ตาโป๋คำฉันท์
| ๒ ผิว์ทราบเรื่องตลอดไซร้ |
ท่านว่าขออย่าได้ |
| อ่านซ้ำอีกเลย |
แลนา |
| อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ |
|
| ๏ ยังมีทุพลภา- |
วะชรา ปะรังเค |
| แข้งขาพิการเป๋ |
เปะปะนามะตาโป๋ |
| ๏ อยู่ท่าเขมาเค- |
หะสถานกระท่อมโซ |
| ห่อนใช่จะใหญ่โต |
ขรุขระจวนจะพังเค |
| ๏ แกทำอะไรใด |
ก็มิได้เพราะขาเป๋ |
| แต่ดีเพราะมีเอ- |
กะวิชาและเจนใจ |
| ๏ เป่าปี่ชวาดี |
ผิว์มิมีมนุษย์ใด |
| ดีกว่าก็คือใคร |
ล่าก็คือชราโป๋ |
| ๏ หากกาละใดแก |
และจะแผ่วิชาโชว์ |
| ผู้คนเสาะสนโส- |
มนะมากและมาฟัง |
| ๏ เข้าของก็ให้ตอบ |
และก็ชอบ บ ชิงชัง |
| ชื่อเสียงสิโด่งดัง |
ดุจะปี่ชวาแก |
| ๏ เช้าวาระวันหนึ่ง |
กิจะซึ่งจะต้องแล |
| ตัวแกมิแยแส |
กะอะไรและใครเลย |
| ๏ ฉวยปี่ชวาได้ |
แขยะไป ณ ที่เคย |
| คือป่าสมอเฉย |
จิตะครึ้ม ณ อารมณ์ |
| ๏ เห็นตอสมอใหญ่ |
เหมาะกะใจนิยมสม |
| ที่นี่แหละดีลม |
ก็ระรื่นสบายหนอ |
| ๏ วางสักกะเท้านั่ง |
อุตุยังสมอตอ |
| ขาเป๋แหมะไว้พอ |
บ มิคว่ำคะมำหงาย |
| ๏ คว้าปี่ชวาเป่า |
เหมาะเจาะเร้าระเบงระบาย |
| ลมดีก็ดัง-อ๋าย |
แอะอิแอ้อิแอ๋ออย |
| ๏ แก้มตุ่ยกระแสแซ่ |
เตาะติแต้ติต่อยตอย |
| โหยแหบและหวนลอย |
เสนาะจังหวะกังวาน |
| ๏ เกิดการณ์ บ ควรเหตุ |
เฉพาะเจตนาพาล |
| เป่าไปมิได้นาน |
ทุระพาละมามี |
| ๏ ด้วยเจ้าชะนีอุต- |
ตริสุดละแสนดี |
| รู้เรื่องก็เกิดปี- |
ติและอยากจะใคร่ฟัง |
| ๏ ไต่เถาสะบ้าแอบ |
น่ะแน่ะแทบจะถึงหลัง |
| โป๋ครูครึคร่ำยัง |
บมิเห็น ฤรู้ตัว |
| ๏ ฝ่ายเจ้าชะนีเล่า |
ก็เขย่าสะบ้ารัว |
| เฒ่าโป๋ก็ยังมัว |
มนะมุ่นกะปี่แก |
| ๏ สั่นใหญ่อะไรหวา |
ผะหงะหน้าเผยอแล |
| พอรู้ก็ร้อง-แหม! |
อะพิโธ่พิถังเอ๋ย!! |
| ๏ มากวน บ ควรที่ |
ชิ ชะนีมิดีเลย |
| เป่าเอาอะไรเหวย |
เถอะวะเลิกละป่วยการ |
| ๏ เงื้อไม้จะปามัน |
ก็มิทันละลนลาน |
| ได้ทีชะนีพาล |
ละเลาะโผนกระโจนหนี |
| ๏ พอใบสมอมา |
แปะปะตา ณ ทันที |
| โป๋ครูก็รู้ดี |
ชะชะกูมิดูเสีย |
| ๏ ต่อไปจะเป่าปี่ |
ผิว์ฉะนี้ละนัวเนีย |
| ต้องดูแลตรวจเยีย- |
จะมิควร ฤ ควรไฉน |
| ๏ ถ้าดูมิดีเรา |
ก็ บ เป่าละต่อไป |
| พูดแล้ว ณ ทันใด |
เกะกะลุกเงอะเงโง |
| ๏ กลับท่าเขมาบ้าน |
เหยาะแหยะซานเซอะเซโซ |
| เรื่องเฒ่าพิการโป๋ |
ยุติทีก็ดีเอย ฯ |
| ๒ หากมิเชื่อจุ่งได้ |
เปิดแบบเรียนเร็วให้ |
| อ่านแล้วแลดู |
รูปเทอญ ฯลฯ |
