บทที่ ๔๙

๑

​ที่คาบารอฟสก์วันนั้น ฉู่หวา แซ่ลิ้ม หรือ ชูฟ้า นิ่มนิรันดร์ ได้ทิ้งความรู้สึกไว้ในใจข้าพเจ้าประการหนึ่ง คือความรู้สึกที่ว่าในห้วงคิดของคนหนุ่มคนสาวชาวจีนยุคปฏิวัติใหญ่ ๑๙๑๑ เราได้พบทั้งนักสร้างสรรค์และนักทำลาย นักสร้างสรรค์ก็มีทั้งนักประชาธิปไตยและคอมมิวนิสต์ ส่วนนักทำลายข้าพเจ้าก็ได้พบในตัวของชูฟ้า นิ่มนิรันดร์ หนุ่มเลือดไหหลำเกิดในเมืองไทย มีนามสกุลเป็นไทยอย่างงดงาม พวกประชาธิปไตยซึ่งตั้งต้นจาก ​ดร. ซุนยัดเซน ได้มุ่งมั่นจะสร้างจีนใหม่ให้เป็นชาติที่ประชาชนมีอำนาจโดยรักษาวัฒนธรรมของเก่าไว้เป็นพื้นฐาน พวกคอมมิวนิสต์มุ่งมั่นจะสร้างจีนใหม่ให้เป็นชาติที่ชาวนาและกรรมกรเป็นผู้ครองอำนาจเด็ดขาด โดยทำลายวัฒนธรรมของเก่าทิ้งเสียให้หมด ส่วนพวกนักทำลาย ซึ่งข้าพเจ้าได้พบในตัวชูฟ้า และเพื่อน ๆ ของเขา เป็นพวกที่เบื่อชีวิต ที่กลายเป็นทาสของวัตถุนิยม ซึ่งหันหลังให้แก่ธรรมชาติ เดินห่างออกไปจากธรรมชาติไกลมากขึ้นทุกวัน คนพวกหลังนี้เห็นว่าโลกจะไม่สันติ ถ้ามนุษย์พากันหลงใหลในวัตถุ และทอดทิ้งธรรมชาติซึ่งเป็นแม่ของความสุขสงบ ปัญหาการเพิ่มของประชากรก็เป็นสิ่งที่ชูฟ้ากับพวกคัดค้านอย่างยิ่ง เพราะเห็นว่าวิทยาศาสตร์ทำให้โลกแคบลง โลกยิ่งแคบคนก็ยิ่งล้นหลาม จึงทำให้แก้ปัญหาการกินการอยู่ยากขึ้นทุกชั่วโมง ซึ่งในนาทีสุดท้าย โลกจะจลาจล ความเห็นของพวกชูฟ้า แม้จะเป็นความเห็นของคนส่วนน้อยที่สุด แต่ก็อันตรายที่สุด เพราะคนพวกนี้ถือว่าการทำลายเป็นทางออกทางเดียวที่จะกำจัดการเพิ่มพูน ไม่ว่าจะเป็นการเพิ่มพูนทางวัตถุ หรือทางประชากร เขาเกลียดสงคราม เพราะสงครามทำให้โลกวุ่นวาย แต่เขาก็ว่าสงครามมีประ​โยชน์ เพราะช่วยทำลายมนุษย์ให้เหลือน้อยลง เป็นการต่อต้านการเกิด

ข้าพเจ้าได้ย้ายออกจากหอพักในโรงเรียนหวาเหวิน ที่ตงซื่อผายโล่วเข้าไปอยู่ในบ้านนายตู้หลิงเป็นที่เรียบร้อย ในวันที่หิมะตกหนักส่งท้ายเหมันต์ ข้าพเจ้าอำลาเพื่อนร่วมหอพักซึ่งเป็นพวกหมอสอนศาสนาชาติต่าง ๆ รวมทั้งมิสปอปอฟ และ ดร. เพทตัส ดร. เพทตัสยื่นมือให้จับแล้วบอกว่า “ทุก ๆ วันเสาร์ ขอให้มาคุยกันบ้าง เรายังมีเล็คเช่อร์ดี ๆ ให้เธอฟัง ถ้าเธอจะกลับเมืองไทย อย่าง ๆ สะกอล่าร์ ก็ขอให้มาฟังทุก ๆ เสาร์ เรายังมีน้ำชาเลี้ยงเธอเหมือนเดิม”

