๕
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงท้าวอะรุมเรืองศรี |
| ครองไอศุริยาธานี | กับมเหสีโสภา |
| ทรงนามมะยุมาโฉมเฉลา | เยาวรูปเลิศลักษณ์ดั่งเลขา |
| ประกอบด้วยนักสนมดังดารา | ครองขัณฑเสมามาช้านาน |
| อันเสนาประชาราษฎร | ไม่มีความทุกข์ร้อนกระเษมสานต์ |
| เสวยรมย์ชมแสนศฤงคาร | ประมาณได้หลายปีมา |
| จนทรงพระชราทั้งสององค์ | ไม่มีใครที่จะสืบพระวงศา |
| พระไร้โอรสธิดา | ประยูรวงศาก็ไม่มี |
| พระเร่าร้อนอาดูรพูนโศก | แสนวิโยคเศร้าสร้อยหมองศรี |
| ทรงพระชราลงทุกปี | พระภูมีสวรรคาลัย |
| มเหสีแสนสาวพระกำนัล | ก็ชวนกันโศกศัลย์ละห้อยไห้ |
| จึ่งถวายพระเพลิงท้าวไท้ | เสร็จแล้วได้เจ็ดราตรี ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมามารศรี |
| แต่แสนโศกศัลย์พันทวี | ถึงพระสามีที่บรรลัย |
| เมื่อวันจะมีเหตุเภทพาล | ให้เร่าร้อนรำคาญดั่งเพลิงไหม้ |
| จึ่งเยี่ยมบานพระแกลแลไป | หวังจะให้สบายในวิญญาณ์ ฯ |
ฯ ร่าย ๔ คำ ฯ
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงอสูรมัตตะริมยักษา |
| สถิตยังปรางค์ทิพรจนา | ผาสุกอยู่ทุกทิวาวัน |
| เรืองฤทธีศักดาอานุภาพ | อาจจะปราบเมืองแมนแดนสวรรค์ |
| ด้วยเดชกระบองแก้วแพรวพรรณ | จะนึกอันใดได้สารพัดมี |
| จะปรารถนาไพร่พลหญิงชาย | ก็แกว่งกระบองชัยศรี |
| อีกทั้งโภชนาสาลี | มีในกระบองสุริย์กานต์ |
| อันว่าปราสาททองของกุมภัณฑ์ | สนุกดั่งเมืองสวรรค์วิมานสถาน |
| มีทหารขององค์ขุนมาร | สามตนเชี่ยวชาญฤทธี |
| ตนหนึ่งชื่ออสูรปานัน | ตนหนึ่งชื่อยุกันยักษี |
| ตนหนึ่งนันทสูรอสุรี | ให้รักษาทางที่พนาวัน |
| เป็นด่านสามชั้นมั่นคง | ตระเวนในแดนดงไพรสัณฑ์ |
| นักสิทธิ์วิทยาคนธรรพ์ | หลงเข้ามามันจับกิน |
| อันองค์ขุนมารยักษา | ครั้นเช้าเข้าป่าพนาสิณฑ์ |
| เที่ยวจับโคถึกมฤคินทร์ | กินเล่นสำราญบานใจ |
| อสุรีตริตรึกไปมา | จะใคร่หาคู่ชิดพิสมัย |
| แต่กูเที่ยวไปในพงไพร | ก็มิได้พานพบกระษัตรี |
| อย่าเลยจะเข้าไปในกรุง | ก็จะสมมาดมุ่งของยักษี |
| นางมนุษย์โสภามากมี | คิดแล้วอสุรีก็เหาะไป |
| ถึงแดนอะรุมนครา | ก็เที่ยวหาตามชอบอัชฌาศัย |
| อสุรีแลเล็งเพ่งไป | เห็นโฉมทรามวัยนั่งอยู่บัญชร |
| ผลกรรมของนางจะพรากพรัด | จากสมบัติภิญโญสโมสร |
| จะได้ทุกข์โศกาอาวรณ์ | จำจรไปจากนครา |
| เผอิญให้อสุรีลานจิต | เพ่งพิศดั่งเทพเลขา |
| ก็เหาะตรงเข้าไปด้วยฤทธา | อุ้มองค์กัลยาทันที ฯ |
ฯ ๒๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมามารศรี |
| ครั้นเหลือบแลเห็นอสุรี | เทวีตระหนกตกใจ |
