(๒) พระราชสาส์นเจ้าเมืองญวน

พระราชสาส์นเจ้าเมืองญวนมาเยียนเจ้าน้องกรุงไทยให้ทราบ

ด้วยทูตนำ $\left. \begin{array}{}\mbox{นายแก้ว} \\\mbox{นายพรมมา} \\\mbox{นายทัพสัตุ}\end{array} \right\}$ พระราชสาส์นกับแพรมังกรออกมาเปนทางพระราชไมตรี เราจึงถามฃ่าวถึงเจ้ากรุงไทยทั้งสองพระองค์จำเริญมั่นคง วัดวาอารามรุ่งเรืองสุกใสยิ่งกว่าแต่ก่อนบุราณสืบมา เรามีความยินดีด้วยเจ้ากรุงไทยหนักหนา แลว่าเมืองเวียงจันท์ปีก่อนทำไม่ดี ยกกองทัพมาตีเมืองพวน จับเจ้าเมืองพวนกับเจ้าหัวเมืองลาวทั้งปวงแลไพร่พลเมืองหนี้มาเมืองเงอาน ว่าแก่เจ้าเมืองเงอาน ๆ จึงบอกหนังสือมาถึงเรา ๆ จึงให้กองทัพยกขึ้นมาถามโทษเจ้าเวียงจันท์ ๆ รู้ว่ากระทำผิด ปล่อยเจ้าลาวทั้งปวงคืนบ้านเมืองตามเก่าแล้ว เจ้าลาวทั้งปวงเคยเอาเครื่องราชบรรณาการไปถวายแก่เมืองญวนตามอย่างแต่ก่อนทั้งนี้ เราจึงโปรดยกโทษความผิดไม่ว่าแล้ว แต่ก่อนเราคิดว่าเจ้าเวียงจันท์อาไศรยเจ้ากรุงไทยคิดทำร้ายตีบ้านเมืองทั้งปวง บัดนี้เราเห็นในพระราชสาส์นว่าเจ้ากรุงไทยชุบเลี้ยงเจ้านันท์ให้ขึ้นมาครองเมืองเวียงจันท์สืบตระกูลมาหาได้ห้ามปรามตามอย่างแต่ก่อนมาหาไม่ เราจึงแจ้งว่าเจ้ากรุงไทยตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรมหนักหนา อนึ่งเวียนจุงเมืองญวนกับกรุงไทย หนทางระยะห่างไกลกันข่าวคราวหารู้แจ้งไม่ แต่ก่อนเจ้าชมภูเมืองพวน เจ้าฦๅคำรฎเมืองหลวง ทูลเราว่าเวียนจุงมาอยู่ด้วยเจ้ากรุงไทย ๆ ทรงพระเมตตาชุบเลี้ยง แก้วเวียนจุงคิดอกตัญญ เก็บเอาเครื่องสาตราอาวุธยกกองทัพออกไป มันคิดการทั้งนี้โทษมีแก่เมืองโนัน แลครั้งก่อนเรามีราชสาส์นมาถึงกรุงไทย ว่าเวียนจุงแตกหนีเข้ามา ขอกองทัพจับไว้ บัดนี้มีพระราชสาส์นมาถึงเราจึงแจ้งราชการ เราคิดว่าไพร่ไหน ๆ ก็เปนไพร่ฟ้า ผู้ใด ๆ เปนเจ้าครองเมือง จะใคร่เอาใจราษฎรให้อยู่เยนเปนศุขเปนต้น ไพร่พลเมืองญวนก็เหมือนไพร่พลเมืองไทย เราได้เปนเจ้าพึ่งไพร่ฟ้าราษฎรทั้งปวง จึงสร้างเมืองญวนขึ้นใหม่ $\left. \begin{array}{}\mbox{กว้าง} \\\mbox{ขวาง}\end{array} \right\}$ ได้แว่นแคว้นแผ่นดินถึงหมื่นโยชน์ ทำไมกับเวียนจุงจะละเสียก็ได้ เหตุด้วยเวียนจุงทำร้ายกวนราษฎรฝ่ายเดียว คิดว่าจะยกกองทัพไปจับสัตว์ในป่า ไพร่ราษฎรจะได้ความยากแค้นเดือดร้อน ครั้นจะไม่ทำมันวันนี้มันจะไปลวงเมืองนี้พรุ่งนี้มันจะไปลวงเมืองโน้น ให้เกิดศึกรบพุ่งกันต่อ ๆ สืบไป ไพร่ฟ้าราษฎรจะได้ความยากจน จะฟังคำไว้มันนั้นผิดด้วยประเวณี เราคิดว่าเจ้าเมืองไทยจะไม่แจ้งเหตุผลมันอย่างนั้น บัดนี้แต่งทูตไปมา เมืองเรากับเมืองไทยได้แจ้งน้ำใจกันอยู่แล้ว เจ้ากรุงไทยทรงสัจธรรม จงทรงดำริห์ให้อาณาประชาราษฎรเมืองญวนกับเมืองไทยได้อยู่เยนเปนศุข ทางพระราชไมตรีจะได้วัฒนาการสืบไป ถ้าได้อย่างนั้นเรายินดีหนักหนา ให้เจ้ากรุงไทยทั้งสองพระองค์จำาเริญยิ่ง ๆ ต่อขึ้นไป วัดวาอารามจะได้รุ่งเรืองยิ่งขึ้นไปกว่าแต่ก่อน เมืองญวนกับเมืองไทยท่าทางไกลกัน ให้ราชสาส์นมาเหมือนกับตัวเราได้มาปราไศรยกัน ราชสาส์นมาทั้งนี้เหมือนกับน้ำใจเรา

ราชสาส์นมาณวัน ๘ฯ ๑๑ ค่ำ ปีเถาะ สัพศก