- ๑. ยิ้มเถิด
- ๒. ดุริยางค์
- ๓. แท็กซี่ฟ้า
- ๔. แพ้รู้
- ๕. ประธานาธิบดีลินคอล์น
- ๖. คำเตือนของทารก
- ๗. ลำนำเถา
- ๘. ฟองชีวิต
- ๙. บนและล่าง
- ๑๐. ศิลปแห่งการดำรงชีพ
- ๑๑. เราถูกไฟเจริญลน
- ๑๒. ความจำ
- ๑๓. ตาเนื้อกับตาทิพย์
- ๑๔. โลกมาตา
- ๑๕. บริสุทธิ์
- ๑๖. มหาประเทศ
- ๑๗. สถาปัตยกรรม
- ๑๘. ฉลามกินคน
- ๑๙. คว้านท้อง
- ๒๐. กรรม
- ๒๑. อิสสภาพสมบูรณ์
- ๒๒. คำขวัญ แนวหน้าทหาร กับ พ่อค้า
- ๒๓. น้ำองุ่นใหม่กรอกขวดเก่า
- ๒๔. วันไทยรอด
- ๒๕. ไทยเทวาธิราช
- ๒๖. เจ้าโลก
- ๒๗. เราบูชาพระหรืองั่ง
- ๒๘. มนุษย์หนอ
- ๒๙. ชาติ ศาสนา
- ๓๐. เรือขาดหางเสือ
- ๓๑. กุหลาบกับหนาม
- ๓๒. เขี้ยวงา
- ๓๓. ระดมพล
- ๓๔. ฉลองชัยชนะ - ไทยวิวัฒน์
- ๓๕. ต้อนรับทหารหาญกลับบ้านเมือง
แท็กซี่ฟ้า
มาจะกล่าวบทไป | ถึงนายเรืออากาศเอกเรืองศรี |
ผู้มีนามว่า จี.พี. ฮอลลี | อาชีพขับแท็กซี่ที่บนฟ้า |
ตั้งสำนักงานประจำสนามบิน | ชื่อครอยดอนขจรถิ่นเวหาสท่า |
แห่งประเทศอังกฤษฤทธิ์ระอา | ใครจะหาจ้างให้ไปตกลง |
วันหนึ่งสองสตรีที่องอาจ | เดิรนวยนาดเยื้องย่างอย่างนางหงส์ |
มาปราศรัยไพเราะและเจาะจง | ให้บินส่งสู่เกาะแคนารี |
เธอมีกิจพบมิตรสนิทเสน่ห์ | เพื่อเที่ยวเตร่รื่นรมย์ชมท้องที่ |
อยากได้เครื่องสวยงามข้ามนที | ให้มีที่นั่งได้หลายหลายคน |
บัดนั้น | นายนักบินแท็กซี่ศรีเวหน |
สดับน้ำคำหวานซ่านกมล | จึงรีบขวนขวายคลี่แผนที่ดู |
วัดระยะกะกำลังที่นังหก | คำนวณตกพันเปานด์เอาการอยู่ |
จึงแจ้งแก่งามปลอดยอดพธู | ว่าจะสู้ราคาหรือว่าไร |
แม่สาวนอยกลอยสวาทปราศไหวหวั่น | หล่อนชวนกันยิ้มย่องอย่างผ่องใส |
รับคำมั่นพลันตอบตกลงไว | หล่อนมิได้ต่อตามสักคำเดียว |
มิหนำซ้ำคลำหาธนบัตร | ในกระเป๋าคู่หัตถ์สักบัดเดี๋ยว |
หยิบส่งให้ล่วงหน้ากล้าจริงเจียว | ใจเด็ดเดี่ยวอยาได้ไปทันที |
ส่ายหน้า | พ่อนักบินสิ้นท่าทำตาปรี่ |
ขอผัดว่าต้องหาฤกษ์ยามดี | ออกย่ำรุ่งพรุ่งนี้ดีไหมจ้ะ |
สาวสวรรค์ | หล่อนรู้เช่นเป็นอันไม่เอะอะ |
การเหิรเห็ดเสร็จสมอารมณ์ละ | ย่ำรุ่งจะได้ฤกษ์เบิกบำบวง |
แรมรอน | มาในอัมพรภิรมย์สรวง |
แข่งโสมประโลมโลกสรรลวง | ทำวงถ่างห่างดวงพิภพ |
ไม่ออกนอกบรรยากาศ | ไม่เวียนวนจนอาจบรรจบ |
เป็นวงกลมเช่นจันทครรไลทบ | เพราะต้องหลบราตรีรี่ลงดิน |
พักค้างคืนพื้นเมืองลาสพาลมาส | สองสาวสั่งเฉียบขาดปราศติฉิน |
ว่าเช้าตรู่จะสู่พะโยมบิน | ไปยังถิ่นที่หมาย ณ ปลายทาง |
