- ๑. ยิ้มเถิด
- ๒. ดุริยางค์
- ๓. แท็กซี่ฟ้า
- ๔. แพ้รู้
- ๕. ประธานาธิบดีลินคอล์น
- ๖. คำเตือนของทารก
- ๗. ลำนำเถา
- ๘. ฟองชีวิต
- ๙. บนและล่าง
- ๑๐. ศิลปแห่งการดำรงชีพ
- ๑๑. เราถูกไฟเจริญลน
- ๑๒. ความจำ
- ๑๓. ตาเนื้อกับตาทิพย์
- ๑๔. โลกมาตา
- ๑๕. บริสุทธิ์
- ๑๖. มหาประเทศ
- ๑๗. สถาปัตยกรรม
- ๑๘. ฉลามกินคน
- ๑๙. คว้านท้อง
- ๒๐. กรรม
- ๒๑. อิสสภาพสมบูรณ์
- ๒๒. คำขวัญ แนวหน้าทหาร กับ พ่อค้า
- ๒๓. น้ำองุ่นใหม่กรอกขวดเก่า
- ๒๔. วันไทยรอด
- ๒๕. ไทยเทวาธิราช
- ๒๖. เจ้าโลก
- ๒๗. เราบูชาพระหรืองั่ง
- ๒๘. มนุษย์หนอ
- ๒๙. ชาติ ศาสนา
- ๓๐. เรือขาดหางเสือ
- ๓๑. กุหลาบกับหนาม
- ๓๒. เขี้ยวงา
- ๓๓. ระดมพล
- ๓๔. ฉลองชัยชนะ - ไทยวิวัฒน์
- ๓๕. ต้อนรับทหารหาญกลับบ้านเมือง
มนุษย์หนอ
สัตว์ใหญ่ไล่สัตว์น้อย | คอยกิน |
เว้นแต่พวกตรึบตรึน | ตรึบอ้วน |
กับเหล่าสัตว์เลี้ยงศิล | ปมนุษย์ ฉุดมา |
แม้กระนั้นมันล้วน | หลาบล้ำกำลัง |
มนุษย์บังเกิดขึ้นด้วย | วิวัฒน์ |
ลอยเด่นเป็นยอดสัตว์ | ประเสริฐแท้ |
ผิดชอบชั่วดีชัด | เชิงหยั่ง รู้แล |
สมองมากมันพลันแก้ | กิเลสกั้งคลังวิชา |
มีอารมณ์รู้เหตุ | รู้ผล |
รู้สภาพแต่งสภาพจน | จับใช้ |
เป็นโจกโลกแล้วขวน | ขวายแต่ง โลกแล |
มนุษย์แข่งพระเจ้าได้ | มากแล้วจริงหรือ |
นี้คือคติข้อย | เพียรขาน |
ทางโลกดีแล้ววาน | กอบกู้ |
เสกสร้างโลกศรีอารย์ | ต่อต่อ ไปเทอญ |
แต่ส่วนทางธรรมสู้ | พระเจ้าไหวไฉน |
ยิ่งไคลยิ่งใกล้เขตต์ | คำฉิน |
ว่า “สัตว์ใหญ่ย่อมกิน | สัตว์น้อย” |
กำลังแหละตัดสิน | ผิดถูก |
นี้สิทำให้ข้อย | คิดแล้วลังเล |
ว่าเอมนุษย์นี้ | มิเสียแรง |
ทวีค่าฝ่าเข้มแข็ง | คืบหน้า |
จะดูแง่ใดแสดง | ลอยเด่น |
ทิ้งสัตว์โลกให้ล้า | หลุดแพ้แลไกล |
เพ่งไหนเห็นได้แต่ | แง่เจริญ |
เศรษฐกิจสิกขกิจเดิร | เด่นด้าว |
สังคมบ่มสรรเสริญ | สมศักดิ์ มนุษย์นอ |
เว้นแต่การเมืองก้าว | กิเลสน้าวเข้าตน[๑] |
ใบบุญไทยรัฐเรื้อง | ลือชัย |
พละตัดสินตราบใด | ตราบนั้น |
ไทยต้องอิทธิฤทธิ์ไกร | เกรียงเดช |
เป็นมหาอำนาจชั้น | เชิดเชื้อชมพู[๒] |
คุณูปการะเอื้อ | กิจวัตร |
โดยระบอบประชาธิปัตย์ | ปกป้อง |
สร้างชาติเพื่อชาติชัด | ราษฎร์ชุบ ตัวเร็ว |
งานเร่งเราล้วนต้อง | ต่างจ้ำตามผลู |
บูชาอานุภาพแก้ว | สามประการ |
โปรดเพิ่มพูนปริมาณ | ไม่น้อย |
สักสี่เท่าโดยกาล | มิเนิ่น นานเกิน |
สำมะโนครัวด้วย | ด่างพร้อยเพลาพล |
๑๒ ตุล. ๘๓