- คำอธิบาย ว่าด้วยบทละคร อิเหนาฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ
- เล่มที่ ๑
- เล่มที่ ๒
- เล่มที่ ๓
- เล่มที่ ๔
- เล่มที่ ๕
- เล่มที่ ๖
- เล่มที่ ๗
- เล่มที่ ๘
- เล่มที่ ๙
- เล่มที่ ๑๐
- เล่มที่ ๑๑
- เล่มที่ ๑๒
- เล่มที่ ๑๓
- เล่มที่ ๑๔
- เล่มที่ ๑๕
- เล่มที่ ๑๖
- เล่มที่ ๑๗
- เล่มที่ ๑๘
- เล่มที่ ๑๙
- เล่มที่ ๒๐
- เล่มที่ ๒๑
- เล่มที่ ๒๒
- เล่มที่ ๒๓
- เล่มที่ ๒๔
- เล่มที่ ๒๕
- เล่มที่ ๒๖
- เล่มที่ ๒๗
- เล่มที่ ๒๘
- เล่มที่ ๒๙
- เล่มที่ ๓๐
- เล่มที่ ๓๑
- เล่มที่ ๓๒
- เล่มที่ ๓๓
- เล่มที่ ๓๔
- เล่มที่ ๓๕
- เล่มที่ ๓๖
- เล่มที่ ๓๗
- เล่มที่ ๓๘
เล่มที่ ๘
ช้า
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงระตูจรกาเป็นใหญ่ |
| ท้าวมีพระเชษฐาร่วมฤทัย | ผ่านเวียงชัยล่าสำสืบพงศ์พันธุ์ |
| มีธิดานารีวิไลลักษณ์ | ผิวพักตร์ผ่องเพียงดวงบุหลัน |
| ชื่อระเด่นกุสุมาลาวัณย์ | ตุนาหงันกับสังคามาระตา |
| ระตูรำพึงถึงองค์ | ด้วยรูปทรงอัปลักษณ์หนักหนา |
| ดูไหนมิได้งามทั้งกายา | ลักษณาผมหยักพักตร์เพรียง |
| จมูกใหญ่ไม่สง่าราศี | จะพาทีแห้งแหบแสบเสียง |
| คิดจะหากัลยาเป็นคู่เคียง | ที่งามเพียงสาวสวรรค์ให้เกื้อองค์ |
| แต่เที่ยววาดรูปนางต่างพารา | ในแว่นแคว้นแดนชวาไม่หลอหลง |
| พระพินิจพิศดูรูปทรง | มิได้ต้องประสงค์จงใจ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
ร่าย
| ๏ จึงถามเสนาข้าเฝ้า | ได้ยินเขาเล่าลือบ้างหรือไม่ |
| ในแว่นแคว้นแดนชวาเวียงชัย | บุตรีบุรีไรจะโสภา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ตำมะหงงบังคมก้มเกศา |
| จึงทูลว่าออกชื่อลือชา | แต่กัลยาสององค์ทรงลักษณ์ |
| พระธิดาสิงหัดส่าหรี | กับบุตรีดาหาอาณาจักร |
| ทั้งสององค์วงศาสุรารักษ์ | งามนักยิ่งนางในแดนไตร |
| ข้างสิงหัดส่าหรีพระนคร | ตุนาหงันบังอรหามีไม่ |
| แต่บุตรีดาหานั้นไซร้ | กล่าวไว้กับอิเหนากุเรปัน |
| บัดนี้พระไปเลี้ยงจินตะหรา | ยังหมันหยานคเรศเขตขัณฑ์ |
| ท้าดาหาเคืองขัดตัดกัน | การนั้นเงือดงดมาช้านาน ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | จรกาปรีดิ์เปรมเกษมศานต์ |
| จึงตรัสซักไซ้เห็นได้การ | แล้วบรรหารหาตัวช่างเขียนมา |
| เอ็งพากันรีบร้อนจรลี | ไปสิงหัดส่าหรีแลดาหา |
| วาดรูปทั้งสองกัลยา | ได้แล้วรีบมาอย่านอนใจ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | นายช่างทั้งสองบังคมไหว้ |
| ออกมาปรึกษากันทันใด | เราจะไปดาหาธานี |
| ท่านจงรีบรัดตัดทางจร | ไปนครสิงหัดส่าหรี |
| สองนายผายผันจากบุรี | แยกกันจรลีเข้าไพรวัน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นมาถึงทั้งสองนัครา | เข้าอยู่ด้วยผู้รักษาสะตาหมัน |
| ประสมเป็นญาติสนิทติดพัน | ต่างพูดจากันไม่กินใจ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | ฝ่ายจินดาส่าหรีศรีใส |
| นางแสนสำราญหฤทัย | พร้อมฝูงกำนัลในดังดารา |
| ครั้นถ้วนคำรบเจ็ดวัน | เคยไปชมสะตาหมันหรรษา |
| จึงทูลเชิญมะเดหวีศรีโสภา | ไปประพาสบุหงาในอุทยาน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | มะเดหวีปรีดิ์เปรมเกษมศานต์ |
| รับคำรับขวัญเยาวมาลย์ | จึงสั่งนางพนักงานทันใด |
| เราจะพาลูกรักไปชมสวน | อย่าให้จวนสายแสงสุริย์ใส |
| แล้วชวนพระธิดายาใจ | คลาไคลไปสรงสาคร ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
ชมตลาด
| ๏ วารีรดเย็นฉ่ำสำราญ | ทรงเครื่องสุคนธารปรุงเกสร |
| พระฉายตั้งเตียงสุวรรณตรงบัญชร | บังอรทรงปรัดผัดพักตร์ |
| ทรงยกทองท้องช้ำระกำไหม | สไบหน้าเจียระบาดตาดปัก |
| เข็มขัดเพชรพรรณรายสายชัก | ประจำยามจำหลักลงยา |
| สองทรงสังวาลบานพับ | สร้อยนวมสวมทับพระอังสา |
