“ลีปัง–ไซหมึ่ง” เชิญกินเลี้ยง

​เหตุการณ์อันตึงเครียดระหว่างนางฮวยลีปัง และไซหมึ่งเข่ง ได้คลี่คลายและราบรื่นลงในที่สุด ราตรีนั้นได้ผ่านพ้นไปอย่างเรียบร้อยและเต็มไปด้วยความสุขสดชื่นของหนุ่มสาวทั้งคู่.

รุ่งเช้า นางลีปังก็นำหีบเครื่องเพชรของนางออกมาให้สามีดู และฝากเครื่องประดับทองชิ้นหนึ่งให้ไซหมึ่งเอาไปแก้ที่ร้านช่างทอง เพื่อให้ทำเป็นสายสร้อย เมื่อสามีคนขี้เอาใจเมียออกจากบ้านจะไปร้านช่างตามที่นางสั่ง ก็พอดีเจอภรรยาคนที่ห้าเข้า นางพัวกิมเน้ยเห็นสามีลุกลี้ลุกลนดูมีธุระรีบร้อนอยู่ก็ถามว่าจะไปไหน? ไซหมึ่งเสไปว่าจะออกไปทำธุระที่นอกบ้านสักครู่ แต่พอโง่วเจ๊เข้ามาจับตัวเข้า นางก็รู้สึกว่ามือของนางได้กระทบวัตถุแข็ง ๆ อันใดสักอย่างในแขนเสื้อของสามี จึงล้วงเอาออกมาดู ก็เห็นเป็นร่างแหทองคลุมศีรษะ บัวคำอดตื่นเต้นเสียมิได้ ค่าที่นางมิเคยได้มีมาก่อน และเมื่อถามว่าสามีจะเอาไปทำอะไร แล้วก็ได้ความว่า ช้องทองนี้เป็นของนางลีปังฝากให้เขานำไปแก้เป็นสายสร้อย ด้วยความอยากได้และรู้มากตามนิสัยของนาง บัวคำก็คำนวณเนื้อทองดู เห็นว่าอย่างไรเสียเมื่อ​เปลี่ยนเป็นสายสร้อยแล้ว เนื้อทองก็ยังคงมีเหลือเพราะช้องนี้หนักถึงเก้าตำลึง ทำสายสร้อยเสียอย่างดีก็คงไม่ถึงห้าตำลึง นางจึงกำชับสามีว่าทองที่เหลือให้เขาทำสายสร้อยอย่างเดียวกันนี้มาให้นางด้วยเส้นหนึ่ง ไซหมึ่งก็อิดออด ๆ อ้างว่า เดี๋ยวทองของเจ้าของเขาจะขาดน้ำหนักไป แต่บัวคำก็ยืนยันว่าจะเอาให้ได้อยู่ท่าเดียว หนักเข้าไซหมึ่งอดรนทนไม่ได้ นึกขำในนิสัยของภรรยาคนนี้ ก็เลยหัวเราะและบอกว่า เจ้านี้พิลึกเหลือเกิน รู้แต่อยากจะได้สมบัติของคนอื่นเขาถ่ายเดียว นิดก็เอาหน่อยก็เอา แม้แต่ปลายเข็มก็ยังดี แปลกคนเหลือเกิน แล้วเขาก็ออกจากเรือนของนางไป.

แลกรณีที่ไซหมึ่งรับนางฮวยลีปัง เข้ามาอยู่กินที่ในบ้านครั้งนี้ ปรากฏว่าได้เป็นที่อิจฉาตาร้อนของบรรดาภริยาคนอื่น ๆ เป็นอย่างมาก ต่างพากันตั้งข้อและไม่ยอมให้ความสนิทสนมกับนาง โดยเฉพาะนางดวงแข ภรรยาหลวงของไซหมึ่งด้วยแล้ว นางถึงกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เมื่อรู้ว่าสามีจัดส่งคนใช้ไปอยู่เฝ้าบ้านเก่าให้นางลีปัง ที่ถนนสิงโต นางถือเสียว่าปังเจ๊ได้ประพฤติการเย่อหยิ่งและออกจะโอหังต่อนางผู้ภรรยาเอกของสามีอย่างมาก ซึ่งยังมิเคยมีภรรยารองคนใดเคยจักได้ประพฤติกับนางเช่นนี้มาก่อนเลย.

และก็เช้าเดียวกันนี้เอง ที่ลีปังต้องประสบความดูถูกและเหยียดหยามจากบรรดาภรรยาของสามีอย่างสุดจะอดกลั้นไว้ได้ ขณะเมื่อนางไปเยี่ยมคำนับนางวัวยะเนี้ยที่เรือนใหญ่ใช่แต่นางจะโดนบรรดาเจ๊ ๆ ทั้งหลายสบประมาทแต่ฝ่ายเดียว แม้ที่สุดชั้นพวกสาวใช้คนเล็กคนน้อยในครัวเรือนของสามี ต่างก็พากันเหยียดหยามนางตามพวกนาย ๆ ไปด้วย.

