แพ้รู้

เช้าวันหนึ่งครูใหม่ไปโรงเรียน ผ่านวงเวียนท้ายวัดถัดบ้านใหญ่
พบหนูแดงดูถนนค้นอะไร พลางร้องไห้เช็ดน้ำตาหน้าเปียกปอน
นึกสงสารจึงสมานไมตรีถาม ว่า “หนูตามหาอะไรร้องไห้อ้อน”
หนูแดงแหงนดูหน้าท่าวิงวอน เช็ดน้ำตาแล้วถอนหทัยแค้น
“หนูเดินมาดีดีถึงที่แอ่ง สตางค์แดงตกหายหาไม่เห็น”
ครูลูบเศียรเพียรให้ทำใจเย็น ควักสตางค์ให้เป็นเครื่องทดแทน
เด็กรับให้ขอบใจแต่ไม่วาย เที่ยวค้นหาสตางค์หายซึ่งหวงแหน
ครูเข้าใจเห็นใจให้คะแนน ว่า “หนูแสนถ้วนถี่ดีจริงจริง”
กล่าวพลางเดิรทางไปทำงาน จนถึงบ่ายกลับบ้านสบายยิ่ง
เห็นหนูแดงแฝงบันไดไม่ไหวติง พอเห็นวิ่งเข้ามาหาท่าดีใจ
ยิ้มพลางแบมือถือสตางค์ อันละข้างซ้ายขวาหน้าผ่องใส
ยืนมือขวาบอกว่า “นี่ยังไง ฉันหาได้ข้างท้องร่องกระป๋องทับ”
“อีอันนี้ของก๋งฉันส่งคืน” มือขวายื่นส่งให้ไม่ชักกลับ
ส่วนมือซ้ายกำใส่กระเป๋าปั๊บ ท่านครูจับใจจริงยิ่งเอ็นดู
“เอาไปเถิดก๋งให้ไม่เอาละ” ซ้ำล้วงกระเป๋าควักอีกสักครู่
สตางห้าสตางค์สิบหยิบพรั่งพรู ยกอันห้ามาชูให้หนึ่งอัน
บอกว่า “นี่ดูซิส่วนก๋งแถม จงยิ้มแย้มรับชีขมีขมัน
เจ้าซื่อตรงก๋งใคร่ให้รางวัล รวมด้วยเก็บไว้ให้จงดี”
หนูแดงรับลากลับพร้อมกับไหว้ ท่านครูยิ้มอิ่มใจกะไรนี่
คำนึงความตามไซคอลอจี เห็นว่ามีแยบคายชวนให้คิด
สตางค์แดงแต่ละอันนั้นผู้ใหญ่ เห็นค่าไม่มีแปลกหรือแผกผิด
แต่หนูแดงแบ่งดังต่างชนิด และตั้งจิตต์ผูกพันอันของตัว
จนถึงไม่ไยดีอันที่ให้ หาของตัวจนได้น่าใคร่หัว
คืนอันใหม่ให้เจ้าของไม่หมองมัว จึงจำยั่วให้รู้จักรักเก็บเงิน
ลำดับกาลผ่านมาถึงสายัณห์ ที่วงเวียนแห่งนั้นไม่นานเนิ่น
ครูได้เห็นหนูแดงโดยบังเอิญ กำลังเดิรหาสตางค์พลางโสกา
บุรุษเดิรผ่านไปให้สตางค์ เหมือนอย่างตัวเคยให้ไม่กังขา
พอผู้ให้พ้นไปอีกไม่ช้า ก็วิ่งไปบอกว่าหาได้แล้ว
และหยิบยื่นคืนสตางค์ที่เขาให้ กลับได้ใหม่อันละห้ามาคล่องแคล่ว
หนังเรื่องเดียวฉายซ้ำประจำแนว ใจครูแป้วป่วนจิตต์วิทยา
พบหน้าเด็กอยากเขกหัวสักหน่อย จึงสวนรอยไปจนประจันหน้า
เด็กดอดเห็นก๋งแล้วตลอดเวลา แต่ทำหน้าที่อยู่จึงสู้เมิน
พอพบกันไม่ทันให้ก๋งถาม แบมืออวดสตางค์งามมิขามเขิน
มีแดงสามขาวสองมองเพลิดเพลิน ไม่ขาดเกินรวบสิบสามพองามพก
“ก๋งสั่งไว้ว่าให้เก็บจงดี หนูก็เก็บทุกทีไม่ทำตก”
ครูเขกหัวบอกว่า “แน่ะ ทารก การโกหกโทษมันนั้นอย่างนี้”

๑๓ พฤษภ. ๘๒

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