บทที่ ๑๔

การมรณะของฮุย-กิงในระหว่างเขาหิมพานต์น้อย.

อาณาจักรโล-อีและโปะ-นา.

ข้ามแม่น้ำสินธูไปทางตะวันออก.

​เมื่อได้พักอยู่จนถึงเดือนที่ ๓ แห่งฤดูหนาว, ฟาเหียนกับเพื่อนภิกษุอีก ๒ องค์,^๑๓๐ ได้ออกเดินทางต่อไปทางทิศใต้, ข้ามภูเขาหิมพานต์น้อย,^๑๓๑ ซึ่งมีหิมะเป็นพื้นราบสะสมอยู่ทั้งฤดูร้อนและหนาว. ทางด้านเหนือแห่งภูเขาในตอนที่ร่ม, ฟาเหียนกับพวกต้องปะทะเข้ากับลมหนาวโดยไม่ทันรู้ตัว, ซึ่งกระทำให้สั่นสะท้านจนพูดไม่ออก. ฮุย-กิงไม่สามารถที่จะเดินทางได้อีกต่อไป, มีฟองขาวๆ ไหลออกจากปาก, และกล่าวกับฟาเหียนว่า ‘ผมจะไม่มีชีวิตยืนยาวไปได้อีกแล้ว, คุณจงรีบเดินทางต่อไปแต่เดี๋ยวนี้เถิด, เผื่อพวกเราจะไม่ตายเสียหมดทุกคน.’ พอพูดขาดคำก็ถึงแก่ความตาย.^๑๓๒ ฟาเหียนเอามือลูบศพและเปล่งอุทานออกด้วยความสมเพชว่า ‘แผนการเดินทางของเราได้บกพร่องลงเสียแล้ว, สิ่งนี้เป็นเคราะห์กรรม.^๑๓๓ นี่เราจะทำฉันใด?’ ​ฟาเหียนได้ตั้งความอุตสาหะใช้กำลังแรงของตนเองอีกครั้งหนึ่ง, และก็สำเร็จสมประสงค์ในการข้ามหุบเขาลงไปทางทิศใต้ บรรลุถึงราชอาณาจักรโล-อี.^๑๓๔ ณที่นี้มีพระภิกษุเกือบสามพัน, เป็นนิกายมหายานและหินยานทั้งคู่. ฟาเหียนกับพวกได้หยุดพักประจำ^๑๓๕ฤดูร้อนที่นี่. เมื่อล่วงพ้นฤดูแล้วก็ออกเดินทางลงใต้ต่อไปอีก ๑๐ วัน, ก็บรรลุถึงราชอาณาจักรโปะ-นา.^๑๓๖ ณ ที่นี้มีพระภิกษุกว่าสามพัน, ทั้งหมดเป็นนิกายหินยาน. จากสถานที่นี้เดินทางต่อไปอีก ๓ วัน ก็ข้ามแม่น้ำสินธูอีกครั้งหนึ่ง, ภูมิประเทศบนฝั่งแม่น้ำในย่านแถวนี้เป็นที่ราบต่ำ.^๑๓๗