๒๐
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันลือฤทธิ์ทุกทิศา |
| แต่เนาในสุวรรณพลับพลา | ได้เจ็ดทิวาราตรี |
| พักพลพหลโยธา | ก็ค่อยผาสุกกระเษมศรี |
| ให้เร่าร้อนฤทัยพระภูมี | จะใคร่เห็นบุษหรีเยาวมาลย์ |
| จึ่งปราศรัยท้าวตะรังธิบดี | แต่เรานี้มาอยู่พนัสถาน |
| ได้เจ็ดราตรีทิวาวาร | จำจะยกทวยทหารเข้าไป |
| ยังในอุรังฆารพารา | ผ่านไอศวรรยาเป็นใหญ่ |
| จะได้ปูนบำเหน็จเสนาใน | ที่ได้เหนื่อยพักหนักหนา |
| จึ่งสั่งตำมะหงงตะหลาหรัน | จงจัดพลขันธ์ซ้ายขวา |
| เราจะยกเข้าในพระพารา | ให้ทันเพลาพรุ่งนี้ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ตำมะหงงตะหลาหรันทั้งสองศรี |
| ก้มเกล้ากราบงามสามที | พากันจรลีออกมา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เร่งรัดจัดพวกพลขันธ์ | ได้พร้อมมูลกันถ้วนหน้า |
| ให้ผูกสินธพอาชา | ประดับเครื่องรจนาเพริศพราย |
| อันเหล่าทหารอาสา | แต่งตัวโอ่อ่าเฉิดฉาย |
| นุ่งห่มประกวดลวดลาย | เสร็จแล้วผันผายเข้ามา |
| ครั้นถึงจึ่งกราบบังคม | ทูลพระบรมนาถา |
| อันซึ่งพหลโยธา | พร้อมตามบัญชาพระภูวไนย ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเลิศลบจบสมัย |
| จึ่งเสด็จย่างเยื้องคลาไคล | ไปเข้าที่สรงสาคร ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ชำระสนานสำราญสกนธ์ | ทรงสุคนธาทิพเกสร |
| สนับเพลาเพราพริ้งงามงอน | มังกรเกี้ยวเลี้ยวคาบดวงมณี |
| ภูษิตพิศพื้นพรายแสง | ยกแย่งเชิงสุบรรณปักษิน |
| ฉลององค์ลายทรงข้าวบิณฑ์ | เฉิดฉินชายไหวไหวแวม |
| ชายแครงครุยกรองทองประสาร | ตาบทิศชัชวาลงามแอร่ม |
| ทับทรวงเคียงคั่นทับทิมแนม | มรกตแกมดวงมุกดาราย |
| ทองกรกาบเก็จเนาวรัตน์ | ธำมรงค์เรืองจำรัสแสงฉาย |
| ทรงมงกุฎเพริศพริ้งพรรณราย | กรรเจียกจอนกระจายอร่ามเรือง |
| ทรงอุบะประกันกระสันกลิ่น | รวยรินเกสรฟุ้งเฟื่อง |
| ทรงกฤชฤทธิ์แรงแสงประเทือง | ย่างเยื้องมาขึ้นอัสดร ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ อันท้าวตะรังอูธิบดี | นั้นขี่อาชามาก่อน |
| นำพวกพหลพลจร | คลายคลี่นิกรจรลี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ม้าเอยม้านิมิต | งามวิจิตรองอาจดั่งราชสีห์ |
| เชื้อชาติสินธพพาชี | พ่วงพีหางยาวเท้ารัด |
| ลำพองร้ายกาจอาจหาญ | เผ่นโผนโจนทะยานดั่งจักรพัด |
| กำลังแล่นกลมดั่งลมพัด | สูงใหญ่ยืนหยัดตระหง่านงาม |
| ดำขลับสรรพสารพางค์กาย | ผูกเครื่องเพชรพรายลายอร่าม |
| เบาะอานด้วยแก้วแวววาม | พู่ห้อยพลอยพลามจงกลกาฬ |
| เครื่องสูงชุมสายรายเรียบ | งามระเบียบธงไชยธงฉาน |
| ปี่หองกลองดังเป็นกังวาล | ม้าทหารเรียงริ้วเป็นทิวไป |
