คำนำในการพิมพ์ครั้งที่ ๑

​ปักกิ่ง–นครแห่งความหลัง เคยลงพิมพ์ไว้ในหนังสือพิมพ์ เอกชน เดิมทีผู้เขียนไม่ตั้งใจจะพิมพ์รวมออกเป็นเล่มเช่นนี้ เพราะติดขัดด้วยอุปสรรคมากมายหลายประการ ซึ่งจะไม่แถลงไว้ ณ ที่นี้ แต่เนื่องด้วยท่านผู้อ่านได้แสดงความจำนงมาเป็นจำนวนมาก ในอันที่จะได้เห็นเรื่องชีวิตของวารยารวมกันเข้าเป็นเล่ม เหมาะแก่การเก็บรักษา ผู้เขียนจึงต้องเปลี่ยนความตั้งใจเดิม ดังนี้ จึงควรกล่าวไว้เป็นประการแรกในคำนำว่า ถ้าหากการรวมพิมพ์เรื่องปักกิ่งเรื่องที่ ๑ เข้าเป็นเล่มครั้งนี้ ได้ทำส่วนดีอันใดให้แก่ท่านผู้อ่านแล้วไซร้ ผู้เขียนก็จะถือว่าส่วนดีนั้นมีส่วนกำเนิดมาจากท่านผู้อ่านเป็นอันมากดังกล่าวแล้ว ซึ่งกรุณาให้ความสนใจในงานของผู้เขียน จนกระทั่งเรื่องปักกิ่ง เรื่องที่ ๑ ได้สำเร็จเป็นเล่มดังที่ถืออยู่ในมือท่าน ณ บัดนี้

อนึ่ง ถ้าแม้ท่านผู้อ่านรู้สึกว่าเรื่องชีวิตของวารยาเมื่อพิมพ์เป็นเล่มแล้ว มีรสชาติดีกว่าเมื่อพิมพ์อยู่ในหนังสือรายสัปดาห์ ก็ย่อมกล่าวได้โดยไม่ผิดว่า ความแตกต่างนี้เกิดมีขึ้นได้ก็เพราะฝีมืออันยอดเยี่ยมของศิลปิน ๓ ท่าน ที่ช่วยตกแต่งให้หนังสือเล่มนี้มีความสดชื่นดีตามที่ท่านรู้สึก ศิลปินทั้ง ๓ ท่านนี้คือ เหม เวชกร ผู้กรองเอาหัวใจของเรื่องออกมาเป็นภาพอันวิจิตรลึกซึ้งตรึงใจ วรรณสิทธิ์ ผู้ปั้นภาพปกอันงดงามเต็มไปด้วยศิลปะอันสูง แปลกตาสำหรับหนังสือ และ ร. บุนนาค ผู้ถ่ายเอาภาพปั้นของ วรรณ​สิทธิ์ออกมาเป็นภาพถ่าย ด้วยความประณีตและละเอียดยิ่งตามเชิงฝีมือ ซึ่งเคยประจักษ์ตาท่านมาแล้ว

ผู้เขียนขอแสดงความขอบคุณท่านศิลปินทั้ง ๓ ซึ่งกรุณาให้ความร่วมมืออันดียิ่งไว้ ณ ที่นี้ด้วย

ในการเขียนเรื่องเมืองปักกิ่ง ผู้เขียนยังไม่มีความเต็มใจจะแถลงอะไรมาก เพราะได้เขียนออกมาด้วยความไม่สะดวกใจหลายประการ ฉะนั้น ถ้าบังเอิญท่านผู้อ่านจะเกิดความพึงใจในเนื้อเรื่องและวิธีเขียน ตลอดจนถ้อยคำใด ๆ ในท้องเรื่องก็ดี ผู้เขียนก็จะรับฟังด้วยความขอบคุณที่เจือปนไปด้วยความแปลกใจ

เรื่องปักกิ่ง–นครแห่งความหลัง ตลอดจนเรื่องอื่นๆ ที่ระพินทร์เป็นผู้เล่า เป็นเรื่องของชีวิตที่ผู้เขียนตั้งใจไว้อย่างมั่นคงว่า ถ้าแม้ไม่มีอุปสรรคชนิดที่แก้ไขไม่ได้มาขัดขวาง และนอกจากผู้เขียนจะสิ้นชีวิตไปแล้ว ก็จะไม่มีการเขียนจบได้เลย ตามนัยแห่งความตั้งใจอันนี้ ท่านผู้อ่านก็อาจจะคะเนได้ว่าหนังสือเรื่อง ปักกิ่ง–นครแห่งความหลัง เรื่องที่ ๒–๓–––ฯลฯ อาจจะมีโอกาสมาอยู่ในมือท่านอีกในอนาคตที่คงไม่ห่างนัก

ในท้ายที่สุดแห่งคำนำนี้ ผู้เขียนขอแสดงความสำนึกในไมตรีจิตที่ท่านผู้อ่านเป็นอันมากได้กรุณามอบให้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเรื่องการเร่งรัดให้จัดพิมพ์เรื่องนี้ออกเป็นเล่ม

สด กูรมะโรหิต

พญาไท

๗ ต.ค. ๘๖