- คำนำ
- โคลงโสฬสไตรยางค์
- โคลงว่าด้วยต้นปลาย
- โคลงศัพท์ทึบโปร่ง
- โคลงศัพท์ขวาซ้าย
- โคลงศัพท์คู่คี่
- โคลงศัพท์กว้างแคบ
- โคลงศัพท์เหลือขาด
- โคลงศัพท์หยาบลเอียด
- โคลงศัพท์สว่างมืด
- โคลงศัพท์ฝืดคล่อง
- โคลงศัพท์คดตรง
- โคลงศัพท์รุ่งเรืองเสื่อมทราม
- โคลงศัพท์ร้อนเย็น
- โคลงศัพท์หนาบาง
- โคลงศัพท์แรงเนือย
- โคลงศัพท์รุงรังเรียบร้อย
- โคลงศัพท์ง่ายยาก
- โคลงศัพท์โสโครกสอาด
- โคลงศัพท์เก่าใหม่
- โคลงศัพท์เปรียวเชื่อง
- โคลงศัพท์ยาวสั้น
- โคลงศัพท์คมดื้อ
- โคลงศัพท์ล่าก่อน
- โคลงศัพท์น่าหลัง
- โคลงศัพท์หอมเหม็น
- โคลงศัพท์ใกล้ไกล
- โคลงศัพท์ลึกตื้น
- โคลงศัพท์ในนอก
- โคลงศัพท์แหลมป้าน
- โคลงศัพท์อึงเงียบ
- โคลงศัพท์ใหญ่เล็ก
- โคลงศัพท์บนล่าง
- โคลงศัพท์หย่อนตึง
- โคลงว่าด้วยเพื่อนฝูง
- โคลงศัพท์เหนียวเปราะ
- โคลงศัพท์พร่องเต็ม
โคลงว่าด้วยเพื่อนฝูง
| ๑๏ สยามภาคสยามพจน์ไว้ | วาที อ...อ อแฮม ! |
| คือมิตรสหายชาวเกลอ | เพื่อนด้วย |
| แต่คำเพื่อนไฉนมี | ฝูงต่อ นะเออ ! |
| เพื่อนต่อฝูงนี้ด้วย | เหตุใด ? |
| ๒๏ อัตโนมัติอาตม์แกล้ง | ออกความ เห็นนา |
| เพี้ยนจิตรจากใจจริง | ติให้ |
| โบราณกล่าวสองง่าม | แดกแน่ ละนะ! |
| ขอช่องขอชี้ไว้ | ผิดเตือน |
| ๓๏ เพื่อนฝูงฝูงเพื่อนอ้าง | มากมี ฤๅไม่ ? |
| หลายชนิดชนิดหลายไนย | แน่ชี้ |
| ยิ่งศุขศุขยิ่งทวี | ฝูงมาก มานา |
| ครั้งทุกข์ทุกข์ครั้งลี้ | “เหด” หาย ! |
| ๔๏ เพื่อนเราเผาเผ่าร้อน | รนทรวง |
| รักสนิทผิดสนัดตาย | ห่อนรู้ |
| น้ำมิตรขน่ำมีดทลวง | แทงอก เจียวเพื่อน ! |
| หลงเชื่อเหลือซ้ำกู้ | ยากเย็น |
| ๕๏ คำฝูงควรหยั่งรู้ | เช่นฝูง นกนะ! |
| ที่จะนับเปนจริง | ห่อนได้ |
| เปนแต่เพื่อนฝูงจูง | ยุรยาตร |
| ชั่วยุคหนึ่งนั้นให้ | เร่งจำ |
| ๖๏ เพื่อนกันเพื่อนกัดทั้ง | เพื่อนกิน เนื้ออู๋ ! |
| เพื่อนเล่นเพื่อนลวงถลำ | เพื่อนมล้าง |
| เพื่อนยอเพื่อนยกยิน | ชอบชั่ว |
| เพื่อนทุกข์เพื่อนให้อ้าง | เพื่อนจริง |
