๏

 

​๏ ยลไดอรีที่เปนกลอนอักษรสนอง  
ชอบกลจริงนิ่งดำริห์นึกตริตรอง เห็นจะต้องตามอย่างเอาทางนั้น
ด้วยตั่งใจไว้ว่าไปในครั้งนี้ จะเรียบเรียงไดอรีเรื่องไพรสัณฑ์
ให้ติดต่อตามจังหวะระยะกัน ยาวฤๅสั้นตามที่จะมีความ
จดร้อยแก้วฤๅก็ใจออกไม่รัก อ่านเหนื่อยนักนึกเบือเหลือเข็ดขาม
จะทำกลอนก็ขยันออกครั่นคร้าม กลัวจะทรามซุดต่ำในสำนวน
อันเรื่องเก่าเล่าถึงกิจพิธีหลวง ทุกกระทรวงสว่างดีมีถี่ถ้วน
ทั้งสนุกสนานไปได้ทั้งมวญ จึงไม่ชวนชักให้จืดได้ยืดยืน
เรื่องของฉันนั้นจะไปในพนัส กลัวจะขัดข้อคดีที่ชมชื่น
จะมีแต่ยากเย็นไม่เปนพื้น การครึกครื้นอย่างใดคงไม่มี
จะนิราสฤๅก็ขวางในทางทุกข์ ไม่สนุกเสียสักอย่างช่างเปรี้ยวจี๋
ประสงค์แต่กลอนเพราะเสนาะดี มิได้มีจิตต์จงตรงเนื้อความ
ประสงค์ฉันนั้นจะใคร่ได้เนื้อเรื่อง จำเปนเยื้องย่ายฉบับกลับกันข้าม
ตกลงเปนไดอรีแลดีงาม จึงจะตามแต่งไปไม่หลีกรอย
๏ วันอาทิตยเดือนยี่ขึ้นห้าค่ำ ปัชวดสัมฤทธิศกตกแต่งถ้อย
จุลศักราชนั้นพันสองร้อย กับเศษสร้อยห้าสิบพอดิบดี
ขอย้อนว่าวันหน้าไปหน่อยหนึ่ง ถึงการซึ่งเตรียมตระเอะอะมี่
ทราบเรื่องแน่แซ่หูรู้คดี เมื่อพิธีราชสมบัติฉัตรมงคล
ฉันเชื่อใจว่าคงได้ไปเปนแน่ มันวุ่นแท้เสื้อผ้าโกลาหล
กลัวจะไปน้อยหน้าเข้าตาจน ต้องขวายขวนอุตลุดจนสุดแรง
พวกแม่ค้าข่าวประจักษ์ไม่พักเรียก เที่ยวตะเกียกตะกายขายทุกแห่ง
​เปนทีเขากวดเข้มเอาเต็มแพง ต่อคอแห้งก็ไม่ลงคงโก่งตึง
เรื่องหีบผ้าแล้วราคาเหมือนขายเพ็ชร์ จนขามเข็ดเสียจริงลงนิ่งอึ้ง
ลูกไม้ผ้าคว้าเอาเจ็บเจียนตลึง ขึ้นอิกหลาละสลึงครึ่งราคา
ซื้อผ้าขาวตาตะรางทั้งอย่างดอก สองแขนศอกฉีกไว้ได้ร้อยกว่า
ไหนจะด้นไหนจะย้อมตรอมวิญญา ต้องวุ่นว้ามากมายหลายทำนอง
ผ้าพื้นอย่างต่างสีนั้นสี่สิบ ขยายหยิบออกมาวางไว้กลางห้อง
ทั้งผ้าลายหลายกุลีออกคลี่กอง ยังจะต้องจ้างขัดแพงจัดจริง
เจ็ดผืนบาทขาดค่าถ้าจ้างก่อน ถึงเร่งร้อนเขาก็วางเอาอย่างยิ่ง
เรียกเปนผืนละสลึงถึงเวียนวิง ครั้นจะนิ่งก็ไม่ได้จำใจยอม
วุ่นอะไรมันไม่เหมือนอย่างเรื่องเสื้อ เปนเหลือเบื่อเวียนแต่บ่นจนจะผอม
ขึ้นราคาค่างวดกวดกันงอม ถ้าผ้าพร้อมเย็บแต่งแพงถึงใจ
ที่อย่างยอดโบยี๊บห้าสิบบาท ตามขนาดถอยถดลดลงได้
เพียงยี่สิบสุดพิกัดเคยตัดใช้ ผ้าเราให้แต่ค่าจ้างเปนอย่างเยา
อยู่ในหกเจ็ดบาทเปนขาดเด็ด

คิดเบ็ดเสร็จเคยได้ใช้เงินเขา
ถึงเสียสักสองซ้ำก็ทำเนา ไม่แค้นเท่ารับไปแล้วไม่เย็บ
ขอคืนผ้ามาก็ว่าไม่ยอมให้ ตะกลามใหญ่ยังมิหนำซ้ำไปเก็บ
เตือนเท่าใดไม่ไยดีเท่าขี้เล็บ ช่างแสนเจ็บช้ำใจเหมือนใครฟัน
ของคนอื่นดื่นไปเย็บให้เขา ส่วนของเรานิ่งเฉยจนเลยขัน
พึ่งได้เสื้อมาวานซืนอยากคืนครัน แขนแค่ศอกเอวสั้นเพียงสดือ
ครั้นจะคืนก็ไม่ได้จำใจรับ จะไปสับเปลี่ยนใครเขาได้หรือ
ถูกหลายรายกระจายอึงจนถึงฦๅ บ่นกันอื้อเอ็ดไปไม่จบเลย
กระจุกกระจิกจับจ่ายอิกหลายสิ่ง มันจวนจริงจอแจแม่คุณเอ๋ย
​คนรู้จักมักจี่ที่คุ้นเคย ไม่เพิกเฉยให้ปันกันตามมี
จนการกินการอยู่ไม่รู้ไม่เห็น ดูมันเปนคนแก่แส่จู้จี้
อย่างไรได้อย่างนั้นชั้นเรานี้ แต่งตัวดีกับได้เที่ยวอย่างเดียวพอ
ยิ่งกระชั้นวันครรไลยยิ่งใจเต้น มิได้เว้นนับทิวาเหมือนบ้าหนอ
ในเรือนเย่าเข้าของกองออกออ พอสิ้นข้อวิตกหายสบายใจ ฯ

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