คติของพวกเราชาวไทย
| กาพย์ยานี ๑๑ |
| เราไทยอุบัติใน |
ประเทศไทยวิไลครัน |
| ชนกชเนติพัน- |
ธุเราเล่าก็ล้วนไทย |
| ซ้ำบริหารตน |
พยุงชนม์เจริญวัย |
| ในไทยนิราศภัย |
ภิรมย์สุขมิขุกเข็ญ |
| นี้เพราะพระจอมไทย |
ธิราชไท้ไทยเป็น |
| ฉัตรแก้วกำบังเย็น |
สริราพยพเรา |
| เหตุนี้และเราไทย |
เร่งคิดไว้อย่าใจเบา |
| เชื้อชายปรีชาเชาว์ |
มโนหาญและชาญศิลป์ |
| เร่งครวญอนุสร์รู้ |
กตัญญูพระภูมินทร์ |
| กัตเวทีเร่งจิน- |
ตนานึกคะนึงสอง |
| พระเดชพระคุณปิ่น |
มหินทร์เทพยโพธิ์ทอง |
| ซึ่งทรงอำนาจครอง |
ไทยรัฐละเราไทย |
| ดลยามสยามรมณ์ |
เป็นบรมสุขใน |
| กาลใดสมัยใด |
คณะเราก็เปรมปรีดิ์ |
| ผิว์ยามสยามทุกข์ |
บมีสุขเกษมศรี |
| เหตุหมู่ริปูมี |
เป็นอาทิมาบีฑา |
| เราไทยก็ควรจัก |
สวามิภักดิ์ประกอบสา- |
| มัคคีทั้งจิตกา- |
ยะเพื่อหวังกำจัดภัย |
| รักษาองค์อิศวเรนทร์ |
สมาเมนทรกุฎไกร |
| รักษาประเทศไทย |
ไทยชาติเฉลิมชู |
| รักษาพระพุทธศาสน์ |
วระวาทบรมครู |
| โดยความกตัญญู |
กัตเวทิ์ของไทยเรา |
| ควรม้วยก็ยอมม้วย |
ชีวะด้วยมรณภัย |
| ความดีขจรไป |
ตลอดฟ้าและดินสูญ |
| ชาติเช่นกับนาวา |
มโหฬาระยาตรยูร |
| จอมจักรมไหสูรย์ |
พระประดุจนายเรือ |
| ส่ำราษฎรใน |
ผไทคือคณาเผือ |
| อาศัยนาวาเหลือ |
พรรณนาอเนกนันต์ |
| ผิว์เรือจะอับปาง |
ลงณกลางสมุทรอัน |
| ลึกล้ำมหันต์ครัน |
ก็จะม้วยมิเหลือหลง |
| เราไทยควรคิดว่า |
จะช่วยพานาวาตรง |
| ข้ามมหาสมุทรคง |
คืนสู่ถิ่นนิเวศน์สถาน |
| ฉันใดณไทยเรา |
ก็บเขลากมลมาน |
| ชาติชายชาตรีชาญ |
ควรจะคิดผดุงชู |
| ไทยเราให้ยิ่งเยี่ยม |
เจริญเทียมวิเทศภูว์ |
| สมนามและสมบู- |
รพะชนนิยมกัน |
| เสียชีพอย่าเสียสัตย์ |
วระวัจน์พระทรงธรรม์ |
| ระลึกทุกคืนวัน |
สถิตเหนือศิโรตม์ เทอญ ฯ |
