| ๑๒๙๖. ยามสามเสียงปลุกผู้ |
คนขยัน |
| ใจประหวัดทวัดดึงษวัน |
หวาดฟื้น |
| อ่ากายเสร็จผายผัน |
สู่ท่า เรือเอย |
| เดือนบ่ายฉายแสงลื้น |
ระเรื่อด้าวดงเดิน ๚ะ |
| ๑๒๙๗. เพลินทางย่างเหยียบพล้ำ |
ผลีผลาม |
| เดือนตกอกหวามยาม |
มืดกล้า |
| สักครู่ตรู่สุวรรณวาม |
วะวาวป่า แม่เอย |
| สาวบาตร์ยาตราฟ้า |
สว่างแล้วแลสบาย ๚ะ |
| ๑๒๙๘. นายฉาวชาวนี่น้อง |
หลวงจง |
| รับจัดเกวียนส่งประสงค์ |
ช่วยเกื้อ |
| ให้ประทุกเครื่องเสบียงตรง |
มาฝ่าย หลังแม่ |
| คนที่ล้าหลังเรื้อ |
รีบขึ้นมาประทัง ๚ะ |
| ๑๒๙๙. ยังให้นายเชื้อช่วย |
นำดุรงค์ มาแม่ |
| ให้พี่ขี่เดินดง |
ด่วนเต้า |
| อยากยาตร์ย่างบาทหลง |
ละเลิงเล่น ไพรเฮย |
| พี่ส่งอาชาเข้า |
ป่าขึ้นไปคอย ๚ะ |
| ๑๓๐๐. หนาวหน่อยพลอยจิตร์ชื้น |
ชวนเดิน |
| แรกรุ่งปรุงใจเจริญ |
รีบเมื้อ |
| กลนเกลื่อนเพื่อนทางเพลิน |
พูดเล่น กันแม่ |
| ฤๅบ่อรู้เหนื่อยเนื้อ |
สนุกน้ำใจทวี ๚ะ |
| ๑๓๐๑. ล่วงวิถีถึงบ้านโป่ง |
ปะเสบียง ไพรแม่ |
| ขายกระบอกเข้าหลามเคียง |
ค่อยซื้อ |
| เป็นทุนทุ่นอุทรเพียง |
พบโภชน์ พิเศษเฮย |
| อร่อยเลิศเหลือเมื่อมื้อ |
ขัดเข้าดงเดิน ๚ะ |
| ๑๓๐๒. ทินกรเกินยอดัไม้ |
มาถึง |
| ลานพระเอะอะอึง |
ออกแสร้ |
| ฆ้องระฆังย่ำดังกึง |
กังโก่ง เก่งแม่ |
| เยียดยัดอัดแอแม้ |
ตลาดล้วนหญิงชาย ๚ะ |
| ๑๓๐๓. รายซุ้มเซิงซุ้มหัก |
เห็นเดียร ดาษแม่ |
| บ้างก็อยู่ไต้เกวียน |
จอดค้าง |
| ศาลาทุกหลังเจียร |
หักแน่น คนนา |
| บ้างปลูกเพิงปรำบ้าง |
ปลูกร้านแลสลอน ๚ะ |
| ๑๓๐๔. มีบ่อนโปปันน้ำ |
เต้าคน แทงแม่ |
| พระคฤหัษฐ์อัดแอปน |
เกลื่อนหน้า |
| เครองกินก็ขายขน |
มามาก แม่เอย |
| สารพัดเครื่องยาผ้า |
เครื่องใช้หลายขบวร ๚ะ |
| ๑๓๐๕. เดินสวนควักไขว่แม้น |
ฝูงมด |
| ต่างแต่งใหญ่เต็มยศ |
อย่างเฟ้อ |
| ใครเห็นละใครอด |
หัวเราะ ได้ฤๅ |
| ชายก็ขันหน้าเก้อ |
ฉาบขมิ้นมองเหลือง ๚ะ |
| ๑๓๐๖. ชำเลืองล้วนพวกบ้าน |
นอกขอก นานา |
| นานพบชาวบางกอก |
ห่างหน้า |
| ผัดหน้าจอกวอกออก |
พิลึกนัก หนะแม่ |
| ซัดเพลาะเดาะแพรผ้า |
แถบเสื้อสารพรรณ ๚ะ |
| ๑๓๐๗. ดังสนั่นเสียงพระแสร้ |
โมทนา |
| ปางอิ่มฉันเสร็จสา |
