บทที่ ๕๕

​ข้าพเจ้าออกจากที่พักของจรินทร์ พร้อมกับบัว ด้วยความมืดที่เต็มไปด้วยความสงสัย คำพูดของลอยที่กล่าวถึงตู้หลิงนายตำรวจสันติบาลเจ้าของบ้านที่แบ่งห้องให้ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ที่หนานเฉิง ได้แสดงชัดว่า ลอยกับตู้หลิงต้องมีอะไรกัน ลอยเพิ่งจะมาถึงปักกิ่งเป็นครั้งแรก เขาไม่มีโอกาสรู้จักตู้หลิงมาก่อน เขาจะต้องมีใครที่ชักนำให้เขาติดต่อกับนายตำรวจผู้นี้ ใครผู้นั้นควรจะเป็นจรินทร์มากกว่าคนอื่น สีหน้าและท่าทางของลอยในวันนั้นปิดรอยพิรุธไม่พ้น ​เขาจะต้องมีเรื่องสำคัญเกี่ยวข้องกับนายตำรวจสันติบาลผู้นี้อย่างแน่นอน ก็เรื่องอะไรเล่า ? การเมืองหรือ ? การค้าหรือ ? ไม่ว่าจะเป็นการเมืองหรือการค้า, ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ในใจว่า ข้าพเจ้าไม่สามารถจะมองลอยกับจรินทร์ในแง่ดีได้

คนไทยสองคนนี้ได้กลายเป็นคนลึกลับไปแล้วนับตั้งแต่วันนั้น ข้าพเจ้าต้องระวังตัว ไม่กล้าปล่อยตัวเหมือนก่อน ๆ จรินทร์ไม่กลับเมืองไทย เขาต้องการจะตายอย่างนักท่องโลก ลอยก็อีกคนหนึ่ง ที่จะท่องโลกไปอย่างไม่มีวันกลับเมืองไทยเหมือนกัน คนสองคนนี้จะท่องโลกไปทำไม ? เขาเป็นคนลึกลับจนเกินที่ข้าพเจ้าจะเข้าใจได้เสียแล้ว

ข้าพเจ้าแยกกับบัวกลับหนานเฉิง เย็นวันนั้นเรารับประทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้า เสี่ยวเม่กับตู้หลิงก็นั่งอยู่ด้วย ซึ่งโดยปกติแล้วมักจะมาล่า เพราะเสี่ยวเม่มักจะซ้อมวอลเล่ย์บอลล์ ส่วนตู้หลิงมักจะค่ำอยู่ตามเหลาที่ตลาดตุงอัน

เราคุยกันถึงเรื่องที่แล้วแต่อารมณ์จะพาไป ก่อนที่ข้าวชามสุดท้ายจะหมดเพราะเรี่ยวแรงของตะเกียบที่ทำด้วยงาแท้ ข้าพเจ้าก็หาโอกาสพูดถึงลอย

​ข้าพเจ้าเอ่ยขึ้นว่า

“เออ ฉันได้เพื่อนคนไทยอีกคนแล้วละ เพิ่งมาถึงปักกิ่ง คุยกันมาเมื่อตะกี้”

เสี่ยวเม่หันมามอง แล้วพูดว่า

“ก็ดีซี พี่จะได้เหงาน้อยลงอีก เป็นคนไทยหรือเป็นลูกจีนจ๊ะพี่ ?”

“ก็เรียกว่าเป็นคนไทย แต่ผมแดง จมูกโด่ง พวกคนลากหยางเชอว่าเป็นอเมริกัน”

“ครึ่งชาติ ?”

“ไม่รู้เขา แต่นามสกุลแปลไม่ออก เพราะคงไม่ใช่ภาษาไทย”

“เหมือนอเมริกันก็ดี จะได้เดินเต็มถนนอย่างพวกมารีนในสถานทูต”

ข้าพเจ้าหัวเราะ

“เธอคงเกลียดพวกมารีน ?”

“เมื่อเดือนที่แล้ว ฉันเห็นมารีนคนหนึ่งถอดเข็มขัดไล่ตีคนตามถนนที่ฮาตะเหมิน”

“ถ้าเป็นเมืองไทย ก็ต้องหัวแตกแน่”

“ถ้าเป็นในกวางตุ้ง ก็คงหาศพไม่พบ เราเกลียด​อิมพีเรียลิสต์เดนตายพวกนี้”

“เธอมีเหตุผลจะเกลียดฝรั่ง เพราะฝรั่งรังแกเมืองจีนมานาน แต่ฉันคิดว่า สักวันหนึ่งจีนจะเป็นมหาอำนาจ ก็เพราะฝรั่งรังแก”

“ฉันอยากให้วันนั้นมาถึงเร็ว ๆ เออ, เพื่อนใหม่ของเธอชื่ออะไรนะ ?”

