- ๑. ยิ้มเถิด
- ๒. ดุริยางค์
- ๓. แท็กซี่ฟ้า
- ๔. แพ้รู้
- ๕. ประธานาธิบดีลินคอล์น
- ๖. คำเตือนของทารก
- ๗. ลำนำเถา
- ๘. ฟองชีวิต
- ๙. บนและล่าง
- ๑๐. ศิลปแห่งการดำรงชีพ
- ๑๑. เราถูกไฟเจริญลน
- ๑๒. ความจำ
- ๑๓. ตาเนื้อกับตาทิพย์
- ๑๔. โลกมาตา
- ๑๕. บริสุทธิ์
- ๑๖. มหาประเทศ
- ๑๗. สถาปัตยกรรม
- ๑๘. ฉลามกินคน
- ๑๙. คว้านท้อง
- ๒๐. กรรม
- ๒๑. อิสสภาพสมบูรณ์
- ๒๒. คำขวัญ แนวหน้าทหาร กับ พ่อค้า
- ๒๓. น้ำองุ่นใหม่กรอกขวดเก่า
- ๒๔. วันไทยรอด
- ๒๕. ไทยเทวาธิราช
- ๒๖. เจ้าโลก
- ๒๗. เราบูชาพระหรืองั่ง
- ๒๘. มนุษย์หนอ
- ๒๙. ชาติ ศาสนา
- ๓๐. เรือขาดหางเสือ
- ๓๑. กุหลาบกับหนาม
- ๓๒. เขี้ยวงา
- ๓๓. ระดมพล
- ๓๔. ฉลองชัยชนะ - ไทยวิวัฒน์
- ๓๕. ต้อนรับทหารหาญกลับบ้านเมือง
เรือขาดหางเสือ
| ใครหนอ เป็นโจก ในโลกนี้ |
| ป่าดง พงพี มีขุนเขา |
| พฤกษ์ไพร ใหญ่หลวง ทวงร่มเงา |
| เทพเจ้า สิงสถิต ในทิศทาง |
| สิงห์สา ราสัตว์ อัดแอ |
| อสรพิษ เพิกแผ่ พั้งพานกว้าง |
| มหาสมุทร สุดแสน อ้างว้าง |
| ผีสาง เส้นไหว้ ไม่เห็นตัว |
| เหล่านี้ ไหนมี อานุภาพ |
| พอปราบ ใด ๆ ได้ทั่ว |
| เป็นโจก โลกล้วน ควรกลัว |
| คุมครัว โลกครอง ป้องพิภพ ? |
| มนุษย์นี้ สิใคร ที่ไหนเล่า ? |
| เลิศเชาว์ รู้เช่น เจนจบ |
| ใช้ปัญญา ฝ่าฟัน ครันครบ |
| ตามตบ แต่งโลก ศรีวิไล |
| เปิดป่า ล่าสมุทร สุดแดน |
| นิมิตแมน เมืองฟ้า จะหาไหน |
| ค้นคว้า คร่าธรรม ชาติใช้ |
| เอาชัย เชิงวิชา สารพัตร |
| เชี่ยวชาญ การวิท ยาศาสตร์ |
| เหาะเหิน เดินอากาศ ได้ถนัด |
| หูทิพย์ ตาทิพย์, ทิวทัศน์ |
| เห็นถนัด ข้ามโลก เลยไป |
| โจกโลก จะเป็นโจก โลกอังคาร[๑] |
| สร้างบาดาล สถาน น้อยใหญ่ |
| เพียรจะเอา ชนะ หิมาลัย |
| ขึ้นไม่ได้ เหาะข้าม, ยังตามเพียร |
| หมองู ไม่วาย ตายเพราะงู |
| มนุษย์เล่น ความรู้ อยู่ป้วนเปี้ยน |
| ยิ่งรู้มาก ยิ่งอยาก จะเล่าเรียน |
| เลยเป็นเซียน ผู้วิเศษ เดชอะเคื้อ |
| มีเครื่องมือ คือวิท ยาศาสตร์ |
| เอาชัยแก่ ธรรมชาติ ฉลาดเหลือ |
| แต่เล่นไฟ ไฟลาม ตามลวกเนื้อ |
| ระวังเมื่อ ไฟครอก บอกให้รู้ |
| นักวิท ยาศาสตร์ ปราชญ์ของเรา |
| จะโทษเขา ไม่ควร ล้วนรู้อยู่ |
| เขาคิดค้น ขวนขวาย หมายเชิดชู |
| แต่ทางใช้ ไพล่ตู่ ทำลายตน |
| ตัวเป็นโจก ในโลก ไม่กลัวใคร |
| แต่ตัวเอง นั้นไซร้ จะปี้ป่น |
| ด้วยน้ำมือ ตนเอง เก่งกาจจน |
| คนฆ่าคน จนโจก โลกหลุดไป |
| เลยสละ ตำแหน่ง แห่งโจกโลก |
| ปล่อยเขาอื่น ขึ้นโจก แทนก็ได้ |
| จะรู้หรือ ฉากหน้า เปิดท่าไร |