| หน้าซีดผาดเผือดพักตรา | จะแลดูยักษาก็หาไม่ |
| ดั่งหนึ่งจะสิ้นชีวาลัย | อรไทก็ทรงโศกี ฯ |
ฯ โอด ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | อสุรามัตตะริมยักษี |
| ตรงเข้าอุ้มองค์นางเทวี | อสุรีก็เหาะระเห็จมา |
| ครั้นถึงปรางค์รัตน์ชัชวาล | จึ่งเปิดทิพพิมานเลขา |
| วางองค์เหนืออาสน์รจนา | อสุราเพ่งพิศพินิจไป |
| งามสิ้นทั่วสารพางค์พักตร์ | จำเริญรักเป็นที่พิสมัย |
| เสียดายองค์แต่ทรงชราไป | คิดไฉนเป็นเช่นนี้นะอกอา |
| กูจะร่วมภิรมย์สมสวาดิ | ก็จะอายเทวราชทุกทิศา |
| สมควรที่จะเป็นพระมารดา | คิดแล้วพระยาอสุรี |
| จึ่งยอกรถวายอภิวาท | แทบบาทมะยุมาโฉมศรี |
| จึ่งทูลไปด้วยใจภักดี | พระชนนีอย่าทรงโศกาลัย |
| เดิมลูกตั้งจิตแสวงหา | เอกอัครไฉยาศรีใส |
| เห็นนั่งอยู่ริมบัญชรไชย | ต้องใจมิได้พิจารณา |
| ทั้งนี้เพราะเวรมาแต่หลัง | จึ่งกำบังนัยน์เนตรทั้งซ้ายขวา |
| ลูกขอเป็นบุตรในอุรา | พระมารดาอย่าร้อนอาวรณ์ใจ ฯ |
ฯ ๑๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางมะยุมาศรีใส |
| ได้ฟังพระยามารชาญชัย | ค่อยคลายสบายใจที่รุมร้อน |
| แล้วมีสุนทรวาจา | ตามแต่จะเมตตาผันผ่อน |
| จะรักดั่งบุตรในอุทร | แม่จะคลายเดือดร้อนในวิญญาณ์ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระยามารมีจิตหรรษา |
| อยู่ด้วยสมเด็จพระมารดา | ช้านานมาได้หลายปี |
| อตส่าห์ปรนนิบัติรักษา | มิให้กัลยาหมองศรี |
| ไม่มีอันตรายราคี | สุขกระเษมเปรมปรีดิ์ทุกเวลา |
| เสวยทิพโภชนาอาหาร | สิ่งของตระการเป็นหนักหนา |
| วันหนึ่งพระยาอสุรา | จะไปประพาสป่าพนาลี |
| จึ่งทูลสมเด็จพระมารดา | ลูกจะไปเที่ยวป่าพนาศรี |
| ล่าไล่โคถึกมฤคี | บ่ายแสงสุริย์ศรีจะกลับมา |
| ทูลแล้วถวายอภิวาท | ลงจากปราสาทอันเลขา |
| ตรงไปในอรัญวา | จับคชาโคถึกมฤคี |
| ทั้งหมู่มหิงส์กระทิงไพร | ได้แล้วพระยายักษี |
| แสนสนุกสุขกระเษมเปรมปรีดิ์ | อสุรีกินเล่นสำราญใจ ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันรัศมีศรีใส |
| กับเจ้าลิขิตฤทธิไกร | แรมนอนมาได้หลายราตรี |
| แลไปเห็นยอดปราสาท | อันโอภาสจำรัสรัศมี |
| ผู้คนไปมาก็ไม่มี | สองศรีคิดอัศจรรย์ใจ |
| ทำไฉนจะได้แจ้งประจักษ์ | ว่ายักษ์ฤๅมนุษย์อาศัย |
| คิดพลางย่างเยื้องคลาไคล | เสด็จเข้ายังในพระทวาร ฯ |
ฯ เพลง ๖ คำ ฯ
| ๏ ชมปรางค์มณีแก้วแพรวพรรณ | งามดั่งเมืองสวรรค์วิมานสถาน |
| เนาวรัตน์จำรัสชัชวาล | กำแพงแก้วแถวชานชาลา |
| มีสระสี่มุมปราสาท | พื้นดาดด้วยทองมีค่า |