ฮวยลีปังกลับมาเรือนด้วยความชอกช้ำใจเป็นอย่างมาก นางนอนหลับพักผ่อนไปได้ไม่นานนัก ไซหมึ่งก็กลับมา ลีปังได้รายงานให้สามีฟังว่า ​เวลานี้ตั้วเจ๊ไม่พอใจที่เขาส่งไล่เห่งไปเฝ้าบ้านให้นาง เพราะได้ยินวัวยะเนี้ยอ้างว่า เมียของไล่เห่งก็ไม่ค่อยสบายอยู่ยังจะใช้ไปเฝ้าบ้านอีก นางบอกแก่สามีอย่างน้อยใจว่า มิเป็นไรดอก จัดส่งคนอื่นไปก็ได้ ส่งไปชั่ววันเว้นวันก็ยังได้ จะได้ผลัดเปลี่ยนกับเทียนฮก.

ไซหมึ่งก็บอกว่า ดีแล้ว เขาจะจัดส่งปังอั่งไปแทน.

ครั้นถึงวันที่ยี่สิบห้า ไซหมึ่งก็จัดส่งบัตรเชิญกินเลี้ยงเนื่องในวันมงคลสมรสระหว่างนางฮวยลีปังกับเขาไปยังเพื่อน ๆ และญาติสนิทมิตรสหายทั้งหลายโดยทั่วกัน ในงานกินเลี้ยงคราวนี้ ตั้วกัวยิ้ง ไซหมึ่ง ได้จัดขึ้นเป็นงานใหญ่พอดู มีหญิงนักร้องนักแต่ละล้วนสวยสะคราญร่างไม่ต่ำกว่าสี่นาง เพื่อไว้ขับกล่อมบำเรอ.

ตอนบ่ายเจ้าภาพได้จัดให้มีการเลี้ยงน้ำชาขึ้นในสวนดอกไม้ ประกอบดนตรีและการเล่นสนุกต่างๆ เพื่อเป็นการหย่อนอารมณ์แขกเหรื่อไปด้วยในตัว ตกค่ำจึงได้มีการเลี้ยงโต๊ะใหญ่ภายในห้องโถง.

ระหว่างที่แขกเหรื่อกำลังกินอาหารกันอยู่นั้นเอง เอ็งแปะเตี๊ยะได้ลุกขึ้น กล่าวขอร้องเชื้อเชิญเจ้าสาวให้ปรากฏตัวเพื่อจะได้เป็นที่รู้จักมักคุ้นแก่บรรดาเพื่อนฝูงและท่านผู้มีเกียรติทั้งหลายสืบไป และตามที่ถูกแล้ว นางลีปังก็ควรจะต้องได้ออกมาแสดงตัวเพื่อกระทำคำนับแก่แขกอาวุโส คือพี่ชายของฮวยจื้อฮือ และพี่ชายของนางดวงแข ที่มาในงานตามธรรมเนียม ถึงแม้ไซหมึ่งจะได้พยายามขอร้องกลบเกลื่อนเพื่อมิให้เป็นการเอิกเกริกออกหน้าออกตาไปนักสักเท่าใดก็ตาม แต่เอ็งฮวยจื๊อไม่ยอมฟัง เขาขอร้องแต่จะให้เจ้าสาวปรากฏตัวออกมาต้อนรับแขกให้จงได้ ในที่สุดเจ้าภาพคนได้เมียรวย ก็จำต้องยอมผ่อนตามคำขอร้องของเพื่อน ๆ เขาใช้ให้ไต้อังไปบอกปังเจ๊ออกมาต้อนรับแขกตามความประสงค์ของเพื่อนฝูง แต่กว่า​เจ้าสาวนางลีปังจะปรากฏโฉมของนางออกมาได้ นางก็อิดออดอ้ำอึ้งอยู่นาน นางตัดสินใจแล้วตัดสินใจเล่าว่าจะควรหรือมิควร จนกระทั่งซัมเจ๊ หรือโง่วเจ๊ต้องช่วยกันปลอบโยนนั่นแล้ว นางฮวยลีปังจึงได้ยอมออกมา.

