| ๒๗๐. เจ็ดวันวิโยคน้อง |
เนาพนานต์ |
| ประหนึ่งเจ็ดปีปาน |
เปรียบช้า |
| ปางทุกข์ทุรสถานกาล |
กลับถ่วง วันฤๅ |
| ยามสุขเสมือนหนึ่งหล้า |
โลกร้อนเรวหมุน ๚ะ |
| ๒๗๑. พออรุญรเรื่อแล้ว |
เรียมหวัง |
| ขึ้นพระแท่นดงรัง |
รีบเมื้อ |
| หนีร้อนสุริยสัง |
เกตุรอด ได้แม่ |
| หนีรักรักเรียมเรื้อ |
สุดร้างนิราหนี ๚ะ |
| ๒๗๒. มีเกวียนสี่เล่มจ้าง |
จรดง |
| บันทุกของคนดง |
คู่เต้า |
| ตัวพี่ไม่มีประสงค์ |
ใคร่ขี่ เกวียนเลย |
| เกวียนกระทบกระแทกเย้า |
ยอกเนื้อเหลือทน ๚ะ |
| ๒๗๓. จรดลเดินป่าปลื้ม |
ใจเพลิน |
| ชมพนัศะพนมเนิน |
น่านไม้ |
| ล้วนใผ่สะแกเกิน |
ขนาดร่ม เลวงแม่ |
| กลแปลกกลแปลงไว้ |
วิเวกเวิ้งวนาศรม ๚ะ |
| ๒๗๔. รงมเสียงสุโนคแสร้ |
เสนาะกรรณ |
| กลกล่าวกลอนรำพรรณ |
พากย์แจ้ว |
| ไก่ป่าเกริกป่าขัน |
เอกอิเอ๊ก เอกแม่ |
| กระเหว่ากระเว้า ๆ แก้ว |
แก๊กร้องกระเจิงโผ ๚ะ |
| ๒๗๕. โประโดกโฮกโป๊กก้อง |
กังวาน วิเวกแม่ |
| นกปูดปู้ดปู้ดขาน |
แข่งก้อง |
| ตีทองป็อกป็อกปาน |
ฆ้อนร่ำ ทองฤๅ |
| ปรอดกร๊อดแซงแซวร้อง |
แซ่วแซ้วเสนอหู ๚ะ |
| ๒๗๖. จุกกรุ๊กกรูกรู่กรู้ |
คารม เขาเฮย |
| กร็อดกร๊อดเขาไฟขรม |
กร็อดกร้อ |
| เกริกกระทาปักกระทารงม |
ไพรทัก กระนา |
| จิกจีกจ้อยจิกจ้อ |
เจอะกิ้งเขนคราง ๚ะ |
| ๒๗๗. กระแตหางบ่วงล้อ |
แมวเหมียว |
| นกกระต้อยติวิดเดี๋ยว |
โดดเพ้อ |
| กระแตแต้แวดเปรียว |
บินปราด หนีเฮย |
| เหนียงเหนี่ยงกิ้งโครงเคร้อ |
คร่ำครื้นเครงคง ๚ะ |
| ๒๗๘. หัวขวานลงจับไม้ |
มองคยิก |
| อิแอ่นแล่นเสียงจิก |
จีดร้อง |
| ขมิ้นเหลืองอ่อนกรีกกรีก |
คอยกระ บินเฮย |
| บังรอกต๊อกต๊อกร้อง |
ร่ำแสร้ผสานกัน ๚ะ |
| ๒๗๙. จักกระจั่นแจ๊กแจ๊กสร้า |
เสียงใส |
| กริ่งหริ่งเรไรไพร |
เพรียกอื้อ |
| เสียงค่างโครกครางไว |
ว่องโลด ตเลิดเอย |
| กลป่าวแตรวงชื้อ |
ชื่นน้ำใจเพลิน ๚ะ |
| ๒๘๐. เดินเหนื่อยนั่งพักห้าม |
ระหวย กระหาย |
| ครู่ออกเดินออกสาย |
ออกร้อน |
| พบคนตัดฟืนหลาย |
คนแทบ ทางแม่ |
| บ้างก็เข็นเกวียนต้อน |
อุสุภเข้าคามตน ๚ะ |
| ๒๘๑. บางคนหาบเครื่องเลี้ยง |
ชีวิตร มาแม่ |
| เกลือผักปลาอามิศ |
มากเข้า |
| พี่ทักพี่ถามทิศ |
ทางจัก ไปนา |
| เขาตอบเขาตามเต้า |
ไต่เต้าตามไป ๚ะ |
| ๒๘๒. มาใกล้พระแท่นบ้าน |
โป่งถึง |
| ออกทุ่งถูกสุริยรึง |
รุ่มอ้าว |
