นิราศแมวคราว

ศรีสุขสวัสดิผล ดลแด่ตูผู้แต่ง แบ่งส่วนสู่ผู้อ่าน ผ่านถึงเพื่อนทั้งผอง จองจำนงจักนำ คำครรโลงนิราศ มาตรใครอ่านสำนวน ควรจักเฉยหากชอบ หากผิดระบอบแบบสาร ควรประทานอภัยโทษ โปรดอย่าขุ่นเคืองถือ เพื่อปรนปรือความสนุก เป็นสุขตายามดู เป็นสุขหูยามฟัง หวังปลดทุกข์ยามง่วง หน่วงยามเหงารำงับ หลับสบายยามนอน ขอสุนทรประโยชน์ถ้อย จุ่งสมเจตน์เหตุข้อยคิดด้วยประสงค์ดี

จบพจีจำแนกข้อ คำนำ
จักกล่าวความตามกำ- หนดไว้
คราวข้าพเจ้าจำ จากมิ่ง สมรนา
ไปเที่ยวทั่วโลกให้ ท่านแจ้งความจริง
ยามยุ่งยิ่งยากแท้ เต็มที
โดยธุระกรณี กิจนั้น
คือท่านผู้ประธานศรี- กรุงสั่ง
อย่าเด็ดขาดคาดคั้น สุดค้านขานขืน
กลางคืนคำสั่งเร้า เร็วจี๋ มาแฮ
รัดเร่งให้รีบลี- ลาศเต้า
ไปรอบพิภพปี หนึ่งกลับ
ในรุ่งพรุ่งนี้เช้า อย่าช้าเชือนแช
เพื่อแผ่เผยศัพท์ซร้อง สรรเสริญ
เหตุที่ “ศรีกรุง” เจริญ ยืดเยื้อ
ประกาศข่าวขอเชิญ ชาวทวีป
ทั่วโลกทั้งหลายเอื้อ อ่านซื้อศรีกรุง
มั่นมุ่งหมายออกหน้า แมคา-ซีนแล
ฉบับอื่นหมื่นแสนหา ห่อนสู้
ศรีกรุงมาตรเมล็ดงา หักนิด หนึ่งเอย
เราคิดต่างหากผู้ อื่นค้านเชิญเขา
ของเราเราก็ต้อง ตอบดี แหละพ่อ
สมชื่อสมชาติทวี วัฒน์ล้ำ
ศรีกรุงเช่นกรุงศรี สุขหาก สมแฮ
ควรคู่พระนครค้ำ เขตช้อนชูเฉลิม
เห่อเหิมห่ามโห่ฮิ้ว หุยหุย
มัวแต่อวดตัวฉุย เช่นบ้า
ลืมเรื่องนิราศตะลุย เตลิดเปิด เปิงแล
พล่ามนักก็จักช้า ชักเฟ้อเฟือนเฝือ
คลุมเครื่อเจือไข้จิต เจ็บระบม ทรวงพี่
คราววิโยคโศกถม ทับแท้
รันทดระทวยระทม ระทึกหม่น หมองนา
โรคจากฤๅจักแก้ กอปรให้ไกลหาย
จำคลายจำคลาดโอ้ ฟีออง เซเอย
จำจิตจำจากครอง สักครั้ง
กายไปส่วนใจปอง เป็นห่วง
ปีหนึ่งนับตั้ง แต่นี้นานเห็น
เคยเคล้นคลึงคู่เคลา เคลียคลอ
เคยแนบนิทร์เนืองพะนอ สนิทน้อง
เคยพูดพิศพักตร์พอ จิตพี่
เคยต่างๆ จักต้อง ตัดสิ้นไกลสาว
แมวคราวดึกร้องหง่าว แหงวแหงว
หาคู่มันแทวแทว เที่ยวโอ้
อกเรียมก็เทียมแมว- คราวนั่น แหละแม่
เปลี่ยวเปล่าจิตโท่ โท้ ทุ่มสะท้อนทรวงถวิล
อินทร์พรหมทวยเทพอ้าง องค์ใด ก็ดี
ท่านอยู่ที่ไหนใคร จะรู้
ยืมจมูกท่านหายใจ เห็นจัก ได้ฤๅ
หวนคิดฝากฝังผู้ อื่นนั้นควรไฉน ?
อื้อหือ ใครจักคุ้ม คุมของ เรานอ