| ตาบกุดั่นพลอยประดับระยับตา | ล้วนจินดาแวววามอร่ามเรือง |
| ทองกรงูพันบรรจง | ธำมรงค์เรือนเก็จเพชรน้ำเหลือง |
| ทรงมงกุฎธิดาค่าเมือง | แล้วย่างเยื้องจากแท่นรูจี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เสมอ
ร่าย
| ๏ สองกษัตริย์เสด็จยุรยาตร | ไปปราสาทประไหมสุหรี |
| สาวสรรค์กำนัลนารี | จรลีตามองค์พระธิดา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
| ๏ ครั้นถึงจึงเข้าในห้องใน | อรไทนบนิ้วเหนือเกศา |
| น้องกับบุตรีร่วมชีวา | จะทูลลาไปเล่นอุทยาน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ประไหมสุหรีได้ฟังสาร |
| เสนหาพระธิดานงคราญ | เยาวมาลย์อนุญาตด้วยยินดี |
| มานั่งแนบโลมลูบจูบพักตร์ | ลูกรักของแม่จำเริญศรี |
| เก็บบุหงามาฝากชนนี | จะร้อยวางข้างที่พระบิดา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระบุตรีอภิวันท์หรรษา |
| ทั้งมะเดหวีชลีลา | แล้วไคลคลามาเกยฉับพลัน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
| ๏ โฉมยงขึ้นทรงพระวอทอง | ชักม่านปิดป้องสุริย์ฉัน |
| ขอเฝ้าแห่แหนแน่นนันต์ | สาวสรรค์ตามวอจรลี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ กลองโยน
| ๏ ครั้นถึงซึ่งสวนมาลา | กัลยาปรีดิ์เปรมเกษมศรี |
| ลงจากวอสุวรรณทันที | พาพระบุตรีเข้าอุทยาน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
ชมดง
| ๏ เที่ยวชมพฤกษาสูงไสว | เงาไม้ร่มรื่นรโหฐาน |
| บ้างทรงผลปนดอกแบ่งบาน | มะเดหวีเก็บประทานนางกัลยา |
| พระบุตรีเก็บแก้วกาหลง | เด็ดดวงพวงประยงค์แซมเกศา |
| นางกำนัลน้อยน้อยสอยจำปา | บ้างวิ่งมาชิงแบ่งแย่งยื้อ |
| ลางนางบ้างหักกิ่งส้มพวง | มิให้ผลหล่นร่วงประจงถือ |
| บ้างขอร้องให้น้องเถิดที่มือ | นี่แลหรือว่ารักพึ่งเห็นใจ |
| ลางนางประดิษฐ์คิดขับครวญ | โหยหวนสำเนียงเสียงใส |
| กรายกรฟ้อนรำทำนองใน | บ้างเที่ยวเก็บดอกไม้มาให้กัน ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เพลงฉิ่ง
ร่าย
| ๏ มะเดหวีหยุดยั้งนั่งเล่น | หน้าตำหนักที่นั่งเย็นเกษมสันต์ |
| พระบุตรีเลือกบุหงาสารพัน | ชวนกำนัลร้อยกรองสุมามาลย์ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | นายช่างเลขากล้าหาญ |
| แอบไม้ลอบดูอยู่ช้านาน | พิศพักตร์เยาวมาลย์เพียงดวงเดือน |
| คลี่กระดาษวาดรูปพระบุตรี | ประสานสีเหลืองคล้ายละม้ายเหมือน |
| ผิวพรรณเพริศพริ้มยิ้มเยื้อน | ดั่งจะเตือนใจดูอยู่อัตรา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์มะเดหวีเสนหา |
| ครั้นสายัณห์บังควรจวนเวลา | ชวนธิดาทรงวอเข้าวังใน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ บัดนั้น | ช่างเขียนยินดีจะมีไหน |
| เล็ดลอดหลบหนีจากกรุงไกร | ตรงไปจรกาธานี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงจึงเข้าพระโรงคัล | อภิวันท์เบื้องบาทบทศรี |
| ถวายรูปพลางแถลงแจ้งคดี | ในสิงหัดส่าหรีทุกประการ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ระตูจรกาเกษมศานต์ |
| คลี่กระดาษดูรูปเยาวมาลย์ | เฉิดโฉมประโลมลานอาลัยนัก |
| พิศทรงสอดสมคมขำ | งามล้ำนางในไตรจักร |
| สารพัดโสภาน่ารัก | เหมือนจะเยื้อนเบือนพักตร์มาพาที |
| จะไว้เปรียบกับอย่างนางดาหา | เลือกโฉมกัลยาทั้งสองศรี |
| ใครเลิศลักษณ์จักขอเทวี | ภูมีเปรมปริ่มกระหยิ่มใจ |
| แต่เวียนพิศรูปทรงนงคราญ | จะว่าขานการเมืองก็หาไม่ |
| ม้วนกระดาษวาดรูปนั้นถือไว้ | แล้วเสด็จเข้าในที่ไสยา ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เสมอ
| ๏ เมื่อนั้น | ฝ่ายองค์มะเดหวีดาหา |
| นางเห็นระเด่นบุษบา | พักตราสร้อยเศร้าแสนทวี |
| คิดจะดับโศกศัลย์ให้บรรเทา | จึงโลมเล้าเอาใจนางโฉมศรี |