พอรุ่งแจ้งแสงทองส่องฟากฟ้า | เห็นรถยนต์กล่นมาก่อนสว่าง |
มีหญิงชายหลายคนสับสนพลาง | เปิดประตูก้าวย่างสู่พ่างพื้น |
แม่สาวน้อยน่ารักกล่าวทักทาย | ว่าอรุณพรรณรายและแช่มชื่น |
แล้วโอนสิทธิให้มิตรผู้มายืน | จะเปลี่ยนทางไปอื่นแถบแอฟริกา |
ค่าป่วยการบินไกลออกไปอีก | ไม่เลี่ยงหลีกเรียกเท่าไรก็ไม่ว่า |
นายนักบินแท็กซี่ตีราคา | ได้รับเงินล่วงหน้าพอใจนัก |
บัดนั้น | พวกนักเที่ยวท่วงทีมีศักดิ์ |
หาบหีบห่อพะเร้อพะรังขึ้นนั่งพัก | บนเครื่องบินอันจักจู่พะโยม |
กล่าวถ้อยคำอำลาสองนารี | ผู้เพ็ญศรีผ่องใสไม่แพ้โสม |
ส่งภาษาสะแปนิชจิตต์ครึกโครม | ที่ได้โฉมงามช่วยอำนวยชัย |
ต้องจากมิตรในกิจชีวิตเสี่ยง | เหลือหลีกเลี่ยงละเลยเพิกเฉยได้ |
ความช่วยเหลือรอบคอบพี่ขอบใจ | ขอให้หล่อนกลับไปโดยทางเรือ |
ว่าพลางต่างคู่จู่จุมพิต | นายนักบินนั่งบิดด้วยฤทธิ์เบื่อ |
(วรรคนี้หายไปในการพิมพ์ครั้งแรก) | สองแม่เนื้ออ่อนออกนอกบริเวณ |
จึงเครื่องบินทิ้งถิ่นแผ่นดินแดน | ขึ้นสู่แคว้นเวหาพาโผนเผ่น |
ในบังคับผู้สันทัดฝีหัตถ์เจน | ขึ้นลอยเด่นดั้นฟ้าพาครรไล |
ลิ่วลิ่วทิวเมฆเฉกขุนเขา | ชะโงกเงื้อมทำเงาให้ข้างใต้ |
พระอาทิตย์จิตรกรซ่อนสีไว้ | วาดแร่ให้เห็นสว่างแววด่างดำ |
มืดสว่างสองอย่างนายช่างใช้ | เป็นหลายสีไปได้คมคายขำ |
เบญจรงค์เลื่อมพลายสายรุ้งรำ | ที่ดำคล้ำขลิบเงินแลเพลินตา |
ครั้นถึง | ยังซึ่งโมร้อกโกโอ่อ่า |
ส่วนที่เป็นของสเปนเด่นอาณา | เหนือทวีปแอฟริกาโอฬาริก |
ร่อนลงสู่สนามยามยล | เห็นรี้พลซู่ซ่าส่งกลิ่นศึก |
กองเกียรติยศตามตั้งอย่างเหี้ยมฮึก | นางนักบินรู้สึกใจตึ้กตึ้ก |
พอสองชายผายผันจากห้องหับ | เขาวันทิยาวุธรับเสียงสนั่น |
แทนที่เป็นพลเรือนเหมือนมานั้น | กลายเป็นคนสำคัญชั้นแม่ทัพ |
เครื่องแต่งกายนายพลแห่งสเปน | เหรียญตราเด่นแวววาวพราวประดับ |
ลงตรวจพลมีคนคอยคำนับ | นายทหารคั่งคับเข้ารายงาน |
หมดดี | นายนักบินผู้มีนามขนาน |
ว่า จี.พี. ฮอลลีแท็กซี่บาล | เป็นตัวการก่อเกิดศึกสเปน |
หญิงอังกฤษสองคนก็ซนอยู่ | มาคบชู้สู่ชายหมายเล่นเล่น |
หรือจริงจังอย่างไรในประเดน | คงจะเห็นกันได้ในไม่ช้า |
ท่านแม่ทัพคู่นี้คนมีชื่อ | ทั่วทั้งโลกร่ำลือชื่อซู่ซ่า |
คือนายพลฟรังโกกับโมลา | คนหลังมาหนีบุญเมื่อคราวบิน |
เรื่องก็จบเลือนลบลงเพียงนี้ | และพอดีสงครามสเปนสิ้น |
เปลืองชีวิตเปลืองทรัพย์ทับถมดิน | สองปีกินเวลาน่าอ่อนใจ |
๑๐ พฤษภ. ๘๒