| บพักด่วนเดินตบึง |
รบมบอบ มานา |
| ถึงป่ารังรหงง้าว |
ตแบกขึ้นเคียงตเคียน ๚ะ |
| ๒๘๓. พี่รเมียรมขามป้อมเก็บ |
ผลกิน |
| ชื่นจิตรชุ่มใจชิน |
ชอบเปรี้ยว |
| เต็งรังสลั่งติณ |
ชาติดาษ ดินแม่ |
| ทิ้งถ่อนสลอนทางเลี้ยว |
สลับต้นตโกคาง ๚ะ |
| ๒๘๔. ถึงสี่แยกเมื้อ |
กาญจน์บุรี หนึ่งนา |
| หนึ่งประถมเจดีย์ |
แด่นเต้า |
| หนึ่งทางท่าเรือลี |
ลาร่ม ทางแม่ |
| หนึ่งก็เป็นทางเข้า |
วัดเวิ้งวนาผา ๚ะ |
| ๒๘๕. สองร้อยห้าสิบเส้น |
โดยสัง เกตุแม่ |
| ถึงพระแท่นดงรัง |
แด่นเต้า |
| ออกจากท่าเรือยัง |
ย่ำรุ่ง อรุณเฮย |
| ถึงก็สามโมงเช้า |
เช่นนี้นิยมทาง ๚ะ |
| ๒๘๖. เกวียนจ้างปลงจอดแล้ว |
เราพัก |
| ริมสระศาลสำนักดิ |
น่าปลื้ม |
| เมื่อหิวเมื่อหอบประดัก |
ประเดิดเที่ยว พนมนา |
| กินบ่อรู้อิ่มยิ้ม |
ปากท้องใครมา ๚ะ |
| ๒๘๗. รสโอชาชอบให้ |
ยามหิว |
| หมอนเมื่ออดนอนฉิว |
ง่วงชื้อ |
| ยอยามเปรื่องยศปลิว |
เกียรติเฟื่อง เฟ้อแม่ |
| ปรับทุกข์ปางอับอื้อ |
อร่อยต้องใจคน ๚ะ |
| ๒๘๘. วายทุรนทุเรศแล้ว |
เรียมเดิน |
| สู่โบสถ์พระแท่นเนิน |
โขตโน้น |
| ประนมประนตเจริญ |
จิตรนมัศ การนา |
| เฉภาะพุทธนิพพานโพ้น |
เพื่อได้สวัสดี ๚ะ |
| ๒๘๙. โลกีย์ล้วนกอบเกื้อ |
การหลง |
| ถวิลว่ามีผู้ทรง |
โลกสร้าง |
| วิงวอนพระองค์คง |
บำเหน็จ สุขนา |
| ปางผิดพระเจ้ามล้าง |
โทษให้ไปอบาย ๚ะ |
| ๒๙๐. ฝ่ายพระพุทธศาสน์แจ้ง |
สัจจธรรม |
| สุขทุกข์เพราะผลกรรม |
ก่อสร้าง |
| สรรพธาตุใช่ตัวสำ |
คัญเที่ยง ใฉนนา |
| ผิวลุอำมฤตยมล้าง |
กิเลศแล้วเหลือเกษม ๚ะ |
| ๒๙๑. พี่เปรมพี่ปลื้มศรัท |
ธาถวาย |
| ทอดอุทิศวจีกาย |
จิตรด้วย |
| แด่พระพุทธศาสน์หมาย |
เป็นที่ พึ่งนอ |
| ตราบพี่มอดพี่ม้วย |
พี่เมื้อเมืองสูญ ๚ะ |
| ๒๙๒. บัณฑูรนีเทศเบื้อง |
บาฬี |
| แถลงว่าพระผู้มี |
ภาคย์เจ้า |
| ผทมแท่นศิลาลี |
สาละ วันเอย |
| ของพวกมลราชเข้า |
สู่สิ้นนิพพานกษัย ๚ะ |
| ๒๙๓. ไฉนหนอพระแท่นนี้ |
เป็นหิน ป่าแม่ |
| ใช่ที่ผทมนรินทร์ |
ราชสร้าง |
| พระสุคตบ่อเคยลิน |
ลาสู่ สยามเลย |
| แท้ว่าจำลองอ้าง |
เล่ให้ไทยนิยม ๚ะ |
| ๒๙๔. พระบรมโลกนารถใช้ |
ลงโล หิตเฮย |
| ใฉนเลือดเป็นหินโต |
มากก้อน |
| ยังมีที่คนโม |
หะเชื่อ ฉนี้แม่ |
| ถือพุทธเล่ห์ผิดย้อน |
แยบทิ้งธรรมเสถียร ๚ะ |
| ๒๙๕. เขาจุดเทียนธูปเปลื้อง |
สใบถวาย |