| หมื่นแสนปี นี้ไม่ สู้นานนัก |
| เวลาแห่ง ประวัติการ แม้ล้านปี |
| ก็เท่ากับ พรุ่งนี้ จงตระหนัก |
| มนุษย์บำ เพ็ญตน จนพร้อมพรัก |
| นี้รู้จัก สิ้นกาล กี่ล้านปี ? |
| นับตั้งแต่ คอยคืบ สืบจากสัตว์ |
| กะทั่งจัด เป็นคน พ้นบัดสี |
| เดินสองเท้า พามัน สมองมี |
| ใช้วิธี ป่าเถื่อน เหมือนสำนัก |
| เสพเนื้อตน เนื้อสัตว์ กัดผลไม้ |
| กินดิบๆ กว่าจะได้ พารู้จัก |
| ก่อไฟผิง ปิ้งย่าง อย่างพร้อมพรัก |
| จนประจักษ์ เจริญเห็น เช่นเดี๋ยวนี้ |
| สิ่งใด ได้ยาก พึงบากบั่น |
| รักษาไว้ ให้มั่น จึงควรที่ |
| บรรพบุรุษ ลงแรง แสวงดี |
| ควรหรือทา ยาทขยี้ ป่นปี้ลง ? |
| ที่แล้วมา เหมือนว่า อภิชาตบุตร |
| กาลต่อไป ให้ดุจ สูงส่ง |
| อย่าเป็น อวชาตบุตร ฉุดเผ่าพงษ์ |
| ให้เลิกหงส์ เป็นกา น่าเสียดาย |
| อะไรเล่า จะเข้า มาเป็นมาร ? |
| ก็กิเลส ตัวการ เหมือนมั่นหมาย |
| ปัญญามาก หากสติ มิเป็นนาย |
| คงไม่วาย ชอกช้ำ ระกำทรวง |
| วิทยา ศาสตร์หา ปัญญาให้ |
| ก็อะไร เล่าเสริม สติหน่วง |
| ศาสนา ล้าหลัง บ้างทักท้วง |
| ว่าเกิดล่วง สมัย ให้โง่งม |
| เอาเป็นว่า วิทยา ศาสตร์ช่วยได้ |
| แขนงใน ส่วนนาม ก็งานถม |
| ทั้งเอธิกส์ พิโลโสฟี่ ที่นิยม |
| รีบอบรม ศึกษา อย่าช้าเลย |
| ทางส่วนรูป ความรู้ เจริญมาก |
| ทางส่วนนาม เหลือแต่ซาก แล้วท่านเอ๋ย |
| ควรรื้อฟื้น ขึ้นหม่ ไม่เฉยเมย |
| ชมพูทวีป เราเคย ขึ้นชื่อมา |
| พุทธศาสน์ เราขาด องค์พระเจ้า |
| เคยถูกเหมา ว่าไม่ ใช่ศาสนา |
| แต่ทั่วโลก ยอมรับ เป็นปรัชญา |
| มีคุณค่า ควรแล้ว แก้วบรุพทิส |
| แก้วดวงเดียว ที่ท้า มาตรวจได้ |
| เพราะเนื้อไข วิทยา ศาสตร์สนิท |
| มีเหตุเป็น แดนเกิด ประเสริฐฤทธิ์ |
| ล้วนให้คิด ค้นเห็น เช่นวิชา |
| อำนาจเหตุ เป็นใหญ่ สมัยนี้ |
| บังเกิดมี ไป่เชื่อ ศาสนา |
| แต่ต้องเชื่อ พุทธพจน์ ปลดสงกา |
| เป็นวิทยา ศาสตร์สนิท ทางจิตใจ |
| เรื่องกิเลส ตัณหา อาสวะ |
| ท่านสอนละ เอียดแล้ว เป็นไหน ๆ |
| ทั้งสติ ปัญญา ท่านว่าไว้ |
| ว่าพรากัน ไม่ได้ ในโลกนี้ |
| สติเป็น หางเสือ ลำเรือตั้ง |
| ปัญญาเป็น กำลัง ให้แล่นรี่ |
| ขาดอย่างใด อย่างหนึ่ง จึงหมดดี |
| กิเลสปรี่ เล่นงาน บานตะไท |
| ทุกวันนี้ โลกมี กิเลสมาก |
| ปัญญาขาด สติหาก ให้เฮี้ยวใหญ่ |
| เรือแล่นปร๊าด ขาดหางเสือ ไม่เมื่อไร |
| ก็เมื่อนั้น พลันไป ถึงอับปาง |
| มนุษย์ได้ ปัญญา มาดีแล้ว |
| ยังคลาดแคล้ว สติ ดำริบ้าง |
| เชิญชิมรส พุทธพจน์ กำหนดทาง |
| ให้เป็นหาง เสือไว้ ในโลก เทอญ. |
๑๕ ตุล. ๘๑
