ฉลามกินคน

จะกล่าวถึงปลาฉลามนามกะเดื่อง ซึ่งเกิดเรื่องกินคนขนลุกซ่า
ที่ริมหาดอากาศดีศรีราชา เมื่อไม่ช้านี้เองครื้นเครงนัก
กินชายแล้วมิหนำซ้ำกินหญิง จะกินหมดเมืองจริงให้ประจักษ์
ศรีราชาร้างแน่แย่ตาลัก ฉลามจักเป็นเจ้าเข้ามาครอง
เรื่องจริงนั้นมีชายชื่อนายแฉล้ม เร่ร่อนแรมค้างนอนค่อนข้างคล่อง
จากพนัสตัดมาหาพวกพ้อง โดยลำลองเหลือดีมีความรู้
เช้ามาถึงเย็นจึงลงเล่นน้ำ ว่ายโผดำจากบันไดไม่กี่ครู่
เสียง ‘ช่วยด้วย’ ฉลามฉวยหกหางชู แล้วคาบลู่ลัดไปใต้พื้นน้ำ
คนแลเห็นแต่เป็นอันจนใจ ช่วยไม่ได้ล้วนใจหายใจคว่ำ
ต่อรุ่งขึ้นจึงพบศพแม่นยำ เหลือแต่เศียรกับเบื้องต่ำคือปลายเท้า
มาเกยหาดน่าอนาถ ณ ใต้ถุน เรือนถัดไปใจครุ่นเคราะห์ของเจ้า
เธอมุ่งมาสมัครงานการเพาะเชาน์ เพื่อขอเข้าเป็นครูประชาบาล
ควรหรือกลับเป็นเหยื่อเพื่อฉลาม ระบือนามศรีราชาคราต้องหาน
เกิดมากศพมากรายหมายประจาน หรือเพียงการโฆษณาหาครื้นเครง
แต่ชาวศรีราชาหาพรั่นไม่ ประกอบอาชีพไว้ไม่โฉงเฉง
เขาดำโป๊ะตีอวนถ้วนทุกเพลง ไม่ยำเกรงเช้าค่ำเป็นธรรมดา
เขาเชื่อว่า “ปลาเจ้า” รับใช้เจ้า ถึงคราวเข้าต้องพลีมีคุณค่า
ชีวิตใครถึงฆาตอาจมรณา จึงไม่น่ากลัวอะไรในทะเล
เมื่อหลายปีปลานี้เคยติดอวน เป็นปลาใหญ่ไม่ควรจะสนเท่ห์
เขาผูกด้ายแดงบูชากันฮาเฮ แล้วเอาคืนลงทะเลปล่อยตัวไป
นับว่าว่าเป็นปลาที่หายาก คือชนิด “เฮวลชาค” ตัวยาวใหญ่
มีลายเด่นเรื่อแดงดังแสงไฟ เขาจึงให้ชื่อว่า “ตะเพียนทอง”
จระเข้เจ้าประจำตามวังวน ฉลามเจ้าประจำหนทะเลห้อง
ฉลามอื่นขึ้นตลาดกลาดเกลื่อนกอง งานใครต้องใครทำไมคร้านกัน
ผู้ร้อนใจใคร่จับฉลามผลาญ คืออาณาประชาบาลผู้แข็งขัน
ออกประกาศสินจ้างให้รางวัล กับวางเบ็ดจับมันไว้มากมาย
ฉลามเจ้าไม่เข้ามากินเบ็ด สุนัขเด็ดดอดเห็นเป็นเหยื่อหมาย
พอน้ำลดกินเล่นเห็นสบาย แต่กลับว่ายร้องเอ๋งหมดเก่งเอย

๒๓ กรกฎ. ๘๐

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