| แต่ทุกข์ทุกข์จะประจวบเข้าขวบปี | มิได้ชมมาลีเล่นสำราญ |
| วันนี้มารดาจะพาไป | ประพาสพรรณมิ่งไม้เกษมศานต์ |
| แล้วสั่งนางกำนัลพนักงาน | เราจะไปอุทยานกับลูกรัก ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | นางกำนัลนารีมีศักดิ์ |
| รับส่งอรไทด้วยใจภักดิ์ | ไปสั่งวอนงลักษณ์ทั้งสององค์ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | จึงมะเดหวีนวลหง |
| ชวนระเด่นบุษบาโฉมยง | ไปสระสรงคงคาวารี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
ชมตลาด
| ๏ พนักงานไขสุหร่ายดังสายฝน | พี่เลี้ยงนฤมลช่วยขัดสี |
| ทรงสุคนธ์เกสรสารภี | จับผิวอินทรีย์นวลละออง |
| พระบุตรีไม่ปรัดผัดพักตร์ | ด้วยนงลักษณ์กำสรดเศร้าหมอง |
| ทรงภูษาแย่งกระหนกยกทอง | สไบตาดครุยกรองทั้งสองชาย |
| เข็มขัดเพชรพรรณรายสายประสาน | ใส่สังวาลไพฑูรย์จำรูญฉาย |
| สร้อยนวมเนาวรัตน์ใบพัดราย | ตาบประดับเพทายลายลงยา |
| ทองกรแก้วกุดั่นบรรจง | ธำมรงค์เลิศล้วนควรค่า |
| ทรงมงกุฎสำหรับพระธิดา | แล้วไคลคลามาเกยรูจี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เพลง
ร่าย
| ๏ ต่างทรงวอทองประเทืองแสง | เกณฑ์แห่เดินแซงไปตามที่ |
| พร้อมฝูงกำนัลนารี | ไปยังสวนศรีอุทยาน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ กลองโยน
| ๏ ครั้นถึงจึงเสด็จลีลาศ | เที่ยวประพาสมิ่งไม้ไพรสาณฑ์ |
| พระบุตรีมิได้ชื่นบาน | เดินตามพระมารดามา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
| ๏ บัดนั้น | นายช่างฉลาดเลขา |
| ครั้นเห็นระเด่นบุษบา | ดั่งนางในชั้นฟ้าสุราลัย |
| ให้ตะลึงลืมตัวมัวแต่ดู | จะวาดรูปโฉมตรูก็หาไม่ |
| จนนางยุรยาตรคลาดคล้อยไป | ก็โกรธใจตัวเองใช่พอดี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ระเด่นบุษบามารศรี |
| ถึงตำหนักในสวนมาลี | อรไทเข้าที่ไสยา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | นวลนางสาวสรรค์ซ้ายขวา |
| บรรดาซึ่งตามเสด็จมา | หน้าตาเศร้าหมองทุกคนไป |
| นั่งถอนใจใหญ่ดังไข้เจ็บ | จะเที่ยวเก็บบุหงาก็หาไม่ |
| แต่กำนัลน้อยน้อยนั้นไซร้ | เที่ยวไปเก็บบุหงาประสากัน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | ระเด่นบุษบาสาวสวรรค์ |
| นางตื่นจากที่บรรทมพลัน | บาหยันถวายเครื่องสุคนธา |
| พระบุตรีเสด็จนั่งเหนืออาสน์ | มิได้ประพาสพฤกษา |
| มีแต่หมองไหม้ในอุรา | กัลยามึนตึงตะลึงไป ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์มะเดหวีศรีใส |
| ปลอบประโลมลูกน้อยกลอยใจ | แล้วพาไปเก็บบุหงาสารพัน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
สมิงทอง
| ๏ ชี้ชวนให้ชมรุกขชาติ | ดอกผลหล่นกลาดสะตาหมัน |
| เหล่าฝูงสุรางค์นางกำนัล | ชิงกันเก็บถวายบังอร |
| มะเดหวีทรงเด็ดดอกสร้อยฟ้า | แซมเกล้าพระธิดาดวงสมร |
| แล้วชวนเก็บองุ่นยี่สุ่นซ้อน | หวังจะให้คลายร้อนรำคาญ |
| พระพี้เลี้ยงเคียงทูลนางเทวี | ให้ฟังเสียงปักษีขันขาน |
| กำนัลในมิได้ชื่นบาน | สงสารอรไทไม่สบาย |
| บ้างพลอยทุกข์ด้วยเจ้าจะเอาหน้า | ทำเกศาตกแสกแหวกสยาย |
| ลางนางพาเพื่อนเชือนชาย | เที่ยวกรายไปชมมาลี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
| ๏ สองกษัตริย์นั่งแท่นศิลาล้วน | ใต้ต้นลำดวนริมสระศรี |
| ขับกำนัลลงเล่นนที | จะให้พระบุตรีค่อยคลายใจ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | ช่างเขียนผู้มีอัชฌาสัย |
| เมียงหมอบลอบดูอยู่แต่ไกล | วาดรูปอรไทตื่นบรรทม |
| ไม่ผัดพักตราทรงอาภรณ์ | ก็งามงอนระทวยสวยสม |
| นายช่างเขียนพลางทางชม | นึกนิยมเตือนใจไปมา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์มะเดหวีเสนหา |
