- คำนำ
- โคลงโสฬสไตรยางค์
- โคลงว่าด้วยต้นปลาย
- โคลงศัพท์ทึบโปร่ง
- โคลงศัพท์ขวาซ้าย
- โคลงศัพท์คู่คี่
- โคลงศัพท์กว้างแคบ
- โคลงศัพท์เหลือขาด
- โคลงศัพท์หยาบลเอียด
- โคลงศัพท์สว่างมืด
- โคลงศัพท์ฝืดคล่อง
- โคลงศัพท์คดตรง
- โคลงศัพท์รุ่งเรืองเสื่อมทราม
- โคลงศัพท์ร้อนเย็น
- โคลงศัพท์หนาบาง
- โคลงศัพท์แรงเนือย
- โคลงศัพท์รุงรังเรียบร้อย
- โคลงศัพท์ง่ายยาก
- โคลงศัพท์โสโครกสอาด
- โคลงศัพท์เก่าใหม่
- โคลงศัพท์เปรียวเชื่อง
- โคลงศัพท์ยาวสั้น
- โคลงศัพท์คมดื้อ
- โคลงศัพท์ล่าก่อน
- โคลงศัพท์น่าหลัง
- โคลงศัพท์หอมเหม็น
- โคลงศัพท์ใกล้ไกล
- โคลงศัพท์ลึกตื้น
- โคลงศัพท์ในนอก
- โคลงศัพท์แหลมป้าน
- โคลงศัพท์อึงเงียบ
- โคลงศัพท์ใหญ่เล็ก
- โคลงศัพท์บนล่าง
- โคลงศัพท์หย่อนตึง
- โคลงว่าด้วยเพื่อนฝูง
- โคลงศัพท์เหนียวเปราะ
- โคลงศัพท์พร่องเต็ม
โคลงศัพท์เหลือขาด
๑๏ จัดบทเหลือขาดเค้า | ตามเห็น |
โดยอนุมานพอเปน | เหตุอ้าง |
พัศดุและร้อนเย็น | ทุกข์ศุข ก็ดี |
รวมรูปแลนามข้าง | โลกย์ทั้งฝ่ายธรรม์ |
๒๏ จักสรรเหลือขาดชี้ | โดยลักษณ์ รูปแฮ |
คือพัศดุซึ่งประจักษ์ | รูปนั้น |
หนึ่งน้อมจิตรพำนักนิ์ | ในสิ่ง ปวงนา |
เรียกว่านามธรรมอั้น | ยากอ้างอนุสนธิ์ |
๓๏ หนึ่งกลรูปภาชน์ทั้ง | สรรพพัศ ดุเฮย |
มีขอบมีแบบสกัด | เขตรไว้ |
เกินหย่อนขอบแบบชัด | ชื่อขาด เหลือแฮ |
มีจอกขันเครื่องใช้ | โต๊ะตู้เปนประธาน |
๔๏ อีกฐาน,นับชั่ง,ทั้ง | วัดสวน สอบเนอ |
น้อยมากตามแต่ควร | คาดกั้น |
เหลือขาดกว่าจำนวน | ถนัดแน่ รู้เฮย |
ส่วนรูปอาจรู้ชั้น | หนึ่งนี้พอเห็น |
๕๏ จัดเปนเหลือขาดข้าง | ฝ่ายนาม ธรรมฤๅ |
ทุกข์ศุขเวทนาสาม | ส่วนนี้ |
รักชังชั่วดีความ | คับแคบ ใจนา |
ฐานหลักขาดเหลือลี้ | ลับรู้โดยฉงน |
๖๏ ยุบลซึ่งยกกล่าวอ้าง | ขาดเหลือ |
เปนแก่คาดประมาณเจือ | เหตุพร้อง |
ร้อนเย็นทุกข์ศุขเฝือ | จากปรก ตินอ |
เหมาว่าขาดเหลือร้อง | เรียกใช้ ไปที |
๗๏ ยังที่เหลือขาดแม้น | พอประมาณ |
เฉกเช่นชนกล่าวขาน | เกลื่อนกลุ้ม |
เหลือบ้างขาดบ้างงาน | พอกลบ เกลื่อนนา |
หนึ่งว่าขาดเหลืออลุ้ม | อล่วยใช้พอประสงค์ |
๘๏ ย่อมคงมีข้างหนึ่ง | ธรรมดา |
มีขาดเหลือบ่ปรา | กฎแท้ |
มีเหลือขาดคงหา | มีไม่ |
เฉภาะแต่สิ่งเดียวแม้ | มากนั้นตามควร |
๙๏ จัดส่วนเหลือซึ่งให้ | เปนศุข |
เหลือทรัพย์สมบัติชุก | ชุ่มชื้น |
ศฤงฆารยศลาภทุก | สิ่งมาก มีแฮ |
สมศุขกายจิตรครื้น | ครึกล้ำเหลือสบาย |
๑๐๏ ยังฝ่ายเหลือทุกข์ผู้ | พ้องทัณฑ์ |
โดยบทอัยการมหันต์ | โทษแท้ |
เหลือทุกข์เมื่อจวบวัน | เสร็จโทษ ตนเนอ |
เหลือเจ็บเหลือคิดแก้ | เกี่ยงกล้าเหลือประมาณ |
๑๑๏ อีกการเหลือโศกเศร้า | อาไลย |
พรากสัตวสงสารไกล | จากพ้น |
คือทารบุตรสุดไกษย | ครากพิ สวาศนอ |
เหลือโศกเหลือเทวศอ้น | อัดอั้นตันกระมล |
๑๒๏ อนุสนธิ์เหตุขาดเกื้อ | ศุขกาย ใจเฮย |
ขาดทุกข์ขัดสนหาย | เหตุร้อน |
ขาดยากคับเข็ญวาย | พิบัติเบียด เบียนนอ |
ขาดชั่วกลับดีซ้อน | ส่งซ้ำศุขใจ |
๑๓๏ อีกไนยขาดเพื่อนพ้อง | เปนพาล |
ขาดเกียจกิจราช,การ | ประโยชน์เกื้อ |
ขาดประพฤติทุจริตปาน | ปราชญ์ติ ไว้นา |
ขาดเช่นกล่าวจักเอื้อ | ศุขน้อมในตน |
๑๔๏ หนึ่งกระมลละขาดเค้า | บาปธำม์ |
โลภโกรธหลงเครื่องจำ | จิตรอื้อ |
นฤวรณ์เวี่ยสัตวสำ | หรับรัด รึงแฮ |
แม้บ่ขาดรากรื้อ | รงับบ้างยังดี |
๑๕๏ ขาดที่เคารพทั้ง | กตัญญู |
ขาดเมดตาเอนตู | ทั่วหน้า |
ขาดจากสุจริตตู | ประการศุข เสียเอย |
ขาดสิ่งศุภกิจคว้า | ทุกข์ร้ายหลายประการ |
๑๖๏ จ่าชำนาญทั่วด้าว | ตรวจขวา |
ปรุงบทขาดเหลือหา | ประกอบถ้อย |
เคลื่อนคลาศปราชญ์เชิญปรา | นียก หยันเนอ |
รกมสิบหกบทร้อย | เรียบไว้ผดุงหอ |
หลองโกษากรวิจารณ์ (อยู่) เมื่อยังเปนจ่าชำนาญทั่วด้าว