ข้าพเจ้าลอบชำเลืองดูตู้หลิง รู้สึกว่าเขากำลังหูผึ่งคอยฟังอยู่

“ลอย” ข้าพเจ้าพยายามออกเสียงให้ชัด

ตู้หลิงมีอาการคล้ายกับจะสะดุ้ง แต่เขารีบก้มหน้าพุ้ยข้าวต่อไปด้วยตะเกียบงา

ข้าพเจ้าแน่ใจว่า ตู้หลิงจะต้องมีการติดต่อกับลอยแน่นอน ลอยไม่เคยมาปักกิ่ง ทำไมตู้หลิงจึงติดต่อกับเขาได้ คนทั้งสองคงจะยังไม่เคยเห็นหน้ากัน จะต้องมีคนกลางที่เคยติดต่อให้ และคนผู้นั้นก็ควรจะเป็นจรินทร์

เขาติดต่อกันด้วยเรื่องอะไร ? การค้าหรือการเมือง ? ตำรวจปักกิ่งมีทั้งการค้าและการเมือง ทำมาหากินเก่ง มีอภิสิทธิ์มากมาย เขาเป็นคนพวกหนึ่งที่ประชาชนหวาดกลัว

​ที่ “ตู้ไจ่” หรือบ้านนายตู้ มีโทรศัพท์ใช้ฟรี เพราะเป็นบ้านนายตำรวจ วันหนึ่งเมื่อหิมะกำลังละลาย และชุนเทียนกำลังก้าวย่างเข้ามา คือหลังจากที่ลอยได้เข้ามาถึงปักกิ่งไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ ข้าพเจ้าก็ได้รับโทรศัพท์จากวารยา ราเนฟสกายา บอกให้ไปพบที่คาบารอฟสก์หลังโรงพยาบาล P.U.M.C. มีธุระด่วน

ข้าพเจ้ารีบไปพบวารยาในตอนเย็นวันนั้น วารยามีสีหน้าซีดเซียว ในแววตาเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความกังวล คำแรกที่วารยากล่าวแก่ข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้าสะดุ้งทันที

“พ่อต้องการให้ฉันกลับแมนจูเรีย”

“ฮาร์บิน ?” ข้าพเจ้าถามอย่างใจเต้น

“โบสถ์เซนต์แมรี่”

“ทำไม ?” เสียงของข้าพเจ้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

“พ่อบอกว่า ถ้าฉันเข้าโบสถ์ได้พ่อจะหมดห่วง”

ข้าพเจ้าจ้องหน้าหญิงสาวชาวเปโตรกราดด้วยเจตนาจะค้นหาคำอธิบายในแววตาของเธอ ข้าพเจ้ารู้สึกหวิววาบบอกไม่ถูกเมื่อประสานตากัน ดวงตาคู่นั้นมีความรู้สึกลึก​ซึ้ง, เศร้าหมอง, วิงวอน, เป็นดวงตาของผู้ที่กำลังอยู่ในทุกข์หนัก

“วารยา” ในที่สุดข้าพเจ้าก็คุมสติได้ “เธอเคยพูดถึงโบสถ์เซนต์แมรี่ ฉันไม่อยากจะเข้าใจว่า เธอจะไปขังตัวอยู่ในโบสถ์แห่งนี้”

“มันอาจเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ฉันกำลังจะรู้สึกว่า สุดทางของชีวิตของฉันได้ใกล้เข้ามาแล้ว บางทีโบสถ์เซนต์แมรี่จะเป็นทางออกทางสุดท้ายของฉันก็ได้”

“เธอไม่คิดสู้ชีวิตหรือ ? เราจะอยู่ในโลกนี้ไม่ได้ถ้าเราไม่สู้”

วารยาถอนใจยาว

“ฉันมีเหตุผลที่จะเลิกสู้กับชีวิต” เธอพยายามยิ้มคล้ายกับจะปลอบตัวเอง “พ่อต้องทรมานมากเพราะห่วงฉัน แล้วอีกประการหนึ่ง ฉันก็เบื่อหน่ายชีวิตมากขึ้นทุกวัน ฉันพบแต่ศัตรู มีเธอคนเดียวที่มาคบฉันอย่างสุจริต”

“ศัตรู ?”

“เธอคงไม่เข้าใจ, ระพินทร์ ฉันมีศัตรูมาก” วารยาโคลงศีรษะไปมาช้า ๆ “เหลียงทำให้ฉันเกือบจะไม่เชื่อใครอีก แล้วก็พวกตำรวจ... เราถูกบีบคั้นจนทนไม่ได้ ​แล้วที่ร้ายกาจมากก็คือ พวกที่อยู่ตรงกันข้ามกับเรา เธอรู้ดีว่าพ่อกับฉันเป็นพวกขาว เป็นพวกไม่มีชาติ”

ข้าพเจ้าพยักหน้า

“ฉันเข้าใจ แต่ว่า เซนต์แมรี่เป็นทางออกของเธอแต่เพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วพ่อเล่า ?”

วารยานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง คล้ายกับหาคำตอบไม่ได้ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดูราวกับกำลังถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวในโลก

“พ่อไม่ได้ให้แสงสว่างแก่ฉันเลย ฉันยังไม่รู้ว่าพ่อจะอยู่ไปได้อย่างไรในปักกิ่ง พ่อต้องการอย่างเดียวให้ฉันไปเสียจากที่นี่ ส่วนตัวพ่อไม่ยอมพูดถึง”

“แล้วเธอจะทิ้งพ่อไปฮาร์บินได้อย่างไร ?”

