๒๑

วันหนึ่งแอลเลนมาจากเทียนสิน พอพบหน้าข้าพเจ้าก็เอ่ยขึ้นเป็นคำแรกว่า “รู้ไหมว่าปักกิ่งอาจจะต้องเดือดร้อน?”

ข้าพเจ้ามองตาเขาอย่างฉงน

“ทำไม ฉันไม่เห็นได้ข่าวอะไรสักนิด”

“การเจรจาสงบศึกที่เซี่ยงไฮ้ ยังไม่มีช่องทางจะสำเร็จได้”

“อ๋อ! ได้ข่าวเหมือนกันเมื่อวานนี้” ข้าพเจ้าตอบ

“ผลสะท้อนของการเจรจานี้ จะต้องเกิดขึ้นอย่างแรงตลอดจีนเหนือ ฉันสงสัยว่าเยโฮล^๑ จะอยู่ไม่ได้”

“ก็ใครไม่สงสัยเล่า แอลเลน”

“นี่ฉันจะไปอินเตอร์วิว เยเนราลถังยู่หลินสักหน่อย”

“ผู้รักษาเยโฮลน่ะหรือ?” ข้าพเจ้าพูดพลางยิ้ม “เธอรู้จัก​เยเนราลคนนี้ดีไหม”

“ทำไม?”

“อยากจะรู้ว่าเธอคิดว่าถังยู่หลินเป็นคนอย่างไร”

“อ๋อ! เข้าใจ เขาว่าจะรบจนทหารคนสุดท้าย”

“เขาว่ายังงั้น แต่มันก็ขันพอดู เธอคงจะรู้หลังฉากของตาเยเนราลคนนี้ดี”

“เรื่องสูบฝิ่น เรื่องยักยอกเงินทหารน่ะหรือ?”

ข้าพเจ้าพยักหน้า

“ฉันสงสัยเยโฮลจะอยู่ได้สักกี่วัน”

“ก็นั่นน่ะซี ฉันถึงว่าปักกิ่งอาจต้องเดือดร้อน นี่ ระพินทร์ เธอจะกลับเมืองไทยไหม?”

ข้าพเจ้ายิ้มด้วยความมั่นใจ สั่นศีรษะพลางตอบว่า

“เธอคิดหรือว่าฉันอยากกลับ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นนักศึกษาชีวิต”

“ดีมาก” แอลเลนพูดพลางตบบ่าข้าพเจ้า “เราจะคอยดูเหตุการณ์ด้วยกันอย่างคนกลาง”