ข้าพเจ้าพบนายไลน์แมนฮูเว่อร์ หมอสอนศาสนาชาวอเมริกัน ที่ประตูใหญ่ทาสีแดง เขากำลังออกจากสนามวอลเลย์บอลล์ ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้น พอเห็นข้าพเจ้าก็โบกมือแล้วเดินตรงเข้ามาหา

“ว่ายังไง ซูตงปอ” เขาเรียกข้าพเจ้าตามต้องการจะเรียก เพราะข้าพเจ้าก็ใช้คำว่าซูเป็นชื่อนำตลอดเวลาที่อยู่ในเมืองจีน “ไปแล้วมาคุยกันบ้างนะ อย่าหายตัวไปเสียล่ะ”

​ข้าพเจ้าบอกฮูเวอร์ว่า ข้าพเจ้าจะมาเยี่ยมทุกวันเสาร์ เขาบอกว่าเขาก็จะต้องถูกส่งตัวไปหันเค้าในไม่ช้า เพราะจะต้องไปเปิดงาน วาย. เอ็ม. ซี. เอ. ที่นั่น ข้าพเจ้าเตือนเขาว่าระวังตัวให้ดี รอบ ๆ หันเค้า กองทัพรัฐบาลกับกองทัพคอมมิวนิสต์ กำลังรบกันอยู่แทบทุกวัน ฮูเว่อร์หัวเราะ บอกว่าเขามอบชีวิตให้พระเจ้าแล้ว พระเจ้าคงจะคุ้มครองเขา

ข้าพเจ้าชอบฮูเว่อร์ เขาเป็นคนเปิดเผย, ใจดี และสุจริต มีมนุษยธรรมสูงสมเป็นหมอสอนศาสนา เขาเคยเอาตัวข้าพเจ้าไปเข้าคลาสของเขาที่ วาย. เอ็ม. ซี. เอ. ใกล้ ๆ กับ พี. ยู. เอ็ม. ซี โรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงมากในตะวันออกไกล เขาถามว่าข้าพเจ้าไม่รังเกียจหรือที่จะศึกษาไบเบิลของเขาบ้าง ข้าพเจ้าตอบว่า ชาวพุทธไม่เคยรังเกียจศาสนาอะไร เราเคารพศาสนาทุกศาสนา เพราะเราเห็นว่าศาสนาสอนความดีให้แก่มนุษย์ ข้าพเจ้าเรียนพระคัมภีร์กับฮูเว่อร์ทุกวันเสาร์ จนเขาจากไปหันเค้าพร้อมกับความรักของพระเจ้า เขาเชื่อว่า Faith is the Foundation of Strength เขาสามารถจะเผชิญกับความตายได้ด้วย Faith ของเขา ข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกว่า Faith ตัวนี้ทำให้พวก​คริสเตียน มีความกล้าหาญยอมตายได้อย่างไม่น่าเชื่อ เช่นในยุคที่ข้าพเจ้าอยู่ในปักกิ่ง หมอสอนศาสนาผัวเมียชาติฮอลันดาคู่หนึ่ง เข้าไปสอนศาสนาในดินแดนชั้นในลุ่มแม่น้ำแยงซี ซึ่งกำลังนองเลือด เพราะสงครามคอมมิวนิสต์ก๊กมินตัง พวกคอมมิวนิสต์จับคนทั้งสองไปตัดศีรษะต่อหน้าชาวบ้าน กล่าวหาว่าเป็นโจ๋วโก่วของตึ้กวอจู่อี้ หรือ the running dog of Imperialism พวกหมอสอนศาสนาได้เอากระดูกไปถมแผ่นดินจีนเสียมากมาย ตลอดห้าร้อยกว่าปีที่เข้าไปเผยแพร่ศาสนาและวิทยาการในประเทศจีน ในยุคกบฏบ๊อกเซ่อร์ ค.ศ. ๑๙๐๐ หมอสอนศาสนาตายมาก เพราะชาวจีนพากันเกลียดชัง หาว่าเป็นผู้ถือธงเบิกทางให้กองทัพจักรวรรดินิยมเข้าไปยึดครองเมืองจีน ซึ่งในสมัยนั้น การล่าอาณานิคมในตะวันออก กำลังเป็นนโยบายการเมืองชั้นหนึ่งของประเทศมหาอำนาจตะวันตก มีอังกฤษ, ฝรั่งเศส, รัสเซีย, เป็นต้น เมืองไทยก็น้ำตาตกในสมัยนั้นเอง แต่เราไม่ได้ตัดหัวหมอสอนศาสนา ตรงกันข้าม, เราให้ที่ดินสร้างโบสถ์, สร้างโรงพยาบาล, สร้างโรงเรียน, ซึ่งก็ทำประโยชน์ให้กับคนไทยไม่น้อย โดยเฉพาะการรักษาพยา​บาล และการศึกษาเล่าเรียน ซึ่งหมอสอนศาสนาเป็นผู้บุกเบิกให้ ในยุคล่าอาณานิคมนั้น

