๒๘
| ๏ โยธาคั่งคับนับแสน | หยุดอยู่ปลายแดนกรุงใหญ่ |
| ยังไม่วู่วามเข้าไป | สั่งให้ปลูกสุวรรณพลับพลา |
| เสด็จอยู่พลับพลาอันเดียวกัน | กับองค์ยุดาหวันกัญจะหนา |
| ยุขันจึ่งมีวาจา | ว่าพระพี่ยาไปทันใด |
| จำเราจะเข้าไปก่อน | เฝ้าพระบิดรในกรุงใหญ่ |
| ถวายดวงแก้วแววไว | อย่าให้ท้าวไทโกรธา |
| พระพี่กัญจะหนาบุษหรี | สาวศรีกำนัลซ้ายขวา |
| อยู่แต่สุวรรณพลับพลา | แล้วจึ่งจะมารับไป |
| จึ่งสั่งตำมะหงงตะหลาหรัน | ท่านทั้งสองนั้นเป็นผู้ใหญ่ |
| อย่าให้มีเหตุเภทภัย | จงระวังระไวตรวจตรา |
| ครั้นจะเข้าไปพร้อมกัน | พลขันธ์มากมายนักหนา |
| จะตระหนกตกใจในพารา | แต่ข้าจะเข้าไปแจ้งการ |
| ถวายแก้วแล้วจะกลับมา | จึ่งจะยกโยธาทวยหาญ |
| ครั้นสั่งสำเร็จเสร็จการ | ทั้งสองภูบาลก็แต่งองค์ ฯ |
ฯ ยานี ๑๔ คำ ฯ
| ๏ ทรงเครื่องอย่างกระษัตริย์รูจี | แสงสีเรืองรองก่องกง |
| ทรงแก้วแล้วสั่งโฉมยง | ทั้งอนงค์สาวสรรกัลยา |
| หัสรังอยู่ด้วยบุษหรี | ฝากทั้งพี่กัญจะหนา |
| แล้วเสด็จออกหน้าพลับพลา | จินดาใส่โอษฐ์แล้วเหาะไป ฯ |
ฯ โทน ๔ คำ ฯ
| ๏ ลอยลิ่วปลิวไปในอัมพร | ดั่งดวงทินกรแสงใส |
| สององค์ทรงเครื่องเรืองไชย | จับไปกับแสงพระสุริยา |
| เพียงองค์อสัญเทเวศร์ | อาเพศมาเฉลิมเวหา |
| หมายมุ่งกรุงไกรนครา | เหาะตรงลงหน้าพระลานไชย ฯ |
ฯ เชิด ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | เสนาข้าเฝ้าน้อยใหญ่ |
| คับคั่งยังหน้าพระลานไชย | เห็นสองภูวไนยเสด็จมา |
| ถ้วนหน้าเข้ากราบบังคมไหว้ | กลัวเกรงฤทธิไกรนักหนา |
| หมอบเฝ้าอภิวาทดาษดา | ต่างชมบุญญาพระบารมี ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | สองพระองค์ทรงสวัสดิ์รัศมี |
| ปราศรัยไถ่ถามเสนี | ได้แจ้งคดีทุกสิ่งอัน |
| ว่าพระบิตุรงค์ทรงพระโกรธ | คาดโทษทั้งพี่ยุดาหวัน |
| พี่น้องเหลียวหน้าปรึกษากัน | จะฆ่าฟันก็ตามแต่เวรา |
| ปรึกษากันแล้วก็คลาไคล | เสนาตามไปนักหนา |
| พอองค์สมเด็จพระบิดา | เสด็จออกอยู่หน้าพระโรงไชย |
| ก้มคลานเข้ามาด้วยความกลัว | องค์สั่นระรัวหวั่นไหว |
| กราบลงตรงพักตร์ท้าวไท | หมอบนิ่งอยู่ไม่จำนรรจา ฯ |
ฯ ร่าย ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท่านท้าวอุรังยิดรุ่งฟ้า |
| ครั้นเห็นทั้งสองพระลูกยา | ผ่านฟ้าเคืองขัดในพระทัย |
| มาเฝ้าเปล่าเปล่าทั้งสองรา | จะเห็นได้นกมาก็หาไม่ |
| สมคำประวะลิ่มทูลไว้ | พระทัยคิดจะเอาโทษทัณฑ์ |
| จึ่งมีพจนารถตรัสไป | มาแล้วหรือไรยุดาหวัน |
