ชีวิตเราเปรียบด้วยนกบิน
| อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ |
|
| ชื่อว่าทิชาชาติ |
ละก็อาจ ณ อัมพร |
| จักใกล้จะไกลจร |
สิประจักษเจนชิน |
| เป็นสัตว์ถนัดปีก |
จะเลาะหลีกแฉลบบิน |
| โผผกบตกดิน |
และละดวงจะดำเนิน |
| แต่ถ้าชะล่าแล่น |
พละแกว่นกระมลเกิน |
| กายอาจจะพลาดเผิน |
นภะแหล่งเพราะแข็งขืน |
| คนขว้างและบ้างถูก |
ภยะลูกกระสุนปืน |
| อยู่ฟ้าสิยังฝืน |
อุปสรรคมิซาจาง |
| มีปีก บ หลีกรอด |
และตลอดกระทั่งหาง |
| มีอยู่ บ รู้ทาง |
ปะทะหลบกะลมบน |
| สาธกแน่ะนกบิน |
วิเคราะห์จินตนายล |
| หยั่งเห็นก็เช่นคน |
ระบุเขาและเราหมาย |
| ทราบไว้เถอะในชีพ |
นระรีบจะเร็วตาย |
| คือสิ้นและซ้ำทาย |
บมิถูกวิถีถึง |
| แท้ทางระหว่างชี- |
วิตะแน่จะคำนึง |
| แน่เช่นกะเส้นขึง |
เฉพาะโค้งมิตรงไป |
| ฟากฟ้าสิหาสิ่ง |
จะพะพิงจะพึ่งใด |
| ยึดเหนี่ยวและเหลียวไหน |
ก็ บ เห็น บ พึงหา |
| พร้อมเหตุจะขัดข้อง |
ปะทะพ้องพะภัยมา |
| มีเมฆและลมอา- |
ทิกระทบประทุษฐ์รอน |
| เราเปรียบประเทียบนก |
ผิจะผกจะโผจร |
| ตั้งต้นก็แต่ตอน |
ปฐพีและที่บิน |
| เบื้องต่ำ ณ ลำดับ |
ก็ขยับเผยอบิน |
| โผขึ้นละพื้นดิน |
พิเคราะห์ดี บ รีรอ |
| ร่อนรีบและถีบถึง |
ระยะหนึ่งและใดพอ |
| พักเหนื่อยระเรื่อยคลอ |
จรเลื่อนลุลงเลย |
| ชีวิตชนิดชี้- |
ดุจะนี้น่ะตามเคย |
| คือเช่นกะเฉยเฉย |
จะมิเชิดมิเฉิดฉาย |
| ตอนขึ้นก็คือชน- |
มสกนธร่างกาย |
| ความคิดและกิจหมาย |
เหมาะเจริญจิรังกาล |
| ตอนลงก็เล่ห์อา- |
ยุสภาวะสังขาร |
| ความคิดและกิจพาน- |
พะกะเสื่อมลุเหลื่อมทราม |
| สุดท้ายเถอะตายแล |
ผิจะแน่ก็แต่นาม |
| เนื่องดีและชั่วตาม |
คติย่อมมิย่อยสูญ |
| เรานกมนุษย์นับ |
คุณสรรพสมบูรณ์ |
| ด้วยชาติอุบัติมูล |
และก็มากสมรรถผล |
| เพียรบินก็บินสุด |
ประลุจุดประสงค์จน- |
| สูงสุดและสุดผล |
ชนะเลิศแหละดีเหลือ |
| หางปีกประหนึ่งธรรม |
สติสัมปชัญญ์เจือ |
| จุนใจมิให้เผื่อ |
ขณะฝ่าประดาภัย |
| พึงรู้เถอะผู้งาม |
กิร์ตินาม ณ ทางไหน |
| ตามเถิดจะเกิดใน |
กุลต่ำก็ตามที |
| ความหมาย ณ ฝ่ายสูง |
จะจรูงเจริญดี |
| แด่อาตม์และอาจมี |
กะอเนกนิกรชน |
| เป็นในวิสัยแท้ |
และก็แน่จะนำดล |
| เด่นฐษนะถึงผล |
มนะมาตรมิพลาดหมาย |
| เรื่องม้วยน่ะป่วยกล่าว |
ปะลุคราวก็คงตาย |
| แต่ชื่อจะลือฉาย- |
คุณชีพมิเสื่อมเฉา |
| อย่าบิน ณ เบื้องต่ำ |
ผิวะพล้ำและจำเรา- |
| จักตกก็ตกเอา- |
ผลใดมิได้เลย (เทียวแล) ฯ |
