- คำนำ
- ชิต บุรทัต
- สรรเสริญพระคเณศวร
- มหานครปเวศน์คำฉันท์
- ฉันท์ราชสดุดี และ อนุสาวรียกถา
- กาพย์เฉลิมพระเกียรติ งานพระเมรุทองท้องสนามหลวง
- ฉันท์เฉลิมพระเกียรติ งามพระเมรุทองท้องสนามหลวง
- คติของพวกเราชาวไทย
- ชาติปิยานุสรณ์
- เฉลิมฉลองวันชาติ
- ปรีดิปรารมภ์
- เขาย่อมเป็นผู้เก้อเขิน
- ลิลิตสุภาพ จุลธนุคหะบัณฑิต
- ลิลิตสุภาพ พาโลทก ชาดก ในทุกนิบาต
- ๑. มกรา
- อิลลิสชาดก ในเอกนิบาต
- เวทัพพะชาดกคำฉันท์
- กกุฏวาณิชคำโคลง
- ตาโป๋คำฉันท์
- เสียงสิงคาล
- สัตว์หน้าขน
- อุปมาธรรมชาติ
- วัสสานฤดู
- วารวิสาขะมาส
- เหมันตฤดู
- เหมือนพระจันทร์ข้างแรม
- ข้าพเจ้านั่งอยู่ชายทะเล
- ดรุณรำพึงคำฉันท์
- ภาพที่หลับตาเห็น
- เอกเขนกขอบสระ
- ดรุณจตุราภิรมย์
- นิราศนครราชสีมา
- นิราศแมวคราว
- แถลงสุภาษิต
- ชีวิตเราเปรียบด้วยนกบิน
- สัญชาติอีกา
- ไม่อดทนต่อคำสั่งสอน
- เหตุ และ ผล
- ความรู้
- สหลักษณ์
- กวีสี่
- กำเนิดแห่งสตรีคำโคลง
- “สละกันเพราะแต่งงาน”
ชาติปิยานุสรณ์
| โคลงกระทู้วิชชุมมาลาฉันท์ | |
| เป็น เอกอิสรภาพนาม | ภูมิสยาม |
| เป็น เอกอิสรภาพนาม | แว่นแคว้น |
| คน ผู้อยู่ในความ | เจริญรอบ แล้วแฮ |
| ไทย เทศผิวะเทียบแม้น | ดั่วด้าวแดนสรวง ฯ |
| ทั้ง ปวงเราอุบัติได้ | โดยศิริ สวัสดิ์ฮา |
| ใจ จะควรปิติ | ไม่น้อย |
| แล ตั้งกมลตริ | ตรองนึก ดูนอ |
| นาม ชาติไทยใช้อย | ต่ำด้วยประการใด ฯ |
| พร้อม กันในหมู่เชื้อ | ชาวผไทย ไทยเทอญ |
| สอง ประการกายใจ | จุ่งพร้อม |
| ปอง ผลเพื่อศิวิไลซ์ | ลุแหล่ง หล้าแล |
| ความ สุขความเจริญห้อม | หอบอุ้มอวยพยุง ฯ |
| หมาย มุ่งชูเชิดช้อน | ชาติไทย เราแฮ |
| คง อยู่คู่ดินไตร | ตราบฟ้า |
| ตรง เดินสู่เจริญไพ | บูลย์ยิ่ง ยิ่งรา |
| กัน เหตุอันเป็นข้า | ศึกให้สูญหาย ฯ |
| ชื่อ ชายไทยชาติต้อง | สมเป็น ไทยนา |
| ตน มิควรคิดเห็น | ประโยชน์สั้น |
| คน อื่นจะยากเย็น | ก็ช่าง ใครเฮย |
| ไทย เพราะชื่อเท่านั้น | ชนิดนี้ดีไฉน ฯ |
| ส่วน ในสองให้มั่น | เสมอมอบ เสมือนนา |
| ใจ และกายประกอบ | กิจเกื้อ |
| เห พรากจากกันขอบ | ฤๅชั่ง ดูฤๅ |
| หัน ส่ายคลายสัตย์เมื้อ | ละเมิดทิ้งไทยนาม ฯ |
| เป็น ความเสียอย่างร้าย | ฤๅสม ควรเลย |
| อื่น จากไทยใครชม | ชอบบ้าง |
| พื้น เพพวกเดียวนิยม | เยี่ยงอย่าง กันแล |