| ยุขันคนรวยมาด้วยกัน | นั่นหรือหัสรังที่ได้มา |
| ส่งมาให้พ่อจะขอชม | อาสาไปสมปรารถนา |
| ก้มหน้าอยู่ไยไม่เจรจา | มิเสียแรงอาสาบิดาไป ฯ |
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันคร้ามครั่นหวั่นไหว |
| บังคมแล้วทูลทันใด | ชีวิตอยู่ใต้พระบาทา |
| ลูกไปถึงเมืองอุเรเซน | แสนลำบากยากเย็นเป็นนักหนา |
| ได้รังสีแล้วกลับมา | ถึงป่าแดนเมืองท้าวปะรัง |
| ลูกหลับมันจับโบยตี | ปะรังศรีเฉโกโอหัง |
| ให้เสนามัดผูกลูกรึงรัง | ไปทุ่มทิ้งลงในฝั่งนที |
| เดชะพระเดชสองกระษัตริย์ | เป็นสวัสดิ์ปกเกล้าเกศี |
| กำจัดภัยอันตรายในวารี | จึ่งมิได้สุดสิ้นชีวาลัย |
| สกุณานั้นฆ่าม้วยมิด | เศียรมีคชสิทธิ์เหาะได้ |
| ปะรังศรีโฉดใส่โอษฐ์อมไว้ | ลูกล้วงลักได้ดั่งใจคิด |
| จึ่งฆ่าปะรังศรีวายชนม์ | แล้วไปนิมนต์พระนักสิทธิ์ |
| ผ่าแก้วดวงดีมีฤทธิ์ | ช่วยรอดชีวิตสกุณา |
| ได้แก้วมณีสองดวง | โชติช่วงสว่างเวหา |
| เหาะเหินเดินได้ฟากฟ้า | ศักดิ์สิทธิ์ฤทธาแสนทวี |
| ทูลแล้วเอาดวงมณีรัตน์ | ทั้งสองแจ่มจัดเรืองศรี |
| ถวายพระองค์ทรงธรณี | รัศมีสว่างทั้งโรงธาร ฯ |
ฯ ๑๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | เสนาพฤฒามหาศาล |
| เห็นดวงแก้วรัตน์ชัชวาล | แสงฉานรุ่งเรืองรจนา |
| แวววาวดั่งดาวในอัมพร | พร้อมกันยอกรเหนือเกศา |
| สรรเสริญพระเดชเดชา | ซ้องสาธุการอวยชัย ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท่านท้าวอุรังยิดพิสมัย |
| แสนสวาดิดวงแก้วแววไว | ภูวไนยหายโกรธโกรธา |
| รับเอาวิเชียรอำไพ | วางไว้เหนือหัตถ์เบื้องขวา |
| พระวินิจพิศเพ่งไปมา | ดั่งว่าดวงแก้วจักรพรรดิ |
| รัศมีสีสันพรรณราย | พรอยพรายร่วงรุ้งแจ่มจำรัส |
| ใต้ฟ้าจะหาไหนเทียมทัด | พระแสนโสมนัสเปรมปรีดิ์ |
| เสด็จจากอาสน์บวร | จูงกรลูกรักทั้งสองศรี |
| มานั่งยังแท่นทิพรูจี | ภูมีรับขวัญทั้งสององค์ |
| พ่อหวังตั้งใจคอยท่า | คิดว่าไม่พบสบประสงค์ |
| เจ้าอตส่าห์บุกป่าฝ่าดง | ได้ดั่งจำนงเจตนา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ทั้งสองโอรสา |
| ก้มเกล้าถวายวันทา | แล้วทูลกิจจาทั้งปวงไป |
| แต่ลูกออกจากพระบูรี | ไปถึงที่หลักศิลาใหญ่ |
| ต้องแยกมรคาพนาลัย | ต่างคนต่างไปไม่พบกัน |
| แล้วเล่าแต่ต้นจนปลาย | บรรยายเนื้อความทุกสิ่งสรร |
| ต่างองค์ต่างทูลรำพัน | ถึงยากแค้นแสนศัลย์ในพงพี |
| อันท้าวฉะนะตันนั้นไซร้ | ทำความชอบไว้ถ้วนถี่ |