| ครั้นรอนรอนอ่อนแสงสุริยา | ชวนธิดามาตำหนักอุทยาน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
ชมตลาด
| ๏ ขึ้นบนเตียงทองในห้องสรง | สำอางองค์ขัดสีวารีสนาน |
| ทรงเครื่องน้ำดอกไม้ใส่พาน | สุคนธารหอมประทิ่นกลิ่นกลาย |
| ทรงปรัดผัดพักตร์ปลั่งเปล่ง | ดั่งดวงจันทร์วันเพ็งบูรณ์ฉาย |
| ภูษายกพื้นตองทองพราย | เข็มขัดสายประจำยามงามพลอย |
| สไบทรงสอดซับสีทับทิม | เพริศพริ้มริมขลิบครุยห้อย |
| สังวาลวรรณคั่นจินดาดุนลอย | ทรงสร้อยอย่างนอกดอกลำดวน |
| ทองกรแก้วกุดั่นบรรจง | ธำมรงค์นพรัตน์จัดถ้วน |
| ใส่มงกุฎประดับทับทิมล้วน | แล้วลงจากปราสาทสวนเสด็จมา ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เพลง
ร่าย
| ๏ บัดนั้น | นายช่างชำนาญการเลขา |
| เห็นเทวีทรงเครื่องเรืองรจนา | โสภาผุดผ่องละอององค์ |
| ตั้งตาพินิจพิศดูนาง | เยื้องย่างยุรยาตรดังราชหงส์ |
| จึงคลี่กระดาษวาดรูปโฉมยง | เหมือนทั่วทั้งองค์อินทรีย์ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ทั้งสองกษัตรามารศรี |
| ต่างทรงวอสุวรรณทันที | จรลีเข้ายังวังพลัน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ บัดนั้น | นายช่างเลขาคนขยัน |
| ม้วนกระดาษรูปวาดทั้งสองอัน | ใส่ผ้าโพกพันศีรษะไว้ |
| หนีจากพระนครดาหา | เข้าในอรัญวาป่าใหญ่ |
| เดินทางเร็วร้อนไม่นอนใจ | รีบไปทั้งทิวาราตรี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงทางสามแพรกแยกกัน | ที่มานั้นแดนดาหากรุงศรี |
| ทางหนึ่งกะหมังกุหนิงธานี | ประจบทางบุรีจรกา |
| พอพระสุริยาเลี้ยวลับ | เป็นพยับมัวมืดเวหา |
| นายช่างล้าเลื่อยเหนื่อยมา | เข้านอนริมมรคาพนาวัน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ ตระ
ยานี
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงองค์อัยกากระยาหงัน |
| อาสน์อ่อนเร่าร้อนคือเพลิงกัลป์ | เทวัญเล็งพิพเนตรดู |
| แจ้งว่าอิเหนาไปหลงรัก | ที่ต่ำศักดิ์ขืนเลี้ยงเคียงคู่ |
| จะให้น้องได้ครองกับระตู | ไม่เกรงกูผู้เป็นอัยกา |
| จำจะก่อเหตุเภทภัย | ให้มันได้โทมนัสสหัสสา |
| คิดแล้วสำแดงเดชา | เหาะระเห็จลงมาในเที่ยงคืน ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ กลม
ร่าย
| ๏ ครั้นถึงริมทางกลางดงดอน | เห็นช่างนอนหลับใหลยังไม่ตื่น |
| จึงเข้าไปข้างหลังยั้งยืน | ค่อยเปลื้องผืนผ้าโพกออกพลัน |
| หยิบกระดาษวาดรูปทรงเครื่องไว้ | แล้วโพกให้เหมือนเก่ากระหมวดมั่น |
| ครั่นเสร็จเสด็จจากไพรวัน | เหาะไปกระยาหงันชั้นฟ้า ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ บัดนั้น | ช่างเขียนตื่นนอนแล้วล้างหน้า |
| พอรุ่งรางสร่างแสงสุริยา | ก็รีบไปจรกาธานี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงจึงเข้านิเวศน์วัง | ขึ้นยังท้องพระโรงเรืองศรี |
| ถวายบังคมคัลอัญชลี | คอยฟังภูมีบัญชาการ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ระตูผู้ครองราชฐาน |
| เห็นช่างเขียนมาประณตบทมาลย์ | จึงมีบรรหารด้วยโกรธา |
| กูร่ำกำชับให้รีบร้อน | ช่างไปนอนเสียได้ในดาหา |
| แต่คอยจนห้าเดือนแกล้งเชือนช้า | อันโทษาเอ็งนี้ถึงที่ตาย ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ช่างเขียนอกสั่นขวัญหาย |
| ก้มเกล้าเคารพอภิปราย | บรรยายอนุสนธิ์แต่ต้นมา |
| ข้าสืบทราบว่าอิเหนากุเรปัน | ตุนาหงันพระบุตรีดาหา |
| กำหนดนัดจะแต่งการวิวาห์ | พระไปเลี้ยงจินตะหราวาตี |
| แล้วแจ้งอรรถตัดรอนมาเป็นเที่ยง | ว่าไม่เลี้ยงบุษบามารศรี |
| พระบิตุรงค์เคืองแค้นแสนเทวี | ใครขอบุตรีจะแต่งการ |
| อันไพร่ฟ้าประชาชนชาวชนบท | มีแต่ร่ำกำสรดสงสาร |
| พระธิดาไม่มาอุทยาน | จึงเนิ่นนานถึงห้าเดือนปลาย |
| ทูลพลางทางชักผ้าโพกเปลื้อง | ไม่เห็นรูปทรงเครื่องก็ใจหาย |