วันที่ฮูเว่อร์เดินทางออกจากปักกิ่ง ข้าพเจ้าไปส่งเขาที่สถานีเฉียนเหมิน มีนักศึกษาชาวจีนที่เป็นคริสเตียนไปส่งเขาหลายคน ที่น่าสนใจก็คือ ชูฟ้า นิ่มนิรันดร์ ได้ไปส่งด้วย ฮูเว่อร์บอกว่า ชูฟ้าเคยไปเรียนภาษาอังกฤษกับเขาที่ วาย. เอ็ม. ซี. เอ. และชูฟ้าสนใจกับศาสนาคริสเตียนมาก เขาว่าศาสนาคริสเตียนเป็นพลังงานทางใจที่ปรับปรุงขึ้นใหม่ เหมาะกับประเทศจีน แต่เขาไม่เชื่อว่าพลังใหม่นี้จะต่อต้านลัทธิวัตถุนิยมที่คนจีนยุคใหม่กำลังคลั่งกันอยู่ได้สำเร็จ ฮูเว่อร์บอกว่าชูฟ้าดูจะเป็นคนหนุ่มคนเดียวที่บูชาลัทธิต้าว (Taoism) ของเหล่าจื่อ (เล่าจื๊อ) คำบอกเล่าของฮูเว่อร์ ทำให้ข้าพเจ้าแปลกใจ เพราะลัทธิต้าว เจ้าของปรัชญา “หวูเหวย” เป็นลัทธิซึ่งเหลือแต่ซาก ที่นับวันนับจะผุพังไปเหมือนกะโหลกศีรษะของ Peking Man ซึ่งค้นพบที่ถ้ำโจวกู่เตี้ยน พวกเซียนเหรินหรือ “ต้าวหยิน” เรามองหาตัวไม่พบแล้ว ถ้าจะเห็นอยู่ตามยอดเขา ก็อาจเป็นคนเสียสติหรือคนที่หนี “เก๊กเหม็ง” มากกว่า แต่ชูฟ้า​นักศึกษาหนุ่มผู้มีความคิดก้าวหน้ารุนแรงกลับกลายเป็นลูกศิษย์เหลาจื่อไป ฟังแล้วข้าพเจ้าไม่อยากจะเชื่อเลย

ข้าพเจ้าตั้งใจจะชวนชูฟ้า นิ่มนิรันดร์ไปกินข้าวด้วยกัน จะได้ลองคุยกับเขาดูเรื่องลัทธิต้าว แต่เขาขอตัว อ้างว่านัดเพื่อนไว้ที่ตลาดตุงอัน ข้าพเจ้าเลยขี่จักรยานกลับหนานเฉิง ตรงไปยังบ้านนายตู้หลิง นายตำรวจสันติบาลที่แบ่งบ้านให้ข้าพเจ้าเช่า