| ชมพลางทางเสด็จไคลคลา | มายังทวาราทันใด |
| จะเผยพระทวารบัญชร | สองกรจะผลักก็ไม่ไหว |
| พระเร่งคิดอัศจรรย์ใจ | จึ่งตรัสไปแก่พระอนุชา |
| เราจะดูให้รู้ประจักษ์ | น้องรักผู้ยอดเสนหา |
| จะเข้าไปก็ไม่ได้ดั่งจินดา | ทวาราปิดมั่นลั่นกลอนไว้ |
| จำเราจะเอาพระขรรค์ | ฟาดฟันเข้าไปให้จงได้ |
| ว่าแล้วทรงพระขรรค์ทันใด | ฟันพระทวารไชยมิช้า ฯ |
ฯ เชิด ๑๐ คำ ฯ
| ๏ ใบดาลมิอาจจะทานทน | ด้วยพระขรรค์ฤทธิรณคมกล้า |
| สององค์เสด็จไคลคลา | เข้าในทวาราทันใด ฯ |
ฯ โทน ๒ คำ ฯ
| ๏ พระเที่ยวชมปรางค์มณีรัตน์ | แสงจำรัสแอร่มแจ่มใส |
| อัจกลับพู่พรายกระจายไป | ล้วนสุวรรณอำไพจินดาดี |
| เพดานม่านกั้นฉากพับ | งามสลับดั่งวิมานโกสีย์ |
| มีแท่นทิพอาสน์รูจี | เห็นนารีบรรทมไสยา |
| รูปทรงส่งสัณฐานบริสุทธิ์ | จะเป็นมนุษย์ฤๅยักษา |
| สององค์เข้าใกล้กัลยา | เพ่งพิจารณาดูแยบคาย ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมาโฉมฉาย |
| ครั้นนางนั้นฟื้นตื่นกาย | ชายเนตรเห็นสองกุมารา |
| กล้องแกล้งแน่งน้อยทั้งสององค์ | รูปทรงดั่งเทพเลขา |
| จึ่งมีสุนทรวาจา | ถามว่าเจ้ามาแต่แห่งใด |
| อันในปรางค์รัตน์มณี | จะมีใครไปมาก็หาไม่ |
| อันนามกรทั้งสองไท | ชื่อไรจงแจ้งกิจจา |
| อาจองทะนงใจสามารถ | ไม่รู้ฤๅว่าปราสาทยักษา |
| ไม่เกรงเราผู้เป็นเจ้าปรางค์ปรา | มีธุระกิจจาประการใด ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเฉิดโฉมพิสมัย |
| ได้ฟังยุบลทรามวัย | ภูวไนยจึ่งตอบวาจา |
| ข้าชื่อยุขันเรืองฤทธิ์ | น้องชื่อลิขิตขนิษฐา |
| มาแต่อุรังยิดนครา | ข้าจะไปอุเรเซนพระบูรี |
| พระบิตุรงค์ทรงฤทธิ์ประสิทธิ์ใช้ | ให้ไปเอานกหัสรังสี |
| แลเห็นปรางค์รัตน์มณี | มิได้แจ้งกิจจาว่าของใคร |
| ขึ้นมาหมายว่าจะหยุดพัก | จะขออยู่สำนักอาศัย |
| แล้วจะลาสัญจรนอนไพร | ไม่ช้าแต่สักราตรี |
| ซึ่งข้าได้ผิดเบาความ | วู่วามมาในปราสาทศรี |
| จงได้เมตตาปรานี | ข้อนี้จงได้มีอภัย ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | มะยุมามีจิตพิสมัย |
| หน่อกระษัตริย์สุริย์วงศ์เรืองไชย | จะรักใคร่พันผูกเหมือนลูกยา |
| จึ่งมีมธุรสสุนทร | ดูก่อนทั้งสองเสนหา |
| เห็นเจ้าให้มีจิตคิดเมตตา | สองราอย่าแหนงแคลงใจ |
| เราเป็นมนุษย์เหมือนกัน | จอมขวัญอย่าคิดสงสัย |
| จะรักเจ้าเป็นบุตรสุดสายใจ | อย่าไปเลยจงอยู่ด้วยชนนี ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันทรงสวัสดิ์รัศมี |
| กับเจ้าลิขิตผู้ภักดี | สองศรีคิดพร้อมพระทัยกัน |
| เห็นนางมะยุมาแสนสนิท | มิจิตปรีดิ์เปรมกระเษมสันต์ |
