วันที่ ๒

วันที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๖ร.ศ. ๑๑๒

๑๐๙. แสงสุวรรณหิรัญเรื่อฟ้า สางสาง
ถึงโคกไผ่ใครถาง ใผ่เกลี้ยง
เห็นแต่ไร่นาทาง คลองตลอด เทียวแม่
พี่แวะเรือจอดเลี้ยง โภชน์เลี้ยงแรงพล ๚ะ
๑๑๐. ยลสงฆ์ลงล่องเลี้ยว เรือพาย
ลอยเที่ยวบิณฑบาตรหมาย ภักษ์เข้า
ชาวนาตักกระยาถวาย กระยาเปล่า หนะแม่
ไร้กับฉันเข้าเข้า ปากโอ้อร่อยใฉน ๚ะ
๑๑๑. ให้ออกเรือเลียบจ้ำ แจวคลอง
เห็นนกยางย่ำหนอง ทุ่งกลุ้ม
ฉวยปืนตื่นปืนปอง ยิงเล่น
เสียลูกดินไม่คุ้ม มุ่งค้างยางหนี ๚ะ
๑๑๒. ชลทีใหลขึ้นแล่น เรือพลาง
หวลท่วงสุดาคราง คร่าให้
หลงคนึงเมื่อถึงบาง นกแขวก แม่เอย
นกแขวกมีรังไม้ พี่ร้างรังมา ๚ะ
๑๑๓. ท้องนาหญ้าแห้งน่า ชมไฉน
สวนดอกน่าชมใน ท่งท้อง
ผสมม่วงออกอ่อนใบ ปกลูก แม่เอย
เสมอพี่ปกครองน้อง ลูกน้อยเนาสถาน ๚ะ
๑๑๔. พลรอาอดหลับจ้ำ แจวจร
จอกพักพักพลนอน เหนื่อยเปลื้อง
พี่ง่วงที่เหงาสมร มาติด ตาแม่
นอนตรึกนึกแยบเยื้อง ยั๋วเคลิ้มผอมผอย ๚ะ
๑๑๕. บ่ายคล้อยลอยล่องเมื้อ มรรคา
รออยุดยิงปักษา หนึ่งได้
ถึงวัดโชติทายกา รามตระหง่าน ทางแม่
ถามชื่อชื่อยากใช้ สืบแล้วลืมเสีย ๚ะ
๑๑๖. ลเหี่ยทรวงห่วงนุชเศร้า โทรมนัส
สองทิวามาพลัด พรากห้อง
จนถึงที่น่าวัด บางนก แขวกแม่
ใจบลืมเลยน้อง ภักตร์น้องแนมตา ๚ะ
๑๑๗. สายัณห์บันลุเลี้ยว ปากคลอง
ตามกระแสรแม่กลอง ล่องน้ำ
ปากคลองพี่มองหมอง ใจคิด ลคายแม่
เห็นแต่วัดฝรั่งง้ำ ย่านตั้งสูงรหง ๚ะ
๑๑๘. พิศวงพวกเข้ารีต ริไฉน
เกิดชาติไทยใยไทย ชาติทิ้ง
ถือคฤสต์ฤทธิหลงใหล เชื่อคฤสต์ จริงฤๅ
เปล่าดอกพึ่งบุญกลิ้ง กลอกคุ้มคุมเหง ๚ะ
๑๑๙. กรมการเกรงจิตรเอื้อ อารี
ยามทุกข์เกิดคดีมี กิจบ้าง
สำเหร็จรวดเร็วดี สดวกทุก อย่างแม่
ฉนี้หมิน่าไทยอ้าง อื่นให้ไทยผดุง ๚ะ
๑๒๐. บำรุงบริรักษ์กั้น โจรไภย
เป็นสุขถากไร่ไถ สดวกแล้ว
เป็นที่อุ่นใจไทย ถึงที่ เทียวแม่
ว่าง่ายใจไม่แกล้ว กระลับอ้างอไรเลย ๚ะ
๑๒๑. อกเอ๋ยสมเภทโอ้ อยุทธยา แม่เอย
มีพระจอมขัตติยสา มารถแล้ว
ไฉนพร่องขัตติยพา หนะอาจ องค์แม่
สนองบาทช่วยราชแผ้ว พิบัติด้าวผดุงไทย ๚ะ
๑๒๒. แขไขดวงเด่นท้อง อำพร
พลเพิ่มหาญใจจร ต่างจ้ำ
แข่งกันลั่นสาคร เหยวเย่ว พ่อพ่อ
โห่สนั่นบันลือล้ำ ลลอกฟุ้งฟองอึง ๚ะ
๑๒๓. ถับถึงบ้านกล้วยนึก ถึงโชค พี่อา
หลายคาบกลวิโยคโอฆ อาจต้อง
เคยเสียทรัพย์โภคโศก ทรามสวัสดิ์ ดีแม่
ทนกระเดือกเสือกใส่ท้อง กระทั่งตั้งตัวเจริญ ๚ะ
๑๒๔. เดินเรือไฟใช้จักร ดีดี
ปางมิ่งมารศรีลี ลาศเต้า
ยามเคราะห์เคราะห์เฉภาะมี เหตุพิลึก เหลือแม่
เรือแตกคนตายเจ้า พี่เพี้ยงเป็นผี ๚ะ
๑๒๕. ทำดีมีชื่อได้ ดีลือ กระฉ่อนแม่
สามารถมีฝีมือ มากสร้าง
สุจริตไปคิดหือ ห่วงชีพ ไฉนเลย
ไสมยอับลับโชคมล้าง ชื่อมล้างดีประไลย ๚ะ
๑๒๖. น้อยใจเศร้าจิตร์โอ้ อกอนารถ
ยังหมิหมดอาฆาต ฆ่าข้า
หมดฤทธิหมดแรงฉกาจ กายถ่อม แล้วแม่
ยังจะผลาญจะผล้า จะทึ้งถึงไหน ๚ะ
๑๒๗. ฤๅเห็นใครแล้วพี่ พึงเห็น
แต่พระจอมพิภพเป็น ฉัตรกั้น
โปรดคุ้มโปรดกันเอ็น ดูเถิด พระเอย
โดยพระเมตตาปั้น พี่แล้วทำลายไฉน ๚ะ
๑๒๘. ไตรยรัตน์ที่พึ่งแล้ว ไตรยรัต นาเอย
เชิญแผ่ผลเจียรขจัด สิ่งเศร้า
อวยสรรพสิริสวัสดิ์ ประสิทธิ์สรบ ประสงค์แฮ
แด่พระจุลจอมเกล้า ปกเกล้าชาวสยาม ๚ะ
๑๒๙. เยี่ยมคามชลมารคเข้า ถึงเขตร
ส่วนแถบบางพรหมประเทศ ที่บ้าน
หลวงสุนทรภูเบศร์ จอดประทับ แรมแม่
ให้พวกพลพักร้าน เย่ายั้งประทังสเบย ๚ะ
๑๓๐. เสร็จเสวยวรโภชน์แล้ว ลอยชล
ตีกระเชียงเรือดล ปากน้ำ
แสงจันทรแจ่มพโยมหน หวลเหนื่อย แล้วแม่
กลับสู่นาวากล้ำ เทวศเข้าผทมถวิล ๚ะ

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