- คำนำ
- ชิต บุรทัต
- สรรเสริญพระคเณศวร
- มหานครปเวศน์คำฉันท์
- ฉันท์ราชสดุดี และ อนุสาวรียกถา
- กาพย์เฉลิมพระเกียรติ งานพระเมรุทองท้องสนามหลวง
- ฉันท์เฉลิมพระเกียรติ งามพระเมรุทองท้องสนามหลวง
- คติของพวกเราชาวไทย
- ชาติปิยานุสรณ์
- เฉลิมฉลองวันชาติ
- ปรีดิปรารมภ์
- เขาย่อมเป็นผู้เก้อเขิน
- ลิลิตสุภาพ จุลธนุคหะบัณฑิต
- ลิลิตสุภาพ พาโลทก ชาดก ในทุกนิบาต
- ๑. มกรา
- อิลลิสชาดก ในเอกนิบาต
- เวทัพพะชาดกคำฉันท์
- กกุฏวาณิชคำโคลง
- ตาโป๋คำฉันท์
- เสียงสิงคาล
- สัตว์หน้าขน
- อุปมาธรรมชาติ
- วัสสานฤดู
- วารวิสาขะมาส
- เหมันตฤดู
- เหมือนพระจันทร์ข้างแรม
- ข้าพเจ้านั่งอยู่ชายทะเล
- ดรุณรำพึงคำฉันท์
- ภาพที่หลับตาเห็น
- เอกเขนกขอบสระ
- ดรุณจตุราภิรมย์
- นิราศนครราชสีมา
- นิราศแมวคราว
- แถลงสุภาษิต
- ชีวิตเราเปรียบด้วยนกบิน
- สัญชาติอีกา
- ไม่อดทนต่อคำสั่งสอน
- เหตุ และ ผล
- ความรู้
- สหลักษณ์
- กวีสี่
- กำเนิดแห่งสตรีคำโคลง
- “สละกันเพราะแต่งงาน”
นิราศแมวคราว
ศรีสุขสวัสดิผล ดลแด่ตูผู้แต่ง แบ่งส่วนสู่ผู้อ่าน ผ่านถึงเพื่อนทั้งผอง จองจำนงจักนำ คำครรโลงนิราศ มาตรใครอ่านสำนวน ควรจักเฉยหากชอบ หากผิดระบอบแบบสาร ควรประทานอภัยโทษ โปรดอย่าขุ่นเคืองถือ เพื่อปรนปรือความสนุก เป็นสุขตายามดู เป็นสุขหูยามฟัง หวังปลดทุกข์ยามง่วง หน่วงยามเหงารำงับ หลับสบายยามนอน ขอสุนทรประโยชน์ถ้อย จุ่งสมเจตน์เหตุข้อยคิดด้วยประสงค์ดี
จบพจีจำแนกข้อ | คำนำ |
จักกล่าวความตามกำ- | หนดไว้ |
คราวข้าพเจ้าจำ | จากมิ่ง สมรนา |
ไปเที่ยวทั่วโลกให้ | ท่านแจ้งความจริง |
ยามยุ่งยิ่งยากแท้ | เต็มที |
โดยธุระกรณี | กิจนั้น |
คือท่านผู้ประธานศรี- | กรุงสั่ง |
อย่าเด็ดขาดคาดคั้น | สุดค้านขานขืน |
กลางคืนคำสั่งเร้า | เร็วจี๋ มาแฮ |
รัดเร่งให้รีบลี- | ลาศเต้า |
ไปรอบพิภพปี | หนึ่งกลับ |
ในรุ่งพรุ่งนี้เช้า | อย่าช้าเชือนแช |
เพื่อแผ่เผยศัพท์ซร้อง | สรรเสริญ |
เหตุที่ “ศรีกรุง” เจริญ | ยืดเยื้อ |
ประกาศข่าวขอเชิญ | ชาวทวีป |
ทั่วโลกทั้งหลายเอื้อ | อ่านซื้อศรีกรุง |
มั่นมุ่งหมายออกหน้า | แมคา-ซีนแล |
ฉบับอื่นหมื่นแสนหา | ห่อนสู้ |
ศรีกรุงมาตรเมล็ดงา | หักนิด หนึ่งเอย |
เราคิดต่างหากผู้ | อื่นค้านเชิญเขา |
ของเราเราก็ต้อง | ตอบดี แหละพ่อ |
สมชื่อสมชาติทวี | วัฒน์ล้ำ |
ศรีกรุงเช่นกรุงศรี | สุขหาก สมแฮ |
ควรคู่พระนครค้ำ | เขตช้อนชูเฉลิม |
เห่อเหิมห่ามโห่ฮิ้ว | หุยหุย |
มัวแต่อวดตัวฉุย | เช่นบ้า |
ลืมเรื่องนิราศตะลุย | เตลิดเปิด เปิงแล |
พล่ามนักก็จักช้า | ชักเฟ้อเฟือนเฝือ |
คลุมเครื่อเจือไข้จิต | เจ็บระบม ทรวงพี่ |
คราววิโยคโศกถม | ทับแท้ |
รันทดระทวยระทม | ระทึกหม่น หมองนา |
โรคจากฤๅจักแก้ | กอปรให้ไกลหาย |
จำคลายจำคลาดโอ้ | ฟีออง เซเอย |
จำจิตจำจากครอง | สักครั้ง |
กายไปส่วนใจปอง | เป็นห่วง |
ปีหนึ่งนับตั้ง | แต่นี้นานเห็น |
เคยเคล้นคลึงคู่เคลา | เคลียคลอ |