| ได้แต่รูปตื่นนอนไม่แต่งกาย | จึงถวายต่อหัตถ์พระภูมี ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ระตูจรกาเรืองศรี |
| คลี่กระดาษดูรูปนางนารี | ให้เปรมปรีดิ์ประดิพัทธ์ผูกพัน |
| พิศทั่วนรลักษณ์พักตรา | ดั่งหยาดฟ้ามาแต่กระยาหงัน |
| รสรักรึงใจเพียงไฟกัลป์ | ทรงธรรม์ซวนซบสลบลง ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ โอด
| ๏ บัดนั้น | ดะหมังยาสาตำมะหงง |
| เข้าแก้ไขนวดฟั้นบั้นพระองค์ | ค่อยดำรงได้สมประดีมา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ท้าวจรกานาถา |
| ความรักสลักแน่นในอุรา | พระจินดาจะใคร่ได้นางเทวี |
| จึงสั่งยาสาเสนาใน | เราจะไปล่าสำบุรีศรี |
| จงตรวจเตรียมพหลมนตรี | เพลารุ่งพรุ่งนี้จะยกไป |
| สั่งแล้วม้วนกระดาษวาดรูปนาง | ถือไว้ไม่วางด้วยรักใคร่ |
| เสด็จจากแท่นแก้วแววไว | เข้าในปราสาทรจนา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
ช้า
| ๏ พระนิ่งนึกตรึกไตรไม่ไสยาสน์ | คลี่กระดาษดูรูปเลขา |
| เคลิ้มองค์หลงชวนจำนรรจา | พักตราแย้มยิ้มพริ้มพราย |
| กรพาดกระดาษรูปแล้วรับขวัญ | ความเสนหานั้นไม่เหือดหาย |
| เอนองค์ลงแอบแนบกาย | เกษมสันต์มั่นหมายว่านงเยาว์ |
| ครั้นได้คิดพิศดูก็มิใช่ | เสียฤทัยละห้อยสร้อยเศร้า |
| พระแสนโศกศัลย์ไม่บรรเทา | แล้วลุกขึ้นกอดเข่ารำพึงคิด |
| โอ้ว่าอกกูเมื่อไรเลย | จะได้เชยดวงยิหวายาจิต |
| เพี้ยงเอ๋ยเทวาสุราฤทธิ์ | ขอให้ได้สมสนิทเยาวมาลย์ ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
| ๏ แต่คร่ำครวญหวนไห้อยู่ในที่ | จนสุริย์ศรีรุ่งแจ้งแสงฉาน |
| เสด็จจากแท่นรัตน์ชัชวาล | ไปสระสงชลธารทันใด ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
โทน
| ๏ นางในไขปทุมวารี | ขัดสีฉวีกายให้ผ่องใส |
| ทรงสุคนธ์จันทน์ปรุงจรุงใจ | ลูบไล้ปรายประอุรพางค์ |
| สอดใส่สนับเพลาภูษาทรง | ฉลององค์อินทรธนูหักทองขวาง |
| ห้อยหน้าลายทองแสแพรบาง | เจียระบาดนอกอย่างกระสันพัน |
| บั้นเหน่งถมยาราชาวดี | ทับทรวงดวงมณีเฉิดฉัน |
| ตาบทิศติดสายสังวาลวรรณ | ทองกรแก้วกุดั่นพาหุรัด |
| สอดทรงธำมรงค์มีค่า | ใส่ชฎาจีบจอนงอนสะบัด |
| พวงอุบะตันหยงทรงทัด | เสด็จจากแท่นรัตน์ไปเกยทอง ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เสมอ
ร่าย
| ๏ ขึ้นทรงช้างต้นคชาธาร | ทวยหาญแห่แหนเป็นแถวถ้อง |
| สังข์แตรแซ่สนั่นฆ้องกลอง | ให้ยกพลเนืองนองจากกรุงไกร ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงล่าสำบุรีศรี | หยุดพหลมนตรีน้อยใหญ่ |
| คชสารประทับกับเกยชัย | เสด็จไปเฝ้าองค์พระพี่ยา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
| ๏ น้อมเศียรเคารพอภิปราย | ทูลถวายกระดาษรูปเลขา |
| น้องใช้ช่างเขียนไปวาดมา | บุตรีท้าวดาหาวงศ์เทวัญ |
| เดิมท้าวกุเรปันเรืองยศ | มากล่าวให้โอรสรังสรรค์ |
| ครั้นจะแต่งมงคลวิวาห์กัน | ข้างอิเหนากุเรปันตัดรอน |
| ท้าวดาหาเคืองขัดอัชฌาสัย | ว่าใครขอก็จะให้ดวงสมร |
| อันความนี้เลื่องลือทุกนคร | แม้นใครมาว่าก่อนจะเสียที |
| พระองค์จงโปรดเกศา | ให้เสนาไปกล่าวนางโฉมศรี |
| น้องรักจักได้รอดชีวี | ทำทีจะโศกาด้วยอาลัย ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวล่าสำฟังแจ้งแถลงไข |
| เจ้าอย่าอาวรณ์ร้อนฤทัย | พี่จะให้ไปกล่าวดังจินดา |
| จึงเรียกตำมะหงงมาแต่งสาร | ว่าขานอ่อนน้อมไปหนักหนา |
| แล้วจัดของดีดีมีราคา | สำหรับเครื่องบรรณาครบครัน |
| ให้ดะหมังยาสาอัชฌาสัย | เป็นทูตถือสารไปตุนาหงัน |
| ประทานทั้งเสื้อผ้าสารพัน | จงเร่งผายผันไปวันนี้ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ดะหมังยาสาทั้งสองศรี |