๒

อาหารมื้อเย็นที่บ้านนายตู้หลิงเย็นวันนั้นไม่มีข้าว มีแต่หม่านโท่วหรือซาละเปากับวอโถว ซึ่งข้าพเจ้าก็ทานได้ดี เพราะคุ้นเคยกับรสชาติของมันเสียแล้ว “เสี่ยวเม่” หรือน้องสาวคนสุดท้ายของตู้หลิง ทำจี๊ซื่อเมี่ยนอร่อยมาก เธอมีรสมือไม่แพ้พ่อครัวตามเหลาเก่า ๆ ซึ่งมีอายุกว่าร้อยสองร้อยปี “เสี่ยวเม่” ชื่อ เจี้ยนถาง แต่ข้าพเจ้าชอบเรียกเธอว่า “เสี่ยวเม่” และดูเธอก็พอใจ เสี่ยวเม่ เพิ่งมีอายุได้ ๑๗ ปี เรียนอยู่โรงเรียนหวายิงซึ่งเป็นโรงเรียนตั้งโดยทุนพวกหมอสอนศาสนานิกายโรมันแคทอลิค เธอกำลังอยู่ปีสุดท้าย ทุก ๆ เวลาเย็น ข้าพเจ้าช่วยเธอกวด​วิชาภาษาอังกฤษและคำนวณให้ และเธอก็ตอบแทนด้วยการเป็นคู่สนทนาภาษาพื้นเมือง คือภาษาแมนดาริน ซึ่งเธอออกเสียงได้ชัดมาก เพราะเกิดในปักกิ่ง เสี่ยวเม่เป็นเด็กนิสัยร่าเริง มองชีวิตอย่างพวกทีนเอจที่ทันสมัย เห็นเด็กหญิงคนนี้แล้ว ก็ทำให้นึกไปถึงนกกางเขนที่ร้องเพลงไพเราะ โลดเต้นอยู่ตามกิ่งต้นเถาในฤดูชุนเทียน เสี่ยวเม่กับข้าพเจ้าสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว เราไปเที่ยวตามกงหยวนกันบ่อย ๆ พร้อมด้วยครอบครัวนายตู้หลิง

กลับจากส่งฮูเว่อร์วันนั้น ข้าพเจ้าคุยกับตู้หลิงครู่ใหญ่ก่อนจะอำลาไปทำงานในห้องพักส่วนตัว ซึ่งอยู่ทางด้านเหนือของย่วนหรือลานซีเมนต์ ข้าพเจ้าเล่าเรื่องชูฟ้า นิ่มนิรันดร์ให้ฟัง ตู้หลิงบอกว่าเขารู้จักดี ชื่อของชูฟ้า หรือหลินฉู่หวา พวกตำรวจคุ้นหูมาก เพราะชูฟ้าเป็นคนชอบเขียนบทความที่รัฐบาลไม่นิยม บทความภาษาจีนของเขามีคนอ่านมาก ทำให้เกิดความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐบาลตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่สนใจของตำรวจเป็นพิเศษ

“แต่ฉู่หวาไม่ใช่คอมมิวนิสต์หรอก” ตู้หลิงกล่าว​ขึ้นในตอนหนึ่ง “แต่ว่าความคิดเห็นของเขาแอนตี้สังคมอย่างรุนแรง รัฐบาลว่าเขาเป็นอะนาคิสต์”

“อะนาคิสต์” ข้าพเจ้าทวนคำ แล้วพูดกับเขาเป็นภาษาปักกิ่งต่อไป “ฉู่หวาน่ะหรือเป็นอะนาคิสต์”

“อะนาคิสต์หรืออะไรฉันก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าเขาต้องการทำลายหมดไม่ว่าอะไร เขาว่าความทุกข์ของมนุษย์เกิดเพราะมีมากเกินไป” ตู้หลิงอธิบาย

“มากไป–อะไรมากไป คงไม่ใช่อาหาร คนจีนกำลังอด” ข้าพเจ้ามองหน้านายตำรวจปักกิ่งซึ่งมีอายุแก่กว่าข้าพเจ้าเพียงแค่พี่ชาย

“ก็คงจะไม่ใช่อาหาร เรากำลังขาดอาหาร” ตู้หลิงหัวเราะ “ฉู่หวาเคยเขียนไว้ว่าทุกวันนี้โลกมีมนุษย์มากเกินไป, นิยมวัตถุมากไป, ความต้องการที่ไม่จำเป็นจึงยิ่งมีมากขึ้น, ผลที่เกิดก็คือความทุกข์, ต้องเบียดเบียนกัน, ต้องรบราฆ่าฟันกัน ต้องเอาแรงงานที่ควรจะเอาไว้ทะนุบำรุงความสุข ไปสร้างอาวุธไว้ทำลายกัน มันเป็นสถาบันที่สร้างแต่ทุกข์ เพราะฉะนั้นจึงต้องทำลายเสีย”