| พรรค ประเภทนั้นอ้าง | อื่นแท้ไทยไฉน ฯ |
| พาล วิสัยต่ำช้า | ทุรชน |
| โหด หากเห็นแก่ตน | มากล้ำ |
| โฉด หวังแต่แสวงผล | คิดเพื่อ ตนเฮย |
| เขลา ก็เขลายังซ้ำ | แส่ด้วยดีอะไร ฯ |
| หมาย ไว้เยี่ยงนี้อย่า | พึงเอา อย่างเลย |
| ความ ที่ควรชาวเรา | จักรู้ |
| นาม ชาติก็เหมาะเบา | ฤๅระลึก ดูฤๅ |
| ไทย เหตุใช่ทาสผู้ | อื่นให้คะนึงเห็น ฯ |
| คือเป็นอิสรภาพทั้ง | เอกะ ราชฮา |
| ใช่ จะเป็นเช่นนระ | ชาติผู้ |
| ข้า เขาสิเขาประ | ทุษบีบ คั้นแฮ |
| ทาส ต่ำต้องจำสู้ | นิ่งให้ข่มเหง ฯ |
| ไป เกรงเสื่อมศักดิ์แท้ | ไทยดิลก ประเทศฮา |
| มี ชาติชาวโลกยก | ใหญ่แล้ว |
| ใคร พอพละภาพ | ครองอยู่ ได้นา |
| อาจ ประสบเจริญแผ้ว | แผ่พ้นเขาฉิน ฯ |
| ล่วง หมิ่นเกิดจากผู้ | อื่นเกรง ไฉนนา |
| หลู่ พวกเดียวกันเอง | เท่านั้น |
| ดู น่าติเตียนเพรง | นี้ระงับ อย่าพ่อ |
| เบา จิตคิดประมาทกั้น | กีดห้ามความเจริญ ฯ |
| ยืน นานเนิ่นแม้นับ | คะเนไทย ชาติฤๅ |
| ยง ยิ่งหลายรอบขัย | ขวบร้อย |
| คง ทนบ่ท้อใน | เหตุยาก ประจวบนา |
| ธาร ซึ่งตนแต่น้อย | เนื่องคุ้งทีฆะกาล ฯ |
| มา ด้วยมานมั่นพร้อม | พริโย ฬารแล |
| กาล ประกอบโชคโอ | กาสให้ |
| นาน เนื่องนับใหญ่โต | ยังยิ่ง อีกนา |
| เนา อยู่เป็นไทยได้ | สะดวกเข้าเขตเกษม ฯ |
| ควร เปรมปราโมทย์น้อย | ไปหรือ พ่อเอย |
| ที่ ชาติไทยเถลิงลือ | ทั่วหล้า |
| ชาว ไทยใช่ใครคือ | สืบชนก ไทยแน |
| เรา ก็ควรจักอ้า | โอษฐ์ซร้องสาธุการ ฯ |
| ตรอง สมานสมัครพร้อม | เพียงนิรันดร์ เทอญรา ฯ |
| ตรึก ว่าเราไทยสมัญญ | สมรรถเชื้อ |
| นึก เห็นประโยชน์อัน | ใดหนึ่ง มีนา |
| ดู จะเห็นผลเกื้อ | แก่ด้าวดีไฉน ฯ |
| แล ใจจงอย่าท้อ | ถอยเพียร เทียวพ่อ |
| ควร สฤษดิ์กิจใดเสถียร | เถิดทั้ง |
| รัก สงบอย่าเบียดเบียน | กันและ กันเลย |
| นาม หมู่เดียวเหนี่ยวรั้ง | ร่วมน้ำใจกัน ฯ |
| ถือ ฉันท์พี่น้องร่วม | แดนดิน เดียวฮา |
| ความ รักในพรรคถวิล | อย่าเว้น |
| กลม กลืนมิตรภาพจิน- | ตนะกิจ สนิทนอ |
| เกลียว แห่งไมตรีเน้น | แน่นตรึ้งตรึงสมาน ฯ |
| เป็น สมะการแล้วแต่ | สติพล เทอญพ่อ |
| จิต อย่าคิดปลีกตน | แตกร้าว |
| อัน สามัคคีผล | คุณพิเศษ |
| เดียว นี่แหละควรน้าว | หน่วงเต้าตามประคอง ฯ |
| รัก ตนต้องรู้จัก | ขจัดมล เหตุแฮ |
| ชาติ เกิดกำเนิดตน | ก็ต้อง |
