บทที่ ๑๘

กัญญากุพช์หรือกเนาจ์.

พระพุทธองค์ทรงแสดงพระธรรมเทศนา.

​ฟาเหียน พักอยู่ที่วิหารพระยานาคจนกระทั่งภายหลังเวลาเมื่อสิ้นฤดูร้อนแล้ว,^๑๙๓ จึงออกเดินทางต่อไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ๗ โยชน์, ก็บรรลุถึงนครกัญญากุพช์,^๑๙๔ ซึ่งอยู่ตามยาวบนฝั่งของแม่น้ำกันจี.^๑๙๕ นครนี้อารามอยู่ ๒ แห่ง, พระภิกษุในอาราม ศึกษาเล่าเรียนทางฝ่ายหินยาน. มีสถานที่แห่งหนึ่งห่างจากนครไปทางทิศตะวันตก ๑๒๐ หรือ ๑๔๐ เส้น, อยู่บนฝั่งเหนือของแม่น้ำกันจี, เป็นสถานที่ที่พระพุทธองค์ทรงแสดงพระธรรมเทศนาแก่บรรดาสานุศิษย์. เล่าต่อ ๆ กันมาว่า เรื่องราวของพระองค์ที่ทรงแสดงพระธรรมเทศนานั้น คือความขมขื่นอันบังเกิดจากความแค้นเคือง, และความประมาทเย่อหยิ่ง, เป็นสิ่งที่ปราศจากความถาวร, และไม่เที่ยงแท้. ร่างกายมนุษย์นั้นเป็นประดุจฟองลมหรือฟองน้ำที่ลอยอยู่, ที่ตำบลนี้มีผู้สร้างสตูปไว้องค์หนึ่ง, ยังปรากฏอยู่จนบัดนี้.

ฟาเหียนได้เดินทางข้ามแม่น้ำกันจีลงไปทางทิศใต้ ๓ โยชน์, ก็​ถึงหมู่บ้านตำบลหนึ่งมีนามว่าอา-ลี.^๑๙๖ อันประกอบไปด้วยสถานที่ซึ่งพระพุทธองค์ทรงแสดงพระธรรมเทศนา, และสถานที่ทรงนั่งประทับ, กับสถานที่ที่เสด็จเดินประพาส, บรรดาสถานที่เหล่านี้ได้มีผู้สร้างสตูปไว้ทั้งนั้น.