| เสียงเท้าม้าเพียงแผ่นดินลั่น | เสียงพลสนั่นหวั่นไหว |
| เร่งรีบโยธาคลาไคล | เข้าในนิเวศฉับพลัน ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ ครั้นมาถึงทวารา | ผ่านฟ้าเหลือบแลแปรผัน |
| ชมกำแพงแหล่งล้อมป้อมสุวรรณ | เขื่อนขัณฑ์มั่นคงอลงการ์ |
| หอรบนางเรียงป้อมราย | ค่ายคูขอบขัณฑ์แน่นหนา |
| ปราสาทสูงเยี่ยมเมฆา | พระปรัศว์ซ้ายขวาล้วนบรรจง |
| โรงรถคชาพาชีชาติ | โรงแสงสวาทดูระหง |
| ทิมดาบสามชั้นเป็นหลั่นลง | ถนนตรงราบรื่นรัถยา |
| พระเร่งชื่นบานสำราญใจ | กับอาชาไนยใจกล้า |
| เร่งรีบพหลโยธา | มาตามมรคาฉับพลัน ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ชนชาวบุรีผายผัน |
| ทุกตรอกซอกธารแน่นนันต์ | ชวนกันมาลอบแลดู |
| บ้างกระซิบไถ่ถามกันไปมา | ว่าทรงอิทธิฤทธาไม่มีคู่ |
| ครั่นคร้ามเดชาพระโฉมตรู | ฟุบเพียรแฝงดูพระทรงธรรม์ |
| ครั้นเห็นพลพวกอาชาไนย | บ้างกระหนกตกใจไม่มีขวัญ |
| ครั้นเห็นพระองค์ทรงธรรม์ | งามดั่งเทวัญในโสฬส |
| แกล้งแปลงเพศมาแต่เมืองฟ้า | จึ่งรุ่งเรืองฤทธาปรากฏ |
| รูปทรงส่งศรีเกียรติยศ | หมดทั้งพหลโยธี |
| ต่างกราบวันทาพระภูธร | บ้างถวายพระพรอึงมี่ |
| มาเป็นหลักปักผืนธรณี | อย่ามีไภยันอันตราย |
| เราท่านทั้งหลายจะได้สุข | ซึ่งว่าคนพ้นทุกข์จะค่อยหาย |
| ถ้วนหน้าประชาหญิงชาย | จะชื่นชมสบายทั้งพารา ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันพริ้งเพริศเลิศเลขา |
| ครั้นถึงท้องพระโรงรจนา | ลงจากอาชาทันใด |
| พระเสด็จยังแท่นทิพรัตน์ | ไพบูลย์พูนสวัสดิ์แจ่มใส |
| ท้าวพระยาคั่งคับกันไป | ทั้งเสนาในราชธานี |
| โหราพฤฒามาตย์ราชครู | พร้อมหมู่จัตุสดมภ์ทั้งสี่ |
| พระปรีชาผาสุกแสนทวี | จึ่งสั่งเสนีทันใด |
| จงจัดแจงแต่งที่รจนา | ให้ท้าวตะรังอูอาศัย |
| จะได้พักพหลพลไกร | กว่าจะกลับคืนไปพารา ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | เสนารับสั่งใส่เกศา |
| เร่งรัดจัดกันเป็นโกลา | พร้อมตามบัญชาพระภูวไนย ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ท้าวนางเฒ่าแก่เป็นใหญ่ |
| จึ่งสั่งสาวสรรกำนัลใน | พนักงานของใครประจำการ |
| อีกทั้งเครื่องทรงเครื่องเสวย | เบิกเผยมาสิ้นทุกถิ่นฐาน |
| เตรียมให้พร้อมทุกพนักงาน | คอยพระผู้ผ่านภพไตร |
| เสร็จแล้วเฒ่าแก่ทั้งหลาย | ทั้งเท้าขรัวนายผู้ใหญ่ |
| ก็ออกมายังท้องพระโรงไชย | เฝ้าไทธิราชบดี |
| ครั้นถึงจึ่งกราบบังคม | นบนิ้วประณมเหนือเกศี |
| เชิญเสด็จทรงธรรม์พันปี | เข้าปราสาทมณีให้สำราญ ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระโฉมยงทรงฟังกระเษมสานต์ |
| จึ่งเสด็จย่างเยื้องบทมาลย์ | เข้าในสถานปราสาทไชย |