ภายในเสื้อกระโปรงราตรีสีแดงสด นางรวบมวยไว้ด้วยสร้อยไข่มุกเสียบปิ่นทองงามระยับตา นางเยื้องย่างออกมาจากเรือนหอโดยมีสองสาวใช้เดินเคียงประคองข้าง ทุกอิริยาบถที่นางเคลื่อนไหวแลอ่อนระทวยดูช้อยชดแม้นช่อเหมยยามเมื่อกระทบลม

ทันใดนั้นเอง มโหรีก็บรรเลงเพลงขับกล่อมขึ้นอย่างพริ้งเพราะ ประสานสำนวนขึ้นด้วยขลุ่ยผิวและพิณครวญ ตลอดทางที่เจ้าสาวเดินได้ลาดไว้ด้วยพรมเนื้อนุ่มสีสด กรุ่นกลิ่นแป้งร่ำกำจรอวลไปถ้วนสรีระร่างของโฉมนาง แต่ละขยับย่างที่นางเยื้องจะได้ยินเสียงแพรส่ายไหวยะยาบดังระริกแว่ว ดุจกิ่งไผ่แผ่วคราเมื่อต้องลมพาน ท่วงท่าที่พธูลีปังเยื้องกรายมานั้น แลราวกับโฉมเทพธิดาร่อนฟ้ามาแต่ดวงศศิเจ้าก็กลกัน.

การปรากฏร่างของนาง เป็นเสมือนปรากฏการณ์ของมนต์ขลังที่ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งสะกดห้องทั้งห้องให้ตกอยู่ใต้ภวังค์ของความเงียบสงบ และราวกับนัดกันไว้ทุกคนที่อยู่ภายในห้องนั้นได้ลุกขึ้นจากโต๊ะค้อมกายโค้งคำนับให้แก่นางอย่างอ่อนน้อมทุกถ้วนหน้า.

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ทางลับแลมู่ลี่กั้น บรรดาภรรยาคนอื่น ๆ ของท่านตั้วกัวยิ้งต่างก็พากันแอบมองนางลั่กเจ๊อยู่ด้วยความอิจฉา เสียงพัวกิมเน้ยติว่า “เพลงกล่อมวิวาห์นี้เล่นไม่เห็นถูกกาลเทศะเลย ด้วยซ้ำฟังไม่เป็นท่า ชะรอยคนเล่นจะไม่มีฝีมือ” เท่านั้นไม่พอ นางยังแสร้งใส่ไฟกรอกหูนางดวงแขสืบไปอีกว่า ที่ถูกเพลงนี้ต้องบรรเลงในงานของตั้วเจ๊จึงจะถูก ซึ่งวัวยะเจ๊ฟังเข้าแล้วก็สะอึกไปทันที นางรู้สึกผะอืดผะอมขมขื่นใน​ลำคอเพราะด้วยความอิจฉา แล้วต่างก็พากันกลับไปเรือน แต่ละนาง ๆ ได้พกเอาความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ในอกกลับไปตามๆ กัน!

ฝ่ายเจ้าสาวเมื่อได้ออกมาเยือนร่างรับรองแขกเหรื่อตามธรรมเนียมแล้วนางก็กลับห้อง และได้มอบของรางวัลให้แก่บรรดานักร้องสาว ๆ เหล่านั้นคนละห้าตำลึงกับผ้าเช็ดหน้าไหมปักดิ้นทองคนละผืน.

ขณะเดียวกับที่ลั่กเจ๊เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ ตั้วเจ๊ก็เต็มไปด้วยความเงื่องหงอยสร้อยเศร้าใจ อารมณ์นางหนักอยู่ด้วยความอิจฉาริษยาวิสัยหญิง นางนั่งซึมและเลื่อนลอยต่อเหตุการณ์ที่เป็นอยู่นานเท่าใดมิรู้ได้ กระทั่งเด็กรับใช้สองคนยกถาดของขวัญของสามีเข้ามาให้ แต่ถึงแม้ของขวัญจะมากแสนมาก จะมีราคาค่างวดสักปานใด ดวงแขหาปรารถนาจะใส่ใจเหลียวแลไม่ กลับเสือกไสให้เอาไปให้นางบัวคำเสีย.

แต่เด็กคนใช้ยืนยันว่า ของนี้ไซหมึ่งผู้สามีมอบมาให้เฉพาะนางฉะนั้น ดวงแขจึงจำต้องรับไว้แล้วนางก็เรียกให้เจ้าเง็กเซียว เอาไปเก็บเหมือนอย่างไม่ไยดี.

ครู่นั้นเอง โง้วพี่ชายของนางก็แวะเข้ามาเยี่ยมเพื่อถามข่าวคราว เขาถามน้องสาวว่า ได้ข่าวนางมิค่อยจะลงรอยกับสามีหลายวันมาแล้วมิใช่หรือ? แล้วเขาก็ตักเตือนนางว่า อย่าได้ทำขึ้งโกรธสามีของนางอยู่อีกเลย อย่าลืมว่าอย่างไรก็ตาม ไซหมึ่งยังได้ให้เกียรติแก่เขาอยู่เป็นอย่างมาก ถึงตัวนางเองก็เถอะ ไซหมึ่งก็ยกย่องเป็นอย่างดี หากนางมัวทำปั้นปึ่งแง่งอนกับสามีอยู่เช่นนี้ จะทำให้สามีขาดความไว้วางใจ จงได้พยายามโอนอ่อนผ่อนตามใจสามีบ้าง อย่าเอาแต่ใจของตนเอง มิช้าเขาก็คงจะกลับมาขอคืนดีและคงความเป็นมิตรต่อนางเหมือนดังเก่า ขอให้นางเชื่อเขาเถอะ.