| ถวายบังคมคัลอัญชลี | ออกมาที่ศาลาลูกขุนใน |
| สั่งให้ชักไพร่หลวงสมกำลัง | เสบียงคนละถังทุกตัวไพร่ |
| ชาวคลังกำกับกันไป | ขนสิ่งของใส่ในรถ |
| ช้างทรงราชสารพานรอง | ลานทองกล่องแก้วมรกต |
| แล้วทูตสองนายแต่งตามยศ | ขี่ม้าเคียงรถบรรณาการ |
| ได้ฤกษ์โห่ร้องก้องพารา | เดินคชาออกจากราชฐาน |
| เข้าในอรัญกันดาร | ทหารนำมรคาคลาไคล ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงด่านดาหากรุงศรี | ให้โยธีทำทับอาศัย |
| ให้ม้าเร็วควบขับไปฉับไว | บอกนายด่านใหญ่ให้แจ้งความ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | นายด่านฮึกฮักซักถาม |
| ครั้นแน่ใจเห็นว่ามาโดยงาม | จึงฉวยย่ามใส่บ่าเข้าธานี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงศาลาลูกขุนใน | กราบกรานท่านผู้ใหญ่ทั้งสี่ |
| แล้วเรียนให้แจ้งแห่งคดี | ถ้วนถี่สิ้นความซึ่งถามมา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | ปาเตะได้ฟังไม่กังขา |
| จึงชวนทั้งสามเสนา | เข้ามายังที่พระโรงชัย ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
| ๏ ก้มเกล้าประณตบทศรี | ได้ทีจึงทูลแถลงไข |
| มีทูตมาแต่ล่าสำกรุงไกร | ถึงด่านเวียงชัยเมื่อวันวาน |
| จะเข้ามาอภิวาทบาทบงสุ์ | พระผู้วงศ์เทวาศักดาหาญ |
| ถวายสุวรรณบรรณาการ | จงทราบบทมาลย์พระผ่านฟ้า ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
ช้า
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ศรีปัตหราดาหา |
| ได้ฟังปาเตะเสนา | นิ่งนึกตรึกตราประหลาดใจ |
| เห็นจะมาอ่อนง้อขอลูกรัก | พระทรงศักดิ์ร้อนรนหม่นไหม้ |
| จำเป็นจำสั่งเสนาใน | จงออกไปรับตามประเพณี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
ร่าย
| ๏ บัดนั้น | ปาเตะรับสั่งใส่เกศี |
| ออกมาเกณฑ์กันทันที | ตามมีพระราชบัญชา |
| เหล่าเวรพนักงานทั้งหลาย | เรียกเจ้าขุนมุลนายทั่วหน้า |
| หมายบอกเวียงวังคลังนา | ให้แต่งของโอชาออกไปทัก |
| แต่บรรดาข้าเฝ้าตำแหน่งที่ | เจียดกระบี่มาตามให้สมศักดิ์ |
| อันบ้านแขกเมืองเคยสำนัก | แม้นปรักหักพังเร่งซ่อมแปลง |
| ริมถนนหนทางปลูกโรงร้าน | สั่งพวกนครบาลให้ยื้อแย่ง |
| ให้ล้อมวังตั้งฉาบปูนกำแพง | รีบรัดจัดแจงอย่านอนใจ ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | บรรดาเสนาน้อยใหญ่ |
| เร่งรัดจัดกันทันใด | ทำการวุ่นไปทั้งไพร่นาย |
| พวกไปรับราชสารก็เตรียมแห่ | สังข์แตรกลองชนะเครื่องชุมสาย |
| แต่งตัวนุ่งห่มสมกาย | เสร็จแล้วผันผายจากบุรี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงด่านเขตขัณฑ์ชั้นนอก | จึงบอกราชทูตถ้วนถี่ |
| พระปิ่นสวรรยาธานี | ให้ข้านี้มารับเข้ากรุงไกร ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ราชทูตยินดีจะมีไหน |
| ให้เที่ยวเรียกกันทันใด | พร้อมเหล่าบ่าวไพร่บรรดามา |
| เชิญราชสารทรงยานุมาศ | แห่แหนเดียรดาษซ้ายขวา |
| เสนีชาวเวียงชัยไคลคลา | เข้าในนครามิทันนาน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงจึงพาแขกเมืองไป | อาศัยในหอราชสาร |
| แล้วเลี้ยงดูพูดจากันสำราญ | พนักงานจ่ายเงินให้โยธี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | จึงมหาเสนาทั้งสี่ |
| วันแขกเมืองจะเฝ้าพระภูมี | ก็จัดแจงแต่งทีระดมกัน |
| เกณฑ์ให้ไพร่ใส่เสื้อเสนากุฎ | ถืออาวุธพาดตักมักสัน |
| สองข้างมรคาเข้ามานั้น | รั้วไก่กั้นกัลบาตรนั่งราย |
| ราชนิกุลขุนนางตำแหน่งนา | เข้ามาพร้อมพรั่งทั้งสองฝ่าย |
| ต่างคนต่างนุ่งสมปักลาย | คาดเสื้อครุยกรุยกรายตามทำนอง |
| ขึ้นพระโรงเตรียมเฝ้าเบียดเสียด | หน้าที่นั่งตั้งเจียดเป็นแถวถ้อง |
| ชาวที่คอยไขม่านทอง | กิดาหยันถือจ้องกรับสัญญา ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวดาหาสุริย์วงศ์อสัญหยา |