| ๗๏ เพื่อนพูดเพื่อนเล่นเฟ้อ | เพื่อนซน |
| เพื่อนเที่ยวเพื่อนพาลราน | เพื่อนบ้าน ! |
| เพื่อนเมาเพื่อนมัวยล | เพื่อนยศ ลาภฮา ! ! ! |
| เพื่อนสนุกเพื่อนคล้อยด้าน | เพื่อนฝูง |
| ๘๏ เพื่อนคิดเพื่อนคดค้า | ทุจริต |
| เพื่อนเช่นมดตอมหวาน | เพื่อนกล้วย ! |
| เพื่อนแอบเพื่อนอิงมิตร | เพื่อนอวด อ้างนา |
| ฝูงหมดเว้นม้วยด้วย | เพื่อนจริง |
| ๙๏ ฝูงแพะฝูงแกะก้าว | ตามเลอะ ! |
| บางจมูกไฉนจูง | เล่นได้ |
| คิดดูน่าชั่งเถอะ | จริงพ่อ คุณเอ๋ย ! |
| ฝูงเพิ่มเพื่อนให้ใช้ | เพื่อนควาย ! ! ! |
| ๑๐๏ เพื่อนตายตายเหตุด้วย | เพื่อนทำ กลนะ |
| เพื่อนยากยากเพื่อนเอา | อาตม์ลี้ |
| เพื่อนทุกข์ทุกข์เพื่อนบำ | ราศรศ รักนา |
| เพื่อนชั่วชั่วได้บี้ | ก็ผลาญ? |
| ๑๑๏ สันดานใครมาทแม้น | เหมือนกัน |
| ใช่เพื่อนกันอาจเปน | เพื่อนได้ |
| สันดานเพื่อนหากผัน | ผิดแผก กันนา |
| ถึงผูกมิตรแล้วไซ้ | อย่าหวัง ! |
| ๑๒๏ เพื่อนดีที่ฝากได้ | ชีวัน ตนนา |
| แต่ที่สันดานดัง | กล่าวแล้ว |
| อังกฤษเรียก “มอรัล” | “สแตนดาด” วัดสิล |
| กันแลกันให้แผ้ว | จิตรถนอม |
| ๑๓๏ เหตุเราย่อมสอบถ้อย | คำเทียบ ตนเรา |
| คำกล่าวร้ายดีใด | ห่อนแคล้ว |
| เท็จจริงเล่าลือเปรียบ | อาตมะ ฤาไม่ ? |
| เคยประพฤติได้แล้ว | จึ่งยอม ! |
| ๑๔๏ หนึ่งใครกอบกิจเกื้อ | เรายล ยินเนอ |
| เราย่อมแบ่งจิตรปัน | เปรียบไซ้ |
| เขาทำมากได้กล | ใดก็ ดีนา |
| เราคิดว่าต้องได้ | ดุจเขา ? |
| ๑๔๏ แม้เราทำห่อนได้ | ฉันใด |
| เราคิดว่าเขาเรา | เล่ห์ล้ำ |
| ทั้งดีชั่วทั่วไป | ทุกสิ่ง สรรพเฮย |
| เราตัดสินด้วยน้ำ | จิตรเอง ! |
| ๑๖๏ เออเศรษฐีมีทรัพย์แม้ | กองเยอะ |
| จะจ่ายแต่แกลบจน | ปเทศได้ |
| ฤๅใครก็ชั่งเถอะ ! | หาเพื่อน ยากเนอ |
| ขายเพื่อนฤๅซื้อได้ | ฤๅ “แมน” ![๑] |
| ๑๗๏ หลงเพื่อนแม้เพื่อนให้ | โทษทัณฑ์ |
| หากชีพปิ้มทำลาย | ชื่อพร้อย |
| จงอย่าพรั่นในธรรม์ | ปราชญ์อัดถ์ |
| ใครก่อผลต้องคล้อย | ตามเขา ! ! ! |
พระองค์เจ้าปฤษฎางค์.
