| ๔๑๒. วันที่สิบเอ็ดครั้น |
ตีสิบ เอ็ดแม่ |
| เสียงพูดกันซุบซิบ |
พี่ฟื้น |
| ฝีพายจับแจวหยิบ |
ถ่อออก เรือนา |
| เข็นจากหาดทรายตื้น |
ต่อค้ำทางไป ๚ะ |
| ๔๑๓. บ้านไร่ไร่เจ๊กสร้าง |
ไร่ปลูก ยาแม่ |
| ทุนก็ถูกขายถูก |
ถูกแล้ว |
| ไฉนไทยไม่ปลูกผูก |
ใจเยี่ยง จีนแม่ |
| อ่อไร่ไทยถางแผ้ว |
เพาะกล้วยแตงงา ๚ะ |
| ๔๑๔. ชุกตาพรายพี่เพ้อ |
เรียกหา |
| มาเฉิดตาพรายมา |
เมื่อนี้ |
| พอถามท่านตาครา |
คลำมืด มาแม่ |
| วานท่านตาช่วยชี้ |
ร่องน้ำนำเรือ ๚ะ |
| ๔๑๕. บ้านท้องคุ้งเลียบคุ้ง |
มองเห็น บ้านแฮ |
| บ้านบ่อใยบ่อเป็น |
บ่อบ้าง |
| ชุกกระโดนอย่าโดนกระเด็น |
เหมือนชื่อ ชุกเลย |
| ถึงหาดหัวคุ้งสล้าง |
นกล้วนยางเสวย ๚ะ |
| ๔๑๖. เลยถึงปากแพรกด้าว |
กาญจน์บุรี |
| แควใหญ่ไปเมืองศรี |
สวัสดิ์ได้ |
| แควน้อยสู่คิรี |
ไทรโยค แม่เอย |
| เรือที่จอดหาดให้ |
รีบเลี้ยงพลพาย ๚ะ |
| ๔๑๗. ตีสายโทรเลขแจ้ง |
ข่าวคราว |
| ที่พี่มาพนาหนาว |
น่านนี้ |
| มีความสุขสบายยาว |
วันพึ่ง ถึงแม่ |
| เพราะที่ไม่รุกรี้ |
รุกล้นจนถึง ๚ะ |
| ๔๑๘. คนึงใคร่บอกข่าวเศร้า |
ทรวงคิด ถึงแม่ |
| พี่นึกอายคายจิตร์ |
อยู่เจ้า |
| ชาวโทรเลขจะพิศ |
วงติ ฉินเฮย |
| ว่าพี่ห่างคลึงเคล้า |
แม่น้อยวันกระศัล ๚ะ |
| ๔๑๙. ขันขันท่านปลัดเถ้า |
ทิมเอ๋ย |
| ใช่กิจกงการเลย |
เสือกแท้ |
| กวนพี่ที่บ้านเคย |
ตัวไม่ สาแม่ |
| ยังแค่นวิ่งแล่นแต้ |
ป่าวร้องนามอึง ๚ะ |
| ๔๒๐. เมื่อถึงมีพวกพ้อง |
กรมการ |
| เห็นแปลกมาสืบสาร |
ไป่แจ้ง |
| พากันกลับไปนาน |
ไม่วุ่น ดีแม่ |
| พอปลัดอุตริแกล้ง |
บอกแล้วรุมมา ๚ะ |
| ๔๒๑. พระอร่ามคิริรักษ์ผู้ |
เป็นปลัด |
| หลวงพิทักษ์ยกรบัติ |
อีกทั้ง |
| ลวงคิรีพิทักษ์ถัด |
ผู้ช่วย สามนา |
| กับปลักทิมนำตั้ง |
จิตรเข้ามาเยือน ๚ะ |
| ๔๒๒. พี่เอื้อนโอภาษพร้อง |
พจมาลย์ ถามเอย |
| สุขทุกข์ปฏิสัณฐาน |
ถั่งถ้อย |
| เขาขอปลูกปรำภาร |
ธุระรับ รองแม่ |
| จำพี่ไปแควน้อย |
บ่ายนี้ดีควร ๚ะ |
| ๔๒๓. ขืนอยู่กวนผู้รับ |
ลำบาก ด้วยนา |
| ตัวพี่ก็กระดาก |
เบื่อฟุ้ง |
| เกรงเกณฑ์ไพร่มากราก |
กรำรัก ษาแม่ |
| เลิกที่คิดอยู่คุ้ง |
นี่ค้างแรมคืน ๚ะ |