| เสร็จเสวยเอมโอชโภชนา | ก็ลีลาจากแท่นทองประเทือง |
| เข้าที่ชำรงสระสรง | สำอางอ่าองค์ทรงเครื่อง |
| ล้วนจินดาแวววามอร่ามเรือง | แล้วย่างเยื้องออกท้องพระโรงชัย ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
| ๏ ลดองค์ลงเหนือแท่นมณี | ชาวที่พนักงานชักม่านไข |
| ประโคมฆ้องกลองชนะสนั่นไป | เสนาในอภิวาทดาษดา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ขุนหมื่นตำรวจวังทั้งซ้ายขวา |
| จึงนำแขกเมืองเข้ามา | ในพระโรงรจนาฉับพลัน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงประนมบังคมไหว้ | พระผู้ผ่านเวียงชัยไอศวรรย์ |
| จึงแก้ราชสารลานสุวรรณ | บังคมคัลแล้วยื่นให้เสนา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ตำมะหงงเสนีมียศถา |
| กระแอมไอพลางใส่แว่นตา | คลี่สาราอ่านถวายพระภูมี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
ช้า
| ๏ ราชสารสองกษัตริย์ทรงธรรม์ | พระพี่นั้นผ่านล่าสำกรุงศรี |
| พระน้องครองจรกาธานี | เป็นที่ระงับภัยไพร่ฟ้า |
| น้อมเศียรเคารพอภิวาท | เบื้องบาทพระผู้พงศ์อสัญหยา |
| ขอเป็นเกือกทองรองบาทา | ไปกว่าชีวันจะบรรลัย |
| ให้ดับเข็ญเย็นเกล้าประชากร | ทุกนครไปมาอาศัย |
| ทั้งศัตรูรอนราญพาลภัย | จะเกรงขามคร้ามไปทั้งธาตรี |
| อันชีวาข้าน้อยทั้งสองเมือง | ก็ปองไว้ใต้เบื้องบทศรี |
| แม้นสิ่งใดระคายเป็นราคี | พระจงมีเมตตาการุญ |
| ความนี้มิควรทูลเหตุ | ขอพระเดชแผ่เผื่อเกื้อหนุน |
| วงศ์ระตูไม่คู่เคียงบุญ | ต้องเคืองขุ่นบทมาลย์พระภูธร |
| ดังจอมปลวกกับพระสุเมรุมาศ | ดังชาติมฤคกับไกรสร |
| ดังพื้นปัถพีกับอัมพร | บห่อนเปรียบได้เห็นไกลกัน |
| แม้นมิแจ้งอรรถบัดนี้เล่า | อนุชาสร้อยเศร้าโศกศัลย์ |
| ไม่เสียดายไยดีแก่ชีวัน | ทรงธรรม์จงโปรดปรานี |
| แต่พระน้องได้ครองเวียงชัย | ยังไม่มีประไหมสุหรี |
| จะขอพระธิดานารี | ไปเป็นศรีนครจรกา ฯ |
ฯ ๑๖ คำ ฯ
ร่าย
| ๏ เมื่อนั้น | พระผู้ผ่านบุรินทร์ปิ่นดาหา |
| ได้แจ้งแห่งราชสารา | พระคิดแค้นนัดดาเป็นพ้นไป |
| ทั้งมานะกษัตริย์ตัดขาด | จึงอวยอนุญาตประสาทให้ |
| แล้วตรัสปราศรัยเสนาใน | ถามไถ่ถึงระตูสองบุรี |
| ยังค่อยเกษมสุขสำราญ | หรือเกิดเหตุเภทพานในกรุงศรี |
| หนึ่งซึ่งเสนามานี้ | เดินดงพงพีมาช้านาน |
| ไพร่พลโยธามาพร้อมมูล | บริบูรณ์ด้วยเสบียงอาหาร |
| หรือฝืดเคืองในอรัญกันดาร | เป็นประการใดบ้างท่าทางจร ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ราชทูตกราบทูลผันผ่อน |
| อันองค์ระตูสองภูธร | นคราถาวรบริบูรณ์ |
| ไพร่ฟ้าปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ | ไภยันอันตรายเสื่อมสูญ |
| แต่พระอนุชานั้นอาดูร | จึงให้ข้ามาทูลสารา |
| เดชะพระเดชปกเกศไป | เดินไพรได้สุขถ้วนหน้า |
| ไม่อดอยากขัดสนโภชนา | จงทราบบาทาพระทรงธรรม์ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวดาหาสุริย์วงศ์รังสรรค์ |
| จึงประทานเสื้อผ้าแพรพรรณ | รางวัลราชทูตทั้งโยธี |
| แล้วตรัสว่าจะจัดแจงแต่งการ | ตามวงศ์วานสุรารักษ์ศักดิ์ศรี |
| อีกสามเดือนจึงมายังธานี | แล้วภูมีเสด็จเข้าปราสาทพลัน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
| ๏ บัดนั้น | สองนายราชทูตคนขยัน |
| นบนิ้วประนมบังคมคัล | แล้วผายผันออกจากพระโรงชัย |
| เดินตามถนนหนทางมา | ไม่มีใครพูดจาปราศรัย |
| ต่างคนต่างขึ้นอาชาไนย | ควบขับกลับไปธานี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
| ๏ ครั้นถึงจึงขึ้นบนปราสาท | เคารพอภิวาทบทศรี |
| แล้วทูลแถลงแจ้งคดี | ถ้วนถี่เสร็จสิ้นทุกประการ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ เมื่อนั้น | จรกาปรีดิ์เปรมเกษมศานต์ |
