๕๐. พระราชทานเรือรบและปืนช่วยองเชียงสือ

ในเดือน ๗ แรม ๗ คํ่า ปีวอก สัมฤทธิศก[๕๖] นั้น องเชียงสือมีหนังสือเข้ามาฉบับ ๑ ใจความว่า “ด้วยโปรดให้กายดาวคุมสิ่งของออกไปพระราชทานนั้น ระยะทางไกลไปมากันดารนัก ข้าพเจ้ามีความยินดีเป็นอันมาก บัดนี้นายทัพนายกองและไพร่พลพวกไกเซินหาปกติกันไม่ หนีมาหาข้าพเจ้าหลายพวกหลายเหล่า ข้าพเจ้าทราบว่าองโหเตืองดึก องทงยุงยาน เป็นขุนนางของข้าพเจ้า ไกเซินจับไปได้ บัดนี้องโหเตืองดึก องทงยุงยาน หนีไกเซินมาอยู่ ณ กรุงเทพมหานคร และองโหเตืองดึก องทงยุงยาน รู้แยบคายการศึกอยู่ ขอรับพระราชทานองโหเตืองดึก องทงยุงยาน ออกไป จะได้ช่วยข้าพเจ้าทำศึกกับไกเซินต่อไป และปืนกระสุนดินดำมีน้อย ขอรับพระราชทานปืนกระสุนดินดำให้องโหเตืองดึก องทงยุงยานคุมออกไปพระราชทานข้าพเจ้าด้วย” ได้ทรงทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทแล้ว จึงโปรดพระราชทานเรือรบให้องโหเตืองดึก ลำ ๑ องทงยุงยานลำ ๑ ปืนกระสุนดินดำพร้อม ออกไปช่วยการศึกองเชียงสือที่เมืองญวน องโทเตืองดึก องทงยุงยานออกไปด้วยกายดาว พบองเชียงสือที่ปากน้ำเมืองป่าสักแล้วองเชียงสือจึงเกลี้ยกล่อมญวน เขมร เข้าด้วยเป็นอันมาก ก็ยกทัพเรือขึ้นไปถึงแพรกทะเลิงญวนไกเซินชื่อองดกเซม ยกมาจากเมืองไซ่ง่อน ได้สู้รบกัน องดกเซมสู้มิได้หนีไป องเชียงสือก็ได้รี้พลเพิ่มเติมขึ้นอีกเป็นอันมาก เพราะญวนทั้งปวงนั้น นับถือว่าเป็นเจ้านายของตัว ครั้งนั้นองเชียงสือยกกองทัพขึ้นไปตีเมืองไซ่ง่อนก็ได้โดยง่าย