น้องสาวก็บอกว่า พี่ไม่รู้อะไร ทุกวันนี้สามีนางเขาได้เมียรวยมา รู้​ไหม? นางนั้นเป็นเพียงลูกสาวขุนนางจน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น เรื่องอะไรสามีเขาจะมาอาลัยไยดีกับนาง ทุกวันนี้พี่ไม่รู้ดอกว่าสามีเขาปล่อยปละละทิ้งนางเช่นใด นอกจากความไม่พอใจในตัวนางที่เขามีอยู่แล้วเป็นทุนเดิม เดี๋ยวนี้เขายิ่งไม่มีความพอใจใหญ่พี่รู้ไว้เสียเถอะ พี่ไม่ต้องมาเป็นห่วงกังวลกับนางดอก ปล่อยให้นางทนรับทุกข์ทรมานไปแต่ผู้เดียวก็แล้วกัน และดวงแขยังได้บอกแก่พี่ชายของนางสืบไปว่า ทุกวันนี้นางมีคนหัวอกเดียวที่เห็นใจเป็นพรรคพวกเข้าข้างอยู่หลายคน อย่าทุกข์ร้อนกับนางเลย!

พูดแล้วนางดวงแขก็ร้องไห้ น้ำหูน้ำตานองแก้มเต็มไปด้วยความช้ำชอกใจอยู่ต่อพี่ชาย.

โง้วเตียนอังก็ว่า เขายังไม่เห็นด้วยที่น้องสาวพูดมา เพราะมิใช่เรื่องที่จะต้องไปอับอายขายหน้าใครในเรื่องสกุลรุนชาติ ทางที่ถูกนางควรจะประพฤติดี มีน้ำใจให้มากขึ้นต่อสามีนั่นแหละจึงจะถูก โง้วบอกว่า ขอให้นางเชื่อเขาเถอะ แล้วผลดีจะตอบสนองนางเองในวันหน้า.

แลยังมิทันที่สองพี่น้องแซ่โง้ว จะทันเจรจากันมากกว่านี้ เด็กรับใช้ก็เข้ามาแจ้งแก่โง้วผู้พี่ว่า ไซหมึ่งเชิญ!

สืบแต่วันนั้นมา สองสามีภริยาผู้ผ่านพิธีเลี้ยงฉลองวันวิวาห์มาหยก ๆ คู่นี้ ต่างก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยอยู่กินด้วยกันเป็นที่สนิทเสน่หาสืบมา การถึงกับว่าเพราะด้วยรสเสน่หาในภรรยาเก่าของฮวยผู้นี้ ไซหมึ่งเข่งได้ละเลยและขาดความเอาใจใส่ในตัวภรรยาคนอื่น ๆ เสียอย่างสิ้นเชิง ทั้งนี้ ยังความอิจฉาตาร้อนให้บังเกิดแก่นางพัวกิมเน้ยเป็นอย่างมาก เจตนาของโง่วเจ๊เวลานี้ จึงมุ่งไปในทางที่จะยุให้เกิดการแตกร้าวขึ้นระหว่างนางลีปังกับนางวัวยะเนี้ย.

ดังนั้น เพลาใดที่บัวคำไปเรือนตั้วเจ๊ นางก็จะแกล้งทิ้งเพลิงอิจฉา​สุมหัวใจศรีสะใภ้สกุลไซหมึ่งผู้นี้อยู่ตลอดมา และเพราะนางสามารถในการตีสองหน้า จึงเวลามาหานางลีปังครั้งใด บัวคำก็จะใส่ไฟให้ร้ายแก่นางดวงแขกรอกหูภรรยาคนสามีกำลังโปรดผู้นี้ด้วยทุกทีไป.

แลนิสัยนางฮวยลีปังนี้ นางเป็นคนหัวอ่อน เชื่อคำคนง่าย ใครพูดอะไรก็เชื่อ ใครบอกอะไรก็ฟัง เมื่อเห็นบัวคำพูดจาหว่านล้อมอ่อนหวานเอาอกเอาใจ นางลีปังไม่ทันแก่เชิงก็เลยทุ่มทอดความสนิทสนมเป็นกันเองกับนางพัวกิมเนียเป็นอย่างมาก.

----------------------------