| พักตราแดงก่ำสำราญ | คลายทุกข์ทรมานในฤทัย |
| ถึงได้เสวยสวรรค์ชั้นฟ้า | ไม่เท่าได้บุษบาพิสมัย |
| มีแต่แย้มยิ้มกระหยิ่มใจ | ภูวไนยคืนเข้าห้องสุวรรณ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
| ๏ เมื่อนั้น | ฝ่ายท้าวดาหารังสรรค์ |
| จึงสั่งทั้งสามเสนานั้น | จงแยกกันไปสามธานี |
| ทูลองค์สมเด็จพระเชษฐา | แจ้งกิจจาพระน้องสองกรุงศรี |
| ด้วยระตูล่าสำบุรี | มาขอบุตรีให้อนุชา |
| ไม่ควรเคียงศักดิ์ก็เข้าใจ | แต่ได้ให้เขาตามวาสนา |
| จะแต่งการเท่าวงศ์เทวา | พอแก้หน้าที่ได้ความอัประมาณ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | สามนายอภิวันท์รับบรรหาร |
| บังคมลามาขึ้นพาชีชาญ | ออกจากราชฐานแยกทางไป ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ นายหนึ่งถึงเมืองกุเรปัน | ผายผันเข้ายังกรุงใหญ่ |
| พอเวลาจวนออกเสนาใน | ก็เข้าไปคอยเฝ้าพระภูมี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ท้าวกุเรปันเรืองศรี |
| เผยสีหบัญชรรูจี | ถามคดีกิจการนครา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
| ๏ บัดนั้น | เสนาม้าใช้เมืองดาหา |
| บังคมทูลว่าพระอนุชา | ให้ข้ามาเฝ้าพระภูวไนย |
| ด้วยระตูจรกาธิบดี | มาขอพระบุตรีศรีใส |
| ได้มีพจมานประทานไป | กำหนดไว้สามเดือนจะแต่งการ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ท้าวกุเรปันได้ฟังสาร |
| ให้กลุ้มกลัดขัดแค้นในวิญญาณ | จึงมีบรรหารด้วยโกรธา |
| พระน้องไม่ยั้งคิดนี้ผิดนัก | ให้เสียศักดิ์สุริย์วงศ์อสัญหยา |
| เมื่อเห็นดีให้ปันลั่นวาจา | จะรื้อมาบอกเล่าเราไย ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | เสนีประนมบังคมไหว้ |
| ออกมาจากหน้าพระลานชัย | ขึ้นมโนมัยไปธานี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
| ๏ บัดนั้น | เสนาซึ่งไปสองกรุงศรี |
| ครั้งถึงก็รีบจรลี | ขึ้นพระโรงรูจีฉับพลัน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ต่างถวายอภิวาทบาทบงสุ์ | ทูลองค์พระผู้ผ่านไอศวรรย์ |
| พระเชษฐาสุริย์วงศ์เทวัญ | ทรงธรรม์ให้มาเฝ้าภูธร |
| ด้วยระตูจรกาธานี | มาขอพระบุตรีดวงสมร |
| ผ่านฟ้าอนุญาตขาดรอน | จะแต่งการสยุมพรพระธิดา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | สององค์แค้นขัดสหัสสา |
| จึงมีมธุรสวาจา | แต่แรกพระเชษฐาไม่หารือ |
| ปลงใจให้ระตูตุนาหงัน | อิเหนานั้นบรรลัยเสียแล้วหรือ |
| จะให้ไพร่พลเมืองเลื่องลือ | ไม่นับถือวงศาสุราลัย |
| ทั้งนี้สุดแต่พระเชษฐา | นครากุเรปันเป็นใหญ่ |
| ถ้าพระองค์ยินยอมพร้อมใจ | เรามิได้แข็งขัดทัดทาน ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | สองเสนาในใจหาญ |
| บังคมลามาขึ้นพาชีชาญ | ออกจากราชฐานพารา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ทั้งสามเสนามาพบกัน | ในอรัญทางร่วมเมืองดาหา |
| ต่างคนแจ้งความตามกิจจา | แล้วรีบไคลคลาเข้าธานี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงจึงตรงเข้าไปเฝ้า | ก้มเกล้าประณตบทศรี |
| กราบทูลพระองค์ทรงฤทธี | ตามมีพจนาบัญชาการ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์ศรีปัตหราได้ฟังสาร |
| จึ่งตรัสแก่เสนาด้วยเดือดดาล | ถึงจะเสียงวงศ์วานก็ทำเนา |
| ตามแต่อนุชาจะว่าไป | ด้วยมิได้เจ็บช้ำน้ำใจเขา |
| อันความแค้นความอายของเรา | จนตราบเท่าสิ้นดิ้นฟ้า |
| ซึ่งยอมยกบุตรีให้ระตู | จะอดสูกระไรหนักหนา |
| ตรัสแล้วภูวไนยไคลคลา | เข้ายังปราสาทสุวรรณบรรจง ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
https://vajirayana.org/system/files/%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B2_264950.pdf