เย็นวันนั้นแอลเลนกับข้าพเจ้าไปกินน้ำชากันที่เป๋ห่ายหรือพระราชวังฤดูหนาว ซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางใจเมือง ห่างจากกำแพงพระราชวังเพียง ๑๐ กว่าเส้น สวนสาธารณะแห่งนี้เป็นที่โปรดปรานของชาวปักกิ่งมาก เป็นเสมือนโอสถที่รักษาความเหี่ยวแห้งของหัวใจ แต่เดิมเป็นที่ประทับของเจ้าแผ่นดิน สร้างขึ้นเมื่อ ค.ศ. ๑๖๒๕ ในรัชกาลพระเจ้าฉงจื้อ เมื่อเกิดปฏิวัติล้มราชบัลลังก์แมนจูแล้วใน ค.ศ. ๑๙๑๑ ราชสถานอันเป็นเสมือนมุมหนึ่งของเมืองสวรรค์แห่งนี้ก็กลาย​เป็นสวนสาธารณะไป ราษฎรชาวเมืองมีโอกาสเข้าไปพักผ่อนหย่อนใจได้อย่างสบายอารมณ์ การเข้าไปเที่ยวในสวนสวรรค์แห่งนี้เราต้องซื้อตั๋วคนละ ๕ เซ็นต์ ตำรวจแต่งตัวด้วยยูนิฟอร์มสีดำ คอยยืนฉีกตั๋วอยู่ที่ประตู เมื่อพ้นประตูใหญ่เข้าไป สิ่งที่เราเห็นอยู่เฉพาะหน้าก็คือ สะพานโค้งทำด้วยหินอ่อน ยาวเกือบ ๑ เส้น ทอดข้ามส่วนหนึ่งของทะเลสาบ (เป๋ห่าย = ทะเลเหนือ) ไปยังกลางเกาะน้ำ เกาะนี้เป็นเนินเขาสูงประมาณ ๑๐๐ ฟุต มีหินที่ก่อขึ้นด้วยฝีมือสถาปนิกผู้ชำนาญในวิชาการก่อภูเขาอยู่ระเกะระกะ เป็นโพรง เป็นปุ่ม เป็นผาสูง เว้า ๆ แหว่ง ๆ ตามศิลปะของการก่อภูเขา ซึ่งเป็นศิลปะที่นำหน้าอย่างหนึ่งของจีน สถาปนิกผู้เป็นศิลปินชั้นเลิศได้เจาะเป็นถ้ำในตัวเนินดิน เป็นคูหาคดเคี้ยววกวน เพื่อถวายไว้สำหรับความเพลิดเพลินของพระเจ้าแผ่นดินและบรรดาเจ้านายทั้งหลาย ซึ่งไม่อาจจะเสด็จไปเยี่ยมถ้ำในโขดเขาอันแท้จริงได้ บนเนินเขาแห่งนี้คับคั่งไปด้วยต้นสนอันมีอายุนับเป็นจำนวนศตวรรษ ที่ยอดเนินก่อเป็นพระเจดีย์ใหญ่รูปแป้นคล้ายระฆัง เมื่อยืนอยู่ที่เชิงเทินตรงฐานพระเจดีย์ เราสามารถมองดูปักกิ่งได้ทั่วเมือง ข้าพเจ้าชอบขึ้นไปยืนอยู่ที่เชิงเป็นแห่งนี้ แล้วก็ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปจนสุดสายตา ทางเบื้องอุดร ถัดฐานพระเจดีย์ลงไปก็คือตำหนัก ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ประทับอย่างสำราญของพระเจ้าแผ่นดิน ขณะที่ข้าพเจ้ายืนเกาะลูกกรงระเบียงของตำหนักหลังนี้ ทอดสายตาดูพื้นน้ำ ณ เบื้องล่างอันมีริ้วระลอกอยู่ทั่วไป ข้าพเจ้าก็ระลึกถึงวันอันรุ่งโรจน์ของพระเจ้าเฉียนหลุง พระเจ้าต้าวกวง ​พระแม่เจ้าอยู่หัวสือสีมหาราชินี ตลอดจนพระเจ้ากวงสู้ กษัตริย์รององค์สุดท้ายของราชวงศ์ชิ้ง (เช็ง) ผู้มีสายพระเนตรไกล โดยได้ทรงร่วมมือกับคั้งเหย่าเหวยดำริจะทรงประทานรากฐานรัฐธรรมนูญให้แก่ราษฎรชาวจีนเมื่อ ค.ศ. ๑๘๙๘ แต่หากทรงทำการไม่สำเร็จ เพราะถูกมหาราชินีสือสีจับเอาไปจำขังไว้จนสิ้นพระชนม์ ข้าพเจ้าระลึกถึงวันอันสุกสว่างของกษัตริย์แมนจูและมีความรู้สึกประหนึ่งว่ากษัตริย์และมหาราชินีแห่งประวัติศาสตร์จีนเหล่านี้ได้มาประทับอยู่ใกล้ ๆ นี่คือตำหนักที่ครั้งหนึ่งเคยสว่างไสวไปด้วยดวงชวาลา เคยพรั่งพร้อมไปด้วยพระสนมกำนัล เคยเซ็งแซ่ไปด้วยกระจับปี่สีซอ แต่บัดนี้ ระพินทร์มายืนอยู่ด้วยความเศร้า–ยืนอยู่เงียบ ๆ–ยืนดูความเริดร้างร่วงโรยปานประหนึ่งจะเต็มไปด้วยผีสิง