“นั่นซี ฉันก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ แล้วก็ความจริงฉันก็ยังไม่อยากไปจากปักกิ่ง”

ข้าพเจ้าสบตาเธอ รู้สึกว่าข้าพเจ้าได้เห็นดวงวิญญาณที่เต็มไปด้วยความอาลัย ปรากฏอยู่ในแววตา

“ฉันก็ไม่อยากให้เธอไป วารยา” ในที่สุดข้าพเจ้าก็หลุดปากออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

วารยามองหน้าข้าพเจ้าด้วยความรู้สึกที่ข้าพเจ้าเดาไม่​ถูก แต่แววตาของเธอดูจะคลายความเศร้าลงเล็กน้อย

“เธอพูดจริงใจหรือ, ระพินทร์ ?” เธอถามเสียงเบา แต่น้ำหนักของถ้อยคำทำให้ข้าพเจ้าสะดุ้ง

“ฉันไม่เคยพูดอะไรกับเธอ โดยไม่มีความจริงใจ” ข้าพเจ้าตอบ

“เธอทำให้ฉันรู้สึกว่า โลกนี้ยังไม่ว้าเหว่จนเกินไปนัก” วารยายิ้มน้อย ๆ สีหน้าสดใสขึ้น “ระพินทร์, รู้ไหมว่าก่อนจะพบเธอ ฉันมีความรู้สึกอย่างไร ?”

ข้าพเจ้ามองตาเธอนิ่งอยู่ วารยาก็ยังคงสบตาข้าพเจ้าอยู่ตามเดิม

ความเงียบได้เข้ามาครอบคลุมห้องรับแขกแห่งคาบารอฟส์กครู่หนึ่ง ก่อนที่วารยาจะกล่าวต่อไป

“เธอคงไม่รู้ ฉันอยากจะสารภาพกับเธอก่อนที่เราจะจากกันไปคนละโลก ว่าก่อนที่ฉันจะพบเธอ ฉันมีพ่ออยู่คนเดียวที่ฉันจะพึ่งได้ ฉันไม่มีใครอีกเลย แต่เมื่อฉันได้พบเธอแล้ว ฉันสบายใจขึ้น เพราะมีความเชื่อมั่นใหม่ ๆ เกิดขึ้นในชีวิต ฉันเชื่อว่าฉันได้พบโลกที่ไม่เงียบเหงาเดียวดายเหมือนแต่ก่อน”

​ข้าพเจ้าบอกไม่ถูกว่า ข้าพเจ้ารู้สึกอย่างไรเมื่อได้ฟังวารยาพูด ความในใจที่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าจะได้ยิน สีหน้าและแววตาของเธอบอกหมดทุกอย่างว่า เธอมีอะไรอยู่ในใจ

ข้าพเจ้ายังคงนิ่งอยู่ เพราะยังหาคำพูดที่ควรจะพูดออกมาไม่ได้

วารยาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อไปว่า

“เธอคงจะตกใจที่ฉันพูดความจริง แต่ระพินทร์จ๊ะ, เธออย่าเข้าใจอะไรให้มากเกินไป ฉันต้องการเพียงสารภาพชีวิตของฉันให้เธอฟังเท่านั้น, ไม่ต้องการอะไรอีก ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิจะพูดความจริง เพื่อความสบายใจของฉันเอง ฉันไม่ได้ใช้สิทธิเกินกว่าที่ฉันมี เธอไม่ต้องกลัวคำพูดของฉัน เธอมีหน้าที่ของเพื่อนแท้ เพียงแต่รับฟังเท่านั้น แล้วก็ฉันไม่อยากให้เธอเอาคำพูดของฉันไปคิด ไปจดจำ ปล่อยให้เวลามันผ่านไปดีกว่า แล้วเธอก็ลืมเสีย เราควรอยู่ในโลกนี้ด้วยการลืม อย่าไปจดจำอะไร เพราะมันทรมานชีวิต ความจำทำให้ชีวิตสั้น ไม่มีอะไรในชีวิตที่เราควรจะจดจำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นแก่เราในชั่วชีวิตหนึ่ง เป็นได้เพียงสิ่งที่สมมุติขึ้นเท่านั้น มันหลอกเราเหมือนผี มันผ่านไปกับ​เวลา ไม่มีอะไรในโลกที่เราจะยึดมั่นได้ว่าเป็นของเรา วิญญาณดวงเดียวเท่านั้น ที่อาจจะเป็นของเราได้ แต่ถ้าตายแล้วสูญ เราก็จะไม่มีอะไรเหลืออีกเลย เธอเชื่อไหมว่าวิญญาณของเรายังอยู่เมื่อเราตายแล้ว ?”

ข้าพเจ้ายังคงอยู่ในอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความงงงวยและหวั่นไหว เพราะคำพูดที่วารยาไม่เคยพูดกับข้าพเจ้า อะไรทำให้เธอพูดเช่นนี้ ? ดูเหมือนว่าเธอกำลังอยู่ในความฝัน ที่มีทั้งความมืดและความสว่าง