| พระสถิตเหนืออาสน์รจนา | พร้อมหมู่กัลยาอยู่ไสว |
| หมอบกลาดดาษดากันไป | พนักงานของใครก็เข้ามา |
| บ้างอยู่งานพัดวาลชนี | รูปทรงส่งศรีโอ่อ่า |
| บ้างชม้ายชายดูพระผ่านฟ้า | สบตาขวยเขินสะเทิ้นใจ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นางสร้อยสุณีศรีใส |
| ครั้นรู้ว่าองค์พระทรงไชย | เสด็จในปราสาทรจนา |
| จึ่งมีพระเสาวนีย์ | แก่พระบุตรีเสนหา |
| มาจะไปเฝ้าพระราชา | แก้วตาอย่าละห้อยน้อยใจ |
| ทั้งนี้ก็เพราะบิดา | เมื่อเวลาแล้วจะทำไฉน |
| จงก้มหน้าเป็นข้าช่วงใช้ | ว่าแล้วทรามวัยก็โศกา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางบุษหรีเสนหา |
| จึ่งกราบถวายบังคมลา | เข้ามาที่สรงวารี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ชำระสนานสำราญสกนธ์ | ลูบไล้สุคนธ์เรืองศรี |
| ทรงปรัดผัดพักตร์รูจี | กวดเกล้าเกศีโสภา |
| ทรงภูษาพื้นทองยองใย | สไบสีทับทิมโอ่อ่า |
| สร้อยสนสังวาลตระการตา | ทองกรรจนาพรายพรรณ |
| สอดใส่ธำมรงค์ทั้งซ้ายขวา | งามดั่งนางฟ้ากระยาหงัน |
| เสร็จแล้วย่างเยื้องจรจรัล | บังคมคัลสมเด็จพระชนนี ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นางสร้อยสุณีมเหสี |
| จึ่งพาพระราชบุตรี | มายังปรางค์มณีทันใด ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงจึ่งเข้าในปราสาท | นางมิได้อภิวาทบังคมไหว้ |
| คลานหมอบยอบตัวอยู่แต่ไกล | ชลนัยน์คลอเนตรนางกัลยา ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเฉิดโฉมเสนหา |
| เห็นสองกระษัตริย์โสภา | เข้ามาเฝ้าองค์พระทรงไชย |
| พระวินิจพิศโฉมพระบุตรี | ทรงศรีสมบูรณ์ผ่องใส |
| อรชรอ้อนแอ้นวิไล | นางในไตรจักรไม่เทียมทัน |
| พิศพักตร์ดั่งดวงจันทรา | เสนหารัญจวนป่วนปั่น |
| จะใคร่แนบสุดาวิลาวัณย์ | แล้วทรงธรรม์หยุดยั้งชั่งใจ |
| จึ่งกล่าวมธุรสวาที | แก่สร้อยสุณีศรีใส |
| อันพระสามีที่บรรลัย | เพราะมิได้อยู่ในยุติธรรม |
| กับพระบิตุรงค์ทรงธรรม | ก็รักใคร่กันสนิทไม่เดียดฉันท์ |
| ควรหรือเป็นได้ไม่เป็นธรรม | คบกันกับอ้ายพรานไพร |
| เรามาอาศัยอยู่ในสวนศรี | ออกชิงเอาสกุณีไว้ได้ |
| แล้วฆ่าปักษาให้บรรลัย | เวรานั้นไซร้ติดตามมา |
| จึ่งสิ้นชีวันม้วยมิด | ด้วยโลภหลงปลงจิตริษยา |
| จะใคร่ได้ดวงจินดา | ชีวาจึ่งม้วยบรรลัย ฯ |
ฯ ๑๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นางสร้อยสุณีศรีใส |
| ได้ฟังบัญชาพระภูวไนย | ทรามวัยจึ่งทูลสนองพลัน |
| ทั้งนี้ก็เพราะเวรากรรม | มาจำดลจิตให้ผิดกัน |
| จึ่งม้วยมุดสุดสิ้นชีวัน | ด้วยมิได้เป็นธรรมประเพณี |
| จะขอเอาพระเดชเดชา | ปกเกล้าเกศาข้าสองศรี |
| จะได้สุขกระเษมเปรมปรีดิ์ | กว่าชีวีจะม้วยบรรลัย |
