- ๑. ยิ้มเถิด
- ๒. ดุริยางค์
- ๓. แท็กซี่ฟ้า
- ๔. แพ้รู้
- ๕. ประธานาธิบดีลินคอล์น
- ๖. คำเตือนของทารก
- ๗. ลำนำเถา
- ๘. ฟองชีวิต
- ๙. บนและล่าง
- ๑๐. ศิลปแห่งการดำรงชีพ
- ๑๑. เราถูกไฟเจริญลน
- ๑๒. ความจำ
- ๑๓. ตาเนื้อกับตาทิพย์
- ๑๔. โลกมาตา
- ๑๕. บริสุทธิ์
- ๑๖. มหาประเทศ
- ๑๗. สถาปัตยกรรม
- ๑๘. ฉลามกินคน
- ๑๙. คว้านท้อง
- ๒๐. กรรม
- ๒๑. อิสสภาพสมบูรณ์
- ๒๒. คำขวัญ แนวหน้าทหาร กับ พ่อค้า
- ๒๓. น้ำองุ่นใหม่กรอกขวดเก่า
- ๒๔. วันไทยรอด
- ๒๕. ไทยเทวาธิราช
- ๒๖. เจ้าโลก
- ๒๗. เราบูชาพระหรืองั่ง
- ๒๘. มนุษย์หนอ
- ๒๙. ชาติ ศาสนา
- ๓๐. เรือขาดหางเสือ
- ๓๑. กุหลาบกับหนาม
- ๓๒. เขี้ยวงา
- ๓๓. ระดมพล
- ๓๔. ฉลองชัยชนะ - ไทยวิวัฒน์
- ๓๕. ต้อนรับทหารหาญกลับบ้านเมือง
มหาประเทศ
เราอยากให้เมืองไทยได้เข้าเขตต์ | เป็นมหาประเทศทันสมัย |
แผ่นดินดีเรามีน้อยเมื่อไร | ทั้งกว้างใหญ่เพียงพอในข้อนี้ |
แต่ว่าจำนวนคนจำนนอยู่ | สิบสี่ล้านแลดูยังโหรงที่ |
หกสิบล้านอยู่ได้เป็นไรมี | การทวีจำนวนจึงควรนัก |
ทวีช้าน่ากลัวจะไม่ทัน | การทวีเร็วนั้นก็ประจักษ์ |
ว่าปล่อยชนต่างด้าวเข้าคึกคัก | พวกเราแพ้แย่ตาลักไม่ยักดี |
จำต้องเร่งพวกเราให้ก้าวหน้า | ทวีค่าทวีคูณเพิ่มพูนศรี |
ยิ่งไปเร็วเท่าไรในบัดนี้ | ก็ยิ่งมีโอกาสเป็นชาติชะนะ |
การทวีต้องมีกำลังรัฐ | ช่วยแก้ข้อข้องขัดด้วยจึงจะ |
สมประสงค์ตรงคูณหนุนค่าคละ | ได้จังหวะพองามตามเจตนา |
เด็กเกิดไม่ตายมากเพราะไม่รู้ | ได้แข็งแรงเพราะสู่พลศึกษา |
ได้สว่างตามทางวิทยา | มีคุณค่าประเสริฐเลิศพลเมือง |
อะไรเป็นปัจจัยให้ได้ดล | สัมฤทธิ์ผลสมหวังหมดทั้งเรื่อง |
สาธารณสุขศึกษาอาชีพเรื้อง | ล้วนเป็นเครื่องมือรัฐจัดให้ปัน |
มารดาดีมีเงินวิถีสว่าง | รอยมีให้ไม่จางต่างผายผัน |
ไม่ปล่อยงมล้มลุกคลุกคลานกัน | ก่อกำเนิดแล้วกำนัลให้ครันครบ |
รัฐเป็นเจ้าถิ่นทางวางวิธี | ราษฎร์เป็นคนจรลีมีเจนจบ |
ไม่ต้องฝ่าป่าพงหลงทวนทบ | ใครขืนหลบจากทางก็วางทัณฑ์ |
แผนผังเหมาะพลเมืองเมลืองเจริญ | แผนผังเปนคืบขัดอึดอัดอั้น |
รัฐกับราษฎร์ไม่ขาดส่วนสัมพันธ์ | พัลวันทุกระบอบกรอบปกครอง |
หน้าที่รัฐยกไว้ในที่นี้ | กรณีย์ราษฎร์ร่ำจำสนอง |
