

(๒๒) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม คำนับมาถึงสมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาให้ทราบ ด้วยกรุงพระมหานครศรีอยุทธยากับกรุงเวียดนามเปนทางพระราชไมตรี สนิทเสมอ $\left. \begin{array}{}\mbox{ต้น} \\[1.4ex]\mbox{ปลาย}\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ มาจนทุกวันนี้ ครั้นณเดือนสี่ขึ้นสามค่ำปีระกาเบญจศก ว่างท้ายเห้ามเหษีกรุงเวียดนามทิวงคต เปนการทุกข์อยู่แต่ในกรุงเวียดนาม ครั้นจะแจ้งความเข้ามาให้ทราบเล่าก็ไม่ควร แลกรุงพระมหานครศรีอยุทธยามีพระไทยรักใคร่กรุงเวียดนามยิ่งนัก แต่ทราบความพระโชฎึกราชเสรฐีกราบทูลว่าเจ้าเมืองไซ่ง่อนบอกว่าว่างท้ายเห้าทิวงคตแล้ว กรุงพระมหานครศรีอยุทธยา มีพระไทยคิดถึงทางพระราชไมตรี แต่งให้พระเสนาภักดีทูตมีชื่อ เชิญพระราชสาส์นแลคุมสิ่งของออกมาช่วยทำบุญในการศพ ทูตไปถึงกรุงเวียดนาม ณวัน ๘ฯ ๒ ค่ำครั้น ณวัน ๑๕ฯ ๒ ค่ำ เปนวันเส้นใหญ่ ได้ให้ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยนำทูตแลสิ่งของซึ่งช่วยทำบุญไปไว้ศพว่างท้ายเห้าตามธรรมเนียมแล้ว แต่การที่ฝังศพว่างท้ายเห้านั้น ให้เลือกวันดีได้ต่อปีใหม่เดือน ๒ฯ ๖ ค่ำจึงจะได้จัดแจงการฝังศพ ซึ่งพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา กระทำดังนี้โดยมีพระไทยรักใคร่ มีพระราชสาส์นออกมาถามข่าวเยี่ยมเยียนแลให้ทูตคุมสิ่งของออกมาให้ช่วยทำบุญ ในการศพได้ก่อนนั้น บุญคุณกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาอยู่กับกรุงเวียดนามยิ่งนัก ครั้นจะแต่งทูตเข้ามาขอบพระไทยตามประเพณีเล่า กรุงเวียดนามอยู่ในการทุกข์ด้วยว่างท้ายเห้าเปนใหญ่ยังไม่สำเร็จ จึงหาได้ว่าราชการอื่นไม่ ได้จัด $\left. \begin{array}{}\mbox{ทอง ๔ ลิ่ม ๆ ละ } & \begin{array}{c}\\\begin{array}{c|c} ๖&๑\\\hline \quad&\quad\\\end{array}\end{array} & หนัก & \begin{array}{c}๑\\\begin{array}{c|c} ๕&\quad\\\hline \quad&\\\end{array}\end{array}\\[1.4ex]\mbox{เงิน ๕๐ ลิ่ม ๆ ละ } & \begin{array}{c}\\\begin{array}{c|c} ๖&๑\\\hline \quad&\quad\\\end{array}\end{array} & หนัก & \begin{array}{c}๑๕\\\begin{array}{c|c} ๑๒&๒\\\hline \quad&\quad\\\end{array}\end{array}\\[1.4ex]\end{array} \right\}$ มอบให้ทูตคุมเอามาทรงยินดี ให้ทูตมีชื่อออกจากกรุงเวียดนาม แต่ณวัน ๑๐ฯ ค่ำปีจอจัตวาศก

พระราชสาส์นมาณวัน ๑๐ฯ ๒ ค่ำศักราช ยาลอง ๑๓ ปี ๚ะ๛

พระเสนาภักดี นายจ่านิจถือมา