| จึ่งยอกรประณมบังคมคัล | แล้วทูลไปพลันทันที |
| พระมารดาตรัสมาทั้งนี้ไซร้ | จะใส่ไว้เหนือเกล้าเกศี |
| ทรงพระเมตตาปรานี | ดั่งพระชนนีบังเกิดมา |
| แม้นอยู่ด้วยได้ไม่ไปจาก | เป็นกรรมวิบากลูกรักหนักหนา |
| มิได้สนองคุณพระมารดา | รับอาสามาก็จนใจ |
| สำเร็จเสร็จสรรพจะกลับมา | รองเบื้องบาทาให้จงได้ |
| อันซึ่งมรคาจะคลาไคล | ยากเย็นเป็นไฉนพระชนนี ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมาโฉมศรี |
| ได้ฟังพระกุมารพาที | เทวีจึ่งตอบคำไป |
| อันมรคาลัยไพรวัน | แม่จะรู้สำคัญก็หาไม่ |
| เหตุด้วยขุนมารชาญชัย | นั้นไปพาแม่เหาะมา |
| เจ้าจะใคร่รู้หนทางจร | มารดรจะถามยักษา |
| อสุรีกลับมาแต่หิมวา | ก็จะแจ้งกิจจาในราตรี |
| จะอยู่ที่นี่ก็มิได้ | แม่จะซ่อนเจ้าไว้ทั้งสองศรี |
| ในชานบุปผาสุมาลี | อย่าให้อสุรีแจ้งใจ ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพี่น้องเปรมปรีดิ์จะมีไหน |
| ถวายบังคมคัลทันใด | จึ่งทูลไปด้วยใจยินดี |
| ทั้งนี้สุดแต่พระแม่เจ้า | โปรดเกล้าลูกน้อยทั้งสองศรี |
| จงถามพระยาอสุรี | จะใคร่แจ้งคดีประจักษ์ใจ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางมะยุมาศรีใส |
| ได้ฟังสององค์ทรงไชย | อรไทจึ่งมีวาจา |
| เวลาสายัณห์ลงไรไร | ยักษีจะคลาไคลมาแต่ป่า |
| มาไปกับแม่ทั้งสองรา | ว่าแล้วพากันจรลี ฯ |
ฯ เสมอ ๔ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงซึ่งกองบุปผา | เอามาลาปกปิดทั้งสองศรี |
| ซ่อนเร้นมิให้เห็นทั้งอินทรีย์ | แล้วเทวีกลับยังห้องใน ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | อสุรีมัตตะริมเป็นใหญ่ |
| ล่าไล่มฤคีที่ในไพร | บ่ายแสงสุริย์ใสก็กลับมา |
| จึ่งเก็บบุปผาสุมาลี | ที่มีกลิ่นซาบนาสา |
| จะถวายสมเด็จพระมารดา | ได้แล้วอสุราก็คลาไคล ฯ |
ฯ กราว ๔ คำ ฯ
| ๏ เลาะลัดตัดดงพงพี | ถึงปราสาทมณีศรีใส |
| จึ่งเปิดใบดาลทวารไชย | เข้าไปด้วยใจภักดี |
| นอบน้อมคำรบอภิวาท | แทบบาทมะยุมาโฉมศรี ฯ |
| จึ่งถวายบุปผามาลี | องค์พระชนนีด้วยปรีดา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์นางมะยุมาเสนหา |
| รับพฤกษชาติมาลา | มาจากลูกยาด้วยยินดี |
| จึ่งมีวาจาปราศรัย | วันนี้เจ้าไปพนาศรี |
| จนใกล้สนธยาราตรี | จึ่งกลับมาปรางค์มณีพรรณราย |
| คิดว่ามีเหตุเภทภัย | ใจแม่ประหวั่นขวัญหาย |
| ฤๅเจ้าเล่นสุขสนุกสบาย | สายใจลืมพระมารดา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ขุนมารชาญฤทธิ์ทุกทิศา |
| จึ่งทูลสนองพระวาจา | วันนี้ลูกยาสำราญใจ |