“ฉันยังไม่ได้อ่านบทความที่เขาเขียน” ข้าพเจ้าพูดอย่างสารภาพ

​“ฉันตัดเก็บเข้าแฟ้มไว้ทุกบท อยู่ในตู้สมุด อนุญาตให้เธอหยิบเอามาอ่านได้ ถ้าอยากอ่าน” ตู้หลิงรินน้ำชาใส่ถ้วยชาใบจิ๋วทั้ง ๖ ใบ “ชาหลุงจิ่ง ดื่มซี แล้วเธอจะติดใจ”

ข้าพเจ้าหยิบถ้วยชาลายมังกรขึ้นซดอึกเดียวหมด

“พี่ตู้เคยคุยกับฉู่หวาบ้างหรือเปล่า ?” ข้าพเจ้าถามขณะที่วางถ้วยเปล่าลงในถาดทองเหลือง

“เราเคยรู้จักกัน ตอนตำรวจเชิญตัวมาสอบถามบทความชิ้นหนึ่ง” เขาตอบ

“ฉู่หวาถูกจับ ?”

“เปล่า, เราปล่อยตัวไป เพียงแต่ตักเตือน ที่ปล่อยเพราะนายคนนี้ด่าคอมมิวนิสต์แทนรัฐบาล”

“แต่ก็ด่ารัฐบาล”

“ด่าหมดไม่ว่าใคร เขาไม่ต้องการรัฐบาล ไม่ต้องการกฎข้อบังคับอะไรทั้งนั้น เขาว่ามนุษย์จะต้องอยู่อย่างธรรมชาติ กฎข้อบังคับเป็นโซ่ตรวน”

“เขาก็คิดแปลกดีเหมือนกัน ถ้าไม่มีรัฐบาล เราจะอยู่กันยังไง”

​“ก็ต้องไปจำศีลอยู่บนยอดเขาแบบพวกต้าวของเหลาจื่อ” ตู้หลิงหัวเราะ “อ้อ, เธอคงไม่รู้ว่าฉู่หวาบูชาลัทธิต้าว ?”

“ฮูเว่อร์เคยบอก”

“คนสมัยนี้ไม่น่าจะเดินถอยหลังไปหาเหลาจื่ออีก หรือเธอว่าไง ?” ตู้หลิงถามพลางมองหน้าข้าพเจ้า

“โลกมันกำลังยุ่งเป็นยุงตีกันเหมือนสมัยชุนชิวจ้านกวอ บางทีคนอาจกลายเป็นนักธรรมชาตินิยมไปก็ได้” ข้าพเจ้าตอบ

“เธอมีเหตุผล เดี๋ยวนี้คนเมื่อชีวิตไปตาม ๆ กัน ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ตะวันออกยุ่งเพราะพวกล่าอาณานิคมเมื่อร้อยปีก่อน เดี๋ยวนี้ยุ่งเพราะคอมมิวนิสต์ คนอย่างฉู่หวาอาจมีมากขึ้นทุกทีก็ได้”

“แต่เราไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว เราจะอยู่โดยไม่มีสถาบันของชีวิตนั้น เห็นจะไม่มีทาง ปัญหามันอยู่ที่ว่า เราจะทำสถาบันของเราให้เป็นสถาบันอะไร มีวิธีการอย่างไรที่จะให้มนุษย์ครองชีวิต ครองสังคมได้อย่างยุติธรรมที่สุด” ข้าพเจ้าพูดแล้วก็อำลาเขากลับไปห้องทำงาน ซึ่งอยู่ทางอีกฟากหนึ่งของย่วน

๓

​ที่เฉลียงเล็กหน้าห้องทำงานของข้าพเจ้า แสงเดือนฉายสว่างพอมองเห็นอะไรได้ถนัด ข้าพเจ้าพบเสียวเม่ยืนพิงเสาแหงนหน้าดูฟ้าอยู่คนเดียว

“ยังไม่นอนหรือ, เสี่ยวเม่” ข้าพเจ้าถามเมื่อเดินเข้าไปใกล้

“ฉันกำลังสร้างวิมานในท้องฟ้า” หญิงสาวน้องคนสุดท้องของตู้หลิงตอบ แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน “เอ้อเกอ, พี่คุยอะไรอยู่ตั้งนาน ?” เธอเรียกข้าพเจ้าว่าเอ้อเกอ แปลว่าพี่ที่สอง

“เรื่องลูกศิษย์คนใหม่ของเหลาจื่อ” ข้าพเจ้าตอบ

“ใคร–ลูกศิษย์คนใหม่ ?”