| อาสาไม่คิดชีวี | จึ่งได้ปะรังศรีกรุงไกร |
| อันองค์ลิขิตฤทธิรอน | เป็นเพื่อนสัญจรในป่าใหญ่ |
| ร่วมสุขร่วมทุกข์กันสองไท้ | จนได้ปักษีเบญจพรรณ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระองค์ทรงภพไอศวรรย์ |
| ฟังโอรสารำพัน | พระทรงธรรม์กระเษมเปรมปรา |
| บอกว่าประวะลิ่มมาอยู่นี่ | ลิขิตเรืองศรีทั้งสันหยา |
| มาแจ้งถึงพระลูกยา | ว่ารุ่งเรืองฤทธาพ่อดีใจ |
| แม้นแจ้งว่ามาถึงธานี | จะชื่นชมยินดีผ่องใส |
| จะให้ไปหาทรามวัย | ให้ขึ้นมาพบพระลูกยา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันชื่นชมหรรษา |
| ทูลว่าประวะลิ่มหนีมา | กัลยาเขียนลักษณ์อักษรไว้ |
| ว่าจะมาเฝ้าเบื้องบทมาลย์ | แจ้งสารอยู่แล้วไม่สงสัย |
| ลูกไม่ขึ้งโกรธพิโรธใจ | จะได้พบองค์กัลยา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท่านท้าวอุรังยิดนาถา |
| ได้ฟังโอรสจำนรรจา | ผ่านฟ้าชื่นชมเปรมปรีดิ์ |
| แล้วพระบิตุรงค์ทรงศักดิ์ | ชวนสองลูกรักเรืองศรี |
| เสด็จย่างเยื้องจรลี | เข้าปราสาทมณีทันใด ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ ถึงประไหมสุหรีมีศักดิ์ | ทั้งสองลูกรักบังคมไหว้ |
| องค์พระชนนีก็ดีใจ | ทรามวัยสวมกอดพระโอรส |
| ดั่งได้เสวยสวรรค์ชั้นฟ้า | พิภพดุสิตาทั้งปวงหมด |
| ไถ่ถามเนื้อความพระงามยศ | แจ้งหมดแต่ต้นจนปลายมา |
| พระชนนีกอดจูบลูบพักตร์ | สองพระลูกรักเสนหา |
| ชื่นชมภิรมย์ปรีดา | แล้วทูลผ่านฟ้าไปทันที |
| ทีนี้จะวางวายคลายทุกข์ | จะมีแต่ความสุขกระเษมศรี |
| ด้วยพระลูกยามาธานี | ได้ทั้งปักษีเลิศไกร |
| อันฝูงพระสนมกำนัล | ก็ชวนกันปรีดาผ่องใส |
| ด้วยสองพระองค์ทรงไชย | กลับมาอยู่ไอศูรย์สวรรยา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระทรงเมืองเรืองฤทธิ์ทุกทิศา |
| มีพระทัยใสสุดปรีดา | จึ่งบัญชาไปทันใด |
| สั่งนางกำนัลกัลยา | ไปหาประวะลิ่มศรีใส |
| ทั้งองค์ลิขิตเรืองไชย | ทั้งโอรสให้เอาขึ้นมา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | นางกำนัลรับสั่งใส่เกศา |
| กราบกรานแล้วคลานออกมา | ลีลาไปยังนางทรามวัย ฯ |
ฯ ชุบ ๒ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงยอกรประณม | บังคมแล้วทูลแถลงไข |
| พระบิดาให้เชิญเสด็จไป | ยังปรางค์ปราสาทไชยรจนา |
| กับพระโอรสยศยง | ทั้งองค์ลิขิตขนิษฐา |
| ขอเชิญเสด็จไปอย่าได้ช้า | พระตรัสว่าให้เร่งคลาไคล ฯ |