| อันนางสิบสองพระกำนัล | ขอถวายทรงธรรม์เป็นใหญ่ |
| พระองค์จงผ่านราชัย | ให้สุขสวัสดิ์สถาวร |
| ว่าแล้วชวนองค์พระธิดา | กลับมาปราสาทสายสมร |
| ไม่วายโศกาอาวรณ์ | ถึงพระภูธรที่มรณา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันรำจวนหวนหา |
| ครั้นค่ำย่ำแสงสนธยา | ถวิลถึงสุดายาใจ |
| จึ่งเข้าที่ชำระสระสรง | สำอางเอี่ยมอ่าองค์ผ่องใส |
| ทรงสุคนธาธารตระการใจ | ลูบไล้ไปทั่วกายา |
| ทรงภูษาษิตพิศพรรณ | ลวดลายสุวรรณเลขา |
| พระเสด็จย่างเยื้องลีลา | มายังปราสาทนางเทวี ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ ครั้นถึงจึ่งสถิตเหนืออาสน์ | อันโอภาสแจ่มจัดรัศมี |
| แย้มยิ้มพริ้มพักตร์พาที | เป็นไฉนด่วนหนีพี่มา |
| ยังมิได้สนทนาพาที | ด้วยแก้วพี่ผู้ยอดเสนหา |
| หรือไม่ควรนวลน้องจะเจรจา | เจ้าจึ่งกลับมาปราสาทไชย ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางบุษหรีศรีใส |
| ครั้นเห็นพระองค์ทรงไชย | เสด็จมาในแท่นไสยา |
| ให้ประหวั่นพรั่นจิตโฉมฉาย | ทั้งกลัวทั้งอายเป็นหนักหนา |
| เคลื่อนองค์ลงจากที่ไสยา | คลานก้มพักตราไม่ดูไป ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันยิ่งคิดพิสมัย |
| เห็นดวงสุดายาใจ | ถอยองค์ลงไปจากแท่นทอง |
| จึ่งมีมธุรสวาจา | แก้วตาอย่าเคืองขุ่นหมอง |
| พี่แสนพิศวาสนาฏน้อง | นวลละอองจงฟังพี่พาที |
| พี่อุตส่าห์ฝ่าดงพงไพร | เพราะจะใคร่ได้ดวงสุดาพี่ |
| จึ่งมาพบพรานป่าในพงพี | แจ้งข่าวมารศรีพี่ชื่นใจ |
| จึ่งเข้ามาในอุทยาน | จะใคร่เห็นเยาวมาลย์ผู้พิสมัย |
| คะนึงถึงพุ่มพวงดวงใจ | พี่มิได้หลับไหลในราตรี |
| เมื่อจวนจะแจ้งแสงฉาน | ท้าวไทผู้ผ่านกรุงศรี |
| ยกรี้กรีพลมนตรี | ไปลอบลักสกุณีเข้าเวียงไชย |
| แล้วเอาพี่ไปทิ้งลงคงคา | เพียงจะสิ้นชีวาตักษัย |
| เพราะสวาดินาฏน้องดังดวงใจ | จึ่งรีบยกพลไกรนั้นมา |
| พี่ได้ให้เสนามาทูลสาร | ว่าขานด้วยสกุณปักษา |
| พระบิดาหุนหันโกรธา | จึ่งสิ้นชีวาม้วยมิด |
| แม้นพี่บรรลัยในสงคราม | ที่ไหนโฉมจะเห็นจิต |
| จะขอชมให้สมอารมณ์คิด | จะเบี่ยงบิดไปไยไม่เข้ายา ฯ |
ฯ ๑๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางบุษหรีเสนหา |
| ได้ฟังทรงธรรม์บัญชา | กัลยาจึ่งเอื้อนพาที |
| พระเอยพระเจ้า | พระจงโปรดเกล้าเกศี |
| น้องกลัวเดชาพระภูมี | พันปีจงทรงพระเมตตา |
| เป็นเชลยที่จะเชยชมชิด | ไม่ควรสนิทเสนหา |
| จะเป็นค่าช่วงใช้ใต้บาทา | ปรานีน้องเถิดพระภูวไนย |
| พระจงเสด็จไปเชยชม | ฝูงนางนักสนมน้อยใหญ่ |
| ล้วนทรงโฉมประโลมละลานใจ | ดั่งนางในช่อชั้นดุษฎี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ โฉมเอยโฉมเฉลา | ยุพเยาว์ผู้มิ่งมารศรี |