| ๔๒๔. กรมการยืนหาดให้ |
เรียมฉาย รูปเฮย |
| พอแจกเป็นเครื่องหมาย |
มิตรไว้ |
| เขานำพี่ผันผาย |
ชมเขตร์ เมืองแม่ |
| ผ่านหาดลัดหมู่ไม้ |
สู่ท้องถนนบุรี ๚ะ |
| ๔๒๕. ฟากวิถีมีบ้านตลอด |
ตลาดรุง รังเอย |
| มีแต่ขัดแตะมุง |
จากล้วน |
| ขายของส่งจากกรุง |
เทพฯ ต่าง ต่างแม่ |
| โลหะอาหารม้วน |
แถบผ้าสารพรรณ ๚ะ |
| ๔๒๖. ผันผายถึงท้ายหมู่ |
มรรคคาม |
| เทวะสังขาราม |
วัดตั้ง |
| พี่พักทักถามตาม |
ควรใคร่ รู้แม่ |
| หายอ่อนร้อนแดดยั้ง |
ออกย้อนทางเดิน ๚ะ |
| ๔๒๗. มาเกินท่าขึ้นพี่ |
เห็นศาล จีนแม่ |
| โรงพวกเจ๊กทำการ |
กระเบื้อง |
| เขาตีแผ่นเผาปาน |
กรุงเก่า เจียวแม่ |
| ถึงเขตร์ชานเมืองเยื้อง |
ยาตรเข้ากำแพง ๚ะ |
| ๔๒๘. ปรปักษ์แสยงเพราะป้อม |
ประตูบัง เมืองฤๅ |
| ปางก่อนไร้ปืนปัง |
ป่วนม้วย |
| จึ่งก่อทวารรวัง |
สุรเศิก ผจญแม่ |
| มาเมื่อพ้นสมัยด้วย |
ดั่งนี้ดีใฉน ๚ะ |
| ๔๒๙. มาในบุเรศร์ขึ้น |
ศาลา กลางแม่ |
| กระดานผุทลุหลังคา |
กระเบื้อง |
| หลังศาลกุฎเทพา |
รักษหลัก เมืองเฮย |
| ถัดตึกสรรพยุทธเบื้อง |
หน่อยบ้านกรมการ ๚ะ |
| ๔๓๐. มีลานน่าบ้านพระ |
ยาครอง เมืองแม่ |
| รั้วรอบเรือนโตมอง |
มากสร้าง |
| ขัดแตะตับจากกรอง |
มุงกรุ ฝาเฮย |
| ถัดก็ที่รกร้าง |
รกะไม้เหมือนดง ๚ะ |
| ๔๓๑. กลับลงเรือเร่งซื้อ |
เสบียงอา หารเฮย |
| พี่รับกรมการมา |
เยี่ยมล้อม |
| เมียผู้ช่วยนำยา |
สูบกับ ปลาแม่ |
| มาส่งจงจิตรน้อม |
นอบให้ไปกิน ๚ะ |
| ๔๓๒. แสนยินดีด้วยทราย |
สารสาย ลวดแม่ |
| ว่าพวกอยู่วังสบาย |
หมดบ้าน |
| เป็นแต่ลูกแก่นตาย |
เดียวเด็ก นักแฮ |
| การมอบเสร็จทุกด้าน |
สั่งได้ดังหมาย ๚ะ |
| ๔๓๓. บ่ายแล้วลาปลัดทั้ง |
กรมการ |
| ออกจากปากแพรกปาน |
พรากน้อง |
| เหลียวหลังบ่อเห็นกาญ |
จนบุเรศร์ แล้วแม่ |
| เสมือนพี่แลฤๅพ้อง |
ภักตร์แล้วเรียมลา ๚ะ |
| ๔๓๔. มาเข้าแควน้อยอย่า |
น้อยใจ เลยเพื่อน |
| มีเกิดมีตายใคร |
รอดบ้าง |
| เจ้าหลงยูกพวงใด |
ดลเมื่อ นี้รา |
| เจ้าจะจากจะร้าง |
จะร้อนฤไทยหนอ ๚ะ |
| ๔๓๕. พี่รอนาเวศร์ด้วย |
ยายเจ๊ก ง่วยแม่ |
| พาลูกกับหลานเด็ก |
เติบด้วย |
| มาหาจะล่าเก๊ก |
แกกลับ ใฉนนา |
