โคลงศัพท์อึงเงียบ

​๑๏ อึงเงียบเปนเพื่อด้วย เหตุใด แน่นอ
อึง,อ่อ คือเสียงไร ที่อื้อ
เสียงเกิดแต่ความไหว กระทบ โสตรฮา
เงียบเล่าคือเมื่อมื้อ สงัดสิ้นเสียงอึง
๒๏ ความอึงแลเงียบทั้ง สองศัพท์
ถ้าจักจำแนกนับ มากแม้
เสียงไรที่มากสดับ ไม่ชอบ โสตรเฮย
เสียงนั่นเปนอึงแท้ เท่านี้รวมความ
๓๏ เปรียบเสียงม้าล่อเร้า รดมตี
แลศัพท์สรรพเภรี มี่ก้อง
อีกเสียงผรุสวาท อึงแซ่ นี่แน
ใครสดับชอบหูพร้อง เพราะบ้างฤาไฉน
๔๏ เว้นแต่ชนโสตรตื้อ เต็มตึง
ไป่ทราบสำเนียงอึง แต่น้อย
ผิวเสียงสิ่งอึงถึง โสตรสดับ ก็ดี
ใบ้หนวกคงยินข้อย ดั่งนี้ทำนาย
​๕๏ ความจริงยากจักแจ้ง ใจเขา พ่อเอย
สักแต่คิดโดยเดา ใช่รู้
หาไม่จักเปนเหมา หมายทั่ว ไปนา
แม้นไม่กล่าวเกลือกผู้ พูดค้านคงมี
๖๏ เมื่อใดปราศจากสิ้น เสียงมนษย์
ฤาสิ่งที่อึงอุตม์ สนั่นหลั้น
เปรียบยามรัตติกาลสุด สงบสงัด แล้วแฮ
ความเงียบมีเมื่อนั้น เหตุนี้ธรรมดา
๗๏ นัยหนึ่งชนชอบเพ้อ พาที
คำว่า,ความลับมี ปิดไว้
จงเงียบอย่าให้คดี อึงแซ่ ไปเลย
ทวิพจน์นี้เชื่อได้ ดุจถ้อยฤๅหนอ
๘๏ อีกคำหนึ่งน่าแท้ สงไสย
ลมคลื่นไม่มีไย จึ่งพร้อง
ว่าเงียบเพราะเหตุใด เพราะเงียบ เสียงฤๅ
นึกหลากแต่จำต้อง กล่าวไว้ตามเฉลย
๙๏ เออลางชนเมื่อครั้ง คราวสม บัติฤๅ
เมียทาสญาติมิตรอุดม ดื่นผล้าน
กอปการเล่นเสียงขรม เริงรื่น ใจพ่อ
จนเพื่อนรั้วหัวบ้าน เบื่อร้องหนวกหู
​๑๐๏ อ้า ! ยามเงียบป่างไว้ กาลวิบัติ พ่อเฮย
เงียบชื่อเสียงสารพัด เพื่อนพ้อง
ที่เคยเล่นอึงอัด ก็เงียบ ไปฮา
หายากใส่ปากท้อง เงียบแท้แต่ตัว
๑๑๏ อึงพระราชกฤติไท้ ควรนิยม แล้วเนอ
มวญมาตย์ราษฎร์ศุขรม ร่มเกล้า
บ้านเมืองก็เจริญสม บูรณยิ่ง เพรงเอย
ชนทุกชาติอึงเต้า เที่ยวค้ามาขาย
๑๒๏ เงียบสงบข่าวเศิกเสี้ยน ศัตรู
ภายนอกภายในดู เงียบแท้
เงียบยิงกว่าสมัยบู ราณรัช พู้นฮา
เพราะพระราชกฤษฎ์แล้ โลกย์ซร้องสรรเสริญ
๑๓๏ อนึ่งปราชญ์อาจอ้างออก ความเห็น
กล่าวว่านิพพานเปน เงียบเน้อ
ชาติความเกิดรูปเบ็ญ จขันธ์นั่น แลแฮ
ปรับว่าเปนอึง,เอ้อ อรรถนี้ควรครอง
๏ สิบสามบทหมดสิ้น ศัพท์อึง เงียบฤา
รวบลัดตัดความตบึง กล่าวไว้
แต่ข้อที่ตูพึง ใจเท่า นี้แล
ผิดถูกเชิญเถอะให้ นักรู้ดูฉิน

หม่อมเจ้าเพิ่ม

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