| ๔๙๐. ทางเรือเหลือช้าค่อย |
กระดิบ กระดิบ |
| ล่วงทิวามาสิบ |
สี่แล้ว |
| ทางไปก็ไกลลิบ |
ลเลิงเที่ยว มาแม่ |
| ก่อนรุ่งออกเรือแคล้ว |
หาดคล้อยลอยชล ๚ะ |
| ๔๙๑. มาดลแดนโขตรท้อง |
ท่าเสลา |
| เขาปากดงชโงกเงา |
ฝั่งเงื้อม |
| เหมือนยักษ์ปักลำเนา |
ไพรสกัด อยู่แม่ |
| มืดทึดมืดทะมอเหมื้อม |
หมดไม้เขียวมี ๚ะ |
| ๔๙๒. ฟากวิถีมีใผ่ครึ้ม |
คลุมดร |
| พบพวกล่องแพขอน |
สักทั้ง |
| แพใผ่เพื่อมสาคร |
ลอยผ่าน พี่แม่ |
| บนหาดเห็นปรำตั้ง |
ตัดไม้เวฬู ๚ะ |
| ๔๙๓. อยู่สำราญวิเวกด้าว |
ดังสงัด |
| นกต่อไก่ต่อถนัด |
ล่อเลี้ยง |
| มีปืนเบ็ดครืนสัตว์ |
ปะดัก ยิงแม่ |
| ขุยใผ่รวงผึ้งเพี้ยง |
กับเข้าขนมเสวย ๚ะ |
| ๔๙๔. เรือเกยหาดเรี่ยวบ้าน |
ยางเกาะ |
| เห็นหาดกลางน้ำละเมาะ |
มากอ้อม |
| ที่ตื้นแค่เข่าเถาะ |
เถาะท่อง สบายแม่ |
| ที่ลึกเหลือถ่อน้อม |
หน่วงค้ำลำชล ๚ะ |
| ๔๙๕. มีคนตั้งบ้านตัด |
ไม้ยืน มากแม่ |
| ใผ่รวกเสาแก่นฟืน |
โป๊ะรั้ว |
| แพขอนสักแรมคืน |
จอดพัก อยู่แม่ |
| กรงนกกล้วยไม้ยั้ว |
ทับน้อยระนาวแขวน ๚ะ |
| ๔๙๖. เรือแล่นถึงย่านเจ้า |
เห็นศาล เจ้าแม่ |
| เจ้าแม่ศักดิสิทธิปาน |
ปู่เจ้า |
| มีผ้าตุกตาขนาน |
ลครยก ถวายเอย |
| พี่ด่วนชลมารคเร้า |
รีบไร้อะไรสรวง ๚ะ |
| ๔๙๗. เรือล่วงถึงแคว้นท่า |
นักการ |
| พี่ไม่มีผิดพาล |
พี่ร้อง |
| เยียใฉนนักการชาน |
เสือกสกัด พี่แม่ |
| โอ๋ยชื่อท่าดอกต้อง |
หยุดเลี้ยงกันที ๚ะ |
| ๔๙๘. วารีเงียบลึกล้ำ |
มันเลือก |
| ชายฝั่งเป็นหินเทือก |
ท่าซื้ง |
| ปลาผลุดโพล่งพล่างเถลือก |
ถลนฟาด ฟองแม่ |
| เขาว่ามีตเข้ทึ้ง |
ท่องน้ำทำความ ๚ะ |
| ๔๙๙. ฤๅขามพรานเพชร์ขึ้น |
เดินบก |
| เดี๋ยวพี่แกยิงนก |
เงือกได้ |
| ปลาล่อนเฉกฉ้อนหก |
คเมนถูก ปืนแม่ |
| เดี๋ยวแปลกตีผึ้งให้ |
ดื่มเคี้ยวหวานมัน ๚ะ |
| ๕๐๐. ผายผันชลมารคข้าง |
หาดโต |
| ถึงย่านบ้านกอนโด |
เชี่ยวเลี้ยว |
| มีเรือนไร่นาโค |
ควายช่วย แรงแม่ |
| ตัดใผ่หาปลาเขี้ยว |
ขับกล้าหากิน ๚ะ |
| ๕๐๑. ผินภักตร์เห็นพระให้ |
เห็นชัด |
| แน่ว่าคงมีวัด |
อยู่ด้วย |
| แต่แลบ่อเห็นถนัด |
แน่จิตร พี่เลย |
| เห็นแต่ใผ่ไร่กล้วย |
กับรั้วเรือนแพ ๚ะ |
| ๕๐๒. เสียงแสร้ว่าลูกเนื้อ |