บ้านเป็นปฏิรูปเทศเขตต์ปรองดอง | แห่งพี่น้องครอบครัวมั่วสุมไว้ |
สามัคคีที่โลกเราต้องการ | เกิดในบ้านก่อนแล้วถึงโลกได้ |
สันติภาพต้องเพาะเหมาะเจาะใน | บ้านของเราทั่วไปใช่ลี้ลับ |
เวลานี้กิเลสลามพิภพ | ศาสนาประสพความตกอับ |
ศีลธรรมกำลังผุพังยับ | อำนาจกลับเข้าครองผยองฤทธิ์ |
ศาสนาล้าวิทยาศาสตร์ | แต่ของเราสามารถแนบสนิท |
เพราะเป็นศาสนาท้าให้คิด | คือเป็นวิทยาศาสตร์ปราชญ์คำนับ |
ต้องเชิญพุทธศาสนามาครองบ้าน | เพื่อกิเลสมารถูกกำกับ |
ศีลธรรมประจำของเข้ารองรับ | เครื่องประดับใดเล่าเงื่อนเงางาม |
มีบ้านดีแล้วมีบุตรธิดา | ให้เพียงภาระเพ่งอย่าเกรงขาม |
พ่อแม่ดีบ้านดีลูกดีตาม | จึงสมนามว่าไทยต่อไปนี้ |
ชายเป็นพ่อหญิงเป็นแม่แท้ธรรมชาติ | ใครจะอาจละทิ้งซึ่งหน้าที่ |
แต่ปัญหาขัดข้องย่อมต้องมี | อยู่ที่ “ชั่วหรือดี” นี้เท่านั้น |
เป็นคนชั่วต้องกลัวการมีลูก | มีบ้านชั่วก็ถูกที่ยอมหมัน |
การรักบุตรนี้มนุษย์ทั่วหน้ากัน | ย่อมหมายมั่นเที่ยงแท้อยู่แก่ใจ |
บุตรธิดาของไทยให้งามหน้า | ไทยไม่ปราร์ถนาบุตรเหลวไหล |
จึงตกหน้าที่เราเหล่าชาวไทย | ที่จะให้ตัวแทนแม่นข้างดี |
ความปลอดภัยทางไม่ให้บุตรชั่ว | ก็ทำตัวเป็นหมันขมันขมี |
หรือมีบุตรน้อยคนปรนถึงที่ | จะสมหมายกว่ามีมากเกินแรง |
นี้เป็นความจริงแท้แต่เป็นการ | เห็นแก่ตัวทิ้งงานที่เข้มแข็ง |
เราทราบแล้วว่าไทยถ้าบุตรแล้ง | จะเข้าแข่งเอาชัยไม่ไหวจริง |
หกสิบล้านต้องการในไม่ช้า | มัวโอ้เอ้เสียเวลาจะร้ายยิ่ง |
จึงชาวไทยไม่ควรจะทอดทิ้ง | ช่วยกันวิ่งไปข้างหน้าฝ่าอันตราย |
รัฐกับราษฎร์ร่วมมือกะพืออวย | เป็นทางเดียวที่ช่วยให้สมหมาย |
เพิ่มจำนวนกำเนิดให้เพริศพราย | และลดจำนวนตายให้ต่ำลง |
อันมารดาสามัญนั้นลูกมาก | มารดาเปรื่องต่างหากบ่ห่อนประสงค์ |
ทั่วโลกเป็นเช่นนี้มิช้าคง | ธรรมชาติเสริมส่งให้ผิดพันธุ์ |
พวกฟาซิสม์นาซิสม์เข้าคิดแก้ | อุดหนุนแม่มากลูกเป็นล่ำสัน |
วัฒนธรรมของเราเข้ารูปนั้น | ควรช่วยกันร่วมมือกะพือเพียร |
มอบให้หญิงเป็นมิ่งขวัญของบ้าน | ไม่แย่งงานผู้ชายฝ่ายพาเหียร |
เว้นเสียแต่กำเนิดเลิศทางเรียน | จึงเป็นเธียรคู่ท้ากระทาชาย |
๕ พฤศจิก. ๘๑