หล่อนแหละควรปกครอง หล่อนแล้
สัตย์ซื่อสุจริตจอง ใจต่อ พี่นา
เที่ยงดั่งปืนเที่ยงแท้ อยู่ท่าคอยเรียม
เจียมตัวอยู่กับเหย้า เรือนตน
อย่าเที่ยวไปไหนคน จักแกล้ง
ค่ำมืดดึกดื่นหน- ทางเปลี่ยว
ภัยมากหากมันแว้ง ลอบด้อมลองดู
ประตูหน้าต่างทั้ง ทางครัว
จงปิดมิดชิดกลัว จู่จ้วง
เก็บปลาย่างอย่ามัว หมิ่นเหม่อ
แมวและหมาจักล้วง ลักคว้าไปกิน
ทั้งสิ้นกะปิน้ำ ปลาดี
นานหน่อยหนอนมันมี แม่น้อง
กลางวันตากทันที เทียวหล่อน
อะไรหากรกเกลื่อนห้อง กวาดให้สะอาดเตียน
เวียนสั่งเสียใกล้รุ่ง อรุณรัง-สีฤๅ
ชิชะออกนึกชัง ช่างแกล้ง
ลากันไป่ทัน, ยัง ยวนยั่ว อยู่เฮย
เร็วด่วนจวนจะแจ้ง จากแล้วจำลา
สองขาพาข้อยดุ่ม เดินตาม ถนนแฮ
วิตกอกหวิวหวาม วาบว้า
หวนคะนึงคิดถึงทราม- สวาทสร่าง โศกฤๅ
เร็วรีบขึ้นรถม้า มุ่งเลี้ยวเหลียวหลัง
อาบังทูนกระจาดร้อง โร๊ศตี
ขายขนมปังมี มากอื้อ
โอ ความหนักบาศีร- ษะเปรียบ
กับอกพี่หนักรื้อ รักเร้าเบาไฉน ?
แลในโรงกับข้าว ขายแกง
อั้งโล่ใส่ไฟแดง พัดซ้ำ
ผัดหมี่ฉี่ฉู่แรง ฤทธิ์ถ่าน
เส้นกรอบเกรียมไหม้ช้ำ ฉ่าเคล้าคลุกระคน
ถ่านร้อนรนเปรียบร้อน ใจเรียม ร้อนฤๅ
เส้นหมี่กรอบไหม้เกรียม นั่นแล้
พันร้อนหมื่นกรอบเทียม เทียบกับ
ร้อนราคเกรียมรักแม้ มาตรน้อยหนึ่งไฉน ?
เห็นอะไรมันให้คิด ถึงเมีย จริงวา
โหยอ่อนหัวอกเพลีย จิตไหม้
ฉันใดเล่าไมเดียร์ จักสู่ สมนอ
เพราะเหตุพี่ไม่ให้ แม่น้องตามมา
แม้ว่ามีฤทธิ์แม้น หัวละมาน นะแม่
จักเหาะเหินหาวทะยาน ยาตรเต้า
โอบอุ้มนุชนงคราญ ครองรับ ขวัญฤๅ
แต่นี่เป็นข้าพเจ้า จึ่งต้องทนระทม
ตรองตรมตรอมจิตว้า ตกภวังค์
ถือปากกากำลัง คิดค้าง
เสียงคิกคิก ข้างหลัง เอ๊ะอะ ไรนอ
ไหนเล่าแม่คู่สร้าง หล่อนจ้องโคลงเขียน
แม้เจียนจักทุบด้วย โทสะ
แต่หากความรักปละ- ปล่อยได้
พูดไปก็เปลืองประ- โยชน์เปล่า
เลยส่งกระดาษให้ หล่อนแก้ขวยเขิน
“แหม, เพลินใหญ่นะเค้อ คุณขา
นิราศอย่างนี้หา ยากแท้”
“เปล่า, สนุกขึ้นมา เขียนเล่น งั้นแล
อยู่ว่างๆ หวังแก้ ง่วงเกื้อกูลสมอง”
จบลองเล่นลิ้นเล่ห์ เฉลยไข
เรื่องนิราศอะไร ไม่รู้
ทั้งโลกไม่เห็นใคร เขาแต่ง กันเลย
มีแต่ “แมวคราว” ผู้ พล่ามล้นคนเดียว

(จริงซี---เอดิเตอร์)

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