| บ้างอยู่งานพัดหมาย |
ชอบสร้าง |
| บ้างผเดียงภิกษุนิกาย |
มาสดับ ปกรณ์แม่ |
| พี่ก็ตามอย่างบ้าง |
แบบเฝ้าประเพณี |
| ๒๙๖. เทือกผาพี่เที่ยวเลี้ยว |
หลังโบสถ์ |
| ดูที่ล้างพระโอษฎ์ |
บ่อบ้วน |
| ครุคระชง่อนโขด |
เขากปุ่ม กป่ำแม่ |
| แดดผ่าวราวป่าล้วน |
เหล่าไม้ใบโกร๋น ๚ะ |
| ๒๙๗. โพ้นพรรณมิ่งไม้พึ่ง |
สุริยัน |
| ปางฉรอับขับแสงขัน |
แข่งกล้า |
| ผลพุ่มพฤกษาสรรพ์ |
สลดล่วง ใบนา |
| เฉกนิกรประชาข้า |
พึ่งเจ้าจอมไผทย ๚ะ |
| ๒๙๘. หญ้าร้องไห้พี่ให้ |
คนถอน |
| หญ้าถูกแดดเผาหยอน |
วิโยคแห้ง |
| หรืออาจเดินดร |
ดงเลี่ยง ใฉนเลย |
| ยามชุ่มหญ่าชื่นแห้ง |
เที่ยวร้อนรรานผลู ๚ะ |
| ๒๙๙. สู่เขาเขาเรียกเวิ้ง |
ถวายเพลิง |
| เนินนิเวศวนาเชิง |
โขดขึ้น |
| ปูอิฐอัฒจรรย์เริง |
รุ่มแดด |
| ย่างเหยียบอายรอุอื้น |
อุรร้อนรทมใจ ๚ะ |
| ๓๐๐. บันใด่ใครนับถ้วน |
เท่าใด ก็ดี |
| เขาว่าอายุไขย |
เท่านั้น |
| ฉนี้ฤๅพุทธเวนัย |
แน่วศรัท ธาแม่ |
| ศิลพัตรชัดเชื่อหมั้น |
วิโมขษ์ได้ใฉนมี ๚ะ |
| ๓๐๑. ถึงที่มณฑปแม้น |
เมรุเผา |
| มีพระพุทธบาทเขา |
ก่อไว้ |
| มีรูปพระกสปเหงา |
ยืนง่วง อยู่แม่ |
| มามิทันสุคตได้ |
นอบเบื้องบทมาลย์ ๚ะ |
| ๓๐๒. พักนานพอสร่างร้อน |
เรียมมา |
| ถ้ำนาคคูหาผา |
ลุ่มพื้น |
| เห็นหินบดยายา |
ทุกอย่าง แลพ่อ |
| เขาว่าบดกินฟื้น |
โรคได้ดังประสงค์ ๚ะ |
| ๓๐๓. จำนงค์ทานอุทิศให้ |
เถรสงฆ์ |
| ที่อยู่บริเวณวง |
วัดนี้ |
| มีเทศน์เรื่องพุทธองค์ |
ปรินิพ พานแม่ |
| ขรัวอ่านคำภีร์ชี้ |
เชี่ยวข้อเคยแถลง ๚ะ |
| ๓๐๔. เอ่ยถึงสุภัทธ์ผู้ |
ปริพพา ชกเอย |
| เยือนสุคตยามอา |
พาธแล้ว |
| ฟังธรรม์เทศนาปรา |
โมชสมัค บวชพ่อ |
| บันลุอรหรรตแผ้ว |
ภพสิ้นสรรพไภย ๚ะ |
| ๓๐๕. อาไลย์ในบทเบื้อง |
บรมศาส ดานา |
| องค์พระอานนท์อนารถ |
สอื้น |
| พระปลอบโปรดโอวาท |
วรอนุช อนนท์เอย |
| ขรัวพี่โอคครวญครื้น |
ครู่โอ้เอวัง ๚ะ |
| ๓๐๖. ยังมีภิกษุสู้ |
สมาทาน |
| ถือธุดงกันดาร |
เด็ดดื้อ |
| กรดขาวดาษดงพนานต์ |
แนวรุกข์ รังเฮย |
| บิณฑบาตร์เลี้ยงชีพมื้อ |
มุ่งสร้างแสวงบุญ ๚ะ |
| ๓๐๗. พี่การุณอยากให้ |
ปัจจัย |
| เพราะบ่อมีอันใด |
อิกด้วย |
| พระป่าไม่อาลัย |
รับลาภ เงินเลย |
| รับแต่อาหารกล้วย |
ซ่มเข้าของฉัน ๚ะ |
| ๓๐๘. ตวันบ่ายวายบอบแล้ว |
ลากลับ |
