- ๑. ยิ้มเถิด
- ๒. ดุริยางค์
- ๓. แท็กซี่ฟ้า
- ๔. แพ้รู้
- ๕. ประธานาธิบดีลินคอล์น
- ๖. คำเตือนของทารก
- ๗. ลำนำเถา
- ๘. ฟองชีวิต
- ๙. บนและล่าง
- ๑๐. ศิลปแห่งการดำรงชีพ
- ๑๑. เราถูกไฟเจริญลน
- ๑๒. ความจำ
- ๑๓. ตาเนื้อกับตาทิพย์
- ๑๔. โลกมาตา
- ๑๕. บริสุทธิ์
- ๑๖. มหาประเทศ
- ๑๗. สถาปัตยกรรม
- ๑๘. ฉลามกินคน
- ๑๙. คว้านท้อง
- ๒๐. กรรม
- ๒๑. อิสสภาพสมบูรณ์
- ๒๒. คำขวัญ แนวหน้าทหาร กับ พ่อค้า
- ๒๓. น้ำองุ่นใหม่กรอกขวดเก่า
- ๒๔. วันไทยรอด
- ๒๕. ไทยเทวาธิราช
- ๒๖. เจ้าโลก
- ๒๗. เราบูชาพระหรืองั่ง
- ๒๘. มนุษย์หนอ
- ๒๙. ชาติ ศาสนา
- ๓๐. เรือขาดหางเสือ
- ๓๑. กุหลาบกับหนาม
- ๓๒. เขี้ยวงา
- ๓๓. ระดมพล
- ๓๔. ฉลองชัยชนะ - ไทยวิวัฒน์
- ๓๕. ต้อนรับทหารหาญกลับบ้านเมือง
ตาเนื้อกับตาทิพย์
กรอดกรอด[๑]มอดกัดไม้ | ในกระดาน |
อวดว่า “ข้าวิจารณ์ | จากนี้ |
เห็นเคหาสน์ราชสถาน | ทั้งหมด |
ทั่วประเทศเหตุผลชี้ | ฉลาดรู้เล็งเห็น |
พูนเพ็ญภูมิภาพแพ้ | แลรู กระดานฤๅ |
ตาส่องกล้องตาดู | เติบได้ |
คณิตศาสตร์ส่ำศาสตร์สู | ดูหมิ่น มิควร |
กรอดกรอดมอดกัดไม้ | มากได้เมืองกระดาน” |
จักรวาฬน้อยใหญ่ห้วง | เวหา หนเอย |
(วัดแต่ ‘สุดสายตา’ | น่ายิ้ม) |
เปรียบประเทศเขตต์อาณา | น้อยใหญ่ |
มอดเปรียบมนุษย์พริ้ม | เพริศพริ้งเพราตา |
วิทยาศาสตร์รับใช้ | เราชาว โลกแล |
เล็งพิภพจบเดือนดาว | ดิเรกเรื้อง |
วัดฟ้าฝ่าห้วงหาว | เหิรเห็ด |
หวังเยี่ยมพิภพเยื้อง | อื่นบ้างกลางหน |
เหตุผลเป็นที่ตั้ง | ดังครู |
ให้เกิดวิชาพรู | พรั่งไว้ |
ใดพลาดขาดตาหู | เหตุบอก |
เหตุดั่งน้ำย้อมให้ | มนุษย์ได้ปัญญา |
ธรรมดาน้ำย้อมย่อม | ต่างสี |
ตกมากตกน้อยมี | แม่นเน้อ |
ปัญญาจึ่งมีดี | ชั่วผิด กันพ่อ |
เหตุผิดผลผิดเก้อ | เกิดผ้าผิดสี |
กรณีผืนผ้าถัก | เงินทอง นั่นสิ |
สีซึ่งย้อมอย่าปอง | เปลี่ยนได้ |
เปรียบมอดบอกวิธีของ | ประเทศ |
มนุษย์บอกชาติก่อนให้ | ถูกได้ดังฤๅ |
เครื่องมือคือเหตุนี้ | เป็นไฉน |
ใช้ไปได้ทั่วไป | แน่แล้ว |