ฯ ร่าย ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางประวะลิ่มศรีใส |
| ได้ฟังตระหนกตกใจ | ถามไถ่กำนัลที่ลงมา |
| พระบัญชาให้หาวันนี้ | เห็นผิดท่วงทีนักหนา |
| หาทั้งโอรสอนุชา | พี่เห็นจะว่าประการใด ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | นางกำนัลยิ้มแย้มแจ่มใส |
| ทูลว่ายุขันชาญชัย | มาเฝ้าอยู่ในปราสาททอง |
| กับยุดาหวันเชษฐา | เหาะลอยล่องฟ้ามาทั้งสอง |
| ถวายดวงแก้วขำลำยอง | สบต้องพระทัยพระบิดา |
| จึ่งให้มาหานางโฉมยง | ลิขิตกับองค์โอรสา |
| ได้ยินทรงธรรม์จำนรรจา | ว่าไม่ขึ้งโกรธนางทรามวัย ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ประวะลิ่มได้ฟังก็ผ่องใส |
| จะได้พบองค์พระทรงไชย | ชื่นชมพระทัยเป็นสุดคิด |
| นางจะขึ้นเฝ้าพระบิดา | กัลยาร้องเรียกเจ้าลิขิต |
| เชษฐามาแล้วพ่อร่วมคิด | พระบิดาให้ลงมาหาไป |
| ยุขันจะว่าพากันหนี | ไว้นักงานพี่จะแก้ไข |
| พี่ไม่ประหวั่นพรั่นใจ | ทรามวัยจึ่งเรียกพี่เลี้ยงมา |
| ตกแต่งลูกน้อยกลอยใจ | เกล้าไรผัดพักตร์โอ่อ่า |
| วันนี้จะได้พบพระบิดา | สันหยาอุ้มพระกุมารไป |
| โฉมยงทรงสะพักสไบทอง | ชวนน้องลิขิตพิสมัย |
| ลงจากปราสาทแก้วแววไว | คลาไคลขึ้นเฝ้าพระบิดา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ มาเอยมาถึง | ปราสาทสุวรรณเลขา |
| บังคมปิ่นปักเจ้านครา | ก้มพักตร์วันทาพระสามี |
| นางไหว้ทั้งองค์ยุดาหวัน | สำคัญว่าเป็นพระเจ้าพี่ |
| ครั้นจะเจรจาพาที | มารศรีขามเขินสะเทิ้นใจ |
| แล้วอุ้มโอรสมาใส่ตัก | จับกรลูกรักบังคมไหว้ |
| องค์พระอัยกาเรืองไชย | นิ่งอยู่มิได้จำนรรจา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันโฉมเฉิดเลิศฟ้า |
| ว่าเจ้าลิขิตอนุชา | อุ้มนัดดามาให้พี่ชาย ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ลิขิตรับสั่งพระฤๅสาย |
| ดูพี่ประวะลิ่มแล้วยิ้มพราย | พระพี่นางละอายแล้วเมินพักตร์ |
| จึ่งอุ้มสมเด็จพระนัดดา | ส่งให้พี่ยาเหนือตัก |
| ยุขันกอดจูบลูบพักตร์ | แสนสุดที่รักดั่งดวงตา |
| งามละม่อมพร้อมพริ้งจำเริญใจ | ดั่งแขไขจำรัสเวหา |
| ชมพลางทางมีวาจา | ว่านางประวะลิ่มทรามวัย |
| ทำไมหุนหันชวนกันมา | จะบอกเล่าพี่ยาก็หาไม่ |
| พาลูกเต้าเดินดำเนินไพร | หากไม่มีเหตุอันตราย |
| ใครจะได้ว่าไรก็ไม่มี | ทำไมจึ่งหนีมาง่ายง่าย |
| ทุกข์ถึงคำนึงไม่รู้วาย | โฉมฉายทำไยดั่งนี้ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางประวะลิ่มมารศรี |