อึงคนึง |
| บ้างก็จับปืนตะบึง |
ไล่ล้อม |
| เสียงฮาใหญ่ไปถึง |
เนื้อเถื่อน แม่เอย |
| แปลงรูปเป็นควายด้อม |
โดดข้ามตามหาย ๚ะ |
| ๕๐๓. หลายแควกระแสรเชี่ยวกั้น |
เกาะทราย |
| สุดจะถ่อแจวพาย |
ล่วงพ้น |
| ลงเข็นลุตลาดควาย |
แควร่วม แล้วแม่ |
| น้ำลึกลงถ่อล้น |
รีบเมื้อมรรคา ๚ะ |
| ๕๐๔. ท่าตะคร้องามป่าพื้น |
ทรายขาว |
| แลรโหฐารราว |
รุกข์สร้าง |
| กลุมพุกเหยื่อมฤคคราว |
คลอดลูก ชอบแม่ |
| ดาษป่าน่ามาสร้าง |
ป๊ากสร้างวังหนม ๚ะ |
| ๕๐๕. รดมคนดลบ้านฝั่ง |
ฝ่ายแคว ซ้ายแม่ |
| ลำแม่พาชีแพ |
จอดตั้ง |
| เขาลงเฝือกปิดกระแสร |
ลำดัก ปลาเฮย |
| พี่สั่งพักเรือยั้ง |
ผ่อนล้าแรงแจว ๚ะ |
| ๕๐๖. เห็นแถวไร่กล้วยเกลื่อน |
ฝั่งชล |
| บนฝั่งมีเรือนคน |
ขัดรั้ว |
| เจ๊กมาประโมงขน |
ปลาส่ง เสบียงเฮย |
| กับลูกลิงลมกะปั้ว |
กะเปี้ยมาถวาย ๚ะ |
| ๕๐๗. พี่จ่ายเงินเฟื้องแจก |
ประสามี |
| ขึ้นเที่ยวทัศนานที |
แพรกเลี้ยว |
| ชื่อลำแม่พาชี |
ชลมารค ปลาแม่ |
| ไปออกเพชร์บุรีเคี้ยว |
คดโค้งทางเขา ๚ะ |
| ๕๐๘. ลำเนาน้ำตื้นติด |
ขัดขวาง |
| ไม้หักทับหนทาง |
กีดด้วย |
| ถามใครล่องไปปาง |
ใดทราบ บ้างฤๅ |
| เปล่าไม่เคยไปห้วย |
แห่งด้นจนตัน ๚ะ |
| ๕๐๙. ครั้นพรานเพชรเที่ยวค้น |
เนื้อนก |
| เดินกลับมาทางบก |
ลุด้าว |
| ออกเรือถ่อทวนอุทก |
ทางเชี่ยว มาแม่ |
| ตกตลึงลงแจวน้าว |
หนืดน้าวนทีตบึง ๚ะ |
| ๕๑๐. ถึงท่ามะเดือไม้ |
สูงสไว |
| สองฟากครึ้มคลุมไพร |
แพรกกว้าง |
| เจ้าฟ้าดอกมะเดื่อไสมย |
เสียอยุท ธยาแม่ |
| หนีภพหลบโลกสร้าง |
ผนวชทิ้งเมืองประไลย ๚ะ |
| ๕๑๑. เมืองไทยไม่รู้ขาด |
คนดี ดอกแม่ |
| กรุงเก่าแพ้ไพรี |
ยุคนั้น |
| เพราะเจ้าแผ่นดินกะลี |
เหลือพิลึก มนุษย์นา |
| คนอื่นหมื่นแสนอั้น |
อกทิ้งไทยสลาย ๚ะ |
| ๕๑๒. เป็นชายโชคเมื่อบ้าน |
เมืองดี |
| จักโกรธกันตามที |
เถิดเอ้า |
| เมื่อศึกฮึกหาญตี |
เมืองเกิด ตัวนา |
| ควรสมัครักกันเข้า |
ขจัดสู้สัตรูกษัย ๚ะ |
| ๕๑๓. มีใครสมัยเมื่อบ้าน |
เมืองเข็ญ |
| แข่งฤทธิบิดอุบายเป็น |
ช่องร้าย |
| บ้านเมืองไม่รักเห็น |
แต่ประโยชน์ ตัวแม่ |
| รู้เลิดมันนั้นอ้าย |
ขบถบ้านเมืองเอง ๚ะ |
| ๕๑๔. เกรงเรือจักค่ำค้าง |