ธุก้อง |
| พระธุดงค์ดื่นกลดดา |
ดงดาษ ขาวแฮ |
| ต่างวุ่นทำบุญต้อง |
จิตรกลุ้มประชุมกัน ๚ะ |
| ๑๓๐๘. นั่นพวกต้องสู้ตั้ง |
ตลาดขาย |
| มาแต่เมืองพม่าหมาย |
เที่ยวค้า |
| มียานัดย่ามตะพาย |
เชือกแอบ กล่องเอย |
| ลูกปัตลูกแก้วผ้า |
ม่อทั้งแพรพรรม ๚ะ |
| ๑๓๐๙. พี่ผสมเที่ยวซื้อเที่ยว |
เดินมา |
| ถึงที่หินบดยา |
หยุดบ้าง |
| ใบไม้บดไพลทา |
กันออก แน่นแม่ |
| เขาว่าพระอินทร์สร้าง |
สกัดไข้ใครกิน ๚ะ |
| ๑๓๑๐. ลินลาถึงหน้าโบสถ์ |
คนมุง |
| ขายธูปเทียนทองนุง |
แน่นหน้า |
| ตีระฆังย่ำกังกุง |
กึงเก่ง ก่างเอย |
| พิณพาทย์กลองแขกสร้า |
โสตร์ครื้นยิเกโครม ๚ะ |
| ๑๓๑๑. เหงื่อมโทรมเสียดเข้าโบสถ์ |
คึกคัก คนแม่ |
| ราวกับปลาสดินกลัก |
เบียดช้อน |
| ควันตระหลบอบคลุ้มจัก |
กระแหล่นโลด หละแม่ |
| บ้างกลับบ้างมาย้อน |
ยุ่งบ้างบังสกุล ๚ะ |
| ๑๓๑๒. ชุลมุนหมอบกราบบ้าง |
จุดเทียน |
| โอ่โน่นเด็กดูเจียน |
หวีดเต้น |
| เขาผูกรูปผ้าเพียร |
ต่างพุทธ นิทานแม่ |
| นอนแท่นแม้นผีทเล้น |
พอกผ้าคลุมถวาย ๚ะ |
| ๑๓๑๓. พี่ขยายกายแซกผู้ |
คนเบียด ออกแม่ |
| ยังอัดอัดยัดเยียด |
ย่างเข้า |
| บ้างออกกลอกหัวเสียด |
แซงแซก กันเฮย |
| เด็กหนุ่มกลุ้มแก่เถ้า |
เจ็กทั้งมอญไทย ๚ะ |
| ๑๓๑๔. บันใดยาจกจ้อง |
ขอทาน |
| ทุกข์ยากอยากบวชประจาน |
นั่งแอ้ว |
| โกนหัวนุ่งขาวปาน |
เจ้านาค หนะแม่ |
| กลัวแต่ได้เงินแล้ว |
บวชโจ้โปจีน ๚ะ |
| ๑๓๑๕. มีศีลแต่เสือกเย้า |
สีกา |
| อังสะแพรถลกขา |
ไขว่ห้าง |
| พระดีพี่อยากหา |
เห็นยาก หละแม่ |
| สุดจะเคารพสร้าง |
สติตั้งดังสงฆ์ ๚ะ |
| ๑๓๑๖. ตรงมาที่พักกั้น |
วิสูตรสกัด |
| บนที่ศาลาถัด |
โบสถ์กว้าง |
| มากพระมากคฤหัษฐ์ |
อยู่แน่น กันแม่ |
| หญิงพระปะปนค้าง |
ค่ำด้วยกันสบาย ๚ะ |
| ๑๓๑๗. หลายอ่างโอสถน้ำ |
ชาวาง |
| สำหรับเป็นทานทาง |
ดับร้อน |
| เกลื่อนคนสับสนกลาง |
แดดไม่ ขาดเลย |
| เสียงแต่จ็อกแจ็กซ้อน |
สลับหน้ามาไป ๚ะ |
| ๑๓๑๘. ขอบใจนายเชื้อช่วย |
เป็นธุระ |
| มานั่งคอยเอะอะ |
รับใช้ |
| พักเสวยโภชนาสระ |
สรงภัก ตราแม่ |
| ชื่นจิตร์แล้วจึ่งได้ |
เที่ยวเต้าตามคนึง ๚ะ |
| ๑๓๑๙. ถึงบ่อนนาคราชล้วน |