| เพราะว่าสามิภักดิล้วน |
มุ่งสู้แสวงตาม ๚ะ |
| ๔๓๖. พี่ถามนามเด็กพลุ้ย |
มักตัก |
| แปดขวบอวบเหมือนยักษ์ |
ใหญ่เตื้อง |
| กิมเอ้งภุคะพับ |
พับพูด ยายเอย |
| ที่ผูกขวัญทองเฟื้อง |
หนึ่งให้ตามมี ๚ะ |
| ๔๓๗. ยายนี่มีชื่อแคว้น |
กาญจนบุรี |
| นับว่าเป็นเศรษฐี |
เอกได้ |
| ผูกบ่อนฝิ่นเหล้าปี |
นี้หมด เมืองแม่ |
| มีลูกเขยสใภ้ใช้ |
ช่วยเลี้ยงรวังการ ๚ะ |
| ๔๓๘. พี่พบหลานอ้วนเมื่อ |
ไปประพาศ เมืองแม่ |
| เหลือพิลึกเล่นตลกปลาด |
น่าเย้า |
| ตุบตับรับเงินบาท |
ของพี่ ให้เฮย |
| เลยชักยายมาเฝ้า |
พี่ทั้งถวายของ ๚ะ |
| ๔๓๙. สองฟากปากแพรกน้อย |
แพหลาย หลังเฮย |
| ประโมงหมู่หาปลาขาย |
ครึกครื้น |
| ตอนลึกห่างบ้านราย |
ระยะฝั่ง ทางแม่ |
| เป็นแต่ป่าพงพื้น |
พนัศไร้คนแรม ๚ะ |
| ๔๔๐. เขาแหลมเห็นเรือกกล้วย |
กลาดดง |
| พลถ่อต่างคนประสงค์ |
ใคร่ซื้อ |
| สักครู่สิจู่ลง |
เรือรีบ มาแม่ |
| ขายไม่ขายให้มื้อ |
ใคร่ฉนี้ดีกระไร ๚ะ |
| ๔๔๑. พี่ให้เงินค่ากล้วย |
เป็นราง วัลเอย |
| เรือบากจากยายบาง |
รีบเต้า |
| ตวันบ่ายสุดหมายทาง |
ถึงชุก ญวนแม่ |
| เรือพึ่งถึงศาลเจ้า |
เขตรคุ้งเขาปูน ๚ะ |
| ๔๔๒. อาดูรพูลทเวศเศว้า |
ทรวงเหงา |
| เย็นย่ำค่ำถึงเขา |
ตกน้ำ |
| เห็นหาดลาตลำเนา |
น่าจอด นอนแม่ |
| รีบลากบากเรือค้ำ |
ถ่อเข้าขอแรม ๚ะ |
| ๔๔๓. แวมแวมลามป่าล้วน |
เพลิงพนม แม่เอย |
| คึกคึกพิลึกลม |
ลลอกฟ้า |
| ทึกทึกปึกอุรารทม |
ทางเปลี่ยว แม่เอย |
| เกรี๊ยกเกรี๊ยกจักรจั่นสร้า |
พี่สร้านทรวงหวิว ๚ะ |
| ๔๔๔. ปลาซิวลิ่วโลดลี้ |
หลบประโมง |
| ปลาใหญ่ไล่ฟาดโผง |
ผงาดดิ้น |
| เสือกเกล็ดเล็ดลอดกระโดง |
กระเดือกแด่ว แด่วแม่ |
| กลับเหยี่ยวเฉี่ยวชื่นลิ้น |
เล่ห์นี้ควรแหนง ๚ะ |
| ๔๔๕. แล้งมิตรสถิตหาดห้วง |
เห็นแพ ใผ่เอย |
| เป็นเพื่อนอยู่เผือนแล |
อุ่นโอ้ |
| หมดบุญอยู่วังแห |
ห่างเพื่อน ผองแม่ |
| เห็นแต่เมียเมื่อโพล้ |
เมื่อเพล้ชวนถวิล ๚ะ |
| ๔๔๖. เดี๋ยวกินเดี๋ยวอิ่มแล้ว |
เดี๋ยวหิว อิกแม่ |
| เดี๋ยวสนุกเดี๋ยวทุกข์หวิว |
หวั่นเศร้า |
| เดี๋ยวหาดประเดี๋ยวทิว |
ไม่พี่ ชมแฮ |
| เดี๋ยวนี้คุยเดี๋ยวเข้า |
คฤหาศห้องนอนนอน ๚ะ |