| นบนอบทูลตอบพระภูมี | ซึ่งเมียลอบหนีพระทรงฤทธิ์ |
| เหมือนหนึ่งจะเตือนพระผ่านฟ้า | ให้เสด็จกลับมาอุรังยิด |
| ครั้นจะทูลองค์พระทรงฤทธิ์ | คิดเกรงกลัวเคืองพระภูธร |
| ด้วยพึ่งครองปะรังศรี | น้องจึ่งลอบหนีมาก่อน |
| มาทูลแจ้งกิจจาพระบิดร | หรือไปนครบูรีใด |
| อักษรให้ไว้สุจริต | จะพ้องผิดคิดเคืองก็หาไม่ |
| มาด้วยเคราะห์ร้ายไม่สบายใจ | รักษาสัจไว้ไม่แชเชือน |
| ลิขิตมาด้วยช่วยป้องกัน | คนอื่นหมื่นพันก็ไม่เหมือน |
| กำเนิดเกิดมาป่าเป็นเรือน | อนุชาเป็นเพื่อนจรลี |
| จากอุเรเซนแล้วมิหนำ | ซํ้ามาจากกรุงปะรังศรี |
| ตั้งแต่เดินป่าทั้งตาปี | ชีวีปิ่มม้วยปลดปลง |
| หัสรังดั่งดวงเนตรเมีย | พามาฆ่าเสียให้ผุยผง |
| ว่าพลางชลนัยน์ไหลลง | โฉมยงคิดถึงสกุณา ฯ |
ฯ โอด ๑๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเพราเพริศเลิศเลขา |
| เห็นนางทรงโศกโศกา | จึ่งกล่าววาจาประโลมใจ |
| หัสรังซึ่งม้วยมรณา | พระสิทธาช่วยชุบชีวิตให้ |
| พูดจารู้ยิ่งนักไป | บุษหรีเลี้ยงไว้ในไพรวัน |
| แล้วพี่จะไปรับมา | กัญจะหนาเมียพี่ยุดาหวัน |
| พี่จะว่าประวะลิ่มนวลจันทร์ | อันความสามัญฉันทา |
| พี่จะขอวรนาฏให้ขาดเด็ด | ให้สำเร็จดั่งใจปรารถนา |
| ขอฝากบุษหรีศรีโสภา | ที่จะมาสมัครรักร่วมใจ ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางประวะลิ่มศรีใส |
| ได้ฟังบัญชาพระภูวไนย | ว่าได้นกหัสรังมา |
| นางเร่งชื่นชมภิรมย์นัก | ความรักแสนสุดเสนหา |
| ดั่งปรรลัยแล้วเกิดมา | กัลยากราบลงด้วยดีใจ |
| แล้วนางจึ่งทูลพระทรงเดช | เมียทุเรศทุกข์ทนหม่นไหม้ |
| คิดถึงหัสรังจะคลั่งใจ | แม้นได้ลูกรักคืนมา |
| พระจะว่าขานประการใด | จะรับใส่ไว้เหนือเกศา |
| บุษหรีน้องพี่จะเมตตา | เสนหาเหมือนร่วมอุทรกัน |
| สิ่งไรมิได้ขึ้งเคียด | มีใจรังเกียจเดียดฉันท์ |
| เมียไม่ว่าอะไรกัน | ข้อนั้นพระองค์อย่าสงกา |
| จะสมัครรักใคร่ให้เหมือนน้อง | มิให้ข้องเคืองบาทซ้ายขวา |
| แม้นพระองค์ไม่ทรงเมตตา | จะก้มหน้าเลี้ยงแต่พระลูกรัก |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุดาหวันสุริย์วงศ์ทรงศักดิ์ |
| พิศดูประวะลิ่มนิ่มนวลพักตร์ | นงลักษณ์ทรงเบญจกัลยา |
| งามฉะอ้อนอ่อนระทวยรวยรับ | งามสรรพ์ดั่งเทพเลขา |
| งามศรีสุนทรวาจา | ลักขณาเลิศล้ำกระษัตรี |
| อันนางบุษหรีทรงสวัสดิ์ | ไม่งามทัดเทียมทรงนางโฉมศรี |
| ดั่งจันทรจรแจ่มในราตรี | ทรงศรีเสาวภาคย์จำเริญใจ |