เสลา |
| เป็นสระคงคาผา |
พืดย้วย |
| คนงมขุดแสวงหา |
ขี้นาค ราชพ่อ |
| ถือว่าแสนวิเศษด้วย |
เหตุข้างคงกระพันธ์ ๚ะ |
| ๑๓๒๐. ดั้นดัดลัดขึ้นโขต |
ถวายเพลิง |
| ถูกแดดแดดเผาเริง |
ลวกร้อน |
| ไฉนคนกรากกายละเลิง |
ร้อนเที่ยว มากแม่ |
| จำพี่ดำเนินย้อน |
กลับเข้าศาลา ๚ะ |
| ๑๓๒๑. หมายมานั่งพักข้าง |
อุโบสถ |
| เคยรับลมเฉื่อยชด |
ชื่นได้ |
| แต่คนมากกลมด |
ยุบยุบ เทียวแม่ |
| ขืนอยู่เหมือนยิ่งให้ |
เดือดร้อนหลายประการ ๚ะ |
| ๑๓๒๒. แถบสถานพระแท่นนี้ |
มันติณ ชาติแม่ |
| เรียกลูกโยนพระอินทร์ |
ตะลุ่มปุ้ม |
| มีหางอย่างลูกดิน |
โยนขับ นกแม่ |
| ลองขบเหม็นเขียวกลุ้ม |
กลิ่นคล้ายมันแกว ๚ะ |
| ๑๓๒๓. นายแจ้วฉาวเชื้อกับ |
หลวงจง |
| ตามพี่มาถึงดง |
ด่วนเฝ้า |
| นำเจ้าอธิการประสงค์ |
มาประสบ พี่แม่ |
| กับท่านขรัวปานเข้า |
เยี่ยมด้วยยินดี ๚ะ |
| ๑๓๒๔. ชีส่านสาวพริ้งผนวช |
ธุดงค์ดง |
| ปสกช่วงชาวลครดง |
คู่เต้า |
| พเอิญอุบัติศรัทธาประสงค์ |
จักบวช บ้างแม่ |
| ขัดบาตร์ขาดไตรยเฝ้า |
พี่แจ้งใจหวัง ๚ะ |
| ๑๓๒๕. ยังมีเถรฮะกล้า |
องอาจ |
| ทราบเรื่องรับไตรยบาตร์ |
จักให้ |
| ของถวายดอกยังขาด |
ควรช่วย หนะแม่ |
| บุญก็ได้ทั้งได้ |
สนุกด้วยบวชเถร ๚ะ |
| ๑๓๒๖. เณรพักว่าบวชหน้า |
เพลิงมาร ดานา |
| ใคร่อุปสมบทลาน |
พระบ้าง |
| แต่มีนี่อยู่ประมาญ |
ยี่สิบ บาทเฮย |
| ขรัวฮะเอะอะอ้าง |
เหตุได้บุญตะโกน ๚ะ |
| ๑๓๒๗. เถรโล้นจะล่อล้วง |
กระเป๋าเรา กระมังแม่ |
| น่าพิลิกนึกฤๅเอา |
เถิดแฮ้ |
| ถึงหลอกบอกเท็จเขา |
ลวงบาป เองเอย |
| บุญก็เป็นบุญแม้ |
สนุกได้สนุกดี ๚ะ |
| ๑๓๒๘. พี่รับเป็นธุระทั้ง |
สองคน |
| บอกเรี่ยรายแผ่กุศล |
เพื่อนพ้อง |
| คนละเล็กละน้อยขวน |
ขวายช่วย กันนา |
| อึกทึกครึกครื้นซ้อง |
สนั่นแสร้ศาลา ๚ะ |
| ๑๓๒๙. เที่ยวหาเทียนธูปทั้ง |
ชาถวาย พระแม่ |
| บุหรี่น้ำตาลทราย |
จัดซื้อ |
| ขีดไฟกล่องตะไกรหลาย |
อย่างขวด พรมเฮย |
| ชั่งหนึ่งถึงครบมื้อ |
เมื่อเข้าของแพง ๚ะ |
| ๑๓๓๐. ช่วยแรงช่วยทรัพย์ทั้ง |
สิ่งของ |
| ห่อหมากจีบพลูกอง |
แน่นหน้า |
| ขาดเหลือต่างรับรอง |
กันออก ให้เฮย |
| ยืมโต๊ะถาดแว่นฟ้า |