| ล่าไล่โคกระทิงมหิงสา | เพลิดเพลินวิญญาณ์แจ่มใส |
| จนอัสดงลับเมรุไตร | อันตรายมิได้บีฑา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางมะยุมาเสนหา |
| ได้ฟังลูกรักทูลมา | กัลยาชื่นชมภิรมย์ใจ |
| แต่เจรจาปราศรัยไปมา | มิให้ยักษาสงสัย |
| จนปฐมยามล่วงไป | หวังจะให้สบายวิญญาณ์ |
| แล้วกล่าวมธุรสวาที | ชนนีให้คิดกังขา |
| แต่สถิตอยู่ในปรางค์ปรา | ช้านานประมาณมาได้หลายปี |
| จะมีใครไปมาก็หาไม่ | เอกาอยู่ในปราสาทศรี |
| อันประยูรวงศาธิบดี | ของชนนีอยู่ในนคร |
| มิได้แจ้งเหตุเภทภัย | ว่ามาอยู่ไพรสิงขร |
| แม้นมารดาสิ้นชีพม้วยมรณ์ | ก่อนเจ้าจะได้เผาชนนี |
| แม้นเจ้าสวรรคาลัย | ใครจะพาแม่ไปยังกรุงศรี |
| จะตกอยู่ในปรางค์มณี | เป็นเหยื่อเสือสีห์ที่ในไพร |
| มารดาเร่าร้อนอาวรณ์นัก | จะรู้จักมรคาก็หาไม่ |
| สำหรับจะม้วยบรรลัย | เจ้าจะคิดไฉนนะลูกรัก ฯ |
ฯ ๑๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | มัดตะริมอสุรีมีศักดิ์ |
| จึ่งกราบทูลไปด้วยใจภักดิ์ | แม้นว่าลูกรักม้วยมรณ์ |
| พระองค์จะกลับไปนครา | ลูกจะบอกมรคาสิงขร |
| จงไปตรงทิศอุดร | จรไปไม่ยากมรคา |
| ทหารคอยตระเวนพนาวัน | ชื่อสุระปานันยักษา |
| ถัดนั้นวายุกันอสุรา | นันทะสูรยักษาอยู่ชั้นปลาย |
| กระทั่งถึงฝั่งพระสมุทร | ถึงแดนมนุษย์ทั้งหลาย |
| เมืองท้าวอุเรเซนเพริศพราย | ปลายแดนถึงเมืองพระชนนี |
| แม้นพระองค์จะไปนคเรศ | จงบอกเหตุแก่สามยักษี |
| เอาเส้นเกศาข้านี้ | ผูกเป็นมณีธำมรงค์ |
| อสุราจะแจ้งประจักษ์ใจ | ว่าลูกสั่งไว้ให้ไปส่ง |
| ไม่ยากลำบากในแดนดง | พระองค์ก็จะถึงพารา ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางมะยุมาเสนหา |
| ได้ฟังลูกรักทูลมา | กัลยาชื่นชมภิรมย์ใจ |
| แต่เจรจาปราศรัยกันไปมา | จนล่วงเพลาประจุสมัย |
| อสุราก็ม่อยหลับไป | อยู่ในแท่นทิพไสยา |
| นวลนางมะยุมาโฉมยง | เห็นองค์พระยายักษา |
| หลับสนิทไม่ฟื้นกายา | จึ่งตัดเกศาเส้นหนึ่งนั้น |
| สีแดงดั่งแสงปัทมราช | ประหลาดกว่ายักษาทุกเขตขัณฑ์ |
| เอาซ่อนใส่ไว้ในสไบพลัน | แล้วบรรทมสนิทนิทรา ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | มัตตะริมอสุรยักษา |
| ครั้นรุ่งรางสว่างสุริยา | ตื่นจากนิทราทันใด |
| จึ่งชำระสระสรงทรงเครื่อง | รุ่งเรืองแอร่มแจ่มใส |
| ลาองค์ชนนีทรามวัย | ลงจากปราสาทไชยฉับพลัน |
| ล่าไล่โคกระทิงมหิงสา | ทั้งคชามฤคีที่ไพรสัณฑ์ |
| จับได้ประหารชีวัน | กุมภัณฑ์กินเล่นสำราญ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมากระเษมสานต์ |