| ควรเป็นเอกอัครอนงค์นาฏ | พระอนุชาธิราชศรีใส |
| สมศักดิ์สุริย์วงศ์ทรงไชย | ใต้ฟ้าหาไหนจะเทียมทัน |
| แล้วอุ้มเอาองค์พระนัดดา | จูบพิศพักตราแล้วรับขวัญ |
| ลักขณาราศีรวิวรรณ | คล้ายกันกับองค์พระธิดา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | สองพระองค์ทรงภพนาถา |
| จึ่งมีพระราชบัญชา | ว่าสองโอรสธิบดี |
| เจ้าหายเหนื่อยเมื่อยล้าแล้วคลาไคล | รีบไปรับน้องทั้งสองศรี |
| กับทั้งพวกพลมนตรี | จะได้ชมปักษีให้อิ่มใจ ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันบังคมประณมไหว้ |
| ชวนโฉมประวะลิ่มทรามวัย | ลาไปปราสาทรจนา |
| ยุดาหวันก็ไปที่อยู่ | พร้อมหมู่กำนัลซ้ายขวา |
| ลงจากปราสาทยาตรา | ลิขิตสันหยาก็ตามไป ฯ |
ฯ เสมอ ๔ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงพอค่ำย่ำฆ้อง | ชวนน้องเข้าห้องพิสมัย |
| เชยชมภิรมย์ฤทัย | ประจงใจเจือใจวนิดา |
| ชมปรางเปรมปรางกระสันสม | ชมรสซับซาบนาสา |
| แสนสนิทพิศวาสไม่คลาดคลา | จนสุริยาจำรัสตรัสไตร |
| จึ่งมีมธุรสวาจา | พี่จะลาเจ้าไปป่าใหญ่ |
| รับพวกพหลพลไกร | จะกลับมาเวียงไชยไม่อยู่ช้า |
| ว่าพลางเสด็จผายผัน | พอพบยุดาหวันเชษฐา |
| ทั้งสองจรจรัลชวนกันมา | เฝ้าพระบิดาทันใด |
| ครั้นถึงจึ่งก้มกราบบาท | สองปิ่นภูวนาถเป็นใหญ่ |
| แล้วจึ่งทูลองค์พระทรงไชย | ลูกทั้งสองไซร้จะกราบลา |
| ไปรับพหลพลนิกร | กับสองบังอรที่อยู่ป่า |
| มาในนิเวศนครา | ขอทราบบาทาพระภูมี ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | สององค์ทรงฟังกระเษมศรี |
| จึ่งตอบโอรสทันที | ดีแล้วจงไปรับมา ฯ |
ฯ ร่าย ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุดาหวันยุขันก้มเกศา |
| ยอกรกราบบาททั้งสองรา | ลีลาลงจากปราสาทไชย |
| ทรงแก้วรังสีพระบิดา | ทั้งไตรโลกโลกาก็เปรียบได้ |
| เหาะระเห็จเก็จฟ้าสุราลัย | เวียนไหวไปรอบบูรีรินทร์ ฯ |
ฯ ปะวะหลิ่ม ๔ คำ ฯ
| ๏ เลื่อนลอยอยู่ในเวหา | ให้ประจักษ์ไพร่ฟ้าประชาสิ้น |
| งามดั่งบรมพรหมินทร์ | ทักษิณพระนครแล้วเหาะไป ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงลงจากเวหา | เข้าในพลับพลาที่อาศัย |
| กัญจะหนาบุษหรีก็ดีใจ | ทรามวัยบังคมพระสามี |
| สองพระองค์เชยชมภิรมย์รื่น | ชวนชื่นปรีดิ์เปรมกระเษมศรี |
| พร้อมแสนสนมนารี | แล้วแจ้งคดีกัลยา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | จึ่งหัสรังราชปักษา |
| อยู่ในกรงแลเห็นพระบิดา | บินออกไปหาทันใด |