ช่วยเกื้อการรุม ๚ะ |
| ๑๓๓๑. คลุมไตรยใบไม้ผูก |
ตามขัด |
| กรวยอุปฌาย์เทียนจัด |
แต่งตั้ง |
| ครบทุกสิ่งสารพัด |
ในครู่ เดียวแม่ |
| สองนาคเตรียมตัวทั้ง |
คู่พร้อมเพรียงคอย ๚ะ |
| ๑๓๓๒. พูดพล่อยขรัวฮะเต้น |
ตละเถร กวาดแม่ |
| เรียกเจ๊กรับเงินเณร |
วุ่นว้า |
| เดี๋ยวว่ายี่สิบเกณฑ์ |
พี่เรี่ย รายเฮย |
| ครั้นรับกลับเกี่ยงห้า |
บาทซ้ำแสนพิกล ๚ะ |
| ๑๓๓๓. หลวงจงนิมนต์พระถ้วน |
พระธุดงค์ |
| ยี่สิบห้าองค์สงฆ์ |
พรั่งพร้อม |
| สมภารพระแท่นองค์ |
หนึ่งคู่ สวดเฮย |
| หนึ่งเรียกพระธุดงค์ซ้อม |
สวดเข้าเคียงขนาน ๚ะ |
| ๑๓๓๔. ขรัวปานบางเหี้ยอุป |
ฌาย์เชิญ ท่านแม่ |
| ท่านเที่ยวรุกขมูลเดิน |
ป่าไม้ |
| มีศิษย์มากมายเกิน |
ร้อยเคร่ง ขลังแฮ |
| เป็นที่ยินดีได้ |
ดุจข้อคนึงหมาย ๚ะ |
| ๑๓๓๕. วุ่นวายเกินเหตุแล้ว |
แม่ชี ส่านเฮย |
| เกินศรัทธาเหลือดี |
ดุจบ้า |
| ทุกสิ่งวิ่งเสือกกุลี |
กุจอรอบ ไปแม่ |
| จับโน่นฉวยนี่คว้า |
ไขว่กลุ้มตักกลม ๚ะ |
| ๑๓๓๖. เสียงขรมโห่ฮิ้วออก |
โกฬา หลเฮย |
| แห่นาคจากศาลา |
พักเต้า |
| สัปรุษสีกามา |
รดมช่วย กระบวนแม่ |
| อึกทึกฮึกโห่เร้า |
ครึกครื้นเต็มเปา ๚ะ |
| ๑๓๓๗. เข้าระเบียงพระแท่นแสร้ |
เสียงประโคม |
| พิณพาทย์กลองระฆังโหม |
แห่ก้อง |
| เวียนโบสถ์ครบสามโสม |
นัศสนุก นักแม่ |
| ยัดเยียดคนเสียดซ้อง |
แซกแสร้ โมทนา ๚ะ |
| ๑๓๓๘. นาคอยุดหน้าโบสถ์ไหว้ |
สีมา |
| โปรยอัฐศรัทธาประสา |
ขัดข้อง |
| จูงนาคแน่นประตูพา |
สู่โบสถ์ แล้วแม่ |
| ขบวชนาคตามแบบต้อง |
เยี่ยงข้างมหานิกาย ๚ะ |
| ๑๓๓๙. ครั้นถวายของแล้วพระ |
โมทนา |
| พี่กลับสู่ศาลา |
พักเลี้ยง |
| พระช่วงกับอุปัชฌาย์ |
จักเที่ยว ธุดงค์แม่ |
| พระพักจักกลับเที่ยง |
พระผู้พามา ๚ะ |
| ๑๓๔๐. สายัณห์สุริเยศเยื้อง |
ยอศรี |
| เดินจากศาลาลี |
ลาตเต้า |
| หยุดดูพวกนางชี |
กางกลด |
| ทำอย่างพระสงฆ์เข้า |
ป่าสู้สมาทาน ๚ะ |
| ๑๓๔๑. ตลอดลานพระแท่นแสร้ |
เสียงคน |
| ควักไขว่เดินสับสน |
เสียดย้อน |
| มีเทศสวตมนต์หน |
แห่งครึก เครงเฮย |
| มหาชาติหลายกัณฑ์ซ้อน |
สนุกพร้อมเพรียงกัน ๚ะ |
| ๑๓๔๒. พัลวัลพระคฤหัษฐ์ทั้ง |
ยายชี |