| อันพระสนมนารี | พี่มิได้มีจิตเจตนา |
| พี่สู้มาทำณรงค์ยงยุทธ์ | เพราะจะได้แนบนุชเสนหา |
| ปรานีพี่เถิดนะแก้วตา | กัลยาอย่าสลัดตัดใจ |
| ว่าพลางเสด็จยุรยาตร | จากอาสน์สุวรรณอันผ่องใส |
| นั่งแนบแอบองค์อรไท | พระลูบไล้ไปทั่วกายา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ พระเอยพระทรงเดช | พระไม่โปรดเกศเกศา |
| กระนี้หรือพระองค์ว่าเมตตา | มาทำข่มเหงไม่เกรงใจ |
| นางสลัดปัดกรพระทรงฤทธิ์ | เบี่ยงบิดค้อนขวักผลักไส |
| วางข้าอย่ายุดน้องไว้ | จะไปไหนพ้นพระราชา |
| พระองค์จงค่อยยับยั้ง | น้องยังตระหนกตกประหม่า |
| จึ่งจะเห็นว่าทรงพระเมตตา | จะได้รองบาทาสืบไป ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ สุดเอยสุดสวาดิ | นุชนาฏอย่าคิดสงสัย |
| พี่รักเจ้าเท่าเทียมฤทัย | อย่าประหวั่นพรั่นใจกัลยา |
| ถ้าห้ามสิ่งอื่นไม่ขืนขัด | จะห้ามความปฏิพัทธ์หรรษา |
| สุดที่พี่จะฟังกัลยา | ด้วยความเสนหามายวนใจ |
| ว่าพลางโอบอุ้มวนิดา | ขึ้นแท่นไสยาพิสมัย |
| พระกรสอดกอดเกี่ยวประทับไว้ | สุขกระเษมเปรมใจปรีดา |
| โปรดเทวาพลาหก | ผันผกพยับทั้งเวหา |
| พยุระบุบั่นลั่นฟ้า | เมฆาเกลื่อนกลุ้มโปรยปราย |
| อสุนีครื้นครั่นสนั่นเสียง | เปรี้ยงเปรี้ยงคะนองฟาดสาย |
| พระพิรุณร่วงโรยโปรยปราย | กระจายต้องโกสุมปทุมา |
| ระบัดบานก้านกลีบชื่นชุ่ม | ภุมรินเชยรสบุปผา |
| สององค์สุขกระเษมเปรมปรา | ดั่งได้ฟากฟ้าสุราลัย ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางบุษหรีศรีใส |
| ได้ร่วมรักองค์พระทรงไชย | มิได้นิราศคลาดคลา |
| นางแสนพิศวาสเป็นสุดคิด | ชื่นชมภิรมย์จิตหรรษา |
| ใหลหลงด้วยองค์พระราชา | กัลยาเพลิดเพลินจำเริญใจ |
| ลืมองค์สมเด็จพระบิดา | ที่ม้วยมรณาตักษัย |
| ลืมความโศกาอาลัย | ทรามวัยสุขกระเษมเปรมปรีดิ์ |
| กราบกับตักภูวไนย | แล้วนางทูลไปถ้วนถี่ |
| อันหัสรังสกุณี | น้องนี้พิศวาสเพียงขาดใจ |
| เมื่อพระบิตุรงค์ทรงฤทธิ์ | สังหารชีวิตให้ตักษัย |
| เพียงน้องจะพินาศขาดใจ | ร่ำไรไห้รักสกุณา |
| แม้นรู้ประจักษ์แต่เดิมที | ที่ไหนชีวีจะสังขาร์ |
| น้องจะวอนองค์พระบิดา | ขอชีวาไว้มิให้ตาย ฯ |
ฯ ๑๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเพราเพริศเฉิดฉาย |
| รับขวัญแล้วตอบภิปราย | สายสวาดิของพี่ดั่งดวงใจ |
| แต่ได้แจ้งข่าวปักษา | ว่าม้วยมรณาตักษัย |
| ดั่งพี่จะสิ้นชีวาลัย | ให้คั่งแค้นแน่นใจพันทวี |
| ความพี่เสียดายเป็นนักหนา | จะหาไหนได้เหมือนปักษี |
| รู้จักเจรจาพาที | ทั้งในธรณีไม่มีทัน |
| ว่าพลางตระโบมโลมเล้า | คลึงเคล้าเยาวยอดกระเษมสันต์ |