| จึ่งมายังองค์พระกุมาร | เลิกชานมาลาออกมาฉับไว |
| นางโอบอุ้มทั้งสองพระลูกรัก | ให้นั่งเหนือตักแล้วปราศรัย |
| บอกว่าแม่ถามความใน | ยักษาแจ้งให้สิ้นทั้งนั้น |
| อันซึ่งมรคาพนาลัย | ที่จะไปยากแค้นแสนศัลย์ |
| ล้วนหมู่อสุราอาธรรม์ | ทหารของกุมภัณฑ์พระลูกยา |
| พระพี่น้องสองราจะคลาไคล | แม่จะให้เส้นเกศของยักษา |
| ผูกเป็นธำมรงค์รจนา | สอดนิ้วหัตถาของเจ้าไป |
| แม้นอสูรหยาบช้าสามานย์ | จะเข้ามาหักหาญรุกไล่ |
| จึ่งถอดธำมรงค์ที่ทรงไป | ออกให้มารเห็นสำคัญ |
| มารนั้นจะส่งต่อไป | จะได้ถึงฝั่งสมุทรขัณฑ์ |
| ฟากหนึ่งแดนมารชาญจกรรจ์ | ฟากหนึ่งนั้นแดนอุเรเซน |
| สงสารลูกน้อยเจ้าแม่อา | จะลำบากกายาแสนเข็ญ |
| กรำฝนทนแดดทุกเช้าเย็น | กว่าจะถึงอุเรเซนพระบูรี |
| ว่าแล้วจึ่งเอาเส้นเกศา | ผูกเรือนรจนามณีศรี |
| ให้แก่ยุขันฤทธี | ธำมรงค์วงนี้เป็นสำคัญ ฯ |
ฯ ๑๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเพราเพริศเฉิดฉัน |
| ก้มเกล้าถวายอภิวันท์ | รับธำมรงค์นั้นมาทรงไว้ |
| แล้วทูลสนองพระวาจา | พระคุณนั้นหาที่สุดไม่ |
| จำเป็นลูกจำจะลาไป | ให้ได้หัสรังดั่งจินดา |
| พระแม่เจ้าอยู่เสวยสุข | อย่ามีทุกข์โทรมนัสา |
| ไปแล้วลูกแก้วจะกลับมา | สนองคุณมารดาสืบไป ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางมะยุมาศรีใส |
| ได้ฟังลูกยาให้อาลัย | นางจึ่งอวยไชยสวัสดี |
| ทั้งสององค์จงไปจำเริญสุข | อย่าอาดูรพูนทุกข์หมองศรี |
| อันตรายสิ่งใดอย่ายายี | ให้ได้สกุณีดั่งใจปอง |
| จงไปถึงเมืองอุเรเซน | ความเข็ญอย่าเคืองขุ่นหมอง |
| ชนนีกอดพี่ประคองน้อง | น้ำเนตรคลอครองนัยนา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันลิขิตขนิษฐา |
| อาลัยมิใคร่จะไคลคลา | ยอกรวันทาพระมารดร |
| ลงจากปรางค์รัตน์ชัชวาล | ข้ามด่านผ่านเนินสิงขร |
| เข้าในพนมพนาดร | พฤกษาอรชรมากมี |
| ราบในพื้นพันธุ์ร่มรัง | ช่อสลับใบบังแสงสี |
| ชมเพลินเดินพลางในพงพี | ปักษีร่ำร้องเรียกรัง |
| จับนอนเสียงพลอดฉะฉอดเฉื่อย | เสียงเจื้อยจับใจพระทัยหวัง |
| สององค์หยุดยืนอยู่ฟัง | เซ็งแซ่เสียงสั่งภาษากัน |
| ไก่ฟ้าพญาลอคลอคู่ | คลอเคียงเคล้าคูขานขัน |
| เคียงคู่จับอยู่ยอดจัน | ยอดหว้าหวายพันห้อยย้อย |
| ห้อยระย้าสาขาทุกกิ่งก้าน | กิ่งเกี่ยวเลี้ยวประสานเป็นสนสร้อย |
| สนสักปักษาจับสูงลอย | สูงลิ่วลมพลอยพัดผ่าน |
| พัดพาวายุภักษ์กวัดร้อน | กวักร้องเรียกสมรเสียงประสาน |
| ชมเพลินเดินเข้าในด่านมาร | ช้านานได้หลายทิวา ฯ |
ฯ ๑๔ คำ ฯ
