คำปรารภ

​คุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ ต้องการจะทำหนังสือ “ฟ้าเมืองไทย” ด้วยอุดมการณ์ที่มีทิศทางเดียวกันกับความมุ่งหมายของ “จักรวรรดิศิลปิน” เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน คือ ส่งเสริมวรรณศิลปและรักษาผลประโยชน์ของศิลปินผู้สร้างศิลปะ ข้าพเจ้ารับทราบเจตนาอันนี้ด้วยความยินดี เพราะเข้าใจว่าอย่างน้อยอุดมการณ์เช่นนี้ คงจะเป็นเรี่ยวแรงส่วนเล็ก ๆ ส่วนหนึ่ง ที่ช่วยให้เกิดความงอกงามขยายตัวของศิลปะในวงวรรณกรรม ซึ่งนักเขียนทุกท่านทั้งในอดีตและปัจจุบันได้ใช้หยาดเหงื่อช่วยกันสร้างสรรอยู่เรื่อยมาด้วยใจรัก และไม่แต่เท่านั้นข้าพเจ้ายังเข้าใจว่าอุดมการณ์เช่นนี้ ย่อมจะก่อให้เกิดความพากเพียรแม้เพียงส่วนเล็ก ๆ ที่จะช่วยเพิ่มพูนความสามัคคีและไมตรีจิตรมิตรภาพที่มีอยู่แล้ว ในระหว่างพวกเราผู้รักการเขียนหนังสือ ซึ่งควรจะเป็นพื้นฐานในการส่งเสริม และรักษาประโยชน์แห่งสัมมาชีพของปากกาเท่าที่มือของเราจะทำให้แก่ตัวเราได้

แม้สังขารจะกำลังอยู่ในระยะพักฟื้น และตากำลังเจ็บ ข้าพเจ้าก็พอใจที่จะมอบเรื่อง “เมื่อหิมะละลาย” ให้แก่ ​“ฟ้าเมืองไทย” ตามความประสงค์ของคุณอาจินต์เจ้าของอุดมการณ์ดังกล่าวนี้ เรื่อง “เมื่อหิมะละลาย” เป็นเรื่องที่สามของนวนิยายชีวิตจริง ชุด “ปักกิ่ง–นครแห่งความหลัง” ซึ่งข้าพเจ้าได้เขียนไว้ในหนังสือ “สวนอักษร” รายปักษ์ เมื่อเดือนพฤศจิกายน ๒๔๘๕ เรื่องนี้ต้องค้างอยู่ ทั้ง ๆ ที่หิมะยังไม่ทันจะละลายดี คือเขียนได้ไม่กี่หน้า หนังสือ “สวนอักษร” ก็เลิกล้ม เพราะไม่มีกระดาษจะพิมพ์ อันเนื่องมาจากภาวะสงครามโลกครั้งที่ ๒

จากไม่กี่หน้าที่ค้างอยู่ ข้าพเจ้าจะต้องระดมเรี่ยวแรงเขียนต่อไปเพื่อให้หิมะละลาย ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าความหลังในกรุงปักกิ่งเรื่องนี้ จะเป็นเรื่องที่ควรแก่การอ่านหรือไม่ เพราะมันเป็นภาพชีวิตเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว แต่ถ้าบังเอิญโชคดีมีคนยอมเสียเวลาอ่าน เขาก็จะได้รับการบอกเล่าว่า เหตุใดเมืองจีนของท่านจอมปราชญ์ขงจื๋อจึงกลายเป็นเมืองทาส

ไร่แผ่นดินไทย

๑ มีนาคม ๒๕๑๒