| แสนสำราญบานใจใครจะทัน | บรรทมหลับไหลในราตรี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | มะยุหงัดพรานป่าพนาลี |
| ครั้นรู้ว่าพระองค์ทรงธรณี | สิ้นชีพชีวีบรรลัย |
| ยุขันเสด็จเข้าพารา | ผ่านไอศุริยาเป็นใหญ่ |
| พรานป่าตระหนกตกใจ | กลัวชีวาลัยจะมรณา |
| จึ่งชวนกันกับบ่าวสองคน | ด้นดั้นเข้าไพรพฤกษา |
| บุกชัฏลัดลอดอรัญวา | ให้พ้นแดนพาราเวียงไชย ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันรัศมีศรีใส |
| ครั้นรุ่งรางสร่างแสงอโณทัย | ภูวไนยตื่นจากนิทรา |
| จึ่งมีมธุรสวาที | เจ้าพี่ผู้ยอดเสนหา |
| พี่จะไปพระโรงรจนา | แก้วตาค่อยอยู่จงดี |
| สั่งแล้วยุรยาตรคลาดคลา | จากห้องไสยานางโฉมศรี |
| สระสรงทรงเครื่องแล้วจรลี | สถิตที่พระโรงรจนา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ พร้อมหมู่เสนาพฤฒามาตย์ | เฝ้าแหนเดียรดาษแน่นหนา |
| จึ่งมีพระราชบัญชา | ปราศรัยท้าวตะรังทันใด |
| แต่จากพารามาช้านาน | ช่วยรบรานทำการศึกใหญ่ |
| ก็ปราบได้ไพรีมีชัย | ท่านจงกลับไปพระบุรี |
| แล้วประทานมงกุฎสังวาล | เครื่องบรรณาการถ้วนถี่ |
| อันตำมะหงงเสนี | ตะลาหรันผู้มีปรีชา |
| ประทานเจียดกระบี่เงินทอง | สิ่งของแพรพรรณเสื้อผ้า |
| อันเหล่าทหารโยธา | บรรดาที่มีฝีมือนั้น |
| ประทานเครื่องอุปโภคมากมาย | ทั้งไพร่ทั้งนายตามหลั่น |
| เงินตราผ้าผ่อนทุกสิ่งอัน | พร้อมกันกระเษมเปรมปรา |
| อันนายประมงนั้นไซร้ | ก็พระราชทานให้หนักหนา |
| ส่วยสาอากรนานา | ทั้งข้าหญิงชายครบครัน |
| ตึกร้านบ้านเรือนไร่นา | โคกระบือช้างม้าทุกสิ่งสรร |
| เงินทองเสื้อผ้าสารพัน | พระทรงธรรม์เบิกบานสำราญนัก ฯ |
ฯ ๑๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ท่านท้าวตะรังอูมีศักดิ์ |
| ทั้งนายประมงอันจงรัก | ภักดีต่อองค์พระราชา |
| จึ่งกราบถวายบังคมคัล | อัญชุลีก้มเกล้าเกศา |
| รับประทานสิ่งของนานา | ยินดีปรีดาเป็นพ้นไป |
| ท่านท้าวตะรังอูภูบาล | ทูลสนองโองการขานไข |
| ตัวข้าจะทูลลาไป | ถ้ามีเหตุภัยสิ่งใดมา |
| ให้เสนาไปแจ้งคดี | ข้าจะยกโยธีมาอาสา |
| จะสนองรองเบื้องบาทา | กว่าจะสิ้นชีวาบรรลัย |
| ทูลแล้วถวายบังคมลา | ออกมาจากพระโรงศรีใส |
| แล้วยกพหลพลไกร | กลับไปยังราชธานี ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | ยุขันเลิศฟ้าราศี |
| เสวยรมย์สมสุขเปรมปรีดิ์ | ด้วยองค์บุษหรีเยาวมาลย์ |
| บำรุงไพร่ฟ้าประชากร | ถาวรเป็นสุขกระเษมสานต์ |
| ลืมองค์ประวะลิ่มนงคราญ | เจ้าลิขิตกุมารชาญชัย |
| คลึงเคล้าเฝ้าชมสมสวาดิ | จะนิราศคลาดคลาก็หาไม่ |
| อยู่เย็นเป็นสุขสนุกใจ | ประมาณได้สักหลายเดือนตรา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