| ประณมปีกทูลความทันที | พระองค์พบชนนีหรือไม่ |
| อยู่ดีหรือมีโรคภัย | เป็นไฉนเล่าไปให้ลูกฟัง ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันจับจูบลูบหลัง |
| แกล้งลวงจะดูหัสรัง | พ่อยังไม่พบกับมารดา |
| ชะรอยเดินดงหลงไพร | สาบสูญหายไปกระมังหนา |
| พ่อหยอกเล่นดอกอย่าโศกา | บิดาไปพบชนนี |
| รู้ความว่าเจ้ากลับเป็นมา | มารดาชื่นชมกระเษมศรี |
| ให้มารับเจ้าเข้าบูรี | หัสรังสีน้อยอย่าอาวรณ์ |
| แล้วเสด็จออกหน้าพลับพลาไชย | เสนาน้อยใหญ่เฝ้าสลอน |
| จึ่งมีมธุรสสุนทร | ให้เตรียมนิกรพลไกร |
| จะยกเข้าไปในพารา | ตรวจตราอย่าให้หลงเหลือได้ |
| ตำมะหงงจงเร่งสั่งไป | ให้พร้อมแต่ในบัดนี้ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ตำมะหงงรับสั่งใส่เกศี |
| บังคมแล้วไปทันที | เสียงมี่เรียกบ่าวฉาวมา |
| ฝ่ายข้างเสนายุดาหวัน | ก็สั่งกันพร้อมถ้วนหน้า |
| ตำมะหงงสั่งสรรพประดับประดา | สองฝ่ายโยธาพร้อมกัน ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ ครั้นเอยครั้นเสร็จ | ระเห็จเข้าไปดั่งกังหัน |
| กราบทูลพระองค์ทรงธรรม์ | เกณฑ์กันพร้อมแล้วพระภูมี ฯ |
ฯ ร่าย ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเรืองสวัสดิ์รัศมี |
| ได้ฟังตำมะหงงเสนี | ภูมีเข้าในพลับพลาไชย |
| ฝ่ายยุดาหวันกัญจะหนา | ตบแต่งกายาผ่องใส |
| ทั้งสี่กระษัตริย์คลาไคล | นกหัสรังไปกับบิดา ฯ |
ฯ เสมอ ๔ คำ ฯ
| ๏ สององค์ทรงรถกุก่อง | รถประเทียบเรียบรองทั้งซ้ายขวา |
| รถสนมสาวสรรกัลยา | เกลื่อนกลาดดาษดาพงไพร |
| หมู่ทหารโยธาหน้าหลัง | โล่ดั้งธงทิวปลิวไสว |
| จึ่งให้พหลสกลไกร | หวั่นไหวทั่วพื้นสุธาธาร ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เสด็จออกจากพงดงแดน | เข้าในแว่นแคว้นถิ่นฐาน |
| พลางเชยชมพงดงดาน | ไพรสาณฑ์ร่มรื่นชื่นชิด |
| บังแสงอโณทัยไตรตรัส | สี่กระษัตริย์ชื่นแช่มแจ่มจิต |
| ชี้ชวนนางเพ่งพิศ | สนสักอกนิษฐ์เรียบเรียง |
| แคฝอยเป็นรอยช้างชัก | มะกอกมะกักม่วงมันหันเหียง |
| เกดกุมกระทุ่มคางเคียง | สกุณาส่งเสียงแซ่ซ้อง |
| สาลิกาจับต้นเพกากรอง | กระทาจับคาเถาขันก้อง |
| เขาจับเขาคูคู่คะนอง | สร้อยทองจับทองชำเลืองแล |
| นกยูงจับยางระคางคน | ตื่นพลกู่ตะเบ็งเซ็งแซ่ |
| นกเอี้ยงจับเอียงอยู่อัดแอ | คับแคจับแคสำนักนอน ฯ |
ฯ ร่าย ๑๐ คำ ฯ
| ๏ ชมพลางทางเร่งสกลไกร | พ้นไพรพนัสสิงขร |
| ล่วงด่านเข้าชานพระนคร | บทจรเข้าในทวารา ฯ |
ฯ เชิด ๒ คำ ฯ