“ชูฟ้า”

“อ๋อ, ฉู่หวาใช่ไหม ฉันเป็นแฟนบทความของเขา ฉันเห็นใจ แต่ไม่เห็นด้วย” เสี่ยวเม่ชี้แจงโดยไม่ต้องถาม “พี่ล่ะ, เห็นยังไง พี่รู้จักฉู่หวาไม่ใช่หรือ ? เห็นวันนั้นพูดถึง”

ข้าพเจ้าโคลงศีรษะไปมา

“เป็นความคิดที่อันตราย น้อง ๆ คอมมิวนิสต์”

​“แต่ก็น่าเห็นใจ เขาให้เหตุผลไว้น่าฟัง”

“เธอก็ต้องการล้มสถาบันของมนุษย์อีกคนหนึ่งหรือ, เสี่ยวเม่ ?”

หญิงสาวหัวเราะเสียงใส

“ฉันยังต้องการเต้นรำบนลานน้ำแข็ง ต้องการไปงานปาร์ตี้ ต้องการกินไอสครีมรสใหม่ ๆ ต้องการดูเหมยหานฟาง, ฉันจะล้มสถาบันของมนุษย์ได้ยังไง ?”

“ดีแล้ว ที่เธอไม่คิดล้ม” ข้าพเจ้าหัวเราะ “ถ้าเธอคิด ฉันก็คงจะอยู่บ้านเธอไม่ได้”

“อ้าว, ทำไมล่ะจ๊ะ, พี่ ?” เสี่ยวเม่จ้องมองข้าพเจ้าตาโต

“ฉันไม่อยากติดโรคล้มสถาบันกลับไปเมืองไทย” ข้าพเจ้าตอบ

“แต่ฉู่หวาเขาจะต้องกลับเมืองไทย”

ข้าพเจ้านิ่งคิดก่อนจะตอบ

“มีคนสองคนที่ทำให้ฉันหนักใจ สนานกับชูฟ้า เดิมคิดว่าจะมีแต่สนานเพียงคนเดียว แต่เดี๋ยวนี้เกิดมีชูฟ้าอีกคนหนึ่ง”

​“เคราะห์ดีที่เจียงเฟไม่ได้อยู่ในเมืองไทย”

“เธอรู้จักเจียงเฟ ?”

เสียวเม่พยักหน้า

“นักเรียนทุกคนรู้จักเจียงเฟ เขาเป็นคอมมิวนิสต์จริง ๆ หรือพี่ ?”

ข้าพเจ้าสั่นศีรษะทันที

“ถ้าเมืองจีนเป็นของเมาเซตุงวันไหน, วันนั้น เจียงเฟจะถูกยิงเป้า แต่รัฐบาลนานกิงอาจยิงเขาเสียก่อนก็ได้”

สีหน้าเสี่ยวเม่สลดไปทันที จนข้าพเจ้าสังเกตเห็นได้จากแสงจันทร์ มีอะไรบางอย่างในแววตาของหญิงสาวที่ส่อพิรุธว่า จิตใจกำลังได้รับความสั่นสะเทือนจากความรู้สึกบางอย่าง

“เธอมีอะไรหรือ, เสี่ยวเม่ ?” ข้าพเจ้าถามอย่างสนใจ

ไม่มีคำตอบ อาการนิ่งทำให้ข้าพเจ้าสงสัยมากขึ้น

“เธอรู้อะไรจากพี่ชายของเธอใช่ไหม ?” ข้าพเจ้าถามค่อนข้างรีบร้อน “ตู้หลิงว่ายังไง ? เขาจะเอาเจียงเฟไปยิงเป้า–ใช่ไหมเสียวเม่ ? หรือว่า—เขายิงเจียงเฟเสียแล้ว”