| พวกพวกหมู่หมู่มี |
มากหน้า |
| ต่างสมุกคลุกคลีวิถี |
ทางแน่น เนื่องเฮย |
| ลับเขตร์ยังระฆังสร้า |
สนั่นก้องเง็งงัง ๚ะ |
| ๑๓๔๓. กำลังลเลิงสนุกด้วย |
เดินดง |
| พองบาทบ่อรู้องค์ |
ออกร้อน |
| ขากลับสิกลับคง |
ระคายแสบ สเทือนเอย |
| ต้องขี่พาชีย้อน |
เหย่าเต้าตามสกล ๚ะ |
| ๑๓๔๔. สู้ทนโขยกเขยกเบื้อง |
บาทลอง เดินฮา |
| ปางเมื่อเพลินเดินคนอง |
ปวดน้อย |
| หยุดหน่อยค่อยย่างสยอง |
รบมบาท พี่เอย |
| จำที่ชำเลืองชม้อย |
พึ่งม้ามาพลาง ๚ะ |
| ๑๓๔๕. กลางดงดูรรื่นด้วย |
เดือนหงาย |
| แสงส่องสอดเงาฉาย |
ฉ่องพื้น |
| พฤกษาพุ่มพกาพราย |
พัดโบก ใบเอย |
| บังบุหลันลัดดาฟื้น |
กิ่งก้านตระการใบ ๚ะ |
| ๑๓๔๖. ชื่นใจอิ่มจิตร์ด้าว |
ดงเดิน |
| ถึงท่าปรีดาเพลิน |
นั่งยิ้ม |
| จวนดึกดึกนักเกิน |
กาลกระ มังแม่ |
| ดูเถิดจันทร์จิ้มลิ้ม |
ล่อให้เรียมหลง ๚ะ |
| ๑๓๔๗. ลงเรือเหลืออ่อนโอ้ |
รอาองค์ |
| ค่อยชื่นชลใสสรง |
สว่างแผ้ว |
| ยามเสวยพิศวงหลง |
ลลานง่วง รงมแม่ |
| ถึงแท่นใสยาแล้ว |
หลับล้มผทมเผลอ ๚ะ |
| ๑๓๔๘. พี่เจอชีหนึ่งโอ้ |
อนาถขำ นักแม่ |
| นึกว่าใครยายคำ |
แหละค้า |
| เป็นแม่หม่อมแสรสำ |
คัญคิด ไฉนเฮย |
| มาบวชชีธุดงค์บ้า |
บ่นเพ้อพึมพำ ๚ะ |
| ๑๓๔๙. กำลังพี่ขึ้นโบสถ์ |
แท่นดง รังแม่ |
| เห็นพวกยิเกวง |
วุ่นกั้น |
| สัปรุษทักษินลง |
เอาอัฐ ฬศแม่ |
| ใครไม่ให้ไล่กระชั้น |
กระชุ่นล้อรำมนา ๚ะ |
| ๑๓๕๐. เหมือนมาคอยสกัดตั้ง |
คุมเหง |
| อยากว่าเองยังเกรง |
อยู่น้อย |
| หลวงจงทราบประสงค์เขยง |
ขยับไล่ เสียฮา |
| คนค่อยสบายหลายร้อย |
เพราะไร้ใครเบียฬ ๚ะ |
| ๑๓๕๑. โคเกวียนถูกพวกปล้น |
สกัดทาง |
| กลับท่ามาถึงกลาง |
ป่าชื้อ |
| เจ็ดคนพวกขโมยขวาง |
หน้าขยับ ปีนแม่ |
| หากพวกชาวเกวียนดื้อ |
โห่เร้าทันถึง ๚ะ |
| ๑๓๕๒. โจทย์กันอึงออกแสร้ |
ลานพระ |
| เป็นที่ยินดีปะ |
พี่เข้า |
| หาไม่นักเลงละ |
รานวิวาท เสมอแม่ |
| ขึ้นชื่อลือว่าเจ้า |
เสด็จแล้วเหลือสบาย ๚ะ |
| ๑๓๕๓. เพราะขายสุราบ่อนเบี้ย |
มีฉาว |
| มากหนุ่มกลุ้มสาวชาว |
ป่าอื้อ |
| ตีรันแทบทุกคราว |
ฤๅว่าง วันเลย |
| สาเหตุถุ้งเถียงดื้อ |
วิวาทได้หลายกระทง ๚ะ |