| เชิด ไว้อย่าให้ชน | ปรชาติ หมิ่นนา |
| ชู แต่ใช่เช่นร้อง | ประกาศโอ้อวดเขา ฯ |
| สงวน เท่าที่แท้กะ | กำหนด ควรนา |
| ศักดิ์ แห่งชาติไม่กด | เพื่อด้อย |
| รัก คือคิดแทนทด | คุณแด่ ชาติแล |
| สัตย์ ซื่อสุจริตพร้อย | เพริศแพร้ววราภรณ์ ฯ |
| รัก บวรนาถเจ้า | จอมประเทศ |
| ขัติย์ ดิลกปกเกศ | อยู่เกล้า |
| ปิ่น ฉัตรรัฐเกษตร | เกษมทั่ว |
| ภูว์ ภพสบโสตถิ์เผ้า | ผริต (แผ่ไป) ด้วยบารมี ฯ |
| รัก ศรีสุนทรอรรถล้ำ | โอฬาร |
| ศาสน์ พุทธประดิษฐาน | เทอดไว้ |
| บรม วาทศาสดาจารย์ | จอมรัตน์ |
| ครู ประเสริฐเลิศให้ | ห่วงป้องปองสงวน ฯ |
| จึ่ง ควรที่ได้เกิด | กายใน ไทยนา |
| สม กับตนเป็นไทย | สืบเชื้อ |
| นาม ไทยอีกไทยใจ | จริงต่อ ไทยแฮ |
| ไทย อยู่เป็นไทยเยื้อ | ยืดฟ้าดินสลาย ฯ |
| อย่า วายว่างเว้นเมื่อ | มีโอ กาสนา |
| เฉย อยู่สู่โท | มนัสแท้ |
| เลย ละประดุจโค | หายเพราะ โจรฤๅ |
| เรา จะล้อมคอกแก้ | เกี่ยวกั้นกันไฉน ฯ |
| เชิญ ไทยอย่าทอดทิ้ง | ธูรบำ รุงเทอญ |
| เข้า ส่วนธนสารสำ | หรับเกื้อ |
| เรี่ย รายแต่ตามกำ | ลังแห่ง ตนแฮ |
| ราย ละมากน้อยเอื้อ | ออกให้กรรมการ ฯ |
| สร้าง ยุทธยาน แกว่นแกล้ว | กลางมหา สมุทรแฮ |
| เรือ “พระร่วง” รณพาห์ | เพื่อไว้ |
| รบ สู้ศัตรูมา | หมายเบียด เบียนแล |
| ถวาย พระจอมมกุฎไท้ | อุทิศด้วยกตัญญู ฯ |
| ให้ ดูรายละเอียดอ้าง | อันทรัพย์ นั้นนา |
| ได้ มากหากจักนับ | หนึ่งล้าน |
| โดย เศษอีกหลายรับ | รวมร่วม แล้วพ่อ |
| ไว หน่อยเถิดรั้วบ้าน | จักได้สมถวิล ฯ |
| เห็น นาวินว่องน้ำ | นาม “พระ ร่วง” ฤๅ |
| เรือ ที่ชาวเราสละ | ทรัพย์สร้าง |
| แล่น คะนองฟ่องลำผงะ | ผงาดผาด พิศแฮ |
| อ้าว เอิกเพิกชลคว้าง | ควั่งล้ำเลยครา ฯ |
| เข้า มาในน่านน้ำ | สยามวัน ไรฤๅ |
| อ่าว จะเต็มชนสรรพ์ | แซ่ซร้อง |
| วัน นั้นแหละวันอัน | ไทยอิ่ม ใจแล |
| ใด จะปรีดิ์เปรียบพ้อง | พบพ้องของประสงค์ ฯ |
| เรา บงบเบื่อตื้น | เต็มปี ตินอ |
| จัก คิดอุ่นจิตทวี | ส่วนล้ำ |
| ปลื้ม เหตุที่ไทยมี | ความภัก ดีแฮ |
| ใจ ร่วมรวมนับน้ำ | หนึ่งน้อมสมานฉันท์ ฯ |
| พร้อม กันเปล่งศัพท์ร้อง | ชโย |
| เอื้อน โอษฐ์ออกอุทานโส- | มนัสซร้อง |
| อวย ชัยอิทธิเดโช | ดมแด่ เรือเทอญ ฯ |
| พร ประสิทธิ์ชยสิทธิ์ป้อง | ริปุแพ้ภินท์สลาย เทียวแล ฯ |