วิทยาศาสตร์อาศัย | สังเกต เหตุการณ์ |
ทางรูปพอผ่องแผ้ว | ผิดเพี้ยนเปลี่ยนชวน[๒] |
แต่หนทางถี่ถ้วน | นามธรรม นั้นแล |
ชีพอชีพได้กำ | หนดรู้ |
ชาติก่อนชาติหน้าหยำ | เปปด ฤๅจริง |
จิตต์มนุษย์พุทธเจ้าผู้ | หยั่งรู้นิพพาน |
ปาฏิหาริย์หากย้อนยอก | นอกทาง |
ท่านบ่วิจารณ์วาง | ว่างไว้ |
ทุ่งกว้างต่างสะสาง | กันต่อ ไปเทอญ |
อำนาจจิตต์นี้ไซร้ | สุดซึ้งคำนึงผล |
หมอดูใช้จิตต์ตั้ง | สมาธิ ทายแม่น |
หมอโรคใช้จิตต์ริ | โรคแก้ |
วิทยาศาสตร์เริ่มผลิ | จิตศาสตร์ |
ทุ่งใหญ่ไพศาลแท้ | ท่าผู้ศึกษา[๓] |
สำมะหาว่าจักจ้อง | จิตศาสตร์ ไยพ่อ |
แม้แต่ไฟฟ้าปราศ | จิตต์แท้ |
ยังเปิดช่องโอกาส | อีกมาก มายเรียน |
รู้หนึ่งในส่วนแม้ | กี่ร้อยลองถาม |
รวมความกล่าวได้ว่า | มอดมนุษย์ |
ยังกัดกระดานดุจ | มอดไม้ |
ทำไปอย่ารู้หยุด | เลยพ่อ |
จักประสพโลกธาตุได้ | ใหญ่กว้างระวางหน |
เหตุผลจำกัดไว้ | ในตัว |
รู้ส่วนรูปอย่ามัว | คลั่งไคล้ |
ปฏิเสธส่วนนามกลัว | ผิดหน่อย เถิดนา |
ภูตโลกมีฤๅไร้ | ชอบใช้ดุษณีย์ |
วิธีของเนตรเนื้อ | ดังพรรณ นาพา |
แต่ว่าตาใจฝัน | แผกบ้าง |
สมาธิสำคัญ | พลันหัด |
จิตต์จักจอมจักรมล้าง | มืดให้มลายศูนย์ |
เพิ่มพูนแสงสว่างได้ | ดังใจ |
หลับเนตรนอกลืมใน | ใหญ่กว้าง |
แทงทะลุปรุโปร่งใส | สว่างลอด แก้วแล |
ทิพเนตรวิเศษสร้าง | ส่องมล้างอวิชา |
อุปมาว่าแว่นแก้ว | แวววาว |
เก็บแดดแผดจุดขาว | ขับพื้น |
จนบุหรี่จ่อติดราว | ไฟจุด จริงจริง |
อุปมัยไฟจิตต์ฟื้น | เฟื่องเฟ้นเป็นสมาธิ์ |
จิตต์สามัญนั้นจัก | กระจัดกระจาย |
เสมือนแดดเหนือแว่นหาย | เหือดร้อน |
จิตต์สมาธิสิกลาย | เป็นจุด ขาวจริง |
ส่องทะลุปรุโปร่งซ่อน | มิได้ไป่มี |
เมธีวีรจิตต์เมื้อ | สมาธิ |
อาจเพ่งเล็งดำริ | ล่วงรู้ |
นามธรรมล้ำลึกผิ | จิตต์กระจัด กระจายฤๅ |
จักส่องแสงสว่างสู้ | จิตต์รู้เป็นสมาธิ |
ปัญหายุติด้วย | ตาสอง |
เนตรหนึ่งนั้น ‘รูป’ ครอง | คร่ำเนื้อ |
อีกเนตรหนึ่ง ‘นาม’ ผยอง | เผยอเดช |
จิตศาสตร์เก่าใหม่เกื้อ | เร่งก้าวยาวเทอญ |
๕ มิถุน. ๘๓