ทางกะ |
| เร่งรีบแจวจังหวะ |
กระชั้น |
| บรรลุย่านวังตะ |
เคียนพลบ แล้วแม่ |
| สองฝั่งหินทั้งนั้น |
ภาคย์พื้นผาสลอน ๚ะ |
| ๕๑๕. รอนรอนสุริยขอบฟ้า |
แดงเถือก |
| ถึงท่าจรเข้เผือก |
พี่ค้าง |
| จอดหาดทรายกระเดือก |
ชิดหาด ทรายแม่ |
| ตรงฟากเห็นแพสร้าง |
ระเบียบบ้านเรือนคน ๚ะ |
| ๕๑๖. บนฝั่งศาลคู่โอ้ |
อนาถนัก |
| เชื่อแต่ผีสางศักดิ์ |
สิทธิ์เพ้อ |
| ตัวตัวไม่พึ่งจัก |
พึ่งปีศาจ ใฉนรา |
| มัวคลั่งของขลังเฟ้อ |
ฝืดสร้างทางนิพาน ๚ะ |
| ๕๑๗. นั่งนานเกรงเมื่อยขึ้น |
หาดเดิน เล่นแม่ |
| พอยืดสกลกายเพลิน |
เมื่อเพล้ |
| หยุดยั้งบนฝั่งเนิน |
ขอนนั่ง สบายแม่ |
| ดูวิเวกวังเวงเอ้ |
อาตม์อื้งตลึงหวัง ๚ะ |
| ๕๑๘. ฟังเสียงมยุเรศร้อง |
ไกลไกล |
| ก๊อกก๊อกโต๊งโห่งใน |
ฟากโน้น |
| เห็นใช่นกยุงไพร |
เพราะชิด บ้านแม่ |
| แท้ว่าสัตว์วัดโพ้น |
จับไม้ถวายเสียง ๚ะ |
| ๕๑๙. เมียงมองช่องม่านโน้น |
เรือใคร นะฮือ |
| บันทุกกล้วยมีไฟ |
จุดจ้อง |
| บากมาน่าประหลาดใย |
ค่ำมืด แล้วรา |
| พลางนึกพลางพี่ร้อง |
ทักเฮ้ยใครพาย ๚ะ |
| ๕๒๐. ทราบยายจั่นจรเข้ |
เผือกหมาย |
| นำเครื่องสักการถวาย |
แด่เจ้า |
| ให้ผ้านุ่งยายยาย |
หยอดเนตร์ เทียวแม่ |
| หมอบพร่ำให้พรเฝ้า |
กราบแล้วลาจร ๚ะ |
| ๕๒๑. ลือกระฉ่อนตลาดบ้านนี้ |
อึงเอ็ด |
| ว่าพบบ่อเพชร์เพชร์ |
ขุดได้ |
| พระยาสุระศักดิ์เม็ด |
หนึ่งชอบ นักแม่ |
| ร้อยบาทขาดค่าให้ |
รับซื้อดวงมณี ๚ะ |
| ๕๒๒. มีลายแทงผุดขึ้น |
เมืองเหนือ |
| เขาชื่อศรีเพชร์เหลือ |
โคตรแก้ว |
| พระสงฆ์รีบลงเรือ |
มาถิ่น นี้แม่ |
| วันหนึ่งคืนหนึ่งแผ้ว |
มนัศได้ดวงวิเชียร ๚ะ |
| ๕๒๓. นายพลอยเพียรพูดเย้า |
ยอหนุน |
| ตาที่คลั่งเพชร์ฉุน |
เห่อให้ |
| พี่ดูเพชร์ดีบุญ |
มีเกิด มาแม่ |
| อุบ๊ะเพชรน้ำค้างได้ |
ตรวจสิ้นคำเถียง ๚ะ |
| ๕๒๔. เพียงสิบหกพรรษเพี้ยร |
ผิดปลาด |
| เมื่อพี่ตามเสด็จประพาศ |
แพรกนี้ |
| จรเข้เผือกแพอาจ |
จำแม่น แม่เอย |
| น้อยกว่าสิบแปดชี้ |
ช่องให้เห็นเจริญ ๚ะ |
| ๕๒๕. เขาเชิญเสวยโภชน์ปลื้ม |
เปรมกระมล |
| นั่งผูกประพันธ์นิพนธ์ |
นิราษน้อง |
| เพลินจิตรติดใจจน |
ยามเศษ แม่เอย |
| ออกกระหายหาห้อง |
สู่ห้องไสยา ๚ะ |