เคยแนบนิทร์เนืองพะนอ | สนิทน้อง |
เคยพูดพิศพักตร์พอ | จิตพี่ |
เคยต่างๆ จักต้อง | ตัดสิ้นไกลสาว |
แมวคราวดึกร้องหง่าว | แหงวแหงว |
หาคู่มันแทวแทว | เที่ยวโอ้ |
อกเรียมก็เทียมแมว- | คราวนั่น แหละแม่ |
เปลี่ยวเปล่าจิตโท่ โท้ | ทุ่มสะท้อนทรวงถวิล |
อินทร์พรหมทวยเทพอ้าง | องค์ใด ก็ดี |
ท่านอยู่ที่ไหนใคร | จะรู้ |
ยืมจมูกท่านหายใจ | เห็นจัก ได้ฤๅ |
หวนคิดฝากฝังผู้ | อื่นนั้นควรไฉน ? |
อื้อหือ ใครจักคุ้ม | คุมของ เรานอ |
หล่อนแหละควรปกครอง | หล่อนแล้ |
สัตย์ซื่อสุจริตจอง | ใจต่อ พี่นา |
เที่ยงดั่งปืนเที่ยงแท้ | อยู่ท่าคอยเรียม |
เจียมตัวอยู่กับเหย้า | เรือนตน |
อย่าเที่ยวไปไหนคน | จักแกล้ง |
ค่ำมืดดึกดื่นหน- | ทางเปลี่ยว |
ภัยมากหากมันแว้ง | ลอบด้อมลองดู |
ประตูหน้าต่างทั้ง | ทางครัว |
จงปิดมิดชิดกลัว | จู่จ้วง |
เก็บปลาย่างอย่ามัว | หมิ่นเหม่อ |
แมวและหมาจักล้วง | ลักคว้าไปกิน |
ทั้งสิ้นกะปิน้ำ | ปลาดี |
นานหน่อยหนอนมันมี | แม่น้อง |
กลางวันตากทันที | เทียวหล่อน |
อะไรหากรกเกลื่อนห้อง | กวาดให้สะอาดเตียน |
เวียนสั่งเสียใกล้รุ่ง | อรุณรัง-สีฤๅ |
ชิชะออกนึกชัง | ช่างแกล้ง |
ลากันไป่ทัน, ยัง | ยวนยั่ว อยู่เฮย |
เร็วด่วนจวนจะแจ้ง | จากแล้วจำลา |
สองขาพาข้อยดุ่ม | เดินตาม ถนนแฮ |
วิตกอกหวิวหวาม | วาบว้า |
หวนคะนึงคิดถึงทราม- | สวาทสร่าง โศกฤๅ |
เร็วรีบขึ้นรถม้า | มุ่งเลี้ยวเหลียวหลัง |
อาบังทูนกระจาดร้อง | โร๊ศตี |
ขายขนมปังมี | มากอื้อ |
โอ ความหนักบาศีร- | ษะเปรียบ |
กับอกพี่หนักรื้อ | รักเร้าเบาไฉน ? |
แลในโรงกับข้าว | ขายแกง |
อั้งโล่ใส่ไฟแดง | พัดซ้ำ |
ผัดหมี่ฉี่ฉู่แรง | ฤทธิ์ถ่าน |
เส้นกรอบเกรียมไหม้ช้ำ | ฉ่าเคล้าคลุกระคน |
ถ่านร้อนรนเปรียบร้อน | ใจเรียม ร้อนฤๅ |
เส้นหมี่กรอบไหม้เกรียม | นั่นแล้ |
พันร้อนหมื่นกรอบเทียม | เทียบกับ |
ร้อนราคเกรียมรักแม้ | มาตรน้อยหนึ่งไฉน ? |
เห็นอะไรมันให้คิด | ถึงเมีย จริงวา |
โหยอ่อนหัวอกเพลีย | จิตไหม้ |
ฉันใดเล่าไมเดียร์ | จักสู่ สมนอ |
เพราะเหตุพี่ไม่ให้ | แม่น้องตามมา |
แม้ว่ามีฤทธิ์แม้น | หัวละมาน นะแม่ |
จักเหาะเหินหาวทะยาน | ยาตรเต้า |
โอบอุ้มนุชนงคราญ | ครองรับ ขวัญฤๅ |
แต่นี่เป็นข้าพเจ้า | จึ่งต้องทนระทม |
ตรองตรมตรอมจิตว้า | ตกภวังค์ |
ถือปากกากำลัง | คิดค้าง |
เสียงคิกคิก ข้างหลัง | เอ๊ะอะ ไรนอ |
ไหนเล่าแม่คู่สร้าง | หล่อนจ้องโคลงเขียน |
แม้เจียนจักทุบด้วย | โทสะ |
แต่หากความรักปละ- | ปล่อยได้ |
พูดไปก็เปลืองประ- | โยชน์เปล่า |
เลยส่งกระดาษให้ | หล่อนแก้ขวยเขิน |
“แหม, เพลินใหญ่นะเค้อ | คุณขา |
นิราศอย่างนี้หา | ยากแท้” |
“เปล่า, สนุกขึ้นมา | เขียนเล่น งั้นแล |
อยู่ว่างๆ หวังแก้ | ง่วงเกื้อกูลสมอง” |
จบลองเล่นลิ้นเล่ห์ | เฉลยไข |
เรื่องนิราศอะไร | ไม่รู้ |
ทั้งโลกไม่เห็นใคร | เขาแต่ง กันเลย |
มีแต่ “แมวคราว” ผู้ | พล่ามล้นคนเดียว |
(จริงซี---เอดิเตอร์)