โคลงศัพท์เก่าใหม่

๑๏ สรรพสิ่งเก่าใหม่อ้าง รูปา รมณ์เอย
มีรูปรูปจึ่งปรา กฎไซ้
ปลอดรูปและจักหา เหตุที่ มีฤๅ
เก่าฤใหม่ห่อนได้ ประจักษ์แจ้งแก่ชน
๒๏ รูปใดเสื่อมทรุดเศร้า ศรีสลาย
สมมุติว่าเก่าหมาย ทุกผู้
ศรีสดหมดมัวหาย นิลโทษ นั้นนา
ชื่อเช่นของใหม่รู้ ทั่วแท้ทางตรง
​๓๏ ของเก่ามีอยู่แล้ว ล่วงกาล นานเอย
คราวเมื่อได้ใหม่ปาน เก่านั้น
ถึงวรรณสัณฐาน เทียบเท่า กันแฮ
ย่อมเรียกว่าเก่าชั้น ใหม่ได้ตามกาล
๔๏ เก่าใหม่สรรพเครื่องใช้ ทุกพรรค์
จะยิ่งฤาหย่อนกัน เกี่ยงแก้
สุดแต่สิ่งซึ่งอัน เชิงชอบ ใช้นา
จึ่งนับว่าดีแท้ เที่ยงด้วยโดยนิยม
๕๏ หนึ่งเก่าแรงโรคเร้า รุมทำ
แพทย์ว่าโบราณกรรม ก่อร้อน
หมู่หมอเยียวยายำ ยังยาก แลพ่อ
นี่และเก่าร้ายข้อน เขตรข้างความตาย
๖๏ เดิมจิตรทุจริตร้าย แรงกรรม
กลับจิตรคิดทางธรรม ชอบได้
อย่างนี้ก็ควรจำ เรียกใหม่ ได้เอย
เพราะที่เปลี่ยนจิตรให้ ห่างร้ายกลายดี
๗๏ ยังมีที่เรียกร้อง กันอึง
บ่าวอยู่กับนายถึง แก่เถ้า
ยามผิดย่อมว่ามึง คนเก่า แก่เอย
มึงไม่ควรจะเย้า ยั่วให้กูเคือง
​๘๏ เครื่องใช้หมั่นขัดไว้ ทุกวัน
ย่อมจะยังสีสัน สดได้
รูปกายเก่าแก่ครัน จักขัด คืนฤา
มีแต่ซุดเสื่อมไซ้ ตราบสิ้นสูญสกนธ์
๏ โคลงศัพท์เก่าใหม่ถ้วน อัฐบท
ข้าพระมนตรีพจน์ กิจอ้าง
พอเฉลิมเกียรติยศ หอพระ สมุดเอย
ผิวผิดพลั้งบ้าง โปรดข้าขออภัย

นายเหว่า มนตรีพจนกิจ.

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