| วสันตดิลก ฉันท์ ๑๔ |
| ๏ อ้าองค์พระทรงพระศิริลักษณ์ |
คชพักตร์ประไพพรรณ |
| อาภรณ์บวรวิจิตระสรร |
พะสกนธะก่องแสง ฯ |
| ๏ ลูบไล้พิเลปน์จุรณะจัน- |
ทนะอันอร่ามแดง |
| กำยำพระกายะยละแขง |
พลขันธะยรรยง ฯ |
| ๏ หาญห้าวมหิทธิ์พหุทโห- |
ทระหัตถะธำรง |
| เชือกบาศและอังกุษะพระทรง |
วรอาศน์มุสิกยาน ฯ |
| ๏ เชี่ยวศรีกวีวิทยาวาท |
วุฒิศาสตร์วิเศษสาร |
| ส่ำสิ้นสกลศิลปการ |
พระประกอบประกาศผอง ฯ |
| ๏ ตำราพิชาภรณะอัก- |
ขรลักษณ์ตลอดมอง |
| มูลมวลละล้วนนิติละบอง |
บทะแบบระบิลบรรพ์ ฯ |
| ๏ จอมจินต์กวีบวระวา- |
กยะสาระโคลงฉันท์ |
| กาพย์กลอนลิลิตวิวิธะวรร |
ณคดีประดามาน ฯ |
| ๏ ทรงโปรดประสาททนุประสิท |
ธิอุทิศประดิษฐาน |
| เทอดไว้วิธีระบุวิธาน |
พิธะถ่องแถลงสอน ฯ |
| ๏ ครูเดิมอดุลย์อุดมะสา- |
ธุมหาคุณาทร |
| สืบสนธิศิษยะนิกร |
ลุวิสัยประเสริฐสุนทร์ ฯ |
| ๏ ข้าน้อมพระจอมกวิวิเศษ |
พระคเณศวร์อนันต์คุณ |
| สรวมจงพระจงนิจะกรุณ |
เฉพาะเพื่อจะเอาภาร ฯ |
| ๏ ศิษย์ผู้ประกอบนิสยะมี |
ณกวีวิชาการ |
| รักเรียนเจริญพิริยะนาน |
บมิหน่ายและคลายเพียร ฯ |
| ๏ โปรดดลกมลขณะจรด |
นยะบทระเบียบเขียน |
| โดยแบบก็แนบพจนะเนียน |
เพราะสนิทณสำนวน ฯ |
| ๏ เชิงอรรถก็ขัดกระจะกระจ่าง |
บมิพรางฉงนชวน |
| เชิงความงามก็งามนยะขบวน |
ดุจะภาพพินิจเห็น ฯ |
| ๏ เชิงคำก็สัมผัสประดับ |
เสนาะจับหทัยเย็น |
| เชิงเรื่องก็เรียบผิวะจะเป็น |
ผลเหตุบห่อนเฟือน ฯ |
| ๏ นึกใดสิได้ประดุจะดำ |
ริหะจำบลืมเลือน |
| เขลามักจะชักชวนะเชือน |
และฉงานกระจายสูญ ฯ |
| ๏ ยิ่งเรียนก็ยิ่งอุดมะยิ่ง |
คุณะยิ่งภิโยภูน |
| ถึงหากมิมากก็บริบูรณ์ |
ดุจะที่กระทำมา ฯ |
| ๏ ตามมีสมรรถะปฎิภาณ |
พลญาณและปัญญา |
| อย่าด้อยแลถอยพิทยะหา |
ยนะให้กษัยหาย ฯ |
| ๏ จักยังประโยชน์ณกวิสา- |
ระวิชาบเสื่อมคลาย |
| สืบจินต์กวีวิสยะสาย |
อนุสนธิ์มิเสียที ฯ |
| ๏ ไว้นามนิยมเพราะบมิขาด |
กวิปราชญ์ณเพรงมี |
| ไว้ปากและวากยะวจี |
จิรเนื่องฉนำนาน ฯ |
| ๏ เป็นเกียรติอาภรณะเทียร |
ฆะสเถียรสถิตธาร |
| เป็นศรีนครนระจะขาน |
ระบุชื่อระบือชม ฯ |
