บทที่ ๑๕

พิทะ ความกรุณาของภิกษุทั้งหลายซึ่งมีแก่ฟาเหียน.

กับพวกที่ท่องเที่ยวมา.

ภายหลังเมื่อฟาเหียนกับพวกได้ข้ามแม่น้ำแล้ว, ก็ไปถึงจังหวัดหนึ่งมีนามว่าเป-ถู๑๓๘ ณ ที่นี้พระพุทธศาสนากำลังเจริญรุ่งเรืองยิ่งนัก และพระภิกษุได้ศึกษาเล่าเรียนทั้งสองนิกาย คือ ทั้งฝ่ายมหายานและหินยาน. เมื่อพระภิกษุเหล่านั้นเห็นพวกเพื่อนสาวกอันเป็นภิกษุด้วยกัน (ฟาเหียนกับพวก) จากตฺซินผ่านมาโดยทางไกล, พระภิกษุเหล่านั้นมีความสมเพชและเมตตากรุณามาก, รีบจัดการสงเคราะห์และสนทนาปราศรัยไต่ถามฟาเหียนว่า “การที่ฟาเหียนกับพวกมาจากแดนไกลเช่นนี้, มีความประสงค์จะศึกษาเล่าเรียนเพื่อการที่จะเข้ามาเป็นพระภิกษุ๑๓๙แล้วกระนั้นหรือ, หรือว่าเพื่อจะเสาะแสวงหาพระพุทธโอวาทและธรรมวินัยของพระองค์, จากในทางอันไกลเช่นนี้?” พระภิกษุในที่นั้นได้แจกปันเครื่องอาหารการบริโภค, กับสิ่งจำเป็นซึ่งขาดตกบกพร่องอยู่ตามความประสงค์ทุกอย่าง. และได้ยอมรับรองฟาเหียนเข้าร่วมกระทำกิจด้วยตามกฏเกณฑ์แห่งธรรมวินัย.

  1. ๑๓๘. พิทะ, Eitel กล่าวว่า ปัญจาปในปัจจุบันนี้, แต่เป็นส่วนหนึ่งในแคว้นนั้น.

  2. ๑๓๙. จากคณะนิกายเดิมเข้ามาถือเพศพรหมจรรย์, และยอมรับโกนศีรษะอย่างเดียวกับภิกษุในที่นี้.

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