(๑๑) พระราชสาส์น สมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา

๏ วัน ๑ ๑๐ฯ ๘๘ ค่ำ จุลศักราช ๑๑๗๔ ปีวอกจัตวาศก ได้ฤกษ ๒ โมงสามบาท

$\left. \begin{array}{}\mbox{พระยาศรีสุริยวงษว่าที่โกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาพิพัฒโกษา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาธรมา} \\[1.4ex]\mbox{พระยาอุไทยธรรม์} \\[1.4ex]\mbox{หลวงทองสือ} \\[1.4ex]\mbox{หลวงโชฎิก} \\[1.4ex]\mbox{หลวงสุนทรโวหาร} \\[1.4ex]\end{array} \right\}$ นั่งพร้อมกัน ณพี่หอพระมณเฑียรธรรม หมื่นเทพไมตรีจาฤกพระราชสาส์นกระดาษฝรั่ง ๒ แผ่น เปนอักษร ๑๙ บรรทัด นายเอี่ยมมหาดเล็กถือไปณวัน ๑ ๑๐ฯ ๘๘ ค่ำ จุลศักราช ๑๑๗๔ ปีวอกจัตวาศก ๚ะ๛

(๑๑) พระราชสาส์น สมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาจำเริญพระราชไมตรีมาแจ้งแต่สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนามให้ทราบ เมื่อณเดือนสี่ปีมแมตรีนิศก สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนามมีพระราชสาส์น ให้ไกโดยเหียรเข้าไปแจ้งด้วยวางทายเห้าสวรรคคตแล้วมีพระไทยวิตกว่าพระอุไทยราชาธิราชไม่คำนับกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาก็เหมือนไม่คำนับกรุงเวียดนาม จะคิดทำแก่เมืองกัมพูชาประการใดขอให้มีพระราชสาส์นออกมาจงแจ้ง นั้นเห็นว่าเปนแต่ความพี่น้องวิวาทกัน ที่ส่วนตัวพระอุไทยราชาธิราช ผิดล่วงเกินก็ยกโทษให้แล้ว เห็นจะหามีความรังเกียจไม่ สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนามก็ต้องกระทำการพระศพฉลองพระคุณวางทายเห้าเปนการใหญ่อยู่ คิดว่ายังจะมิให้ธุระกรุงเวียดนามก่อน แล้วได้ให้ขุนนางผู้ใหญ่รงับห้ามปราม ก่อนไกโดยเหียรเข้าไปถึงจึงมีพระราชสาส์นตอบออกมา ว่ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา จะว่ากล่าวมิให้เสียประเพณีทั้งสองฝ่าย ครั้นพระยายมราชพาองค์สงวนลงมาณเมืองพุทไธเพชร์ พระอุไทยราชาก็หาอยู่ให้ชำระว่ากล่าวไม่ อบพยบพาครอบครัวลงมาอยู่ณเมืองไซ่ง่อน ความจึงค้างอยู่มิได้ว่ากล่าวสมัคสมานให้พี่น้องดีด้วยกัน เพราะความขัดข้องดังนี้ กรุงพระมหานครศรีอยุทธยา จึงมีพระราชสาส์นออกมาแจ้งแต่สมเด็จพระเจ้ากรุงเวียดนาม จะได้ทรงดำริห์ให้ต้องตามประเพณีทั้งสองฝ่าย

พระราชสาส์นมาณวัน ๑ ๑๐ฯ ๘๘ ค่ำ จุลศักราช ๑๑๗๔ ปีวอกจัตวาศก