| ถูกเหมาะเคราะห์ดีดับ |
เดือดร้อน |
| หลวงจงส่งม้ารับ |
เรียมสู่ ท่าแม่ |
| เห็นท่าว่าแปลกย้อน |
ส่งม้ามาสรวง ๚ะ |
| ๓๐๙. ล่วงดงรังเยี่ยมเบ้า |
สุมทุม |
| สองฟากมรคาคลุม |
ใผ่ครึ้ม |
| แดดอ่อนชอุ่มลลุม |
ลมเฉื่อย ฉิวแฮ |
| เสนาะแต่เสียงกระหึ่มฮื้ม |
พิหคร้องรงมรัง ๚ะ |
| ๓๑๐. มากระทั่งถึงท่าล้า |
ลลานนัก |
| จำหยุดชายหาดพัก |
ผ่อนเปรี้ย |
| ฝูงชนต่างสมัคทัก |
ถามข่าว พี่แม่ |
| พี่ตอบถ่อมตัวเตี้ย |
ไปต้องการภูมิ ๚ะ |
| ๓๑๑. อูมพยูมพรรคพวกเมื้อ |
มาเกวียน |
| เกวียนอยุดพักโคเจียร |
ค่ำโอ้ |
| อนารถเดินบุกพนมเพียร |
กลับอ่อน ระอานา |
| เพราะว่ากลัวจักโพล้ |
จักเพล้กลางทาง ๚ะ |
| ๓๑๒. เดินไพรกรำแดดสท้าน |
ทีประชวร |
| อาบอุทกอกรัญจวน |
ปวดเกล้า |
| ทุกคนบ่นออดครวญ |
ครางครั่น ตัวนา |
| บ้างอ่อนนอนซบเซ้า |
แทบสิ้นสนุกสนาน ๚ะ |
| ๓๑๓. มีการล้างรูปต้อง |
นอนดึก |
| ตุปตุปปวดเศียรนึก |
แต่บ้าน |
| กายสุขพี่เพลินฮึก |
เฮเที่ยว สนุกนา |
| ปางป่วยคิดครั่นคร้าม |
ใคร่เมื้อคืนเมือง ๚ะ |
| ๓๑๔. เนืองเนืองชาวบ้านต่าง |
มาหา |
| ขนเครื่องกำนัลมา |
เยี่ยมให้ |
| ขอบใจแต่ตัวตา |
เทศนัก สุราแม่ |
| ตามติดพี่ชิดใช้ |
เชื่องเต้นตัวเกลียว ๚ะ |
| ๓๑๕. มาเที่ยวออกเบื่อด้วย |
คนตอม |
| ต้องแจกสุดจักออม |
อดด้าน |
| คราวไปลพบุรีงอม |
หลายชั่ง เทียวแม่ |
| พี่เข็ดคิดขี้คร้าน |
ใคร่เอื้อนอำนาม ๚ะ |
| ๓๑๖. เสียความเพราะบ่าวเลี้ยว |
หลงทาง มาแม่ |
| พบพวกตัดฟืนกลาง |
ป่าไม้ |
| เขาซักไป่ชักพราง |
นายบอก ตลุยเฮย |
| ออกท่าโอ่ตัวให้ |
ส่งพ้นไภยดง ๚ะ |
| ๓๑๗. เขาสงสัยท่าแล้ว |
เห็นที แผกฮือ |
| ชรอยจะเป็นคนมี |
ศักดิกล้า |
| พอทราบครู่เดียวตลี |
ตลานเล่า ลือแม่ |
| พี่แจกเงินแจกผ้า |
ทั่วผู้มาเยือน ๚ะ |
| ๓๑๘. เที่ยวเถื่อนไว้ยศไว้ |
ภูมฐาน ก็ดี |
| ลำบากแก่กรมการ |
ไพร่ด้วย |
| ตัวเราก็รำคาญ |
ซ้ำทรัพย์ เปลืองแม่ |
| ยามย่างคนตามย้วย |
หยุดล้อมวงรวัง ๚ะ |
| ๓๑๙. พี่ฟังชาวบ้านร้อง |
ปรับทุกข์ |
| ถึงแต่เรื่องโจรชุก |
ฆ่าปล้น |
| มีทรัพย์บ่อมีสุข |
แสนทุเรศ แล้วแม่ |
| ทางบกทางเรือค้น |
คอกต้อนโคควาย ๚ะ |
| ๓๒๐. ทั้งหลายหลงเพ้อพูด |
ทำไม เพื่อนเอย |
| พี่หมดเสียงใดไป |
ช่วยป้อง |
| เบื่อหูเบี่อหัวใจ |
เจื่อนโลก แล้วรา |
| เลยพี่กลับสู่ห้อง |
นิทร์แล้วลานอน ๚ะ |
